Het leven nut geven
Misschien kunnen jullie met me meedenken, hebben jullie ideeën, andere inzichten, of kunnen jullie wellicht ervaringen delen.
Ik lijk vast te zitten in mijn leven. Na de geboorte van mijn dochtertje 5 jaar geleden ben ik in een burn-out/depressie beland. Hierdoor ben ik lang ziek geweest. Na twee pogingen om te re-integreren ben ik ziek uit dienst gegaan bij mijn werk. Ik had hier 15 jaar met veel plezier gewerkt.
Door de zorg voor mijn dochter en mijn lage belastbaarheid heb ik een tijdje geleden ook mijn grootste hobby, mijn paard, moeten opgeven. Twee grote en belangrijke dingen, werk en paard, in mijn leven zijn dus weggevallen.
Mijn belastbaarheid blijft helaas erg laag. Ik heb al uitgebreid hulp gehad van een psycholoog en ergotherapeut en dat heeft best al wel wat bijgedragen aan het opbouwen van mezelf en mijn belastbaarheid. De ergotherapie zei echter ook dat mijn belastbaarheid lager zal blijven dan gemiddeld.
Nu zit ik dus een beetje vast. Ik heb genoeg andere hobbies, maar die doe ik vooral thuis. Ik doe hier en daar een workshop maar verder voel ik me alleen maar moeder van en vrouw van en voelt het alsof ik mijn eigen identiteit verloren ben en alsof ik vooral in dienst sta van mijn dochter en man.
Ik heb een tijdje geleden eventjes een aantal uur per week gewerkt. Dat werk was vooral vanuit huis en heel flexibel qua werktijden, helaas was er onvoldoende budget om mij in dienst te houden. Ik merkte wel dat ik de boel thuis niet meer rond kreeg toen ik werke en de weinige uren (10) die ik werkte eigenlijke al te veel was. Ik was snel uit balans, snel overvraagd en overprikkeld. Ik merkte ook dat ik niet meer zo snel en scherp was als voorheen.
Ik weet niet zo goed hoe nu verder. Ik heb nu al even een wia uitkering (80-100% arbeidsongeschikt). Maar ik zou zo graag weer iets willen gaan doen waarmee ik mezelf nuttig kan maken, iets kan bijdragen, mezelf weer kan zijn ipv moeder en vrouw. Maar ik ben het vertrouwen in mezelf en mijn kunnen kwijt. Ik voel veel angst om weer te falen. Bang dat ik werk niet vol kan houden. Ik heb gekeken naar vrijwilligerswerk en zie best wel wat leuke dingen maar geen idee of ik dat aan kan. Ik zag vorige week een vacature voor betaald werk dat inhoudelijk perfect bij mij zou passen. Maar die vacature is dan weer voor 24 uur per week. Ik zou ook graag een hond willen, maarja ik kon de zorg voor mijn paard ook niet aan dus dan is een hond misschien ook weer te veel.
Heeft iemand ideeën, gedachten oid die mij misschien weer een stapje verder kunnen helpen?
Wat jammer dat je je zo voelt.
Je geeft aan dat het is begonnen na de zwangerschap. Dus voorheen had je hier geen last van? Tijdens studie (druk) of op jezelf gaan wonen bijvoorbeeld (situaties die een grote wending geven aan je leven bedoel ik).
Kampeerder schreef op 04-08-2025 om 09:58:
[..]
Jammer dat je dit vooral bij de moeder neerlegt. Ouder zijn is een taak, je kinderen grootbrengen is iets dat ouders samen op zich kunnen nemen. En daarbij/daarnaast kunnen ze dan ook allebei voor een deel van het inkomen zorgen.
Zeker, dat ben ik helemaal met je eens hoor. Ik leg niks alleen bij de moeder neer, maar het ging toch over de TO? Dat is toch een vrouw?
Je had ook even naar mijn mening kunnen vragen voor je een oordeel hebt.
Kampeerder schreef op 04-08-2025 om 11:00:
[..]
Het is mooi dat hij inspringt als het jou even niet lukt maar voor jouw gevoel blijft het dan dus eigenlijk jouw taak en dus ervaar jij een gevoel van falen.
In mijn relatie heb ik geëist dat partner dingen zou doen omdat het die dag zijn verantwoordelijkheid is. Niet omdat het mij niet lukt maar omdat we hebben afgesproken dat hij op die dag die taak heeft. Dat geeft mij geen gevoel van falen meer, het geeft mij de vrijheid op dat moment iets anders te doen. Ik ga gerust aansluitend aan werk sporten omdat ik weet dat hij kookt. Inmiddels zijn de kinderen de deur uit dus voor etenstijd is niet meer echt een vaste tijd, dat regelen we wel samen. Toen de kinderen er nog waren, was er een vaste tijd, zodat zij weer konden gaan werken of sporten.
Hij doet wat hij kan en neemt echt wel zijn verantwoordelijkheid. We hebben ook een vaste verdeling van taken en momenten. Dus dat zit wel goed. En ik bedoel meer dat wanneer mijn verantwoordelijkheden of taken niet lukken hij dan inspringt.
Vera8 schreef op 04-08-2025 om 11:25:
Wat jammer dat je je zo voelt.
Je geeft aan dat het is begonnen na de zwangerschap. Dus voorheen had je hier geen last van? Tijdens studie (druk) of op jezelf gaan wonen bijvoorbeeld (situaties die een grote wending geven aan je leven)
Ik merk dat als ik terug kijken mijn belastbaarheid ook al wel wat minder leek te zijn. Het gevoel van geen nut hebben is totaal nieuw. Ik was juist altijd tevreden en trots op hoe m'n leven eruit zag.
Het gevoel van geen nut hebben hoort bij een depressie?
