Ik (48 jaar) voel me eenzaam (en daardoor somber?), wie wil meeschrijven?

Oh dat herken ik zo: dat je al dagen weinig tot geen mensen hebt gesproken, uitziet naar de afspraak die je in het weekend hebt maar dat die dan niet doorgaat en dat je dan met een leeg weekend zit. Daar kan ik dan soms wel om janken hoor. 

Eenzaamheid door jeugdtrauma's vind ik ook wel van een hele andere orde, maar misschien zie ik dat verkeerd? Ik kan me voorstellen dat je daarover schrijft hier op het viafora bv, hier (h)erkenning vindt en daar ook baat bij hebt naast vriendschappen irl.

Elaine68 schreef op 29-05-2022 om 18:56:

Ik heb het boek "de eenzame eeuw" gelezen, was wel interessant en ik heb denk ik daar gelezen dat niet alle contacten van een hoog niveau hoeven te zijn om je er al beter door te voelen. Nu de corona weer (even) voorbij is (want dat heeft bij mij ook zeker een rol gespeelt) kun je misschien ook een avond in de week gaan sporten of yoga doen of iets dergelijks? Dat je mensen ziet en spreekt, misschien oppervlakkig maar dat schijnt dus niet per definitie "niet goed genoeg" te zijn en soms kun je bijvoorbeeld na een yogales ook wel wat delen met anderen. Misschien heb je met iemand een klik en kun je dan heel vrijblijvend een band opbouwen?

Maar soms zijn mensen te moe om weer naar een cursus te gaan of vrijwilligerswerk te gaan doen in de hoop op een praatje. En wat gebeurt er als een praatje niet lukt, niet van de grond komt? Dan kan je je nog eenzamer voelen. Yoga oid moet je doen omdat je yoga wilt doen heb ik gemerkt, niet om daar maar contacten uit te willen krijgen. Andersom werkt (bij mij)  wel: ga iets doen wat je leuk vindt (als je niet te moe of te ziek bent dan), dan komen daar wel contacten uit. 

Ja MRI, dat laatste is misschien wijzer.

Diyer schreef op 25-05-2022 om 21:35:

[..]

Haha, nou, dát is fijn. Word ik zelfs al blij van : )

Kijk je er erg tegenop dat je kind gaat vertrekken? Of kijk je er op een bepaalde manier ook naar uit?

Die vriendschappen, pffff, ik vind het zo'n heet hangijzer. Ik denk dan echt, ik ben een leuke vrouw, heb meer dan genoeg te geven, kan ontzettend veel plezier maken, dus ben ook heus niet een zwaar op de hand type met alleen maar problemen ofzo, heb brede interesses, waarom is het dan zo moeilijk om aansluiting te vinden?

Het zou voor mij zo ontzettend schelen als ik een aantal leuke vrouwen om me heen heb. Ik kan me uitstekend vermaken, maar het gemak van eens een wijntje of koffie samen drinken en het idee dat je een beetje met elkaar meeleeft, zou zoveel kunnen schelen in zwaarmoedig worden op den duur.

Wij wonen niet heel groot, dus ergens kijk ik er wel naar uit. Ergens hoop ik ook dat dat ervoor gaat zorgen dat mijn huis meer opgeruimd / schoner blijft, maar waarschijnlijk is straks de conclusie dat alle zooi toch echt van mijzelf kwam 😳.

Maar zij is tegelijkertijd ook mijn enige sociale contact. Buiten mijn collega's om. Ik zeg altijd dat ik niet zo sociaal ben, maar anderen vinden juist van wel. Ik klets met mijn buren, tijdens wandelingen met de hond. 

Ik ben vooral ook erg introvert. Contact met andere mensen kan me echt leeg trekken. Ik werk fulltime met veel klantcontact en ik moet echt bijtanken door dingen voor mezelf te doen. Ik ben daardoor niet zo'n goede vriendin volgens mij. Ik hou niet van winkelen, maar als ik dan moet dan liever alleen. En ik hou niet van het leven via andermans agenda. Als je wat wilt afspreken, dat je zondag over 3 weken aan de beurt bent.

Ik ben trouwens wel net begonnen met yoga, en kom daar allemaal hele leuke vrouwen tegen; gezellig na afloop van de les even thee drinken. Ik merk dat ik ook echt beter in mijn vel zit sindsdien. Ik schreef het toe aan de yoga zelf, maar misschien is het wel de thee 🤔.

@Diyer, is het werk wat je doet, niet zodanig aan te passen dat je meer mensen tegenkomt?

wat lief, zeefietser. 
Ik merk dat ik in ‘spannende tijden’ al heel snel minder ruimte heb voor contact. Zowel online als in real life. Is wel een ding hoor, want vriendschappen onderhouden kun je niet alleen maar doen als het jou uitkomt, hoewel ik die neiging dus wel heb. Herkenbaar?

