Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
Ik ben ook wel een beetje een pleaser en inderdaad, je kunt voor jezelf uitzoeken waar die behoefte vandaan komt. Maar heel simpel 'nee' zeggen kun je ook gewoon doen. En je zult zien dat de wereld niet vergaat. Ik draai het vaak om 'wat zou ik ervan zeggen als iemand anders nee zou zeggen in een soortgelijke situatie?'. In mijn geval is het antwoord vaak dat ik het juist heel prettig zou vinden als ik weet waar ik aan toe ben. Als een vriendin van mij bijvoorbeeld een afspraak af zou zeggen om dat ze te moe is, zou ik denken, wat fijn dat jij je grenzen aangeeft en niet jezelf forceert om met mij op stap te gaan. In het omgekeerde geval zou ik het moeilijker vinden.
Vlinder86 schreef op 05-11-2025 om 13:24:
Je komt erg gericht over op het krijgen van bevestiging en waardering. Het lijkt alsof je voortdurend probeert te laten zien dat je het goed bedoelt en dat je een pleaser bent. Dat roept de vraag op waarom die behoefte zo groot is, en wat je precies van anderen verwacht.
Als je zelf aangeeft dat de hersenbloedingen (mede) door je eigen handelen zijn veroorzaakt, zegt dat iets over de keuzes die je hebt gemaakt en de verantwoordelijkheid die daarbij hoort. Wat wil je dat anderen daar nu mee doen? Begrip tonen, medelijden hebben, of je geruststellen dat het niet jouw schuld is?
Op dit moment komt het vooral over als een behoefte aan aandacht en bevestiging, in plaats van een moment van echte zelfreflectie. Misschien is het goed om eerlijk te kijken naar wat je nu echt zoekt — erkenning, verantwoording, of verandering.
Ik vind dit niet zo'n aardige post. Een hersenbloeding kan je niet uiteraard zelf veroorzaken , dat overkomt je. Ik vind het wat aanvallend overkomen wat je schrijft. Alsof ik aandacht zoek? Ik heb zeker wel zelfreflectie. En als je de OP goed hebt gelezen, kan je zien dat ik wil veranderen en dat ik vraag om tips , ervaringen.
wat een van mijn naasten heeft geholpen in een vergelijkbare situatie:
kom er op terug is een prima standaard antwoord- Naasten vragen om hulp; aangeven dat je zelf opnieuw moet leren leven en dat wat voorheen vanzelfsprekend was, dat niet meer gaat zijn. En dat je hun hulp/begrip nodig hebt om dat vorm te kunnen geven. Bijv door niet meer te bellen maar te appen. Je ruim bedenktijd geven voor afspraken. Je vergeven als je toch per ongeluk een keer een verjaardag of andere situatie vergeet en dat je minder attent bent. Je houdt nog net zoveel van hen, maar dingen gaan nu gewoon wat sneller mis.
- Lotgenotengroep. Dat heeft nog het meest geholpen. Elke 2 weken kwamen ze bij elkaar, praten, doen spelletjes en kwisjes, wisselen tips en ervaringen uit. Dit heeft mijn naaste ontzettend veel begrip gebracht. Vooral voor zichzelf. En niet alleen staan helpt erg in de verwerking.
Heel veel sterkte. Het is gewoon kut om zo opnieuw te leren leven. ❤️
Heel simpel opgevat: je kunt je gedrag altijd veranderen. Je hebt altijd een keuze iets wel of niet te doen. Maar om ook echt een andere keuze te maken dan de jou bekende...dat is lastig! Ik denk dat het begint met je bewust worden van je eigen gedrag. Wanneer zeg je ja, terwijl je het eigenlijk niet wil? Wat zijn dat voor situaties? Waarom heb je het gevoel dat je alleen maar ja kan zeggen? Ik kan van alles invullen, maar ik denk dat het daarmee begint.
