Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
Dorestad , dat schema heb ik gedaan toen ik de opleiding deed. Helaas hielden ze zich er regelmatig niet aan. Uiteindelijk deed ik toch maar weer nagenoeg alles zelf. Inmiddels woon ik nog maar alleen met man, waarbij man aanzienlijk meer werkt dan ik . Dus ik ook automatisch de huistaken op me neem. Mijn man zit het wel gebakken of er iemand jarig is of niet , dus ook de sociale dingen en mantelzorg zijn voor mijn rekening. Ik ben zeg maar, zoals bij veel vrouwen het geval is, een beetje de lijm die de boel bij elkaar houden op alle gebieden.
Dorestad schreef op 05-11-2025 om 11:12:
. Maar ik moet er absoluut actief aan denken om niet de pleaser te zijn. Ook buiten mijn gezin. Het is makkelijker de patronen en schema's te volgen die vanuit je jeugd waarschijnlijk zijn ontstaan. Dus bewustwording en daar naar handelen vergt blijvende aandacht hier.
Dit is idd het soort ervaringen en tips waar ik naar zoek.
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 11:29:
[..]
Dit is idd het soort ervaringen en tips waar ik naar zoek.
Waar ga jij je bewust van zijn en naar handelen dan? Wat ga je anders doen?
Lientje69, ik ben ook die lijmpot of lijmklem. Maar dat vind ik ook gewoon leuk. Hier gaat het qua afgesproken taken prima. Overigens kunnen we in overleg makkelijk dingen van elkaar overnemen. Daarnaast hebben ze hier oog voor hoe ik eruit zie. Ik praat nooit over mijn pijn maar ze zien aan mijn gezicht wanneer ik veel pijn heb. Ik schijn er dan extra verlept uit te zien 😀. Mijn zoon omschrijft het als volgt: mama, je ziet er zo fragiel uit. Met dan vaak de vraag of er iets is wat hij kan doen. Ze zijn 7 jaar geleden geschrokken.
En Poezie, je vraagt het niet aan mij, maar bewustwording en ernaar handelen doe ik door te wachten met antwoord op een verzoek en er eerst over na te denken. Of om terug te komen op een toegezegd iets. En om niet uit mezelf allerlei acties te ondernemen. En mezelf de vraag te stellen of het verstandig is. Overigens ga ik nog regelmatig de mist in maar het heeft anderhalf jaar geleden ook ervoor gezorgd dat familielid met verstandelijke beperking een WLZ indicatie kreeg omdat ik mijn grenzen heb aangegeven. Degene woont nu een aantal weken in een instelling. Primair in gang gezet omdat ik niet meer wilde en kon bieden wat ik 13 jaar wel heb gedaan.
Poezie schreef op 05-11-2025 om 11:32:
[..]
Waar ga jij je bewust van zijn en naar handelen dan? Wat ga je anders doen?
Dat is moeilijk Poezie. Ik denk dat ik gewoon vaker moet gaan denken: kost dit me energie of levert het ook nog iets op? Wat gebeurt er ( met mij ) als ik hier ja op zeg/ dit gaat doen? Meer nadenken voor ik spontaan iets aanbied omdat iemand een probleem heeft. Het gaat heel erg omdenken voor me worden vrees ik. Behoorlijk lastig als je, zoals Dorestad al aangeeft, in een patroon van doorgaan, pleasen en adrenaline zit vanaf jongs af aan. Daar kan ik wel wat tips bij gebruiken. Vandaar dit topic.
Nou ja dorestad geeft het dus ook al aan. Verstandelijk weet ik het ook wel. Maar gevoelsmatig gaat het mis.
En daarom mijn vragen en verzoek om ervaringen te delen in de OP . Want zo makkelijk als gezegd wordt: je moet gewoon ( niet meer ) dit of dat doen, is het natuurlijk niet.
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 11:52:
[..]
Dat is moeilijk Poezie. Ik denk dat ik gewoon vaker moet gaan denken: kost dit me energie of levert het ook nog iets op? Wat gebeurt er ( met mij ) als ik hier ja op zeg/ dit gaat doen? Meer nadenken voor ik spontaan iets aanbied omdat iemand een probleem heeft. Het gaat heel erg omdenken voor me worden vrees ik. Behoorlijk lastig als je, zoals Dorestad al aangeeft, in een patroon van doorgaan, pleasen en adrenaline zit vanaf jongs af aan. Daar kan ik wel wat tips bij gebruiken. Vandaar dit topic.
Dat snap ik heus hoor! Het is absoluut niet mijn bedoeling om je af te kammen. Ik zou het fijn voor je vinden als het je lukt om beter voor jezelf te zorgen, net zo goed als dat je voor anderen wil zorgen.
Ik ben bezig met afvallen, als ik zeg dat ik "meer ga sporten" dan zegt dat niets. Voor mezelf moet ik dat concreet maken: hoe vaak ga ik sporten 1×per week/2× per week? En hoelang per keer en wat ga ik doen qua sporten?