Voor mij heel herkenbaar Hobbelster. Moet mezelf in (of eerlijk gezegd meestal na) een moeilijke periode dwingen om contact te zoeken met vrienden. Zelfs reageren op contact vanuit vrienden lukt me dan vaak al niet. Vind dat echt beschamend, die lange stiltes. Ik heb gelukkig lieve en geduldige vrienden, maar het maakt vriendschappen wel minder close dat ik vrienden niet/nauwelijks toelaat als er iets aan de hand is in mijn leven. Ik probeer eraan te denken, maar ik heb er uit mezelf dan gewoon geen behoefte aan. Te goed geleerd om me alleen te redden vrees ik. 

Ik lees mee, ik herken niet zozeer de huidige eenzaamheid maar wel dat triggeren van ‘oude pijn’ in het hier en nu, de volledige open wond zoals diyer dat zo mooi omschreef, en dat “ongezien blijven” van je getraumatiseerde kant - mensen zagen alleen mijn schild en ik voelde me eenzaam daarin.
Ik ben bezig met herstellen van een burn-out en heb daar hulp bij van een psychologe (o.a. cognitieve gedragstherapie en schematherapie). Ik heb hier veel baat bij. Ik begrijp dat ieders problemen anders zijn, maar ik wilde het toch delen. Ik herken ook dat ik voor de buitenwereld heel succesvol en sociaal ben, terwijl er van binnen een onzeker en beschadigd meisje zat/zit met een berg oude pijn. Ik voelde me vaak onbegrepen en ongezien daarin. In therapie heb ik veel geleerd en ik kan nu die stukjes/dat meisje helen als ik weer ergens tegenaan loop. Ik had nooit verwacht me nog eens niet-verscheurd te zullen voelen, maar ik voel mezelf met stapjes ‘dichtritsen’ en ontdek steeds een stukje meer identiteit bij/van mezelf- wat zo vroeg al was gestopt en zo lang belemmerd bleef door al die trauma’s. Ik gun het jullie van harte om die draad van “je vroege, ongetraumatiseerde zelf” op te kunnen pakken. Het helpt mij ook tegen dat eenzame gevoel van ongezien zijn, want ik zie mezelf én ik zorg voor mezelf.
Ik heb de afgelopen 25 jaar op meerdere momenten therapie gehad en geloofde er niet meer zo in, maar nu heb ik een psychologe met wie het goed klikt. Misschien gaf dat de doorslag of het was de timing of mijn eigen drive om een breuk te maken met het verleden- geen idee…maar ik heb meer bereikt dan ik een jaar geleden had durven hopen en die boodschap wil ik aan de rest meegeven: geef jezelf niet op!!!!! 
Het ergste is dat ik nog kan invoelen hoe mijn bericht waarschijnlijk valt “ja ja, bij jou wel maar bij mij kan dat niet. Rot toch op met je ‘succesverhaal’ stom wijf!” Maar zo zat ik ook bijna 30 jaar in de wedstrijd en ik ben er nu achter dat het niet waar was wat ik dacht en geloofde. En ik schrijf dit hier ook niet om ‘te shinen’, maar omdat als ik ook maar één mens bereik en (weer) hoop geef, dat iedere letter waard is. Geef jezelf niet op!!

Zeefietser schreef op 05-06-2022 om 05:51:

[..]

En ik kan er veel over zeggen. Bijna iedereen vindt het leuk dat ik kom. Maar niet iedereen. Ik had 1 vriendin , 1 keer per verlof de laatste 3 jaar kwam ik bij haar. Die wou mij niet meer zien omdat ik als ik kwam zij altijd moest huilen. Want ze was alleen en niemand vond haar leuk en de vriend van haar bedonderde haar. En hele verhalen kwamen eruit. Schijnbaar trek ik zulke verhalen eruit en dat kan vrij emotioneel zijn. Of een andere vriendin die mij te intensief noemde. Ben ik ook best wel hoor eigenlijk.

En daarom luister ik naar metal, lekker meeschreeuwen, zouden meer mensen moeten doen.

Ha, dat meeschreeuwen met metal zou ik misschien ook moeten doen! Die muziek is alleen niet zo mijn ding. Maar ik heb me deze week nog afgevraagd hoe ik in godsnaam van boosheid af zou kunnen komen! Wat moet je er in 's hemelsnaam mee? Dat intense herken ik (dus) ook. Ik zie veel en denk veel en voel veel. Ik vind het soms maar lastig omdat het ook negatieve analyses en oordelen geeft over mensen of over de wereld, waar ik me dan schuldig over voel, of belachelijk, of onaardig, en wat ik ook nogal eens arrogant vind maar als je bepaalde dingen eenmaal ziet, kom je er ook niet zomaar weer vanaf. En je kunt er evengoed niet veel mee aanvangen. Ik heb ook snel diepgaande gesprekken met mensen en ik vind dat ook fijn. Niet als iemand alleen maar zit te jammeren en te klagen maar wel als het over échte dingen gaat. Ik heb ook wel eens een vriendschap verloren omdat die persoon de dingen waar wij het over hadden, achter zich wilde laten, minder zwaar op de hand wilde zijn. Ik begreep het wel maar vond het ook pijnlijk. Het was iemand met wie ik veel deelde. Dat soort verliezen hakken er wel in. 

