Ik zit vast en vind er niks meer aan

Diyer schreef op 17-09-2023 om 15:21:

[..]

Ik weet niet of je teveel verwacht, want ik kén jou niet en jouw partner niet. Maar ik lees wel erg veel dat de oorzaak buiten jou ligt en áán anderen ligt. Het komt dóór je partner en dóór je kinderen dat je je slecht voelt. Terwijl jij gekozen hebt voor je partner en je kinderen. Ben je dan onderweg vergeten dat aan keuzes ook de realiteit vastzit? Dat als je kiest voor partner A, dat de partner in zijn geheel is, dus ook mét het stille rustige karakter. Als je daar zo slecht tegenkan, waarom bouw je dan een heel leven met hem op incl. 2 kindjes, wetende dat hij zo is? Ten minste, je schreef dat hij altijd al zo was. Heb je dat niet willen weten? Heb je dat genegeerd? Als het laatste dat het geval is, zegt dat heel veel over jou en hoe jij tegen de werkelijkheid aankijkt. Net alsof je dat niet wilt weten, pas als je er niet meer onderuit kan.

Dat karakter van jou neem je ook mee in je volgende keuzes. Kies je dan weer voor een man C met 2 kindjes om na een paar jaar te bedenken dat dat leven toch niet zo leuk is?

Nu jouw keuze voor je 2 jongste kinderen. Ook dat heb je gedaan met je volle bewustzijn, wetende dat jonge kinderen intensieve zorg en aandacht nodig hebben. Waarom heb je dat genegeerd? Waarom kijk jij niet realistisch naar het leven? Dan zul je nl. altijd bedrogen uitkomen, wie je ook maar weg wilt doen in je leven. Dat ligt nl. niet aan andere mensen, maar aan jouw onrealistische verwachtingen van (of juist niet willen nadenken over) het leven dat je maakt.

En sorry, maar verder vind ik je gewoon 500% verantwoordelijk voor je kinderen en ontzettend egoistisch als je hun welbevinden niet op de 1e plek zet. Dat hoeft niet te gaan ten koste van jouzelf, maar het is wél jouw verantwoordelijkheid om te zorgen dat je een betrokken moeder bent die geestelijk aanwezig kan zijn en hoe je dat doet, moet je zelf weten. Daarvan profiteren jij én je kinderen, want die willen niks liever dan een moeder die er geestelijk voor ze is (in plaats van ze liever wegdenken).

Ik kan anders heel duidelijk aangeven waar ik in deze relatie tegenaan loop en waarom ik vind dat dit niet (meer) bij me past. Mijn partner werkt maar verdient erg weinig. Hij heeft nooit geld en al helemaal niet aan het einde van de maand. Vakanties betaal ik, alles voor de kinderen betaal ik, alles in huis betaal ik. Hij moet statiegeld blikjes en flesjes wegbrengen om boodschappen te kunnen halen. Ik heb weleens gezegd als we uit elkaar zouden zijn hoe hij dan voor de kinderen kan zorgen. Ja dat weet hij niet. Ik merk dat ik hier niet goed meer mee kan leven. Ik wil een man die het financieel beter voor elkaar heeft er hier meer voor doet. Ik doe dit zelf namelijk ook zoveel ik kan. 

Zijn instelling; altijd moe, altijd aan het gapen, nooit ergens energie voor. Alles in en rond huis versloft. We hebben 2 jaar onder een zeil geleefd omdat we geen dak hadden. De badkamer/wc ligt nu al een jaar opgebroken en komt nog lange niet af. Ik mis de aanpakkersmentaleit. 

Verder is hij meestal nors en chagerijnig. Hij heeft weinig plezier in het leven. Ik, als depressief persoon, lijk hier zelfs vrolijk bij want ik vaak ook ben omdat ik het leuk wil hebben voor de kinderen. Zelfs mijn oudste meiden zeggen jullie passen helemaal niet bijelkaar jij bent vrolijk met zo'n chagerijn. Zij zouden er ook niet rouwig om zijn als we uitelkaar gaan. 

Dat ik jaren terug gekozen heb voor deze partner en ik toen verliefd was wil niet zeggen dat je dat altijd zo blijft zien en hiermee tevreden bent. Van de geldkwestie was in het begin niet. Het klussen was hij eerder actiever mee. Nors en chagerijnig is ook alsmaar toegenomen. Dus ja het is makkelijk te zeggen dit wist je allemaal maar ook hij is versterkt in zijn eigenschappen. En ik merk dat ik meer wil in het leven. Een gelijkwaardige partner, mss wel meer dan ik zelf. 

Kinderen wil ik sowieso niet meer. Ik heb 4 kinderen en mijn gezin is compleet. Ik ben 40 jaar en ik wil geen kinderen meer. Het is goed zo. 

Mevrouw75 schreef op 17-09-2023 om 15:02:

[..]

Je mag best zelf veranderingen aanbrengen, maar waar ik me aan stoor in die post is dat je geen rekening hoeft te houden met je gezin. Ikzelf vind dat je daar wel rekening mee moet houden en binnen die grenzen gaat zoeken wat jou gelukkig maakt. Of tevreden, of hoe je het ook wil noemen, want geluk is tegenwoordig het overgewaardeerde toverwoord.

Daarnaast helpt het gewoon om te beseffen dat zo ongeveer niemand met kleine kinderen een bruisend en sprankelend sprookjesleven heeft.He kunt dat sprankelende sprookjesleven wel zoeken hoor, en daarmee je kinderen laten stikken, maar dat vind ik persoonlijk bijzonder onaardig naar ze toe.

