Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
We zijn weggegaan. Trok het echt niet. Gelukkig maar 1 kind mee. Beter lange reis maar niet leuk hoeven doen een aanstaan. Ik zit even helemaal fout met goed willen doen. Denk omdat alles even fout voelt. Weet niet wat klopt.
Mensen daar staan te ver van me af om te weten. Voor zover voor rest anders geldt. Maar had niet moeten gaan. Weet ik nu. Maar weet ik pas naderhand
Op laten nemen is sowieso niet heel fout toch? Het voelt alsof het heel fout is. Mensen last hebben van me. Dat ik faal en nog veel meer. Denk daarom rest niet fout wil doen deze week. Ik wil weten wanneer die opname is ik voel me echt slecht
laten opnemen is helemaal niet fout!
Onlyhuman schreef op 02-03-2024 om 16:47:
Op laten nemen is sowieso niet heel fout toch? Het voelt alsof het heel fout is. Mensen last hebben van me. Dat ik faal en nog veel meer. Denk daarom rest niet fout wil doen deze week. Ik wil weten wanneer die opname is ik voel me echt slecht
In welke zin hebben mensen last van je? Of dénk je dat ze last van je hebben omdat je zelf denkt dat dingen fout gaan of dat je faalt?
het vrij moeten nemen van partner, de oma’s die moeten bijspringen, ik die er niet over durf te denken, vriend die nergens over praat. Dus als ze bellen en opname is feit heb ik geen idee wie het hoe gaat oplossen.
meis, je hebt alweer een heel grote beslissing genomen, je hebt zelf besloten voor jezelf te kiezen en weg te gaan. Dat is zeker niet fout, echt niet.
Als jij opgenomen bent is het thuisfront even NIET jouw aapje. Dat is dan aan je partner, jij bent niet de enige die dat kan. Het is jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid als jullie er allebei zijn. Is 1 van de twee er voor korte of langere tijd niet dan is het de verantwoordelijkheid van de gene die er dan is. En die lost het vast wel op. Anders dan jij doet maar dat is het dan ook.
Onlyhuman schreef op 02-03-2024 om 17:37:
het vrij moeten nemen van partner, de oma’s die moeten bijspringen, ik die er niet over durf te denken, vriend die nergens over praat. Dus als ze bellen en opname is feit heb ik geen idee wie het hoe gaat oplossen.
Je man weet toch dat die opname eraan zit te komen, hij moet zaken regelen bij z'n werkgever. Calamiteiten verlof of een ander soort verloof. Het is misschien niet ideaal voor hem, maar een crisis opname voor jou ook niet.
Hij weet het maar neemt het niet serieus. Volgens mij denkt hij dat als we t doodzwijgen het niet gebeurd.. of nog waarschijnlijker hij ziet noodzaak niet. En hoe kan ik hem iets laten regelend als ik niet weet voor wanneer want dat wil hij dan weten Het is echt killing leven bet dit hoofd. Als ik niet was gegaan vandaag was t fout nu ben ik geweest en heb ik het ook fout gedaan want was niet leuk en sprankelend en vroeg weggegaan en nu voel ik pas dat ik niet had willen gaan maar de drang om het goed te doen was groter. Het gevoel als ik t niet had gedaan en nu ben ik moe en op en zie steeds meer dat ikzelf het grootste probleem ben. Ja ben zo geworden door omstandigheden maar serieus waarom is het leven zo moeilijk voor me. Ik ben zo’n koe in hoe ik doe. En kiezen voor jezelf isczo lastig als dat ingaat tegen het goeddoen wat je ook zelf wil want dan voelt het tenminste goed. Sorry zo negatief dieZ wil dit ook goed doen maar gaat niet als ik deel wat rondgaat in m’n hoofd
voor je man gaat het concreet worden als jij een opname datum hebt. Dat kan na een intake snel gaan maar dat is ZIJN!, met de nadruk op ZIJN ding. Jij hebt het gezegd, hij had daar iets mee kunnen doen, dan zal hij moeten.
Hij moet ook wennen dat jij doet wat je zegt, dat is een grote verandering voor hem.
