Psyche en mentaal Psyche en mentaal

Psyche en mentaal

Geen ouderschapswens, maar wel een (lichte) kinderwens

Dit is een nogal persoonlijk topic en dat vind ik toch een beetje eng. Niet een heel heftig onderwerp, maar wel iets waarover ik graag mijn gedachten kwijt wil en ik ben benieuwd of mensen het herkennen.
Mijn besluit in deze staat overigens vast. Ik hoef dus niet overgehaald worden dat het allemaal wel kan, ik weet namelijk dat het mij gewoon niet past. Dus zulke reacties liever niet.

Er komt een lang verhaal, maar de titel vat het aardig samen. En lees daarbij de laatste alinea's als je geen zin hebt in al mijn zieleroerselen

Toen ik twintig was, was er een moment dat ik me mijn toekomst voorstelde. Niet nadenken, maar gewoon kijken naar het plaatje dat er verscheen. Tot mijn eigen verbazing zag ik geen kinderen in dat plaatje. Tot dat moment had ik die eigenlijk altijd voor kennisgeving aangenomen, waarschijnlijk omdat dat toch het plaatje is waar je mee opgroeit. 
Dat was het moment dat ik mij besefte dat ik geen kinderwens had. Ik vond en vind kinderen best heel leuk, maar ik kon mijzelf gewoon niet zien als moeder. Dat gevoel versterkte in de jaren die volgde.

En dan maken we even een sprong voorwaarts in de tijd Ik was inmiddels rond de 30 en één van mijn ouders terminaal En voor het eerst voelde ik een gemis bij het idee van zelf geen kinderen krijgen. Het nooit zwanger zijn. Niet mijn eigen baby in mijn armen houden. Het besef dat de generatie boven mij begon weg te vallen, maakte me er van bewust dat het na mij zou stoppen. En een kant in mij vond dat jammer, een gemis. 
Maar elke keer als ik mij voorstelde als moeder dan klopte dat plaatje niet. 

Ik dacht altijd dat mensen wel of geen kinderwens hadden, maar het gevoel bleek complexer dan dat. Ik had en heb geen ouderschapswens, maar wel een lichte kinderwens. Twee essentieel verschillende dingen, die je wel beiden nodig hebt om aan kinderen te willen beginnen vind ik. Dat neemt niet weg dat twee tegenstijdige gevoelens wel even voor twijfel zorgde, maar ik besefte me dat ik banger was dat ik spijt zou krijgen van het ouderschap dan van geen kinderen krijgen. Het eerste zag ik namelijk als een realistisch scenario en ik wilde niet zo'n moeder worden.

Toen ik een paar jaar later mijn autisme diagnose kreeg en mij meer bewust werd van mijn beperkingen, bevestigde dat voor mij extra dat het moederschap en ik geen passende combi zijn.

En weer een klein sprongetje in de toekomst nu naar het heden. Of om precies te zijn afgelopen kerst. 
Ik was bij mijn familie en keek naar de jongste telg in de familie die mij tante had gemaakt. Een heerlijk prachtig wezentje. En toen kreeg ik de vraag of ik het niet jammer vond dat ik dat nooit zou mee maken. En opeens werd ik overvallen door emoties en voelde ik de tranen prikken in mijn ogen. Ik gooide het op labiel door vermoeidheid, maar ik wist dat het meer was dan dat. Dat ik het inderdaad heel erg jammer vind dat ik dat nooit zal meemaken. Dat er nooit een kleine Pop op deze aardkloot zal rondlopen. Bovenal dat ik nooit mijn eigen kindje zal vast houden. Weer voelde ik het gemis dat ik een paar jaar geleden voor het eerst voelde. Dit keer sterker. Dit keer doet het toch wat pijn.

Ik weet dat de tanterol mij veel beter ligt dan de moederrol. Ik weet dat zowel gevoelsmatig als praktisch het moederschap voor mij een absolute nee is. Maar die lichte kinderwens die er toch ook is, maakt het emotioneel toch behoorlijk ingewikkeld en soms ook gewoon best wel even kut en verdrietig.

En wat ik met dit topic wil? Eigenlijk vroeg ik me gewoon af of mensen het herkennen
En ik denk daarnaast ook het hardop uitspreken van dit gevoel en daarmee voor mijzelf erkennen dat het er mag zijn.


Lollypopje, ik ga even nadenken over je bericht en als ik denk dat ik nog wat heb toe te voegen dan meld ik me weer. Maar voor nu dus een welgemeende knuffel 

voor mij niet herkenbaar,  ik wist als kind dat ik moeder wilde worden en had met 20 luid rammelende eierstokken. Uiteindelijk heb ik mijn eerste pas met 34 gekregen. 
Maar waarom zou jouw lichte kinderwens en verdriet er niet mogen zijn?