Als je nu in je huidige situatie een keer ja zegt waar dat nee had moeten zijn, dan krijg je dat in veel gevallen waarschijnlijk meteen als negatieve consequentie terug (want je krijgt bijv klachten). Dus dat is heel rot en ook lastig. Anderen zien misschien de gewone lientje, maar je kan nu niet alles wat je eerder kon, terwijl mensen dat vaak nog verwachten.
Valkuil voor mij zou zijn om eindeloos uit te leggen waarom iets nu niet kan. Herken je dat? Misschien zijn dat situaties waar je standaardantwoorden voor kunt bedenken: "Dat lukt nu gewoon niet", zodat je ook geen ruimte laat. Vraag is wel wat "nu" dan is.
(Tussen 2 haakjes: Ik vind het best kwetsend klinken als een huisarts zegt dat je een hersenbloeding hebt veroorzaakt met je eigen gedrag, overigens. 
)
Wat betreft je oorspronkelijke vraag: ik ben ooit 35 kg afgevallen. Dat vroeg wel om gedragsverandering, maar ik was er ook succesvol in vanwege het feit dat ik me bewust was van allerlei situaties en mijn eigen gedrag daarin. Geen excuses, eerlijk kijken. Ook niet proberen te oordelen naar mezelf, maar analytisch kijken. Dat hielp, maar was niet makkelijk. Terugval? Ja, dat kan. Het 'hoort' zelfs bij gedragsverandering. Maar ook dan weer: niet oordelen, goed kijken naar waarom iets gebeurt. Kleine stapjes veranderen. En ook daar trots op zijn, want het kan niet allemaal in een keer.
Stardust schreef op 05-11-2025 om 14:15:
wat een van mijn naasten heeft geholpen in een vergelijkbare situatie:
kom er op terug is een prima standaard antwoord- Naasten vragen om hulp; aangeven dat je zelf opnieuw moet leren leven en dat wat voorheen vanzelfsprekend was, dat niet meer gaat zijn. En dat je hun hulp/begrip nodig hebt om dat vorm te kunnen geven. Bijv door niet meer te bellen maar te appen. Je ruim bedenktijd geven voor afspraken. Je vergeven als je toch per ongeluk een keer een verjaardag of andere situatie vergeet en dat je minder attent bent. Je houdt nog net zoveel van hen, maar dingen gaan nu gewoon wat sneller mis.
- Lotgenotengroep. Dat heeft nog het meest geholpen. Elke 2 weken kwamen ze bij elkaar, praten, doen spelletjes en kwisjes, wisselen tips en ervaringen uit. Dit heeft mijn naaste ontzettend veel begrip gebracht. Vooral voor zichzelf. En niet alleen staan helpt erg in de verwerking.
Heel veel sterkte. Het is gewoon kut om zo opnieuw te leren leven. ❤️
Dank je voor deze tips Stardust!
anijsblokje schreef op 05-11-2025 om 14:26:
Heel simpel opgevat: je kunt je gedrag altijd veranderen. Je hebt altijd een keuze iets wel of niet te doen. Maar om ook echt een andere keuze te maken dan de jou bekende...dat is lastig! Ik denk dat het begint met je bewust worden van je eigen gedrag. Wanneer zeg je ja, terwijl je het eigenlijk niet wil? Wat zijn dat voor situaties? Waarom heb je het gevoel dat je alleen maar ja kan zeggen? Ik kan van alles invullen, maar ik denk dat het daarmee begint.
Als je nu in je huidige situatie een keer ja zegt waar dat nee had moeten zijn, dan krijg je dat in veel gevallen waarschijnlijk meteen als negatieve consequentie terug (want je krijgt bijv klachten). Dus dat is heel rot en ook lastig. Anderen zien misschien de gewone lientje, maar je kan nu niet alles wat je eerder kon, terwijl mensen dat vaak nog verwachten.
Valkuil voor mij zou zijn om eindeloos uit te leggen waarom iets nu niet kan. Herken je dat? Misschien zijn dat situaties waar je standaardantwoorden voor kunt bedenken: "Dat lukt nu gewoon niet", zodat je ook geen ruimte laat. Vraag is wel wat "nu" dan is.
