Het leven nut geven
Misschien kunnen jullie met me meedenken, hebben jullie ideeën, andere inzichten, of kunnen jullie wellicht ervaringen delen.
Ik lijk vast te zitten in mijn leven. Na de geboorte van mijn dochtertje 5 jaar geleden ben ik in een burn-out/depressie beland. Hierdoor ben ik lang ziek geweest. Na twee pogingen om te re-integreren ben ik ziek uit dienst gegaan bij mijn werk. Ik had hier 15 jaar met veel plezier gewerkt.
Door de zorg voor mijn dochter en mijn lage belastbaarheid heb ik een tijdje geleden ook mijn grootste hobby, mijn paard, moeten opgeven. Twee grote en belangrijke dingen, werk en paard, in mijn leven zijn dus weggevallen.
Mijn belastbaarheid blijft helaas erg laag. Ik heb al uitgebreid hulp gehad van een psycholoog en ergotherapeut en dat heeft best al wel wat bijgedragen aan het opbouwen van mezelf en mijn belastbaarheid. De ergotherapie zei echter ook dat mijn belastbaarheid lager zal blijven dan gemiddeld.
Nu zit ik dus een beetje vast. Ik heb genoeg andere hobbies, maar die doe ik vooral thuis. Ik doe hier en daar een workshop maar verder voel ik me alleen maar moeder van en vrouw van en voelt het alsof ik mijn eigen identiteit verloren ben en alsof ik vooral in dienst sta van mijn dochter en man.
Ik heb een tijdje geleden eventjes een aantal uur per week gewerkt. Dat werk was vooral vanuit huis en heel flexibel qua werktijden, helaas was er onvoldoende budget om mij in dienst te houden. Ik merkte wel dat ik de boel thuis niet meer rond kreeg toen ik werke en de weinige uren (10) die ik werkte eigenlijke al te veel was. Ik was snel uit balans, snel overvraagd en overprikkeld. Ik merkte ook dat ik niet meer zo snel en scherp was als voorheen.
Ik weet niet zo goed hoe nu verder. Ik heb nu al even een wia uitkering (80-100% arbeidsongeschikt). Maar ik zou zo graag weer iets willen gaan doen waarmee ik mezelf nuttig kan maken, iets kan bijdragen, mezelf weer kan zijn ipv moeder en vrouw. Maar ik ben het vertrouwen in mezelf en mijn kunnen kwijt. Ik voel veel angst om weer te falen. Bang dat ik werk niet vol kan houden. Ik heb gekeken naar vrijwilligerswerk en zie best wel wat leuke dingen maar geen idee of ik dat aan kan. Ik zag vorige week een vacature voor betaald werk dat inhoudelijk perfect bij mij zou passen. Maar die vacature is dan weer voor 24 uur per week. Ik zou ook graag een hond willen, maarja ik kon de zorg voor mijn paard ook niet aan dus dan is een hond misschien ook weer te veel.
Heeft iemand ideeën, gedachten oid die mij misschien weer een stapje verder kunnen helpen?
Wat verdrietig dat je van zoveel dingen afscheid hebt moeten nemen.
Je zegt dat je alleen maar moeder en vrouw van voelt maar dat je weinig ruimte hebt om wat voor jezelf te kunnen doen.
Ik zou iets kleins en laagdrempelig proberen te vinden buitenshuis om mee te beginnen. Ga rustig onderzoeken of er iets qua vrijwilligerswerk zou passen. Iets voor één dagdeel per week bijvoorbeeld.
Ik zou niet kiezen voor een hond wat hoe leuk ze ook zijn, dat is net alsof je nog een extra kind hebt qua verplichtingen en je het is ook een keuze waar je aan vast zit. Als het niet bevalt, dan kun en wil je hem niet zomaar kwijt.
ik zou stoppen met jezelf wijsmaken dat je belastbaarheid altijd lager zal blijven omdat een ergotherapeut dat heeft gezegd
een depressie en of burnout is absoluut verschrikkelijk maar na een depressie of bur out geen reden om aan te nemen dat jij niet weer volledig kan functioneren met een hond, kind en parttime baan. Of paard
ik zeg niet dat je niet de oude weer wordt he, want alles wat je meemaakt in je leven draag je mee en wordt je wijzer van. Ik zeg wel dat je moet stoppen met denken dat je dingen niet kan. En beginnen met denken dat je alles wel kan.