MindlessCamel53

MindlessCamel53

12-01-2022 om 18:21

Ik herken het zeker en daarom even een enorme knuffel voor jou! 
Door een aandoening lukt het mij niet altijd om te reageren en dat lukt me nu ook niet goed. Maar omdat ik weet hoe dit gevoel je kan verscheuren nu dus een knuffel en wellicht later nog een PB. 
In het boek "Echte vrouwen krijgen een kind", wat dus gaat over alle "soorten" vrouwen zonder kinderen, vond ik herkenning en ik wilde dat ik het jaren eerder had gelezen. Wie weet heb jij er wat aan.

Lollypopje

Lollypopje

12-01-2022 om 18:22 Topicstarter

Wasmachine schreef op 12-01-2022 om 18:17:

voor mij niet herkenbaar, ik wist als kind dat ik moeder wilde worden en had met 20 luid rammelende eierstokken. Uiteindelijk heb ik mijn eerste pas met 34 gekregen.
Maar waarom zou jouw lichte kinderwens en verdriet er niet mogen zijn?

Dat klopt ook, het mag er ook zijn. Maar ik werd er met kerst zo door overvallen, dat ik er van schrok. Alsof ik nu opeens toch door een soort rouwproces ga, omdat ik dat dus inderdaad niet ga meemaken.

En ik denk ook, omdat ik eigenlijk nooit bij anderen lees dat die gevoelens kunnen afwijken van elkaar. Je hebt een kinderwens of je hebt het niet. En als je een kinderwens heb, dan lijkt een ouderschapswens daar inherent aan bij anderen. Dus ook gewoon een beetje de vreemde eend voelen.

@Pino dankjewel 😊

Lollypopje

Lollypopje

12-01-2022 om 18:24 Topicstarter

Jordgubbe schreef op 12-01-2022 om 18:21:

Ik herken het zeker en daarom even een enorme knuffel voor jou!
Door een aandoening lukt het mij niet altijd om te reageren en dat lukt me nu ook niet goed. Maar omdat ik weet hoe dit gevoel je kan verscheuren nu dus een knuffel en wellicht later nog een PB.
In het boek "Echte vrouwen krijgen een kind", wat dus gaat over alle "soorten" vrouwen zonder kinderen, vond ik herkenning en ik wilde dat ik het jaren eerder had gelezen. Wie weet heb jij er wat aan.

Dankjewel voor je lieve bericht en dat je ondanks je aandoening toch de moeite doet even te reageren.

Lezen dat ik niet de enige ben met die twee verschillende gevoelens, is gewoon al heel fijn 💗

Wat is dit herkenbaar! Ik heb een prachtig neefje, hou zoveel van dat kindje. Ik twijfel ook nog over mijn moederwens, misschien ook omdat ik nog geen leuke vent heb om dat mee te kunnen delen - en alleen moeder worden gaat ‘m niet worden.

Afgelopen september heb ik hierover met m’n zus gesproken, en die schrok er eigenlijk wel van - zeker omdat ze mij zo met haar zoontje bezig ziet! 
Misschien zijn het de lusten, maar niet de lasten? Ik heb geen idee. 
Ik vind het knap dat je het hier zo vertelt! Weet dat je hier altijd je hart mag luchten 

SophisticatedCaribou75

SophisticatedCaribou75

12-01-2022 om 18:34

Van mij even een knuffel voor jou en een heel groot compliment voor je zelfkennis, maar vooral voor wie jij bent: een heel mooi mens. 

Heel erg herkenbaar en wat mooi verwoord.
Ik zeg altijd dat ik geen kinderwens heb, maar jouw omschrijving dekt de lading eigenlijk veel beter. Ik zie mezelf gewoonweg niet als moeder. En dat moet ik eventuele kinderen niet aan doen.
Maar het idee nooit een zwangerschap mee te maken en nooit een baby van mezelf vast te houden, doet echt wel wat met me. Lang heb ik gedacht dat die "dubbele" gevoelens er niet mochten zijn. En eigenlijk vind ik dat voor mezelf nog steeds. Het is immers mijn "keuze" en "dus" mag ik die gevoelens niet hebben. Vind het lastig om de juiste woorden te vinden.