(Tussen 2 haakjes: Ik vind het best kwetsend klinken als een huisarts zegt dat je een hersenbloeding hebt veroorzaakt met je eigen gedrag, overigens.
Wat betreft je oorspronkelijke vraag: ik ben ooit 35 kg afgevallen. Dat vroeg wel om gedragsverandering, maar ik was er ook succesvol in vanwege het feit dat ik me bewust was van allerlei situaties en mijn eigen gedrag daarin. Geen excuses, eerlijk kijken. Ook niet proberen te oordelen naar mezelf, maar analytisch kijken. Dat hielp, maar was niet makkelijk. Terugval? Ja, dat kan. Het 'hoort' zelfs bij gedragsverandering. Maar ook dan weer: niet oordelen, goed kijken naar waarom iets gebeurt. Kleine stapjes veranderen. En ook daar trots op zijn, want het kan niet allemaal in een keer.
Dank je anijsblokje. Waardevolle input waar ik ook iets mee kan.
Bellebelle schreef op 05-11-2025 om 13:47:
Ik ben ook wel een beetje een pleaser en inderdaad, je kunt voor jezelf uitzoeken waar die behoefte vandaan komt. Maar heel simpel 'nee' zeggen kun je ook gewoon doen. En je zult zien dat de wereld niet vergaat. Ik draai het vaak om 'wat zou ik ervan zeggen als iemand anders nee zou zeggen in een soortgelijke situatie?'. In mijn geval is het antwoord vaak dat ik het juist heel prettig zou vinden als ik weet waar ik aan toe ben. Als een vriendin van mij bijvoorbeeld een afspraak af zou zeggen om dat ze te moe is, zou ik denken, wat fijn dat jij je grenzen aangeeft en niet jezelf forceert om met mij op stap te gaan. In het omgekeerde geval zou ik het moeilijker vinden.
Herkenbaar Belle. Ik vind het lastig me te bedenken waar de behoefte om altijd maar " lief " te zijn vandaan komt. Of eigenlijk , nu ik lief opschrijf, realiseer ik me dat dit uit mijn jeugd komt. Thuis moesten we lief zijn, niet zeuren en vooral doorgaan. En ik kon slecht tegen ruzie, toen al. Iets waar ik mee aan de slag moet dus met maatschappelijk werk of psycholoog. Dank je voor het inzicht!
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 14:53:
[..]
Herkenbaar Belle. Ik vind het lastig me te bedenken waar de behoefte om altijd maar " lief " te zijn vandaan komt. Of eigenlijk , nu ik lief opschrijf, realiseer ik me dat dit uit mijn jeugd komt. Thuis moesten we lief zijn, niet zeuren en vooral doorgaan. En ik kon slecht tegen ruzie, toen al. Iets waar ik mee aan de slag moet dus met maatschappelijk werk of psycholoog. Dank je voor het inzicht!
Heel herkenbaar. Ik kom uit een gezin waar veel onderhuidse spanning was en dat voelde voor mij als kind onveilig. Het gevolg is dat ik nu in paniek raak of in ieder geval onrustig word als iemand boos is en dat dus meteen wil oplossen. Ik heb echt moeten leren om niet alles meteen te willen sussen. Als mijn man boos wordt omdat de kinderen iets hebben laten slingeren, laat ik dat gewoon bij hem. Als mijn kinderen het niet eens zijn samen, laat ik ze dat lekker zelf uitzoeken. Ik ga weleens weg uit de situatie, even de was ophangen ofzo iets. Ruziën, het niet eens zijn met elkaar hoort bij het leven en betekent niet meteen dat het escaleert tot iets groots.
Terugkijkend heb ik nooit geleerd om op een volwassen manier conflicten op te lossen. Mijn man gelukkig wel, dus van hem heb ik geleerd dat je het niet eens met elkaar kunt zijn, dat uit kunt praten door te benoemen welk gevoel je erbij krijgt en dan liefdevol met elkaar door kunt gaan. Nu ik het opschrijf wordt er voor mij ook veel inzichtelijk, dus dank daarvoor.