Ben je goed behandeld? Heb je medicatie??
Denk ook maar even mee 😊
Roos57 schreef op 04-08-2025 om 16:43:
Het gevoel van geen nut hebben hoort bij een depressie?
Ben je goed behandeld? Heb je medicatie??
Denk ook maar even mee 😊
Ja ik heb een heel goede psycholoog gehad die me echt verder heeft kunnen helpen. Ik neem nog medicatie. Ik vermoed ergens dat dit gevoel een volgende stap in mijn proces is. Wat is geweest, is geweest. Ik weet beter wie ik ben en wat ik wil. Ik weet ook beter wat ik niet (meer) kan en wil. Maarja, dan is de stap "hoe nu verder". Hoe kan en wil ik mijn leven verder gaan inrichten qua werk/zelfontwikkeling. Hoe ga ik dit omzetten in acties en hoe bouw ik mijn 2.0 leven op. En ergens, wat je al schreef, op momenten toch ook afscheid nemen van wat was en wat niet meer kan/lukt.
Aardbei_86 schreef op 04-08-2025 om 17:25:
[..]
Ja ik heb een heel goede psycholoog gehad die me echt verder heeft kunnen helpen. Ik neem nog medicatie. Ik vermoed ergens dat dit gevoel een volgende stap in mijn proces is. Wat is geweest, is geweest. Ik weet beter wie ik ben en wat ik wil. Ik weet ook beter wat ik niet (meer) kan en wil. Maarja, dan is de stap "hoe nu verder". Hoe kan en wil ik mijn leven verder gaan inrichten qua werk/zelfontwikkeling. Hoe ga ik dit omzetten in acties en hoe bouw ik mijn 2.0 leven op. En ergens, wat je al schreef, op momenten toch ook afscheid nemen van wat was en wat niet meer kan/lukt.
Je mag het soms ook even niet weten, je zit in een overgangsfase en je weet bovendien niet precies hoe je toekomst eruit gaat zien vanwege onzekerheid over je fysieke en mentale herstel. Vanwaar de haast?
Misschien ben je wat dieper in jezelf zoekende naar bepaalde zingeving. Er zit veel meer in ons dan wat vaak aan de oppervlakte naar boven komt. En veelal komen we na moeilijke periodes meer in kontakt met die diepte in onszelf.
Wie ben ik, waar sta ik voor, wat geloof ik, wat zijn mijn innerlijke normen en waarden. Wat is mijn plek…
Er worden veel cursussen, workshops gegeven
https://www.mindacademy.nl/blog/persoonlijke-bewustwording
Ik denk dat je jezelf moet toestaan te accepteren hoe het nu is. Jouw eigenwaarde kan prima komen van “dat” je er bent, ondanks dat je niet de bijdrage levert aan de samenleving die je van plan was. Plannen veranderen.
Als je contacten mist zou ik op zoek gaan naar een hobby voor je dochter. Ouder en kind gym was 1h per week (en afmelden kan altijd), leuk voor de kleine die je toch om je heen hebt, en je leert mensen kennen met kinderen in dezelfde leeftijd.
Je schrijft vooral wat je niet meer kan, schrijf voor jezelf op wat je wel kan. Schrijf elke dag wat je gedaan hebt en geef hezelf een pluim daarvoor zodat je ziet dat wat je doet nut heeft. Want alleen stil te staan bij wat je niet meer kan, krijg je geen waardering voor jezelf en dat lijkt me erg vermoeiend.
Eerst aan meer zelfwaardering werken voordat je meer voor anderen kan gaan doen want anders zal je voor je gevoel nooit genoeg doen.
Je bent ook al dingen aan het doen, schrijf je. Zoals binnenhobbies naar buiten verplaatsen. Is daar nu in de zomerperiode ook iets gaande of is dit nu even weggevallen waardoor je je zo voelt? Geef jezelf tijd om daarbij iets op te bouwen: misschien meer contacten, of simpelweg het gevoel dat je je meer jezelf voelt. Aanvankelijk schrijf je namelijk dat je dat zoekt, klopt dat nog steeds?
Hoe lang geleden is het dat je definitief hebt moeten stoppen met je laatste betaalde baan? We leven in maatschappij waarin je werk grotendeels definieert wie je bent (dat is misschien al wel heel lang zo, kijk alleen al naar de meest voorkomende achternamen). Als werk wegvalt, valt dat deel van je identiteit weg. Maar jij bent er nog! Soms komt daar de neiging om beperkingen te laten definiëren wie je bent. Dat is logisch omdat het gedeeltelijk je leven vormgeeft: het bepaalt wat je wel en niet meer kunt. En je hebt daar zelf ideeën en angsten over, schrijf je ook: wat als ik iets aanpak en het gaat weer mis, de ergo heeft gezegd dat ditendatnooit meer gaat kunnen, je wil een hond, maar kan dat wel... Je bent ook Aardbei_86, een waardevol mens voor de mensen die direct om je heen staan, gevormd door alles wat je meegemaakt hebt. Vanuit dat idee bouw je je weer leven verder op. Dat gaat met vallen en opstaan en dat is precies wat je aan het doen bent.
Wat je moet met mijn licht filosofische post weet ik niet, maar ik post het toch. Misschien kan je er wat mee.
Heel simpel misschien? - https://hondjeuitlaten.nl/
Vriendin van mij doet dit. Zij heeft geen mogelijkheid tot eigen hond (twee kinderen die heel veel aandacht nodig hebben door hun diagnoses en een man die niet van honden houdt) maar geniet van af en toe met iemand anders hond wandelen, de kinderen vinden het ook leuk. De eigenaar van de hond vindt het een opluchting dat de hond af en toe wat extra aandacht krijgt op de dagen dat het hem niet lukt.