Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
Ik lees graag mee want ik zit een beetje met hetzelfde. Reuma en longembolieën. Verminderd energie level. Toch meer weer een paar uur minder gaan werken op advies van BA maar veel schuldgevoel want onderbezetting drukt en nu ga ik ook nog minder werken. Thuis is redelijk goed op orde en veel begrip ( alhoewel de 19-jarige het niet altijd kan plaatsten). Ik baal dat ik op zoveel vlakken moet inleveren voor mijn lijf. En het lukt mij dus niet altijd dat te doen waarvoor ik dan later de prijs betaal.
krulliebollie schreef op 05-11-2025 om 10:27:
Ik lees graag mee want ik zit een beetje met hetzelfde. Reuma en longembolieën. Verminderd energie level. Toch meer weer een paar uur minder gaan werken op advies van BA maar veel schuldgevoel want onderbezetting drukt en nu ga ik ook nog minder werken. Thuis is redelijk goed op orde en veel begrip ( alhoewel de 19-jarige het niet altijd kan plaatsten). Ik baal dat ik op zoveel vlakken moet inleveren voor mijn lijf. En het lukt mij dus niet altijd dat te doen waarvoor ik dan later de prijs betaal.
Herkenbaar krulliebollie. Ook zorg soms? Ik voel me zo schuldig idd. Bij ons ook onderbezetting. Terwijl mij dit ook maar gewoon overkomen is, het is geen verkoudheid waarvoor ik me ziek heb gemeld.
Ik denk dat ik wellicht niet de enige ben dus die hier tegenaan loopt. Dat blijkt maar. Hopelijk kan jij ook tips uit dit topic krijgen.
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 10:29:
[..]
Herkenbaar krulliebollie. Ook zorg soms? Ik voel me zo schuldig idd. Bij ons ook onderbezetting. Terwijl mij dit ook maar gewoon overkomen is, het is geen verkoudheid waarvoor ik me ziek heb gemeld.
Ik denk dat ik wellicht niet de enige ben dus die hier tegenaan loopt. Dat blijkt maar. Hopelijk kan jij ook tips uit dit topic krijgen.
Hulpverlening… maar daar zijn dingen wel een beetje hetzelfde als de zorg.
Precies. Het is je overkomen. Hier kies je zelf niet voor. Alleen blijft dat niet altijd hangen denk. Ik. Ik merk dat ik altijd in vul ‘ ze zullen wel weer denken’, wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Ik denk namelijk zelf ook niet zo over zieke collega’s. Maar mijn eigen arbeidsethos zit gewoon een beetje in de weg.
Lientje krijg jij wel iets van hersenzorg via de ergo of physio? Wat jij hebt meegemaakt hakt er diep in. Dit is niet iets wat je alleen zou moeten uitzoeken.
En ja ik ben veranderd. Ik schop mezelf niet meer voor de dingen die ik niet goed kan en geef mezelf daardoor ruimte om om hulp te vragen. En daardoor gaan dingen zoals mijn financiële administratie veel beter ook al vind ik het als hoog opgeleide zelfstandige vrouw erg moeilijk om niet te vinden dat ik het maar moet kunnen.
krulliebollie schreef op 05-11-2025 om 10:34:
[..]
Hulpverlening… maar daar zijn dingen wel een beetje hetzelfde als de zorg.
Precies. Het is je overkomen. Hier kies je zelf niet voor. Alleen blijft dat niet altijd hangen denk. Ik. Ik merk dat ik altijd in vul ‘ ze zullen wel weer denken’, wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Ik denk namelijk zelf ook niet zo over zieke collega’s. Maar mijn eigen arbeidsethos zit gewoon een beetje in de weg.
O ja. Vooral dat laatste idd. Hoofdpijn/ grieperig/ pijn? Hup. Paracetamol erin , schop onder mijn kont en aan de slag. Niet mauwen. Maar dat gaat nu dus echt niet.😭
MelMel schreef op 05-11-2025 om 10:36:
Lientje krijg jij wel iets van hersenzorg via de ergo of physio? Wat jij hebt meegemaakt hakt er diep in. Dit is niet iets wat je alleen zou moeten uitzoeken.
