Iedereen is wel een beetje autistisch

de anderen in dit gezin hebben ASS.  Zijzelf maken echt regelmatig opmerkingen naar hun vrienden toe in de trant van: 'doe niet zo autistisch '. Ik ben de enige hier die geen ASS heeft.  Ik zou zo'n opmerking nooit maken. Waarschijnlijk omdat ik zie tegen welke uitdagingen de anderen hier thuis aanlopen .

Lollypopje schreef op 03-03-2023 om 20:55:

[..]

Om die reden heb ik geen moeite met het gebruik van "trekken van", maar "iedereen is wel een beetje autistisch" heeft voor mij een hele andere lading. Het komt over als dat als iedereen het wel een beetje is, het wel mee valt. Dat als iedereen het een beetje is, dan zou ik toch hetzelfde moeten kunnen als zij? Omdat de uitspraak vaak wordt gedaan in een context van "het valt wel mee". Als mijn autisme minder serieus nemen.

Ik besef me dat het vaak niet zo bedoeld wordt, maar voor mij is die uitspraak daarom gewoon niet fijn.

Ja ik snap dat je het zo voelt. En dat zal door sommige ook bewust zo gebruikt worden. Toch denk ik dat er ook een groep is die het juist positief bedoeld meer in de zin van joh geeft niks, ik heb ook wel eens <vul een typisch voor oordeel in>. En prima toch om daar even rekening mee te houden.

Overigens wel toepasselijk bij bovenstaande. Ik heb laatst een mooie uitspraak gehoord. Dat je best mag zeggen dat een opmerking die goed bedoeld is pijn doet/je raakt. Dat het juist heel gek is als de ander dan verongelijkt zegt dat je niet zo licht geraakt moet zijn, omdat het niet met opzet was. Zoals je ook best au mag zeggen als iemand er per ongeluk op gaat staan.

Blauwevis schreef op 03-03-2023 om 20:35:

[..]

Ik ben best wel heel open en eerlijk over hoe mijn leven is verlopen en dat ik het huidige leven nog steeds zwaar vind. Ik durf vaak niet mijn grenzen aan te geven omdat de mensen in mijn omgeving dat niet van mij gewend zijn, en ook al heb ik in mijn hoofd het gesprek voorbereid dan komt het er elke keer op neer dat ik de zeur ben en me moet aanpassen.

Krijg je de reactie dat je een zeur bent uit je omgeving? Of in je eigen hoofd als je gesprekken voorbereid?

PhilDunphy schreef op 03-03-2023 om 20:15:

[..]

De meeste theorieën gaan er vanuit dat iemand met ASS echt een andere manier van informatieverwerking heeft dan iemand zonder ASS. Dus heel pragmatisch bezien zou het dan niet eens kúnnen.

Bedoel jij niet dat iedereen zich wel in meer of mindere mate herkent in behoefte aan structuur of wat ongemak in sociaal contact? Want dat is niet de kern van ASS (en ook zeker niet altijd de uitingsvorm).

Ik schop ongetwijfeld tegen heilige huisjes aan. En toch word ik een beetje moe van de overkill aan diagnoses. En dat komt mensen die overduidelijk autistisch zijn niet ten goede. Ik heb op het andere forum een tijd geleden een topic gezien en ik kan daar niet meer reageren, maar had dat best willen doen. Dat topic gaat over iedereen die niet neuro typisch is, van ass, tot adhd tot HB of hoogsensitief tot weet ik veel wat nog meer. En ik weet dat er op dat forum ook een aantal vrouwen lopen die nooit de officiele diagnose hebben gekregen, maar wel zelfverklaard autist zijn of geen diagnose kregen in het reguliere circuit en daarvoor speciaal naar een vrouw zijn gegaan die de vrouwelijke autist herkent en haar van een diagnose voorziet.

