Iedereen is wel een beetje autistisch

Ik denk dat veel mensen met onzichtbare en ook zichtbare handicaps opmerkingen krijgen die stompzinnig zijn, je niet begrepen laten voelen of zelfs kwetsend kunnen zijn. De mate waarin je met je handicap kan leven, mate van acceptatie, je weerbaarheid en je mentale toestand van het moment maakt inhoeverre opmerkingen pijn doen. Stel je je aan? Nee, je voelt wat je voelt! En dat mag er wezen. 

Je schrijft" Ik heb een hele lieve vrolijke collega waar ik goed mee overweg kan" en ook dat hij het niet zo bedoeld. Hou dat voor ogen bij het onderzoeken van je gevoel en het geven van een eventuele reactie. 

Een reactie zou kunnen zijn. Naam collega, ik vind het heel prettig met je samenwerken. Alleen je opmerkingen/grapjes over autisme vind ik vervelend. Het geeft me het gevoel dat je ASS iets kleins vindt waar je makkelijk mee kan leven terwijl dit voor mij niet zo is. 

Je collega zal hier op reageren en ongeacht hoe de reactie is kan je vragen rekening te houden met jouw gevoel en of hij wil stoppen met deze opmerkingen.

mensen willen het vaak helemaal niet downplayen.  Ze proberen iets aardigs te zeggen en het lichter te maken

bijv moeders die klagen over hoe zwaar ze het hebben die willen niet horen ‘ oh mijn kind is zo makkelijk ik heb die problemen nooit’. Nee ze willen iemand die zegt ‘ herkenbaar. Ik struggle er ook heel erg mee’.   

En als je dan vertelt over je diagnose autisme of partner met narcistisme dan moet je als goed gesprekspartner het tegenovergestelde doen. Dus niet zeggen ‘ ik heb het ook’   Maar ja niet iedereen is gecertificeerd psycholoog de meeste doen maar wat.  En dan kan het heel goed zijn dat je precies het verkeerde zegt

daarom; kijk bij je gesprekspartner naar zijn intentie. Is die goed? Dan kan je kiezen; vertel eerlijk dat hij anders moet reageren want je ervaart het als kwetsend.   Of waardeer de goede intentie en de liefde die daaruit spreekt en neem voor lief dat het wellicht niet het juiste is maar wel goed bedoeld 

absor schreef op 04-03-2023 om 09:33:

mensen willen het vaak helemaal niet downplayen. Ze proberen iets aardigs te zeggen en het lichter te maken

bijv moeders die klagen over hoe zwaar ze het hebben die willen niet horen ‘ oh mijn kind is zo makkelijk ik heb die problemen nooit’. Nee ze willen iemand die zegt ‘ herkenbaar. Ik struggle er ook heel erg mee’.

En als je dan vertelt over je diagnose autisme of partner met narcistisme dan moet je als goed gesprekspartner het tegenovergestelde doen. Dus niet zeggen ‘ ik heb het ook’ Maar ja niet iedereen is gecertificeerd psycholoog de meeste doen maar wat. En dan kan het heel goed zijn dat je precies het verkeerde zegt

daarom; kijk bij je gesprekspartner naar zijn intentie. Is die goed? Dan kan je kiezen; vertel eerlijk dat hij anders moet reageren want je ervaart het als kwetsend. Of waardeer de goede intentie en de liefde die daaruit spreekt en neem voor lief dat het wellicht niet het juiste is maar wel goed bedoeld

In feite is het een soort verbinden. 

Aviendha schreef op 04-03-2023 om 08:30:

ik zeg zelf vaak dingen op werk als: "de autist in mij kan hier echt niet tegen." Of: "dit vindt mijn autisme niet leuk." Dat zeg ik dan bij dingen die je echt als autistisch trekje van mij kan beschouwen, maar ik heb geen diagnose ofzo. Is dat dan ook kwetsend? (Serieuze vraag).

Het klinkt vooral dom, maar ik heb dan ook veel mensen met echte diagnoses in mijn omgeving en het is echt wat anders dan je bureau netjes willen houden.

MMcGonagall schreef op 04-03-2023 om 09:49:

[..]

Het klinkt vooral dom, maar ik heb dan ook veel mensen met echte diagnoses in mijn omgeving en het is echt wat anders dan je bureau netjes willen houden.

Mwah, dom zou ik nou niet noemen. Mijn collega zegt het ook heel vaak, en die heeft ook behoorlijk veel etiketjes in de omgeving én weet het vanuit haar vakgebied behoorlijk veel van. Het gaat vooral om de grens waar je grapjes over kan maken. 

Lexus schreef op 04-03-2023 om 09:20:

Tja toen ik heel lang geleden cvs/ fibromyalgie kreeg (vergelijkbaar met nu long covid) werd er vaak tegen me gezegd "ja we zijn allemaal wel eens moe". Mensen hadden geen idee met hoe invaliderend het was.

Toen mijn kind sinds zijn tweede al tien jaar zei dat hij tot een andere gender behoorde en al vele jaren begeleiding en diagnoses van psychologen en psychiaters achter de rug had, zeiden de mensen "ach ja ik was ook een stoer meisje en nu loop ik op pumps". Ze hadden geen idee wat een depressie de genderdysforie veroorzaakte bij het kind tot hij in transitie ging en gelukkig kon zijn

Toen een ex heel raar manipulerend abusief gedrag vertoonde en ten slotte de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis kreeg, zeiden mensen "ja overal is wel eens wat, mijn vriend is ook niet altijd aardig". Ze hadden geen idee hoe geniepig en gemeen de dingen waren die er gebeurd waren, hoe het me jaren kostte om er overheen te komen.

