Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
Bloem, ook herkenbaar en waar ik tegenaan loop. Accepteren dat dingen niet gaan, bang zijn dat het nooit meer goed komt. En in mijn geval komt daar ook nog een stukje angst bij. Na een infarct en nu weer 2 hersenbloedingen, wat als ik het nog een keer krijg? En ik kreeg dit na een fikse hoestbui. Als ik nu begin te kuchen of een kriebel in mijn keel krijg schiet ik al in de stress.
anijsblokje schreef op 05-11-2025 om 14:26:
Heel simpel opgevat: je kunt je gedrag altijd veranderen. Je hebt altijd een keuze iets wel of niet te doen. Maar om ook echt een andere keuze te maken dan de jou bekende...dat is lastig! Ik denk dat het begint met je bewust worden van je eigen gedrag. Wanneer zeg je ja, terwijl je het eigenlijk niet wil? Wat zijn dat voor situaties? Waarom heb je het gevoel dat je alleen maar ja kan zeggen? Ik kan van alles invullen, maar ik denk dat het daarmee begint.
Als je nu in je huidige situatie een keer ja zegt waar dat nee had moeten zijn, dan krijg je dat in veel gevallen waarschijnlijk meteen als negatieve consequentie terug (want je krijgt bijv klachten). Dus dat is heel rot en ook lastig. Anderen zien misschien de gewone lientje, maar je kan nu niet alles wat je eerder kon, terwijl mensen dat vaak nog verwachten.
Valkuil voor mij zou zijn om eindeloos uit te leggen waarom iets nu niet kan. Herken je dat? Misschien zijn dat situaties waar je standaardantwoorden voor kunt bedenken: "Dat lukt nu gewoon niet", zodat je ook geen ruimte laat. Vraag is wel wat "nu" dan is.
(Tussen 2 haakjes: Ik vind het best kwetsend klinken als een huisarts zegt dat je een hersenbloeding hebt veroorzaakt met je eigen gedrag, overigens.)
Wat betreft je oorspronkelijke vraag: ik ben ooit 35 kg afgevallen. Dat vroeg wel om gedragsverandering, maar ik was er ook succesvol in vanwege het feit dat ik me bewust was van allerlei situaties en mijn eigen gedrag daarin. Geen excuses, eerlijk kijken. Ook niet proberen te oordelen naar mezelf, maar analytisch kijken. Dat hielp, maar was niet makkelijk. Terugval? Ja, dat kan. Het 'hoort' zelfs bij gedragsverandering. Maar ook dan weer: niet oordelen, goed kijken naar waarom iets gebeurt. Kleine stapjes veranderen. En ook daar trots op zijn, want het kan niet allemaal in een keer.
Ik heb niet gelezen dat huisarts heeft gezegd dat Lientje69 een hersenbloeding heeft veroorzaakt door eigen gedrag.
Ik ben 45 kilo afgevallen door 16 jaar geleden blijvend anders te eten en meer te gaan bewegen. (Ik woog een kleine honderd kilo, nu weeg ik 55. Ik hoor een kilo of 62 te zijn). Dat vasthouden door ander gedrag vind ik veel gemakkelijker dan mijn neiging tot pleasen onder de duim te houden. Afvallen heeft allemaal positieve consequenties voor mijzelf gehad. Dat kon ik volledig zelf doen. Een ander had niet te maken met consequenties daarvan. Met mijn pleasegedrag beteugelen waren anderen bij betrokken. Vond ik lastiger.
Dorestad, zo zei hij het idd niet. Maar hij zei wel omdat ik altijd maar doorga , en kijk eens wat dit je gebracht heeft...
Dus je zou het zo kunnen interpreteren. Denk dat hij wilde zeggen dat altijd maar door gaan lichamelijk niet verstandig is. Maar het kwam er een beetje ellendig uit.😁
Ging iets mis, mijn gegevens werden gedeeld bij filmpje. Sorry.
Bovenstaand filmpje is lief bedoeld.
Zou het kunnen zijn dat het een combinatie is van nature en nuture, van karakter en verworven problematiek? Dat je zelf al vasthoudend bent, maar dat je ook patronen hebt ontwikkeld (en je gezin dus ook) die maken dat je staat waar je nu staat?
Ik lees ergo en POH, maar zou een psychotherapeut niet beter passend zijn (met ervaring met NAH) om eens samen naar je patronen te kijken? bv via schematherapie?
In je OP schrijf je de zin 'moet ik dit ook echt doen?'. Misschien is jezelf veranderen wel makkelijker als je dicht bij je eigen beleving blijft. Je zinnetje deed me denken aan een methode die ik bij Hersenz* leerde:
Door jezelf voortdurend deze vragen te stellen, kan je jezelf makkelijker een halt toe roepen als je de neiging hebt om maar door te rennen. Ik heb het destijds op de koelkast geplakt om het te implementeren.
Aan de andere kant is doorrennen ook gewoon bevredigend en een afleiding. Bij mijn revalidatie kreeg ik op een gegeven moment de opdracht om elke dag een minuut of 10 helemaal niks te doen. Hélemaal niks. Alleen maar zitten en naar mijn eigen gedachten luisteren. Ik werd gillend gek. Inmiddels kan ik dat wel. Maar daar is heel wat voor nodig geweest.
