Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 12:24:
[..]
Ik ben al ruim 40 jaar met mijn man. En in zijn hart is het geen beroerde kerel. Alleen wat egocentrisch af en toe. Dus ik zet daar ook niet zomaar een punt achter. Maar het is wel iets dat door mijn hoofd speelt, hoe krijg ik hem mee in mijn verandering. Ook een dingetje voor het maatschappelijk werk om te bespreken wellicht dit.
Zeg ook niet dat je het nu opeens moet uitmaken, misschien schikt hij toch in. Maar jij moet ruimte gaan vragen en mogelijk gaat het knellen. En mijn ex was een schatje alleen niet in staat om ook maar iets zelf te bedenken en ik deed het ook niet meer. Ja, dan loopt het mis.
Bij mij is het aardig gelukt.
Ook chronisch ziek en ga heel snel en makkelijk over mijn grenzen. (vaak zonder dat ik het door heb).
Tenminste, dit was zo. Ik zeg nu heel makkelijk nee en ga regelmatig niet mee naar verplichtingen (verjaardagen/feestjes) die me veel energie kosten.
Helemaal als ik een drukke week gehad heb, zeg ik dit bij voorbaat al af.
Ik geef het bij man ook aan maar het gebeurt nu steeds vaker dat hij ook vraagt of ik iets wel trek. En dit heeft echt even geduurd hoor! Maar door steeds vaker nee te zeggen en niet toe te geven, is hij daar ook in mee gegroeid.
Dus echt Lientje, het is heel lastig maar alles begint bij jezelf..
Het is heel fijn als je omgeving langzaam bijdraait en positief reageert als je nee zegt bijvoorbeeld.
Maar denk aan jezelf en zet jezelf op 1! 
Wat een moeilijke weg Lientje!
Als ik je topic lees vraag ik me af of je naast de verandering in je houding ook aan veranderingen in praktische zin hebt gedacht?
Nu je zo weinig energie hebt lijkt het mij heel logisch en prettig voor jou als er iemand komt als hulp in de huishouding.
En je boodschappen en koken?
Wie doet dat? Ik krijg de indruk dat je het met kunst en vliegwerk zelf doet?
Bestel lekker boodschappen, probeer eens hello Fresh of desnoods een paar dagen in de week uitgekookt.
Als je verwacht dat je man dat geen optie vindt, dan zou ik het niet als optie stellen, maar het aanvliegen als een keuze.
Jou lukt het niet iedere dag, dus of hij doet om de dag boodschappen en kookt of het wordt uitgekookt.
En natuurlijk kan hij daar vanalles op verzinnen, maar ook al lijkt alleen koken op een dag net niks, het zou jou helpen zodat je je op je herstel kan richten.
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 12:24:
[..]
Ik ben al ruim 40 jaar met mijn man. En in zijn hart is het geen beroerde kerel. Alleen wat egocentrisch af en toe. Dus ik zet daar ook niet zomaar een punt achter. Maar het is wel iets dat door mijn hoofd speelt, hoe krijg ik hem mee in mijn verandering. Ook een dingetje voor het maatschappelijk werk om te bespreken wellicht dit.
Op basis van wat ik hier op het forum lees heb ik het idee dat jouw man jou voor lief neemt.
Ik hoop dat je hem mee krijgt in jouw verandering. Dit is geen dingetje wat je moet bespreken bij maatschappelijk werk maar een ding.
Misschien moet je vaker denken een nee tegen een ander is een ja tegen mezelf.
HAHA!wait..what schreef op 06-11-2025 om 14:10:
Bij mij is het aardig gelukt.
Ook chronisch ziek en ga heel snel en makkelijk over mijn grenzen. (vaak zonder dat ik het door heb).
Tenminste, dit was zo. Ik zeg nu heel makkelijk nee en ga regelmatig niet mee naar verplichtingen (verjaardagen/feestjes) die me veel energie kosten.
Helemaal als ik een drukke week gehad heb, zeg ik dit bij voorbaat al af.
Ik geef het bij man ook aan maar het gebeurt nu steeds vaker dat hij ook vraagt of ik iets wel trek. En dit heeft echt even geduurd hoor! Maar door steeds vaker nee te zeggen en niet toe te geven, is hij daar ook in mee gegroeid.
Dus echt Lientje, het is heel lastig maar alles begint bij jezelf..
Het is heel fijn als je omgeving langzaam bijdraait en positief reageert als je nee zegt bijvoorbeeld.
Maar denk aan jezelf en zet jezelf op 1!
Dank je voor jouw verhaal HAHA. Ik heb vandaag ook voor het eerst iets aan dochter gevraagd. Doe ik eigenlijk nooit want ze heeft het al zo druk en is ook wat lager belastbaar maar ze zei meteen ja. Misschien leer ik het ooit nog.