Weet je, je zult vast autist zijn. Maar eerlijk waar denk ik dat er zo ontzettend veel mensen zijn die wel iets hebben waardoor ze in het leven zijn vastgelopen en weer vooruit proberen te komen, dat ik de 'milde' autisten om het maar even respectvol te noemen graag bestempel als mens ipv als autist. Waarom trek je het je zo aan? Heb je een label nodig om bepaalde beperkingen van jezelf serieus te nemen? Want dat is waar het feitelijk op neerkomt, je beperkingen communiceren, waardoor anderen ergens rekening mee kunnen houden (als ze dat zouden kunnen of willen). Ik heb genoeg kennis aan niet autistische mensen en geloof mij maar, ook zonder label kun je behoorlijk last hebben van dingen of beperkingen, zonder dat het beestje een naam heeft. Daarmee is een milde autist niet beter of slechter af. Het is alleen wel makkelijker om die beperking te kennen, zodat je je leven er een beetje naar kunt richten. Alleen op dat punt lijkt me het hebben van een diagnose makkelijk. Maar ook zonder diagnose weet je vast wel of je meer of minder dan anderen behoefte hebt aan structuur, snel overprikkeld raakt of moeite hebt om je in te leven. Want dat is nu zo lastig aan de diagnose autisme: onderhand lijkt praktisch alles er wel onder te vallen. De ene autist is de ander niet. Waar de een last heeft van het rijtje a t/m f, heeft de volgende het rijtje 12 t/m 28. Weer een ander heeft alleen problemen met M t/m R. Kortom, er is niet zoiets als DE autist. En als je dan zo gaat redeneren is er ook niet zoiets als DE neurotypische mens. Want het neurotype heeft misschien weer persoonlijkheidsproblematiek, last van trauma, een lichte hersenaandoening, een lichamelijke beperking die roet in het leven gooit of een zeer complexe en veeleisende omgeving met mantelzorg, kleine kinderen, stressvolle baan en nooit geleerd om nee te zeggen waardoor iemand het huilen nader dan het lachen staat.

Uiteraard zijn er autisten die echt overduidelijk grote moeite hebben met functioneren. Maar als ik op dat forum een beetje rondkijk naar de gemiddelde vrouw die reageert, vraag ik me af, ben jij nu echt zo anders waardoor jouw diagnose zo belangrijk is om apart vermeld te worden? Want geloof mij maar, dan kun je op 80-90% van de mensen wel een sticker plakken waardoor deze persoon het moeilijk heeft met het leven. Diversiteit is zo normaal als neurotypisch is en dat vind ik daarmee een belediging aan het adres van iedereen die zgn neurotypisch is. Alsof de rest zonder aandoening allemaal probleemloos door het leven gaan en prima functioneren. Ik durf zelfs te beweren dat er autisten zijn die beter functioneren of zich beter voelen dan mensen die zgn. neurotypisch zijn. Dus mijn vraagt blijft staan, waarom is die diagnose zo belangrijk voor je?

Diyer schreef op 03-03-2023 om 23:29:

[..]

Ik schop ongetwijfeld tegen heilige huisjes aan. En toch word ik een beetje moe van de overkill aan diagnoses. En dat komt mensen die overduidelijk autistisch zijn niet ten goede. Ik heb op het andere forum een tijd geleden een topic gezien en ik kan daar niet meer reageren, maar had dat best willen doen. Dat topic gaat over iedereen die niet neuro typisch is, van ass, tot adhd tot HB of hoogsensitief tot weet ik veel wat nog meer. En ik weet dat er op dat forum ook een aantal vrouwen lopen die nooit de officiele diagnose hebben gekregen, maar wel zelfverklaard autist zijn of geen diagnose kregen in het reguliere circuit en daarvoor speciaal naar een vrouw zijn gegaan die de vrouwelijke autist herkent en haar van een diagnose voorziet.