En ja ik ben veranderd. Ik schop mezelf niet meer voor de dingen die ik niet goed kan en geef mezelf daardoor ruimte om om hulp te vragen. En daardoor gaan dingen zoals mijn financiële administratie veel beter ook al vind ik het als hoog opgeleide zelfstandige vrouw erg moeilijk om niet te vinden dat ik het maar moet kunnen.
Ik heb vanmiddag de 2e afspraak met de ergo maar hij heeft niets gezegd over hersenzorg. Wat houdt dat precies in? Fydio mocht ik nog niet mee beginnen. Omdat ik dus te veel en te snel wil. Het is nu 3,5 week geleden pas. Ik had gedacht nu alweer aan het werk te zijn. Maar de impact was groter dan ik dacht. Zolang ik rustig zit mankeer ik weinig. Maar zo gauw ik iets ga doen.....
Wil je vertellen hoe je dit gelukt is jezelf te veranderen?
Je moet van verzorger naar vriend gaan dus.
Het is niet zo als je niet meer verzorgt dat je dan niemand meer bent.
De meeste mensen willen niet gepleased worden maar willen dat jij alleen iets doet voor ze als dat ook echt kan.
Als jij niet aangeeft dat je iets fysiek of mentaal (tijdelijk) niet aankan dan voelen de meeste mensen geen dankbaarheid maar boosheid en schuldgevoel terwijl hen niets te verwijten valt.
Waarom zou je mensen willen pleasen als je zowel hen als jezelf er geen plezier mee doet?
Poezie schreef op 05-11-2025 om 10:55:
De meeste mensen willen niet gepleased worden maar willen dat jij alleen iets doet voor ze als dat ook echt kan.
Als jij niet aangeeft dat je iets fysiek of mentaal (tijdelijk) niet aankan dan voelen de meeste mensen geen dankbaarheid maar boosheid en schuldgevoel terwijl hen niets te verwijten valt.
Waarom zou je mensen willen pleasen als je zowel hen als jezelf er geen plezier mee doet?
Ik doe juist wél mezelf en de ander een plezier. Mij omdat het me een goed gevoel geeft en de ander is blij omdat deze geholpen wordt. Ik snap deze reactie dus niet helemaal.
rionyriony schreef op 05-11-2025 om 10:46:
Je moet van verzorger naar vriend gaan dus.
Het is niet zo als je niet meer verzorgt dat je dan niemand meer bent.
Ook deze snap ik niet. Als vriend sta je toch juist altijd voor de ander klaar als die je nodig heeft ?
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 11:00:
[..]
Ik doe juist wél mezelf en de ander een plezier. Mij omdat het me een goed gevoel geeft en de ander is blij omdat deze geholpen wordt. Ik snap deze reactie dus niet helemaal.
[..]
Ook deze snap ik niet. Als vriend sta je toch juist altijd voor de ander klaar als die je nodig heeft ?
Je doet een ander en jezelf geen plezier als jij ziek wordt van het pleasen van anderen. Als een ander daar wel plezier aan beleeft dan is diegene niet goed wijs en/of een sadist.
ik combineerde 4 banen bij 3 instellingen in de gezondheidszorg en verslavingszorg. Samen 40 uur. Maar doordat overal extra uren werden gevraagd werd het 28 dagen per maand werken, 60-80 uur in de week. Ik dreef op adrenaline. Combineerde het met thuis ongeveer alles doen plus mantelzorg verlenen aan familielid die verstandelijke beperking heeft met ASS en die 65 km verderop woont, toen nog in eigen woning.
Toen kreeg ik een paar keer een hartritmestoornis. AVNRT was diagnose. Waar ik in een avonddienst ongeveer 80 trappen opklom in de wijk, kon ik opeens niet meer 1 trap op. O ja, na implantaat in mijn kaak kreeg ik er ook trigeminusneuralgie bij. Altijd pijn in mijn kaak/wang/hoofd.