Heb je een reïntegratie coach? Dat kan enorm helpen. Als het goed is, is je vorige werkgever nog tien jaar lang verantwoordelijk voor dit soort kosten. Een reïntegratie coach is echt wat anders dan spoor 1 en spoor 2. Wellicht dat je kan starten bij een beschermd werken traject. Ik lees dat je je vorige vrijwilligers werk vanuit huis deed, maar dat kan direct ook een groot nadeel zijn. Want je hebt het misschien juist ook nodig om wel even buitenshuis te zijn. Zodat je kan voelen dat je niet alleen moeder en vrouw van bent. Een reïntegratie coach werkt veel meer vanuit het geheel. Dus zowel thuis als werk. Het doel is ook niet direct zoveel mogelijk uren werken. Het gaat veel meer over de lange termijn.
Wat vrijwilligerswerk betreft, Hier is een taalcafé in de bieb. Allemaal heel relaxed, praatje maken, taalspelletje doen, en als je een middag niet kan, dan is dat ook geen probleem. Bij ons tenminste, hoe het in andere taalcafés is weet ik niet. Misschien vind je zoiets ook leuk om te doen.
De rol van vrouw en moeder is tegenwoordig behoorlijk ondergewaardeerd. Misschien helpt het jou om daar eens over na te denken: voel je het zelf zo of is het een normstelling die je om je heen hoort?
Wie weet herstel je op een wat langere termijn en zijn je kinderen tegen die tijd meer zelfstandig geworden en komt er ruimte om je tijd anders te besteden/ je energie anders te verdelen.
Alternatieve bezigheden als hobby, daar kun je veel voldoening uithalen. Is het een probleem voor je om dat met name binnenshuis te doen? Levende wezens die zorg vragen is inderdaad lastig. Maar misschien kun je wel helpen bij een manege in de buurt, of honden uit het asiel uitlaten, of die van de buren.
Wat ontzettend vervelend allemaal. Ik heb door mijn handicap ook een lagere belastbaarheid.
Ik ben een tijdje geleden begonnen met koken voor mensen via thuisgekookt.nl
Als je daar als 'thuiskok' een account aanmaakt krijg je aanvragen vanuit de buurt te zien van mensen die niet voor zichzelf kunnen koken om psychische of lichamelijke redenen. Als er iemand tussen staar die qua eetgewoonten met jou overeenkomt. Kun je gematched worden met die persoon.
In principe eten mensen mee met wat de pot schaft. Dus je hoeft niet speciaal de keuken in. Maaltijden kunnen gebracht of gehaald worden. Tegen een kleine vergoeding.
Ik haal hier heel veel voldoening uit. Koken moet ik toch ook al voor mijzelf. Dus dit is, voor mij in ieder geval, niet veel extra moeite. En mensen zijn er ontzettend blij mee.
ToetieToover schreef op 03-08-2025 om 23:51:
De rol van vrouw en moeder is tegenwoordig behoorlijk ondergewaardeerd. Misschien helpt het jou om daar eens over na te denken: voel je het zelf zo of is het een normstelling die je om je heen hoort?
Wie weet herstel je op een wat langere termijn en zijn je kinderen tegen die tijd meer zelfstandig geworden en komt er ruimte om je tijd anders te besteden/ je energie anders te verdelen.
Alternatieve bezigheden als hobby, daar kun je veel voldoening uithalen. Is het een probleem voor je om dat met name binnenshuis te doen? Levende wezens die zorg vragen is inderdaad lastig. Maar misschien kun je wel helpen bij een manege in de buurt, of honden uit het asiel uitlaten, of die van de buren.
Dit. Noem me ouderwets maar de rol van moeder is een táák. Je kinderen met aandacht grootbrengen kost energie, is belangrijk en is zeker geen 'flutdingetje' wat je er even naast doet. Zo wordt het tegenwoordig gezien lijkt het soms wel.
Heb wat meer waardering voor jezelf to.
Ev
absor schreef op 03-08-2025 om 22:29:
ik zou stoppen met jezelf wijsmaken dat je belastbaarheid altijd lager zal blijven omdat een ergotherapeut dat heeft gezegd
een depressie en of burnout is absoluut verschrikkelijk maar na een depressie of bur out geen reden om aan te nemen dat jij niet weer volledig kan functioneren met een hond, kind en parttime baan. Of paard
ik zeg niet dat je niet de oude weer wordt he, want alles wat je meemaakt in je leven draag je mee en wordt je wijzer van. Ik zeg wel dat je moet stoppen met denken dat je dingen niet kan. En beginnen met denken dat je alles wel kan.