Weet je, je zult vast autist zijn. Maar eerlijk waar denk ik dat er zo ontzettend veel mensen zijn die wel iets hebben waardoor ze in het leven zijn vastgelopen en weer vooruit proberen te komen, dat ik de 'milde' autisten om het maar even respectvol te noemen graag bestempel als mens ipv als autist. Waarom trek je het je zo aan? Heb je een label nodig om bepaalde beperkingen van jezelf serieus te nemen? Want dat is waar het feitelijk op neerkomt, je beperkingen communiceren, waardoor anderen ergens rekening mee kunnen houden (als ze dat zouden kunnen of willen). Ik heb genoeg kennis aan niet autistische mensen en geloof mij maar, ook zonder label kun je behoorlijk last hebben van dingen of beperkingen, zonder dat het beestje een naam heeft. Daarmee is een milde autist niet beter of slechter af. Het is alleen wel makkelijker om die beperking te kennen, zodat je je leven er een beetje naar kunt richten. Alleen op dat punt lijkt me het hebben van een diagnose makkelijk. Maar ook zonder diagnose weet je vast wel of je meer of minder dan anderen behoefte hebt aan structuur, snel overprikkeld raakt of moeite hebt om je in te leven. Want dat is nu zo lastig aan de diagnose autisme: onderhand lijkt praktisch alles er wel onder te vallen. De ene autist is de ander niet. Waar de een last heeft van het rijtje a t/m f, heeft de volgende het rijtje 12 t/m 28. Weer een ander heeft alleen problemen met M t/m R. Kortom, er is niet zoiets als DE autist. En als je dan zo gaat redeneren is er ook niet zoiets als DE neurotypische mens. Want het neurotype heeft misschien weer persoonlijkheidsproblematiek, last van trauma, een lichte hersenaandoening, een lichamelijke beperking die roet in het leven gooit of een zeer complexe en veeleisende omgeving met mantelzorg, kleine kinderen, stressvolle baan en nooit geleerd om nee te zeggen waardoor iemand het huilen nader dan het lachen staat.

Uiteraard zijn er autisten die echt overduidelijk grote moeite hebben met functioneren. Maar als ik op dat forum een beetje rondkijk naar de gemiddelde vrouw die reageert, vraag ik me af, ben jij nu echt zo anders waardoor jouw diagnose zo belangrijk is om apart vermeld te worden? Want geloof mij maar, dan kun je op 80-90% van de mensen wel een sticker plakken waardoor deze persoon het moeilijk heeft met het leven. Diversiteit is zo normaal als neurotypisch is en dat vind ik daarmee een belediging aan het adres van iedereen die zgn neurotypisch is. Alsof de rest zonder aandoening allemaal probleemloos door het leven gaan en prima functioneren. Ik durf zelfs te beweren dat er autisten zijn die beter functioneren of zich beter voelen dan mensen die zgn. neurotypisch zijn. Dus mijn vraagt blijft staan, waarom is die diagnose zo belangrijk voor je?

Jeetje, ik weet eigenlijk niet goed hoe ik hierop moet reageren, autisme is wel echt iets hè. En er zijn mensen met autisme die wel hoogfunctionerend zijn maar, zonder dat jij dat ziet of merkt, echt veel last ervan ervaren. 

Even maar het stukje dat ik dikgedrukt heb gemaakt. Misschien kun je proberen om iedereen met autisme, in welke mate dan ook, te zien als mensen. Mensen met autisme. Niet als 'autist'. Het zijn allemaal mensen. 

Voor de rest laat ik het maar even gaan maar het roept zeker wat op allemaal. 

Diyer schreef op 03-03-2023 om 23:29:

[..]

Ik schop ongetwijfeld tegen heilige huisjes aan. En toch word ik een beetje moe van de overkill aan diagnoses. En dat komt mensen die overduidelijk autistisch zijn niet ten goede. Ik heb op het andere forum een tijd geleden een topic gezien en ik kan daar niet meer reageren, maar had dat best willen doen. Dat topic gaat over iedereen die niet neuro typisch is, van ass, tot adhd tot HB of hoogsensitief tot weet ik veel wat nog meer. En ik weet dat er op dat forum ook een aantal vrouwen lopen die nooit de officiele diagnose hebben gekregen, maar wel zelfverklaard autist zijn of geen diagnose kregen in het reguliere circuit en daarvoor speciaal naar een vrouw zijn gegaan die de vrouwelijke autist herkent en haar van een diagnose voorziet.