*Hersenz is een intensief behandelprogramma voor mensen met NAH in de chronische fase (dus na de eerste jaren waarin je nog herstelt).
De WiFi liep vast
Driedubbel is overdreven
Vraag jezelf af:
MOET ik dit nu doen?
Is het echt noodzakelijk en belangrijk om de taak te doen? AIs iets écht belangrijk is: doe het dan direct en vink de taak af.
Moet IK dit nu doen?
Hoort deze klus, deze taak of dit verzoek bij mij? Ben ik de aangewezen persoon? Of kan ik deze vraag bij een ander neerleggen, mijn partner of collega?
Moet ik DIT nu doen?
Deze vraag gaat over het ‘hoe’: hoe ga je de klus klaren? Misschien moet je contact opnemen met iemand. Dat kan via mail, WhatsApp of een brief. Maar misschien bespaart het je tijd als je die persoon gewoon even belt.
Moet ik dit NU doen?
Is deze taak zo dringend dat het niet kan wachten? Stel het niet uit en begin er meteen aan. De taken die overblijven, plan je in wanneer je ze wél kunt doen.
Moet ik dit nu DOEN?
Moet er überhaupt iets gedaan worden? En wat is dan de meest effectieve aanpak? Of lost het zichzelf misschien op als je niets doet. Verken andere mogelijkheden.
https://www.destapnaargezonder.nl/krachttool-14-ik-moet-zoveel/
anomarie schreef op 05-11-2025 om 17:48:
Zou het kunnen zijn dat het een combinatie is van nature en nuture, van karakter en verworven problematiek? Dat je zelf al vasthoudend bent, maar dat je ook patronen hebt ontwikkeld (en je gezin dus ook) die maken dat je staat waar je nu staat?
Ik lees ergo en POH, maar zou een psychotherapeut niet beter passend zijn (met ervaring met NAH) om eens samen naar je patronen te kijken? bv via schematherapie?
De huisarts wilde me daar nog niet naar verwijzen, maar ik denk dat het wel op een langdurig traject en dus uiteindelijk psycholoog gaat uitdraaien. Maar ik moet eerst de POH proberen van hem.
En verder ja. Deels nature deels nuture. Ook patronen vanuit mijn jeugd erbij .
yette schreef op 05-11-2025 om 18:31:
In je OP schrijf je de zin 'moet ik dit ook echt doen?'. Misschien is jezelf veranderen wel makkelijker als je dicht bij je eigen beleving blijft. Je zinnetje deed me denken aan een methode die ik bij Hersenz* leerde:
Door jezelf voortdurend deze vragen te stellen, kan je jezelf makkelijker een halt toe roepen als je de neiging hebt om maar door te rennen. Ik heb het destijds op de koelkast geplakt om het te implementeren.
Aan de andere kant is doorrennen ook gewoon bevredigend en een afleiding. Bij mijn revalidatie kreeg ik op een gegeven moment de opdracht om elke dag een minuut of 10 helemaal niks te doen. Hélemaal niks. Alleen maar zitten en naar mijn eigen gedachten luisteren. Ik werd gillend gek. Inmiddels kan ik dat wel. Maar daar is heel wat voor nodig geweest.
*Hersenz is een intensief behandelprogramma voor mensen met NAH in de chronische fase (dus na de eerste jaren waarin je nog herstelt).
Ik heb hem in mijn screenshots staan. Ga hem idd uitdraaien en op de koelkast plakken, denk dat mijn man wel even met zijn hoofd schudt dan.🤣 Ik kreeg van de ergo nu idd ook de opdracht 3x per dag 20 minuten niks te doen . Zitten of liggen met mijn eigen gedachten. Het is me vandaag nog niet gelukt. Morgen maar een nieuwe poging. 😅
je man mag met zijn hoofd schudden. Voor hem is het ook wennen en dit kan best een goede reminder voor hem zijn. Hoe moeilijk ook (en dat is het ook voor hem, waarschijnlijk, hij zal best bang zijn), ook hij moet gaan internaliseren dat er dingen anders gaan. Hoop dat jullie elkaar daar in kunnen vinden.
Je lacht erom dat je man met zijn hoofd schudt.
Dat is niet om te lachen en misschien ook het probleem. Als jij jezelf niet serieus neemt wie dan wel ?
Net ook je struggles in een ander topic gelezen. Je hebt nu een heel belangrijke taak uit te voeren. Je kunt nu herstellen. Hoe eerder je ermee begint, hoe meer effect en hoe meer herstel. Hersenen zijn heel gevoelig, die hebben die rust en daardoor het herstel echt heel hard nodig.
Ik zou eigenlijk eerder met 6 x 20 minuten rusten op een dag beginnen, een middagdutje, uitslapen en op tijd naar bed.
echt, jouw herstel is prioriteit nummer 1.
Dankjewel voor de begeleidende uitleg, Kampeerder!
Ik hoop dat je er wat aan hebt, Lientje!
Je man heeft er maar mee te dealen, hoor! Toen mijn revalidatie thuis werd voortgezet mbv Professionals in NAH, kwamen ze aan met een whiteboard van 120x180 voor plannen, organiseren, implementeren ... Het was best duidelijk dat het anders moest, zeg maar 