Lollypopje

Lollypopje

12-01-2022 om 18:37 Topicstarter

@Wobbel ik zie mijn nichtje mede door mijn ziek zjn weinig, maar wat vind ik tante zijn nu al leuk. En volgens mij wordt dat nog beter als ze groter is, want baby's gaan bij mij altijd huilen 😂 Die voelen het aan waarschijnlijk

Hier ook geen partner. En ik zoek ook bewust één zonder kinderwens. Ik ben bang dat ik anders ga twijfelen en hopen dat dat moedergen wel komt als de kleine er eenmaal is en ik er vervolgens spijt van krijg. En dat is niet iets waarbij je moet denken "beter spijt van iets dat ik heb gedaan, dan wat ik niet heb gedaan".

Fijn je herkenning te lezen.

niet herkenbaar, maar ik begrijp je wel. Ik denk dat hoe wobbelkont het noemt (wel de lusten niet de lasten) een beetje klopt. Je wil wel een lieve schattige baby knuffelen en wellicht zelfs je familielijn doorzetten (lusten/kinderwens), maar niet de verantwoordelijkheid en flexibiliteit die het van je vraagt (lasten/ouderschapswens). Klopt dat een beetje denk je? Ik vind het iig helemaal niet raar!

Lollypopje

Lollypopje

12-01-2022 om 18:40 Topicstarter

Marcador schreef op 12-01-2022 om 18:37:

Heel erg herkenbaar en wat mooi verwoord.
Ik zeg altijd dat ik geen kinderwens heb, maar jouw omschrijving dekt de lading eigenlijk veel beter. Ik zie mezelf gewoonweg niet als moeder. En dat moet ik eventuele kinderen niet aan doen.
Maar het idee nooit een zwangerschap mee te maken en nooit een baby van mezelf vast te houden, doet echt wel wat met me. Lang heb ik gedacht dat die "dubbele" gevoelens er niet mochten zijn. En eigenlijk vind ik dat voor mezelf nog steeds. Het is immers mijn "keuze" en "dus" mag ik die gevoelens niet hebben. Vind het lastig om de juiste woorden te vinden.

 

Ik wist dat ik niet de enige kon zijn, maar het doet me goed dit nu ook eens te lezen. Want dit lees je nooit ergens.

En ja die gevoelens mogen er ook echt zijn, maar ze toelaten is wel een dingetje. Want inderdaad ik wil geen moeder worden. En het is ook gewoon zo veel makkelijker als die gevoelens op één lijn zitten.

@Niet_Rechts dankjewel voor je lieve post.


Ik herken het helemaal niet, maar wil je wel een compliment geven voor je realistische en eerlijke kijk hierop. Ik lees je altijd graag in diverse topics en vind het altijd mooi om te lezen hoe jij naar dingen kijkt

Lollypopje

Lollypopje

12-01-2022 om 18:43 Topicstarter

Aviendha schreef op 12-01-2022 om 18:38:

niet herkenbaar, maar ik begrijp je wel. Ik denk dat hoe wobbelkont het noemt (wel de lusten niet de lasten) een beetje klopt. Je wil wel een lieve schattige baby knuffelen en wellicht zelfs je familielijn doorzetten (lusten/kinderwens), maar niet de verantwoordelijkheid en flexibiliteit die het van je vraagt (lasten/ouderschapswens). Klopt dat een beetje denk je? Ik vind het iig helemaal niet raar!

Bij mij is het meer dan, niet de lasten wel de lusten. Want er is geen moederschapswens en die er niet enkel niet vanwege de praktische kanten er van. Het is veel meer en gevoelsding. De praktische kant kwam eigenlijk pas later.

MildredRatched schreef op 12-01-2022 om 18:40:

Ik herken het helemaal niet, maar wil je wel een compliment geven voor je realistische en eerlijke kijk hierop. Ik lees je altijd graag in diverse topics en vind het altijd mooi om te lezen hoe jij naar dingen kijkt

Hier sluit ik me volledig bij aan. Vind het bijzonder knap hoe je kunt verwoorden wat er bij jou binnenin speelt. En ben persoonlijk van mening dat er heel veel mensen zijn die deze gevoelens ervaren maar er geen woorden aan kunnen geven.

Ik wil je dan ook heel graag een dikke knuffel geven. Wellicht kom ik later nog terug met een wat inhoudelijke tekst maar die kan ik nu niet zo gemakkelijk vinden. Maar weet: Ik lees je. Ik heb je gelezen en zal je blijven lezen. Dus deel je hersenspinsels hier vooral!!

Ik herken 't niet want wellicht mede door mijn autisme/prikkelgevoekigheid (waar ik overigens pas op m'n 48e een diagnose voor kreeg) trok ik gedrag van jonge kinderen als kind al niet. En hoe ouder ik word hoe minder mentale rek ik heb. Moet er niet aan denken dat ik nu met een puber had gezeten bijv. Blij dat ik de dans ontsprongen ben en ook enrpm dankbaar dat ik geen tante hoef te zijn. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.