Weet je, je zult vast autist zijn. Maar eerlijk waar denk ik dat er zo ontzettend veel mensen zijn die wel iets hebben waardoor ze in het leven zijn vastgelopen en weer vooruit proberen te komen, dat ik de 'milde' autisten om het maar even respectvol te noemen graag bestempel als mens ipv als autist. Waarom trek je het je zo aan? Heb je een label nodig om bepaalde beperkingen van jezelf serieus te nemen? Want dat is waar het feitelijk op neerkomt, je beperkingen communiceren, waardoor anderen ergens rekening mee kunnen houden (als ze dat zouden kunnen of willen). Ik heb genoeg kennis aan niet autistische mensen en geloof mij maar, ook zonder label kun je behoorlijk last hebben van dingen of beperkingen, zonder dat het beestje een naam heeft. Daarmee is een milde autist niet beter of slechter af. Het is alleen wel makkelijker om die beperking te kennen, zodat je je leven er een beetje naar kunt richten. Alleen op dat punt lijkt me het hebben van een diagnose makkelijk. Maar ook zonder diagnose weet je vast wel of je meer of minder dan anderen behoefte hebt aan structuur, snel overprikkeld raakt of moeite hebt om je in te leven. Want dat is nu zo lastig aan de diagnose autisme: onderhand lijkt praktisch alles er wel onder te vallen. De ene autist is de ander niet. Waar de een last heeft van het rijtje a t/m f, heeft de volgende het rijtje 12 t/m 28. Weer een ander heeft alleen problemen met M t/m R. Kortom, er is niet zoiets als DE autist. En als je dan zo gaat redeneren is er ook niet zoiets als DE neurotypische mens. Want het neurotype heeft misschien weer persoonlijkheidsproblematiek, last van trauma, een lichte hersenaandoening, een lichamelijke beperking die roet in het leven gooit of een zeer complexe en veeleisende omgeving met mantelzorg, kleine kinderen, stressvolle baan en nooit geleerd om nee te zeggen waardoor iemand het huilen nader dan het lachen staat.

Uiteraard zijn er autisten die echt overduidelijk grote moeite hebben met functioneren. Maar als ik op dat forum een beetje rondkijk naar de gemiddelde vrouw die reageert, vraag ik me af, ben jij nu echt zo anders waardoor jouw diagnose zo belangrijk is om apart vermeld te worden? Want geloof mij maar, dan kun je op 80-90% van de mensen wel een sticker plakken waardoor deze persoon het moeilijk heeft met het leven. Diversiteit is zo normaal als neurotypisch is en dat vind ik daarmee een belediging aan het adres van iedereen die zgn neurotypisch is. Alsof de rest zonder aandoening allemaal probleemloos door het leven gaan en prima functioneren. Ik durf zelfs te beweren dat er autisten zijn die beter functioneren of zich beter voelen dan mensen die zgn. neurotypisch zijn. Dus mijn vraagt blijft staan, waarom is die diagnose zo belangrijk voor je?

TO geeft toch juist aan het moeilijk te vinden om over zijn beperkingen te communiceren. Daar is zo’n diagnose dus zeker handig voor.

Wat je er verder allemaal bijhaalt, wat heeft TO daaraan? En dan kom jij even vertellen dat jij denkt dat 90% van de mensen moeite heeft met functioneren en dat je het daarom zelfs een belediging vindt dat er onderscheid wordt gemaakt naar neurotype. Nou dan weten we nu hoe jij erover denkt. Heb je nog tips voor TO?

Diyer schreef op 03-03-2023 om 23:29:

[..]

Ik schop ongetwijfeld tegen heilige huisjes aan. En toch word ik een beetje moe van de overkill aan diagnoses. En dat komt mensen die overduidelijk autistisch zijn niet ten goede. Ik heb op het andere forum een tijd geleden een topic gezien en ik kan daar niet meer reageren, maar had dat best willen doen. Dat topic gaat over iedereen die niet neuro typisch is, van ass, tot adhd tot HB of hoogsensitief tot weet ik veel wat nog meer. En ik weet dat er op dat forum ook een aantal vrouwen lopen die nooit de officiele diagnose hebben gekregen, maar wel zelfverklaard autist zijn of geen diagnose kregen in het reguliere circuit en daarvoor speciaal naar een vrouw zijn gegaan die de vrouwelijke autist herkent en haar van een diagnose voorziet.