Iemand had het al over psycho educatie voor je gezin en familie en ik denk dat dat ook heel belangrijk gaat zijn. Want ik denk echt dat er naast trauma een onderliggend iets is.
En jouw hoofd klinkt overvol met het maar goed willen doen voor iedereen. Doen wat jij denkt dat anderen van jou verwachten. Maar niet wat goed is voor JOU.
Je bent geen koe maar als de juiste diagnose en begeleiding er is gaan er heel veel kwartjes vallen waarom je nu doet wat je doet en dan kun je er ook wat mee en wat er aan doen. Te beginnen met zelfacceptatie want je bent anders maar daarmee gewoon goed zoals je bent.
Onlyhuman schreef op 02-03-2024 om 20:17:
Hij weet het maar neemt het niet serieus. Volgens mij denkt hij dat als we t doodzwijgen het niet gebeurd.. of nog waarschijnlijker hij ziet noodzaak niet. En hoe kan ik hem iets laten regelend als ik niet weet voor wanneer want dat wil hij dan weten Het is echt killing leven bet dit hoofd. Als ik niet was gegaan vandaag was t fout nu ben ik geweest en heb ik het ook fout gedaan want was niet leuk en sprankelend en vroeg weggegaan en nu voel ik pas dat ik niet had willen gaan maar de drang om het goed te doen was groter. Het gevoel als ik t niet had gedaan en nu ben ik moe en op en zie steeds meer dat ikzelf het grootste probleem ben. Ja ben zo geworden door omstandigheden maar serieus waarom is het leven zo moeilijk voor me. Ik ben zo’n koe in hoe ik doe. En kiezen voor jezelf isczo lastig als dat ingaat tegen het goeddoen wat je ook zelf wil want dan voelt het tenminste goed. Sorry zo negatief dieZ wil dit ook goed doen maar gaat niet als ik deel wat rondgaat in m’n hoofd
Ik vind het echt heel erg dat jouw partner niet jouw worsteling ziet.
En je bent zo geworden, maar dat is geen bewuste keuze, niemand kiest hier vrijwillig voor.
even een knuffel gewoon om de dag door te komen en te laten weten dat ik aan je denk.
Ysenda schreef op 03-03-2024 om 16:29:
even een knuffel gewoon om de dag door te komen en te laten weten dat ik aan je denk.
Dankjewel, het voelt zo stom om iedere dag te klagen hoe zwaar het is als het verhaald zelfde blijft. Dus probeer dat niet te doen. Lief je berichtje dus.
En denk je echt dat er iets onderliggends is? Ik weet niet beter dan dat ik niet ‘functioneer’ maar weet ook niks anders dan trauma. Er is geen before waar ik naar terugverlang. Want ik ben altijd zo geweest. Maar nu is situatie niet meer daar naar om zo te zijn. Ik merk nu ook dat net als eerder weer veel lichamelijke klachten terugkomen. Hartslag heel snel, kortademig, niet op benen kunnen staan letterlijk en zo moe. En maakt me bang want eerder werd t steeds als lichamelijk gezien maar wat als dit mijn ding is. Nogmaals lief je bericht.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 02-03-2024 om 21:15:
[..]
Ik vind het echt heel erg dat jouw partner niet jouw worsteling ziet.
En je bent zo geworden, maar dat is geen bewuste keuze, niemand kiest hier vrijwillig voor.
Dank je. Ik moet wel zeggen dat mijn aandeel daar groot in is. Ik laat mensen nooit dichtbij meer komen. En hij vindt dit makkelijk. Maar daar koos ik bewust voor.. nu breekt t alleen op
shit ik ben in stalkermodus om te weten of het nog goed is. Hoe stop ik dat?? Onrust is zo groot. En weet gister spanning door andere dingen en vrijdag ook en vandaag projecteer ik het hier weer op maar door zo door te slaan dreeer ik een probleem waardoor t echt niet meer oké kan zijn.
Sorry ik snap echt wel dat je gewoon moet stoppen. Maar die onrust is gekmakend, sorry sorry