Ik hou wel degelijk heel veel rekening met mijn gezin want ik ben hier nog steeds na jaren. Als ik er geen rekening mee hield dan had ik al wel weg kunnen gaan. Ik denk er juist heel veel mss wel teveel over na hoe het straks voor de kinderen zal zijn etc. 

RosaMontana schreef op 17-09-2023 om 14:39:

[..]

Een patroon kan bijvoorbeeld zijn dat je vindt dat je partner jou op sleeptouw moet nemen om jou uit de sleur te halen. Terwijl je daar natuurlijk zelf voor verantwoordelijk bent. Wat zou een ondernemende partner doen en waarom doe je dat zelf niet? Waarom heb je geen sociale contacten en wat zou je kunnen ondernemen om die wel te krijgen? Waarom heb je je dag zo ingericht dat je alleen je kinderen aan het rijden bent en boodschappen doet? Waarom besteed je niet meer tijd aan je werk (als je daar wel gelukkig van wordt?) of zoek je geen andere zinvolle dagbesteding? Dit zijn allemaal dingen waar je zelf mee aan de gang kunt, daar heb je geen partner voor nodig. En andersom word je voor je partner ook aantrekkelijker als je een leuk en zinvol leven leidt. Dat heeft ook invloed op jullie relatie.

Ja dat is waar. Maar het kan wel zo zijn dat een ondernemende type beter bij je past of je meer aanspreekt en dat voel ik nu wel. Daar komen de dingen bij die ik in mijn vorige bericht over hem omschreef die me dwars zitten. 

Waarom ik mijn dag zo heb ingedeeld? Omdat dat er jaren geleden ingeslopen is en ik door mijn werk thuis ben en er voor de kinderen kan zijn. Nu de jongste kinderen iets ouder worden ben ik er dus iets bij aan het doen want ik binnenkort ga opstarten. Dan zullen mijn dagen er ook anders uit gaan zien, als het een beetje gaat lopen. Dat is dus zeker iets waar ik mee aan de slag ben gegaan.

Diyer schreef op 17-09-2023 om 15:01:

[..]

Sorry hoor, maar hier voel ik me toch een beetje boos om. Ik kan me levensgoed voorstellen dat het ouderschap af en toe pittig is en dat je er even doorheen zit. Ik heb zelf kinderen, weet hoe het is en dat het niet altijd over rozen gaat. Maar kom op zeg: je was er zelf bij om 4 (!) kinderen op de wereld te zetten. Je jongste kinderen zijn geboren toen je al ruim ervaring had in het hebben van 2 kinderen.

Jij bent geen slachtoffer van je situatie. Niemand heeft een geweer tegen je hoofd gezet om je kinderen op deze wereld te zetten. Daar was je zelf bij. Net zo goed als je er zelf bij was bij het uitkiezen van je partner en daarmee een levenslange verbinding aan te gaan met kinderen. Wordt eigenaar van je keuzes. Je kunt je nu heel erg slachtofferig gaan opstellen dat je liever geen kinderen zou hebben gehad, maar dat is een beetje veel te laat bedacht na vier kinderen.

Als de opvoeding je zwaar valt (en zo klinkt het), moet je gaan investeren. Niet omdat je dan per se veel meer eigen tijd overhoudt, maar misschien wel doordat je op die manier meer plezier haalt uit de relatie met je kinderen. Die investering kan zijn door te gaan onderzoeken wat precies maakt dat je er geen lol aan beleeft. En dan kijken wat zou maken waardoor je wél meer plezier in je kinderen kunt beleven. Het klinkt nl. ook (deels) alsof je kinderen zo schreeuwen om jouw aandacht, omdat je misschien wel lijfelijk aanwezig bent, maar geestelijk helemaal bent uitgechecked. Jij bent de moeder, dus het is jouw verantwoordelijkheid om te zoeken hoe je weer in kunt checken. Misschien moet je gaan uitzoeken waar je somberheid vandaan komt. Hormonen, depressie, andere indeling van je leven, maar je kinderen tover je niet weg.

Je hoeft er niet boos om te worden. Iedereen ervaart dingen anders. En ja ik heb er zelf voor gekozen om 4 (!) (snap die uitroepteken niet maar goed) kinderen op de wereld te zetten. Ik ben enig kind en mijn ouders hadden nooit oog voor mij. Ik voelde me eenzaam en wilde dit nooit als ik kinderen zou krijgen. Ik heb een relatie gehad en daaruit de 2 oudste kinderen. Ik voelde altijd dat mijn gezin niet compleet was en ik ooit meer kinderen wou. Maar niet destijds met de vader van mijn oudste kinderen. Toen ik een nieuwe partner kreeg besloten we wel kinderen te willen. Hij had zelf nog geen kinderen. Ik heb daar geen spijt van maar neemt niet weg dat het erg pittig is. Met name de jongste heeft nu de bekende peuterbuien en ja dat vinden wij beiden niet altijd makkelijk. 

De kinderen schreeuwen niet om aandacht want ik ben er altijd voor ze zowel lichamelijk als geestelijk. Ik doe alles voor en met ze. Ik wil mijn/onze kinderen ook helemaal niet wegtoveren maar ik verlang wel naar tijden dat het makkelijker en leuker wordt. 

Oke, ik zal even opsommen hoe ik het voor me zie met een partner, iemand die:

- vrolijk, opgewekt en enthousiast is. Ook naar mijn oudste dochters toe. 
- meer een prater is. 
- het financieel goed voor elkaar heeft. 
- een normaal, mooi huis heeft. 
- een normale auto kan rijden. 
- mij aantrekkelijk vind en verlangen voelt en dat laat merken.

Dat zijn dingen waar ik nu concreet tegenaan loop en mis.