Weet je, je zult vast autist zijn. Maar eerlijk waar denk ik dat er zo ontzettend veel mensen zijn die wel iets hebben waardoor ze in het leven zijn vastgelopen en weer vooruit proberen te komen, dat ik de 'milde' autisten om het maar even respectvol te noemen graag bestempel als mens ipv als autist. Waarom trek je het je zo aan? Heb je een label nodig om bepaalde beperkingen van jezelf serieus te nemen? Want dat is waar het feitelijk op neerkomt, je beperkingen communiceren, waardoor anderen ergens rekening mee kunnen houden (als ze dat zouden kunnen of willen). Ik heb genoeg kennis aan niet autistische mensen en geloof mij maar, ook zonder label kun je behoorlijk last hebben van dingen of beperkingen, zonder dat het beestje een naam heeft. Daarmee is een milde autist niet beter of slechter af. Het is alleen wel makkelijker om die beperking te kennen, zodat je je leven er een beetje naar kunt richten. Alleen op dat punt lijkt me het hebben van een diagnose makkelijk. Maar ook zonder diagnose weet je vast wel of je meer of minder dan anderen behoefte hebt aan structuur, snel overprikkeld raakt of moeite hebt om je in te leven. Want dat is nu zo lastig aan de diagnose autisme: onderhand lijkt praktisch alles er wel onder te vallen. De ene autist is de ander niet. Waar de een last heeft van het rijtje a t/m f, heeft de volgende het rijtje 12 t/m 28. Weer een ander heeft alleen problemen met M t/m R. Kortom, er is niet zoiets als DE autist. En als je dan zo gaat redeneren is er ook niet zoiets als DE neurotypische mens. Want het neurotype heeft misschien weer persoonlijkheidsproblematiek, last van trauma, een lichte hersenaandoening, een lichamelijke beperking die roet in het leven gooit of een zeer complexe en veeleisende omgeving met mantelzorg, kleine kinderen, stressvolle baan en nooit geleerd om nee te zeggen waardoor iemand het huilen nader dan het lachen staat.

Uiteraard zijn er autisten die echt overduidelijk grote moeite hebben met functioneren. Maar als ik op dat forum een beetje rondkijk naar de gemiddelde vrouw die reageert, vraag ik me af, ben jij nu echt zo anders waardoor jouw diagnose zo belangrijk is om apart vermeld te worden? Want geloof mij maar, dan kun je op 80-90% van de mensen wel een sticker plakken waardoor deze persoon het moeilijk heeft met het leven. Diversiteit is zo normaal als neurotypisch is en dat vind ik daarmee een belediging aan het adres van iedereen die zgn neurotypisch is. Alsof de rest zonder aandoening allemaal probleemloos door het leven gaan en prima functioneren. Ik durf zelfs te beweren dat er autisten zijn die beter functioneren of zich beter voelen dan mensen die zgn. neurotypisch zijn. Dus mijn vraagt blijft staan, waarom is die diagnose zo belangrijk voor je?

Ik denk dat je echt de waarde van een diagnose in zijn algemeenheid onderschat. Autisme is zoals hier boven uitgelegd meer dan een verzameling kenmerken het is vooral een andere manier waarop het brein werkt. Vergelijk het eens met een been waarmee je niet kunt lopen. Als de oorzaak is een breuk dan krijg je gips, als de oorzaak een overbelaste spier is fysiotherapie en als de oorzaak een progressieve spierziekte is dan valt er weinig aan te doen.

Jij lijkt het sneu te vinden voor de mensen zonder autisme die toch moeite hebben met het leven. Maar voor hen is weten waarom toch net zo nuttig? Het is niet omdat iemand Autisme heeft dat dat erger is dan ADHD of een zware depressie. 

Ik heb geen autisme en functioneer "normaal". Heb wel wat psychotherapie gehad om met wat zwakke punten om te leren gaan en ben daar nog altijd blij mee. Nu heb ik een tijdje medicatie gehad die mijn prikkelverwerking compleet veranderde. Alles kwam ineens binnen het was gekmakend. Aan de buitenkant zagen mensen alleen dat ik vermoeid was en in groepen volledig stil viel. Maar ik had ineens met alles moeite. Een zin maken terwijl de woorden me duizelde en ik toch vooral nog gewoon een vlot gesprek wilde voeren. Fietsen voelde levensgevaarlijk want zoveel sensaties de wind, koplampen, lantaarnpalen dat ik moeite had om te bepalen waar ik wel en niet omheen moest fietsen. Het heeft echt enorme indruk gemaakt hoe zwaar het leven is zonder goede prikkelverwerking. En ja dan is het fijn als mensen daar rekening mee houden.

ik zeg zelf vaak dingen op werk als: "de autist in mij kan hier echt niet tegen." Of: "dit vindt mijn autisme niet leuk." Dat zeg ik dan bij dingen die je echt als autistisch trekje van mij kan beschouwen, maar ik heb geen diagnose ofzo. Is dat dan ook kwetsend? (Serieuze vraag). 