Ja het zijn allemaal moderne diagnoses. maar geloof ze gingen allen met veel pijn gepaard, niet in de laatste plaats door de onverschilligheid van de buitenwereld.

Wat ik maar wil zeggen: de meeste mensen zijn gewoon niet geinteresseerd in je pijn of de implicaties van een aandoening en willen het downplayen door dommige uitspraken te doen. Ik heb geleerd mijn schouders er over op te halen. Ik weet dat als je schor klinkt of iets aan je lip hebt, veel mensen bezorgder zijn dan als je al een week niet kunt lopen en thuis moet blijven of een suicidaal kind hebt, gewoonweg omdat ze dat niet kunnen zien. Dat is niet bitter van mij, dat is simpelweg hoe de wereld werkt.

Ik schreef eerder dit hierboven. Nu stel ik ook direct aan jou erbij BlauweVis: hoe reageer jij zelf als iemand met een voor jou vage diagnose komt zoals ik hierboven beschrijf? Want het is meer dan eens voorgekomen dat juist mensen met ook een diagnose zich niet interesseerden voor de dingen die in mijn leven speelden. Ook veel meegemaakt: mensen die zo'n slordige opmerking maakten maar wel veel aandacht moesten voor hun griepje (ik weet je mag niet vergelijken maar ja je doet het toch op zo'n moment)

En andersom zal ik ook menigmaal gedacht hebben dat mijn problemen de rotste waren. En zo is het natuurlijk niet, dat weet ik nu ook. Ik denk dat wel allemaal onszelf de vraag mogen stellen of we zelf zo inlevend zijn voor de problemen (al of niet met diagnose) van anderen. 

Wat je collega betreft: als je een hele goede band hebt, kan je misschien vragen of hij dat echt meent. Anders zou ik mijn schouders er over ophalen

yette schreef op 04-03-2023 om 10:02:

[..]

Als je luchtig doet of grapjes maakt over problemen of aandoeningen van anderen, ben je al snel fout bezig. Dat soort grappen kan je beter overlaten aan degenen met de diagnose.

Dat zeg ik: het gaat over de grens waar je grapjes over mag maken. En ze maakt in dit geval geen grapjes over tekortkomingen van anderen, maar over tekortkomingen van zichzelf. 

yette schreef op 04-03-2023 om 10:02:

[..]

Als je luchtig doet of grapjes maakt over problemen of aandoeningen van anderen, ben je al snel fout bezig. Dat soort grappen kan je beter overlaten aan degenen met de diagnose.

Maar het is toch altijd niet als grapje bedoeld naar de ander. Ik heb geen officiële diagnose (nooit onderzocht) maar heb wel wat autistische trekjes. Dus zeg op mijn werk ook wel eens:” sorry, dat is de autist in mij”, als ik iets op een bepaalde manier wil/doe. Daarmee wil ik absoluut niet bagataliseren waar mensen met autisme tegen aanlopen. Het is meer een soort zelfspot.

Lollypopje schreef op 04-03-2023 om 06:21:

[..]

Nou dit dus. Dat het op forum vaak niet merkbaar is, maakt mij niet minder autistisch. Dat mensen in het echt het vaak niet merken, ook niet.
Ik heb er zelf namelijk verdomde veel last van. Daarom vind ik posts als die van Diyer gewoonweg kwetsend.

Overigens zeg ik zelf ook gewoon autist en niet persoon met autisme. Al maakt het mij ook niet heel veel uit welke anderen naar mij gebruiken.
Zolang het maar niet in de contexr is van mild, het valt wel mee en je gebt geen diagnose nodig, want ik merk er niks van.

Ik vind het prima als je autist zegt maar diyer schrijft: 

ik de 'milde' autisten om het maar even respectvol te noemen graag bestempel als mens ipv als autist.

Als je het hebt over mens ipv autist dan sla je toch ergens de plank mis vind ik. Zelfs als je de nuance probeert te maken met 'milde' autisten. 

Misschien lees ik het wel te letterlijk maar het komt ook door ervaringen in mijn leven waardoor ik hierover val.

duizel schreef op 04-03-2023 om 10:17:

[..]

Ik vind het prima als je autist zegt maar diyer schrijft:

ik de 'milde' autisten om het maar even respectvol te noemen graag bestempel als mens ipv als autist.

Als je het hebt over mens ipv autist dan sla je toch ergens de plank mis vind ik. Zelfs als je de nuance probeert te maken met 'milde' autisten.

Misschien lees ik het wel te letterlijk maar het komt ook door ervaringen in mijn leven waardoor ik hierover val.

Daar werd ik ook heel boos van, want ik ben zo iemand waarvan je het op het forum niet merkt. Net zoals dat veel vrienden en kennissen verbaasd waren over mijn diagnose, tenzij ze me echt heel goed kenden. Dat anderen het niet merken, betekent niet dat ik er geen last van heb. Dat het "mild" is. Ik heb die diagnose niet voor niks gekregen en ben er heel erg dankbaar voor.
Ik laat mij daarom niet uit dat hokje schoppen omdat een bevooroordeeld persoon op een forum vind dat ik niet autistisch genoeg ben als zij er niks van merkt.