Met het hele gezin zijn wij om tafel gaan zitten om te kijken naar herverdeling taken in huishouden. Daar zijn duidelijke afspraken gemaakt waarin iedereen zich kon vinden. Op papier gezet en in keuken opgehangen. Met afspraak om elkaar op dingen aan te kunnen spreken en om te evalueren. Dus ook de toen nog adolescenten/pubers. Je moet dan denken aan een papier waar voor elke dag stond wie wat moest doen (bijv na eten afruimen/keuken opruimen/ vaat van de kamers halen/vw aanzetten/vw leegruimen. Dat heeft hier uitstekend gewerkt. Dat werkt nu, 7 jaar later , nog prima. Maar ik moet er absoluut actief aan denken om niet de pleaser te zijn. Ook buiten mijn gezin. Het is makkelijker de patronen en schema's te volgen die vanuit je jeugd waarschijnlijk zijn ontstaan. Dus bewustwording en daar naar handelen vergt blijvende aandacht hier.
Ik word hierin ook regelmatig bijgestuurd/gecorrigeerd door gezin en een vriend van ons. Wat bij mij thuis gelukkig wel zo is dat hier harmonie heerst. We kunnen de dingen in alle rust uitspreken. Géén geruzie/geschreeuw/gehuil. Daar ben ik blij mee.
Poezie schreef op 05-11-2025 om 11:06:
[..]
Je doet een ander en jezelf geen plezier als jij ziek wordt van het pleasen van anderen. Als een ander daar wel plezier aan beleeft dan is diegene niet goed wijs en/of een sadist.
Een ander heeft lang niet altijd door dat je aan het pleasen bent. En wanneer de ander dat wel doorheeft zal degene dat ook niet altijd een ramp vinden. De pleaser ook lang niet altijd. Als je ziek wordt als gevolg van pleasen: daar zal niemand blij van worden mag ik hopen. Maar de pleaser en degene die geholpen worden gaan er natuurlijk niet van uit dat je er ziek van wordt.
Dorestad schreef op 05-11-2025 om 11:17:
[..]
Een ander heeft lang niet altijd door dat je aan het pleasen bent. En wanneer de ander dat wel doorheeft zal degene dat ook niet altijd een ramp vinden. De pleaser ook lang niet altijd. Als je ziek wordt als gevolg van pleasen: daar zal niemand blij van worden mag ik hopen. Maar de pleaser en degene die geholpen worden gaan er natuurlijk niet van uit dat je er ziek van wordt.
Dit is toch ook wat eerder aangaf?
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 11:00:
[..]
Ik doe juist wél mezelf en de ander een plezier. Mij omdat het me een goed gevoel geeft en de ander is blij omdat deze geholpen wordt. Ik snap deze reactie dus niet helemaal.
[..]
Ook deze snap ik niet. Als vriend sta je toch juist altijd voor de ander klaar als die je nodig heeft ?
Nee, een vriend en een verzorger zijn niet synoniem aan elkaar. Een vriend geeft en krijgt/neemt; af en toe zal hij altruïstisch zijn maar ook erg uitgaan van zijn eigen behoeften, daar zit een evenwicht in, en een verzorger zet zichzelf op de tweede plaats; is eigenlijk gedienstig aan die andere (klinkt onaardig maar dat zit in dat rolmodel besloten).
Nu je toch je rust moet nemen (zou ik een schemaatje van maken) zou ik aandacht geven aan wat er in de mensen om je heen leeft. Niet met de oren luisteren van: wordt mijn hulp ergens gevraagd? maar gewone belangstelling. Een heleboel dingen kan je toch niets aan doen en velen verlangen ook niets van je.
Dorestad schreef op 05-11-2025 om 11:17:
[..]
Een ander heeft lang niet altijd door dat je aan het pleasen bent. En wanneer de ander dat wel doorheeft zal degene dat ook niet altijd een ramp vinden. De pleaser ook lang niet altijd. Als je ziek wordt als gevolg van pleasen: daar zal niemand blij van worden mag ik hopen. Maar de pleaser en degene die geholpen worden gaan er natuurlijk niet van uit dat je er ziek van wordt.
Nou ja dit idd. Het is uiteraard niet zo dat de mensen om me heen blij zijn of genieten van wat ik nu heb . Dat zou sadistisch zijn ja. Ze zijn juist erg geschrokken.