Het is voor mijn gevoel niet zo simpel als denken dat ik het wel kan. Ik ben daardoor mijzelf juist altijd voorbijgelopen. Iedereen kan het en doet het dus ik moet het ook kunnen en doen en dan ging (en ga) ik toch alles weer doen. Met her gevolg dat het toch niet vol te houden was, of te veel ten kostte ging van andere basisdingen.
@mushu Zo heb ik al geprobeerd te koken voor thuisgekookt. Dat ging even goed, alleen was het voor mij al moeilijk om structureel voor mezelf te koken. Ik gebruikte dit juist als een stok achter de deur om zelf te koken. Maar toch hield ik het niet vol.
Ook het werk wat ik even gedaan heb. Ik wilde wat doen, dus ben ik dat werk gaan doen (wat overigens ook super goed bij mij pastte en wat ik heel leuk vond). Maar dat betekende wel dat het me niet goed lukte om bijvoorbeeld te koken en alles rondom mijn dochter voor elkaar te krijgen en kwam mijn paard al helemaal niet aan bod (werd wel goed voor gezorgd).
Dus meerdere keren wel dingen gedaan en geprobeerd. Dat lukte soms wel, maar zorgde er ook voor dat ik weer andere ballen liet vallen. Juist door deze ervaringen ben ik onzeker geworden.
Ik ben het zeker wel met @absor eens dat het niet altijd zo hoeft te blijven. Maar voor nu weet ik juist niet waar ik goed aan doe. Nog een keer iets proberen of me erbij neerleggen dat het even is zoals het is. Of is er iets anders wat zou kunnen helpen.
@jilzz een re-integratiecoach zat ik ook al aan te denken. Ik zal eens uitzoeken hoe ik dat via mijn ex-werkgever kan regelen. Ik had ook al gezien dat het uwv ook een "naar werk" traject aanbiedt.
@tootietover mijn omgeving begrijpt het gelukkig allemaal wel. Die vragen zich juist af waarom ik niet even erbij kan neerleggen om even niks te doen qua werk en juist te genieten van tijd voor mijn hobbies enzo. Zelf vind ik het vervelend om niks te doen met de opleidingen die ik heb gedaan en qua werk te doen wat ik leuk vind en waar ik veel voldoening uit haal. Ook vind ik het denk ik vervelend om qua hobbies juist veel thuis te zitten. Ben dan ook een sport/hobby begonnen buitenshuis.
Aardbei_86 schreef op 04-08-2025 om 07:54:
Ev
[..]
Dus meerdere keren wel dingen gedaan en geprobeerd. Dat lukte soms wel, maar zorgde er ook voor dat ik weer andere ballen liet vallen. Juist door deze ervaringen ben ik onzeker geworden.
Ik denk dat het juist belangrijk is dat je op dat moment andere ballen laat vallen. Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is om juist heel langzaam op te bouwen.
Is er een partner? Kan partner even tijdelijk meer naar zich toetrekken om jou je even helemaal te kunnen laten richten op het nieuwe dat je opstart? Kunnen jullie een team vormen om samen voor jou het leven weer zin te geven?
Wij vinden als partners dat we het voor elkaar mogelijk moeten maken om te werken. Dat betekent hier dat partner ook niet fulltime werkt. Dat partner ook een deel huishouden doet. Daardoor kan ik me op werk regelmatig helemaal geven, want het eten staat klaar als ik thuiskom. Heb ik een zware dag gehad op werk dan krijg ik thuis de kans dat even van me af te schudden doordat partner dan wat meer oppakt.
Misschien moet je gaan rouwen om wat niet meer is .
Er lezen misschien mensen mee die deze vraag op een betere manier kunnen stellen maar is er ook gekeken naar waarom je bent uitgevallen? Is er iets onderliggends zoals ADHD?
Je komt wat perfectionistisch zwart/wit over in de zin van dat als je het niet perfect kan doen je het beter niet kan doen.
Ik herken dat erg van mezelf. Mogelijk ADHD, af en toe randje burn-out.
Herfstappeltaart schreef op 04-08-2025 om 07:18:
[..]