Tja toen ik heel lang geleden cvs/ fibromyalgie kreeg (vergelijkbaar met nu long covid) werd er vaak tegen me gezegd "ja we zijn allemaal wel eens moe". Mensen hadden geen idee met hoe invaliderend het was.

Toen mijn kind sinds zijn tweede al tien jaar zei dat hij tot een andere gender behoorde en al vele jaren begeleiding en diagnoses van psychologen en psychiaters achter de rug had, zeiden de mensen "ach ja ik was ook een stoer meisje en nu loop ik op pumps". Ze hadden geen idee wat een depressie de genderdysforie veroorzaakte bij het kind tot hij in transitie ging en gelukkig kon zijn

Toen een ex heel raar manipulerend abusief gedrag vertoonde en ten slotte de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis kreeg, zeiden mensen "ja overal is wel eens wat, mijn vriend is ook niet altijd aardig". Ze hadden geen idee hoe geniepig en gemeen de dingen waren die er gebeurd waren, hoe het me jaren kostte om er overheen te komen. 

Ja het zijn allemaal moderne diagnoses. maar geloof ze gingen allen met veel pijn gepaard, niet in de laatste plaats door de onverschilligheid van de buitenwereld. 

Wat ik maar wil zeggen: de meeste mensen zijn gewoon niet geinteresseerd in je pijn of de implicaties van een aandoening en willen het downplayen door dommige uitspraken te doen. Ik heb geleerd mijn schouders er over op te halen. Ik weet dat als je schor klinkt of iets aan je lip hebt, veel mensen bezorgder zijn dan als je al een week niet kunt lopen en thuis moet blijven  of een suicidaal kind hebt, gewoonweg omdat ze dat niet kunnen zien. Dat is niet bitter van mij, dat is simpelweg hoe de wereld werkt. 

Peaches schreef op 04-03-2023 om 09:14:

[..]

Dat is precies het onderwerp hier. Dus ja, voor sommige mensen is dat kwetsend. Je reduceert autisme hiermee tot een eigenschap die iedereen wel heeft. Dat klopt gewoon niet, en kan best pijn doen.

Maar dat is tegelijkertijd ook gewoon niet wat ze op dat moment beweert. 

@ DIY, 

je doet hier precies wat TO's collega doet: je vergelijkt iemands diagnose met de problemen die mensen zonder die diagnose ook kunnen ervaren. Het doet er niet toe welk probleem iemand heeft, als je de ander serieus neemt, erken je dat probleem zonder het te vergelijken met andere problemen.

Of je zo'n vergelijking nou maakt vanuit goede bedoelingen (ik snap waar je tegenaan loopt) of omdat je een oordeel hebt over de diagnose (we hebben allemaal wel wat, er zijn ergere dingen), het resultaat is hetzelfde: degene met het probleem of de beperking, voelt zich onbegrepen of in het ergste geval niet serieus genomen. Als iemand aangeeft ergens last van te hebben, kan je het beste gewoon alleen maar luisteren. Want het gaat op dat moment niet om waar jijzelf of anderen tegenaan lopen, maar over hoe die ene persoon zijn/haar probleem ervaart. 

En buiten dat, dit soort vergelijkingen worden vaak zomaar, uit het niets gemaakt. Als terloopse opmerking. Terwijl het op dat moment helemaal niet gaat over die aandoening. Absurd toch om ineens 'Haha, 10.00 uur, autist!' te roepen als degene met die vervelende beperking gewoon het koffiezetapparaat aan zet?! Waarom?!

Echt hoor. De vraag of een diagnose helpt om iemand serieus te nemen, kan je beter aan die collega of aan jezelf stellen. 

Peaches schreef op 04-03-2023 om 09:14:

[..]

Dat is precies het onderwerp hier. Dus ja, voor sommige mensen is dat kwetsend. Je reduceert autisme hiermee tot een eigenschap die iedereen wel heeft. Dat klopt gewoon niet, en kan best pijn doen.

Autisme heeft bepaalde symptomen en kenmerken 

Waar een ieder wel wat van herkent

Om officieel autisme vast te stellen is wel wat meer voor nodug

Daarom snap ik die collega wel maar TO snap ik ook.