Evaluna schreef op 06-11-2025 om 14:48:
Wat een moeilijke weg Lientje!
Als ik je topic lees vraag ik me af of je naast de verandering in je houding ook aan veranderingen in praktische zin hebt gedacht?
Nu je zo weinig energie hebt lijkt het mij heel logisch en prettig voor jou als er iemand komt als hulp in de huishouding.
En je boodschappen en koken?
Wie doet dat? Ik krijg de indruk dat je het met kunst en vliegwerk zelf doet?
Bestel lekker boodschappen, probeer eens hello Fresh of desnoods een paar dagen in de week uitgekookt.
Als je verwacht dat je man dat geen optie vindt, dan zou ik het niet als optie stellen, maar het aanvliegen als een keuze.
Jou lukt het niet iedere dag, dus of hij doet om de dag boodschappen en kookt of het wordt uitgekookt.
En natuurlijk kan hij daar vanalles op verzinnen, maar ook al lijkt alleen koken op een dag net niks, het zou jou helpen zodat je je op je herstel kan richten.
Ik doe idd inmiddels alles weer in huis. Laagdrempelig, dat wel. Ene dag gewoon koken, andere dag wat simpels. Boodschappen doen ik tot nu toe samen met man, vanaf volgende week ga ik het weer alleen proberen. Huishouden was ik al nooit een ster in. Man pakt af en toe de stofzuiger en verder kijk ik hoe ik me voel. Goed bij te houden nu ik hele dagen thuis ben en de grootste rommelkont de deur uit is sinds kort. Ik verdeel het in bijvoorbeeld 10 minuten iets doen, dan weer een uurtje liggen en dan weer iets doen. In beweging blijven is belangrijk nu, ik moet mijn kracht en evenwicht terug krijgen en dat gaat niet als ik op de bank blijf liggen. Boodschappen bestellen heb ik zeer slechte ervaringen mee. Gelukkig kan ik nog naar de winkel ( met hulp van man ) anders had ik idd thuis moeten laten bezorgen. Maar dat is dus niet nodig.
En als koken niet lukt is man heel makkelijk hoor. Een kant en klaar maaltijd is ook geen probleem of een soepje of tosti. Ik sta hier echt nog niet een drie gangen menu te maken. Vandaag spinazie uit de vriezer, aardappelen en kant en klare gehaktbal.
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 16:31:
[..]Ik heb vandaag ook voor het eerst iets aan dochter gevraagd. Doe ik eigenlijk nooit want ze heeft het al zo druk en is ook wat lager belastbaar maar ze zei meteen ja. Misschien leer ik het ooit nog.
Heel goed !
Misschien?
Denk ik leer het . Ik kan het !
😜
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 12:13:
[..]
Ik heb een moeilijke man. Mijn nee accepteren zal hij niet makkelijk doen dus dat gaat strijd geven. Dus ben ook een beetje bang dat mijn huwelijk dat niet overleeft.
Ik hoop toch dat je man liever zijn vrouw zo gezond mogelijk houdt dan haar te overbelasten met alle gevolgen van dien.
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 12:13:
[..]
Ik heb een moeilijke man. Mijn nee accepteren zal hij niet makkelijk doen dus dat gaat strijd geven. Dus ben ook een beetje bang dat mijn huwelijk dat niet overleeft.
Het begint ermee dat je eerst voelt wat precies jouw behoefte is. Ik wist dat vaak geeneens meer, ik wist vooral wat de behoefte van anderen was 
Leren voelen dus wat jij wil of nodig hebt en dat uitspreken. De ander kan daar iets mee doen of naast zich neerleggen en de strijd aangaan. In mijn geval gebeurde het eerste juist vaker dan ik ooit gedacht had.
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 12:24:
[..]
Ik ben al ruim 40 jaar met mijn man. En in zijn hart is het geen beroerde kerel. Alleen wat egocentrisch af en toe. Dus ik zet daar ook niet zomaar een punt achter. Maar het is wel iets dat door mijn hoofd speelt, hoe krijg ik hem mee in mijn verandering. Ook een dingetje voor het maatschappelijk werk om te bespreken wellicht dit.
Door zelf te veranderen. Door hem te begrijpen (te doorzien dus).
Iemand die zo dichtbij is in mijn leven als mijn man, moet mij gelukkig willen zien. Doet hij dat niet dan heeft de relatie geen waarde.
Ik zou me richten op de pijn die ik zou voelen als iemand zich wil onttrekken. Die zou ik niet ontkennen. Dat zou niet lukken. Ik zou dan denken: hee, hij geeft de voorkeur aan zijn eigen heil boven dat van mij. Ik zou daaruit concluderen: die houdt dus niet (veel) van me. En dan kan het me niet meer schelen of hij zijn gedrag te elfter ure wil aanpassen: de pijn maakt dat ik hem dan niet meer wil.