Dit. Noem me ouderwets maar de rol van moeder is een táák. Je kinderen met aandacht grootbrengen kost energie, is belangrijk en is zeker geen 'flutdingetje' wat je er even naast doet. Zo wordt het tegenwoordig gezien lijkt het soms wel.
Heb wat meer waardering voor jezelf to.
Jammer dat je dit vooral bij de moeder neerlegt. Ouder zijn is een taak, je kinderen grootbrengen is iets dat ouders samen op zich kunnen nemen. En daarbij/daarnaast kunnen ze dan ook allebei voor een deel van het inkomen zorgen.
MelMel schreef op 04-08-2025 om 09:38:
Er lezen misschien mensen mee die deze vraag op een betere manier kunnen stellen maar is er ook gekeken naar waarom je bent uitgevallen? Is er iets onderliggends zoals ADHD?
Je komt wat perfectionistisch zwart/wit over in de zin van dat als je het niet perfect kan doen je het beter niet kan doen.
Ik herken dat erg van mezelf. Mogelijk ADHD, af en toe randje burn-out.
Ja er is uitgebreid gekeken naar de reden en die is ook duidelijk. Geen officiële diagnose, maar wel duidelijkheid over de reden van uitval.
Perfectionistisch ben ik zeker. Maar dat ik het beter niet kan doen als het niet perfect kan herken ik me niet. Voor mijn gevoel probeer ik juist van alles. Ook op een lager niveau dan waarop ik ooit gefunctioneerd heb. Ook geef ik mezelf vaak wel de kans en de tijd om iets te leren of te kunnen verbeteren.
@roos57 ja dat denk ik ook. Maar hoe doe je dat? Juist een pas op de plaats maken en het allemaal even zo laten zijn?
@kampeerder zeker is er een partner in beeld. Hij werkt ook niet fulltime en is 2 dagen door de week thuis. Regelt/kookt eten als het me even niet lukt. Neemt zijn verantwoordelijkheid voor onze dochter waar hij kan. Echter heeft hij ADHD en werkt zelfstandig. De dagen dat hij werkt zijn lange dagen oa door zijn ADHD, maar ook door vergaderingen, werkgroepen e.d. Daar gaat ook veel energie in zitten.
Door nu een rouw therapeut te zoeken .
Of iets wat bij je past . Die je stil laat staan en laat voelen.
Aardbei_86 schreef op 04-08-2025 om 10:31:
[..]
Ja er is uitgebreid gekeken naar de reden en die is ook duidelijk. Geen officiële diagnose, maar wel duidelijkheid over de reden van uitval.
Perfectionistisch ben ik zeker. Maar dat ik het beter niet kan doen als het niet perfect kan herken ik me niet. Voor mijn gevoel probeer ik juist van alles. Ook op een lager niveau dan waarop ik ooit gefunctioneerd heb. Ook geef ik mezelf vaak wel de kans en de tijd om iets te leren of te kunnen verbeteren.
@roos57 ja dat denk ik ook. Maar hoe doe je dat? Juist een pas op de plaats maken en het allemaal even zo laten zijn?@kampeerder zeker is er een partner in beeld. Hij werkt ook niet fulltime en is 2 dagen door de week thuis. Regelt/kookt eten als het me even niet lukt. Neemt zijn verantwoordelijkheid voor onze dochter waar hij kan. Echter heeft hij ADHD en werkt zelfstandig. De dagen dat hij werkt zijn lange dagen oa door zijn ADHD, maar ook door vergaderingen, werkgroepen e.d. Daar gaat ook veel energie in zitten.
Het is mooi dat hij inspringt als het jou even niet lukt maar voor jouw gevoel blijft het dan dus eigenlijk jouw taak en dus ervaar jij een gevoel van falen.
In mijn relatie heb ik geëist dat partner dingen zou doen omdat het die dag zijn verantwoordelijkheid is. Niet omdat het mij niet lukt maar omdat we hebben afgesproken dat hij op die dag die taak heeft. Dat geeft mij geen gevoel van falen meer, het geeft mij de vrijheid op dat moment iets anders te doen. Ik ga gerust aansluitend aan werk sporten omdat ik weet dat hij kookt. Inmiddels zijn de kinderen de deur uit dus voor etenstijd is niet meer echt een vaste tijd, dat regelen we wel samen. Toen de kinderen er nog waren, was er een vaste tijd, zodat zij weer konden gaan werken of sporten.