Ik vind mezelf eigenlijk wel een 'moeilijk' mens, gecompliceerd. Niet per se als negatief oordeel maar feitelijk. Een therapeut heeft dat ook wel eens gekscherend tegen me gezegd: gezond maar gecompliceerd. Ik moest er wel om lachen. Ik was allang blij dat me gezond noemde! Het lastigst vind ik nog dat ik eigenlijk behoefte heb aan veel diepere verbindingen met mensen en dat ik het idee heb dat de meeste mensen dat niet op dezelfde manier hebben. Dat die dingen vanzelfsprekender nemen, dingen makkelijker loslaten. Ik zou dat ook wel willen kunnen maar dat lijkt al die jaren al niet in de aard van dit beestje te zitten. En dat is geen kwestie van 'mezelf opgeven' hoor, al voelt dat heus wel eens zo. Ik heb al heel wat therapie gehad maar ik ben dat eigenlijk helemaal zat, dat gesleutel aan mezelf. Ik heb er toch altijd teveel in gezeten met het idee dat ik van alles moest veranderen aan mezelf om 'beter' te worden en daar heb ik helemaal geen zin meer in. Dus voor dit moment is het gewoon zoals het is. 

Omnik, mooi omschreven weer, dat 'moeilijk / gecompliceerd zijn' herken ik ook erg! Het maakt dat je wat minder kansrijk bent dan de wat makkelijker types, om gelijkgestemden te vinden. Ze zijn gewoon met minder, en zijn vaak lastiger te vinden. Dat heb ik ook wel gemerkt. En soms denk je dat iemand gelijkgestemd is, of is dat ook voor een tijdje, maar daarna niet meer en is de vriendschap weer over. Dat is dan even jammer,maar achteraf waarschijnlijk maar beter ook meestal. Het 'lege' contact of het missen van raakvlak is een hele legitieme reden om een vriendschap te beeindigen of laten verwateren.
De diepere verbinding die je noemt heb ik eindelijk gevonden bij mijn man en één van zijn ouders, en gelukkig ook bij 2 vriendinnen. Dit maakt me voor nu minder eenzaam. Maar eerlijk is eerlijk, in de afgelopen 10 jaar zijn er minstens evenzoveel mensen met wie ik zo'n verbinding dacht te (kunnen) hebben verdwenen uit mijn leven. En in het afgelopen jaar, sinds ik ernstig ziek ben (post covid syndroom) en nauwelijk kan werken, is ook gebleken dat sommige contacten en ook een enkele vriendschap daar helaas niet tegen bestand waren.

Ook ik ben eenzaam. Ik had me hier aangemeld om ervaringsverhalen te horen van anderen met narcistische ouders, en lees ook hier mee.

Ik denk dat het echt mijn eigen schuld is; ik ben geen leuk persoon. Ben gepest, op school en later ook op mijn werk. Zelf de sportclub waar ik op zat ben ik met een conflict weggegaan. In mijn studententijd verbrak een "vriendin" zelfs officieel onze vriendschap, terwijl we niet eens erg close waren. 
Ik durf gewoon niet meer.
Ik heb wel een partner (soms vraag ik me echt af hoe dat kan) en twee (inmiddels volwassen) kinderen. Dat zijn de enige mensen om me heen die ik min of meer vertrouw.
Ik heb het zoeken naar vriendschap opgegeven. Mijn partner heeft autisme wellicht dat het daarmee te maken heeft? Wel is hij ook een deel van zijn vrienden kwijtgeraakt door mijn schuld.

Gek genoeg heb ik de laatste tijd wel best aardig contact met wat mensen, maar ik ben steeds op mijn hoede. Blijft wel oppervlakkig allemaal.

Verjaardagen vieren leverde zoveel stress op dat ik het niet meer doe; hoe vaak ik wel niet ben blijven zitten met bakken eten omdat ze toch niet kwamen ondanks toezeggingen.
Ik ben altijd weer verbaasd als ik buiten familiedingen om ergens voor wordt uitgenodigd (en dat gebeurt niet vaak).
Ik ben in therapie en hoop echt dat ik hier wat duidelijkheid kan krijgen.
Ik snap er zelf namelijk niks van. Ik probeer altijd aardig en attent te zijn. Misschien cijfer ik mezelf teveel weg? Geen idee waarom ik blijkbaar zo slecht te pruimen ben.