Korte opname of niet? Help

Er is tijdens een opname vaak ook een therapieprogramma toch?
Daarnaast gezamenlijk ontbijt, lunch en avondeten. Ik neem aan dat je daar zult zijn met meer mensen met een soortgelijke situatie. Misschien heel fijn om daar eens te ervaren dat jij niet gek bent, dat meer mensen tegen grenzen aanlopen en dat jij niet de enige bent.

ik heb elk jaar 2x een zag gesprek ivm mantelzorg voor mijn moeder 1x vanuit de zorginstelling en 1x vanuit ggz. Zorginstelling ben ik Live aanwezig en alle andere betrokkenen ook, daar zijn ze technologisch niet zo handig.
Ggz ben ik meestal degene die ingebeld wordt vanwege de afstand, de anderen zijn dan bij mijn moeder.
Ook bij de zag gesprekken mbt mijn zus waren wij altijd aanwezig maar tot 2011 was de technologie ook nog niet zover dat zoom mogelijk was natuurlijk.

Wanneer mijn moeder bij de ggz instelling opgenomen was was het zag gesprek met mijn moeder, mij, de afdelingsarts, een vertegenwoordiger van het zorgteam van de instelling, de psychiater, de ambulant begeleider die bij mijn moeder thuis kwam. Best een grote groep. 

Mijn ervaring is wel dat ook heel specifiek de naast familie en de thuissituatie hierbij betrokken wordt want er worden ook doelen en verwachtingen voor de thuissituatie na de opname besproken. 

oké wordt er vooral over je gepraat of is het echt de bedoeling veel eigen inbreng. Ik ben super slecht in contact met anderen. Zeker als stress hoog is. Qua dissociëren of gwn helemaal vastlopen of bepaalde modus. Maar moet het ervaren denk ik. Voor nu hou ik familie erbuiten. Mocht ze wel uitnodigen maar niet verplicht. 
@roos55, ik vind het heel lastig. Het is sowieso bedoeld om rust in mijn hoofd te krijgen, masker niet constant voor te houden, indd door groepsverband leren delen maar ook ervaren dat anderen ook open zijn ofzo? Bedoeling is dat er naar mijn medicatie gekeken gaat worden of daar veranderingen in mogelijk zijn en medicatietrouw. Daarnaast behandeling natuurlijk maar het is vooral bedoeld als periode van rust en dat masker loslaten. Ik walg van aandacht krijgen. Ben wel goed in geven maar aan de ontvangende kant staan gaan al m’n alarmbellen af. Ik heb heel weinig vertrouwen in mensen om me heen. Denk al jong geleerd dat niet vragen en niet krijgen minder pijnlijk is dan wel vragen en niet krijgen. Maar de spanning die openheid met zich meebrengt zoals ik nu merk is echt belachelijk 

er wordt met en over je gepraat. Hoe meer je zelf kunt inbrengen hoe beter de zorg en begeleiding straks bij jou past. Dus ook hoe meer je er aan zult hebben.

Daarom, nogmaals, print deze draad uit, laat het daar lezen want het geeft al belangrijke info. En het lijkt dat je hier waar je anoniem bent en niet gelijk de reacties ziet en kunt aflezen van lichaamstaal je opener durft te zijn dan als iemand fysiek tegenover je zit.

Duidelijk
Medicatie trouw zeg je . Ben je dat nu niet ?
Sterkte. Ik hoop dat de opname doet wat je verwacht.

Uitgeprint ✔️ 
Ben op zich wel medicatie trouw maar slik soms teveel verdovende middelen tegen de angst.
het komt goed. Moet dit rotgevoel van zwak voelen gewoon verdragen. 
partner heeft niet eens gevraagd hoelang ik weg ben  kreeg wel vandaag de vraag hoe laat ik weg moet woensdag. Hoefde alleen de middag opvang voor kinderen geregeld te worden. Ik wil alleen die kant op maar ergens pijnlijk dat we niet zo’n relatie hebben dat hij meegaat. Dat ik dat zou willen. Dat hij het zou voorstellen. Denk ook periode van denken gaat worden. Hoe verder..

Als het niet mogelijk is dat naaste contacten een positieve bijdrage in je leven hebben en hier niets aan veranderd wordt, gaat het na deze opname net zo snel weer mis.
Het klinkt hard, maar zelf heb je een keuze tot relatiebeëindiging.
Verder hoop ik dat je eerlijk gaat zijn over alles.