Ik vind het echt heftig om te lezen dat je zelfs na meerdere hersenbloedingen nog steeds het gevoel hebt dat je geen nee kan zeggen, moet pleasen, etc. Ik vind het dan ook heel raar dat je huisarts na zoiets "weerstand uit je omgeving" durft te noemen. Mensen gaan dood aan een hersenbloeding en jij moet je druk maken over wat je omgeving denkt? Als je straks dood neervalt kan je ook niemand meer helpen. Klinkt heel grof maar ik denk dat dat je dat eerst moet beseffen voordat het kan veranderen.
Ik ben/was een pleaser. Na de sepsis liep ik helemaal vast. Ik wist op het werk/bij de bedrijfsarts niet aan te geven dat het me niet lukte, met als gevolg dat het alleen maar slechter met me ging. Daarvoor werkte ik "gewoon" wat harder.
Ik ben verschillende jaren in therapie geweest bij een psychotherapeut. Langzaam leerde ik te voelen wat ik wilde of wat ik aankon. En niet dat een ander dat voor me bepaalde. Met vallen en opstaan lukt het me nu meestal.
Aviendha schreef op 05-11-2025 om 12:28:
Ik vind het echt heftig om te lezen dat je zelfs na meerdere hersenbloedingen nog steeds het gevoel hebt dat je geen nee kan zeggen, moet pleasen, etc. Ik vind het dan ook heel raar dat je huisarts na zoiets "weerstand uit je omgeving" durft te noemen. Mensen gaan dood aan een hersenbloeding en jij moet je druk maken over wat je omgeving denkt? Als je straks dood neervalt kan je ook niemand meer helpen. Klinkt heel grof maar ik denk dat dat je dat eerst moet beseffen voordat het kan veranderen.
Ik ga ervan uit dat ze bedoelen dat mensen om me heen het me moeilijk kunnen gaan maken. Omdat ze gewend zijn , lientje doet t wel. Dat ik me daar op moet voorbereiden en het niet makkelijk voor me wordt. Zo heb ik het tenminste opgevat.😅
Moyrrie schreef op 05-11-2025 om 12:48:
Ik ben/was een pleaser. Na de sepsis liep ik helemaal vast. Ik wist op het werk/bij de bedrijfsarts niet aan te geven dat het me niet lukte, met als gevolg dat het alleen maar slechter met me ging. Daarvoor werkte ik "gewoon" wat harder.
Ik ben verschillende jaren in therapie geweest bij een psychotherapeut. Langzaam leerde ik te voelen wat ik wilde of wat ik aankon. En niet dat een ander dat voor me bepaalde. Met vallen en opstaan lukt het me nu meestal.
Jaren ook zelfs Moyrrie... Dat dan maar wat harder werken herken ik. Heb ook al gezegd dat POH waarschijnlijk niet genoeg gaat zijn en ik dus wel een doorverwijzing naar de psycholoog nodig heb. Maar huisarts wil nu eenmaal eerst hiermee starten.
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 12:58:
[..]
Ik ga ervan uit dat ze bedoelen dat mensen om me heen het me moeilijk kunnen gaan maken. Omdat ze gewend zijn , lientje doet t wel. Dat ik me daar op moet voorbereiden en het niet makkelijk voor me wordt. Zo heb ik het tenminste opgevat.😅
Ik vind het echt geen normaal scenario dat mensen nu nog steeds denken "lientje doet het wel". Denk dat andere posters (riony en poezie uit mn hoofd) dat ook bedoelden.
ik denk dat jouw omgeving je ook gaat helpen om een stapje terug te doen en dat ook van jou verwacht. 
Allereerst: heel herkenbaar hoor.
Misschien helpt het je om je ‘zelfzorg’ groter en belangrijker en urgenter te maken. (En houden!)
Dus niet: wat ‘mag’ (kan) ik niet maar waar focus ik wél op.
Dus eerst voor jezelf op een rijtje wat je écht nodig hebt. (Zoveel uur rusten per week, aandacht voor jezelf, zoveel ontspanning, zoveel beweging) En dan deze ‘taken’ voor jezelf heel ernstig gaan nemen. Dus ook plannen en communiceren. Het net zo ernstig gaan nemen als iedere andere taak. (Werken etc)
En daarna pas kijken welke ruimte er over is. En hoe de werkzaamheden dan verder verdeeld.
Maar dat jij in je eentje de kar trekt thuis, die tijd is gewoon voorbij.
Je komt erg gericht over op het krijgen van bevestiging en waardering. Het lijkt alsof je voortdurend probeert te laten zien dat je het goed bedoelt en dat je een pleaser bent. Dat roept de vraag op waarom die behoefte zo groot is, en wat je precies van anderen verwacht.
Als je zelf aangeeft dat de hersenbloedingen (mede) door je eigen handelen zijn veroorzaakt, zegt dat iets over de keuzes die je hebt gemaakt en de verantwoordelijkheid die daarbij hoort. Wat wil je dat anderen daar nu mee doen? Begrip tonen, medelijden hebben, of je geruststellen dat het niet jouw schuld is?
Op dit moment komt het vooral over als een behoefte aan aandacht en bevestiging, in plaats van een moment van echte zelfreflectie. Misschien is het goed om eerlijk te kijken naar wat je nu echt zoekt — erkenning, verantwoording, of verandering.