Dus ik zou je vooral als tip willen geven dat je bij jezelf te rade gaat welk gevoel nee zeggen bij jou oproept.
Pleaser hier en beelddenken hier.
Ben nog aan het leren maar heb van de psycholoog fijne visualisatie mee kregen om mij bewust te zijn van het pleasen. Loop nu ook met een armbandje om waar een gedachte aan gekoppelt zit voor ik weer ja zeg. Zodat er meer bewustwording komt.
En ja dat ik vaker kies voor mijzelf levert vreselijk veel weerstand op. Maar ik moet mijn eigen doel voor ogen houden.
Bewustwording dat je gedrag moet veranderen is echt de grootste en moeilijkste stap en die heb je al gemaakt. Zelf ben ik echt minder gaan pleasen, maar als ik erg moe ben is de weerstand soms teveel en kost terugval tijdelijk minder energie. Uiteindelijk moet je daarna weer tegen dubbele weerstand in en werkt volhouden beter. Maar doorhebben dat je weer loopt te pleasen helpt het meest!
rooiekater schreef op 05-11-2025 om 15:45:
Pleaser hier en beelddenken hier.
Ben nog aan het leren maar heb van de psycholoog fijne visualisatie mee kregen om mij bewust te zijn van het pleasen. Loop nu ook met een armbandje om waar een gedachte aan gekoppelt zit voor ik weer ja zeg. Zodat er meer bewustwording komt.
En ja dat ik vaker kies voor mijzelf levert vreselijk veel weerstand op. Maar ik moet mijn eigen doel voor ogen houden.
Wil je uitleggen hoe dat werkt met dat armbandje rooiekater?
Citroengraag schreef op 05-11-2025 om 15:56:
Bewustwording dat je gedrag moet veranderen is echt de grootste en moeilijkste stap en die heb je al gemaakt. Zelf ben ik echt minder gaan pleasen, maar als ik erg moe ben is de weerstand soms teveel en kost terugval tijdelijk minder energie. Uiteindelijk moet je daarna weer tegen dubbele weerstand in en werkt volhouden beter. Maar doorhebben dat je weer loopt te pleasen helpt het meest!
Dank je citroengraag. Ja ik ga er zeker mee aan de slag maar dat terugvallen ben ik ook bang voor idd.
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 15:57:
[..]
Wil je uitleggen hoe dat werkt met dat armbandje rooiekater?
Ik stuur je een pb anders word ik te herkenbaar ben ik bang.
Zo herkenbaar. En na 5 jaar weet ik dat ik er met acceptatie en verandering van gedrag er nog steeds niet helemaal ben. Een kleine 5 jaar terug long COVID gekregen.
Eigenlijk zit ik nu op een hele comfortabele 80/90 % herstel. Behalve als ik me niet aan mijn strikte leefschema hou. Geen alcohol, op tijd naar bed, 3x per week sporten, liever 4. Dan gaat het goed.
Ik heb de eerste 9 mnd ontkent dat ik echt een enorme jas uitgedaan had, totdat ik echt niet meer bijvoorbeeld een trap op kan lopen. Toen me volledig ziek gemeld, herstelprogramma was beter geregeld en ook de ergo ingeschakeld. Ook had ik recht op 40 u huishoudelijke hulp vanuit de WMO, misschien eens bij de gemeente informeren?
Vanaf dat moment mijn herstel op 1 gezet, ik kon ook niet anders. Dat was echt het niveau dat ik op een dag een boodschap deed, ging rusten en de dag erna alleen naar de fysio. De was doen was ook een dagtaak. Aan de ene kant dus echt de bodem, aan de andere kant moest ik wel naar mijn lichaam luisteren.
Ik had dus als voordeel dat ik had meegemaakt wat het opleverde als ik niet naar mijn lichaam luisterde.
Acceptatie van de situatie is ook een rouwproces en omgaan met de angst, wat als dit nooit meer goed komt?
rooiekater schreef op 05-11-2025 om 16:01:
[..]
Ik stuur je een pb anders word ik te herkenbaar ben ik bang.
Is goed