Ik merk dat me open opstellen, kwetsbaar zijn, gevoelens durven voelen en die ook nog eventueel delen echt verschrikkelijk moeilijk voor me zijn. We zijn niet goed voor elkaar maar ik moet eerst leren zelf mijn emoties te voelen en te laten zijn voordat ik wat met ander kan. Dit is wel eyeopener hoe bang ik ben in contact kwetsbaar zijn. Ben altijd van komt goed, zwarte humor, weglachen, ander onderwerp, ander focussen etc. Als het om mij gaat is het heel donker van binnen. Niets delen waard en walgelijk. Dat is fout denk ik dus ga met mezelf aan de slag. Hoop dat t lukt. Thuissituatie moet ik zeker meenemen. Weet niet wat toekomst brengt. Maar nu durf ik niet eens te zijn dat moet eerst lukken. Klinkt stom ws. Maar komt goed 

Ik vind iets niet zo gauw dom en stom. Vaak zijn patronen die zijn ontstaan heel logisch. Mechanismen om te overleven. Vaak heb je ze niet eens door.

Waar ik op doel: pagina's lang laat je paniekreacties zien en een gepingpong tussen adrenalinerush en best veel Xanaxgebruik.
Mensen om je heen (je moeder, je partner) die bijdragen aan het ziek-zijn. Die blijven herhalen daar waar jouw pijn zit. Die jou een gevoel van waardeloosheid-en-gezeur geven.
Dat kun je niet oplossen enkel en alleen bij jóu.
Even een voorbeeld: stel je partner slaat je in elkaar en jij zegt: "Maar ik moet eerst aan mezelf werken."
Hou maar op.

Ik begrijp als geen ander dat je in een heel lastige situatie zit. Maar sommige mensen om je heen houden je ziek. Dat is één ding.
Dat verzwijgen is een tweede.
En dan tegelijkertijd wel bepaalde emoticons te gebruiken om je onvrede over bijvoorbeeld je partner te duiden.
Hij verandert niet, hoor.
Met die opname ben je even uit de thuissituatie. En als er niets wordt aangekaart, stap je daarna precies weer in daar waar je was.
Het klinkt alsof je je wilt leren te wapenen tegenover je partner en moeder.
Het tegenovergestelde zou gezond zijn: niet meer hoeven te vechten.

Slechts-op-bezoek schreef op 23-03-2024 om 14:01:

Ik vind iets niet zo gauw dom en stom. Vaak zijn patronen die zijn ontstaan heel logisch. Mechanismen om te overleven. Vaak heb je ze niet eens door.

Waar ik op doel: pagina's lang laat je paniekreacties zien en een gepingpong tussen adrenalinerush en best veel Xanaxgebruik.
Mensen om je heen (je moeder, je partner) die bijdragen aan het ziek-zijn. Die blijven herhalen daar waar jouw pijn zit. Die jou een gevoel van waardeloosheid-en-gezeur geven.
Dat kun je niet oplossen enkel en alleen bij jóu.
Even een voorbeeld: stel je partner slaat je in elkaar en jij zegt: "Maar ik moet eerst aan mezelf werken."
Hou maar op.

Ik begrijp als geen ander dat je in een heel lastige situatie zit. Maar sommige mensen om je heen houden je ziek. Dat is één ding.
Dat verzwijgen is een tweede.
En dan tegelijkertijd wel bepaalde emoticons te gebruiken om je onvrede over bijvoorbeeld je partner te duiden.
Hij verandert niet, hoor.
Met die opname ben je even uit de thuissituatie. En als er niets wordt aangekaart, stap je daarna precies weer in daar waar je was.
Het klinkt alsof je je wilt leren te wapenen tegenover je partner en moeder.
Het tegenovergestelde zou gezond zijn: niet meer hoeven te vechten.

Ik denk dat opname daarin juist heel erg kan helpen, omdat je de ongezonde situatie veel meer van een afstand kan begrijpen. Van dichtbij heeft een leeuw een heel zachte vacht en zit hij ondertussen zijn maaltijd voor te bereiden. Van een afstand zie je een roofdier.

citroentje schreef op 23-03-2024 om 14:49:

[..]

Ik denk dat opname daarin juist heel erg kan helpen, omdat je de ongezonde situatie veel meer van een afstand kan begrijpen. Van dichtbij heeft een leeuw een heel zachte vacht en zit hij ondertussen zijn maaltijd voor te bereiden. Van een afstand zie je een roofdier.

Als je een eerlijke houding aanneemt, ja. Da's een beetje mijn punt.

Het hoeft nog niet eens onwil te zijn. Je eigen blinde vlekken kunnen blinde vlekken blijven als het totaalbeeld niet duidelijk wordt. 

En het hangt van de opname af. Ik ken diverse soorten. 

ik denk dat deze week me wel hoop duidelijk geworden is. Relatie stelt echt niks voor. Nu geen grote beslissingen en ze staan ook los van trauma en hechtingsproblematiek wbt behandeling maar ik weet weer waarom ik niks deel met partner. Ontvangst is zo ontzettend bagger