Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
vandaag weer bij de psychiater geweest. Ik kom niet weg met een lichte depressie. ‘Ernstig zelfs’ noemde ze het. En toen ik even voorstelde of geen pillen ook een optie was werd ze heel serieus en zei ze dat het weliswaar absoluut geen medicatie onder dwang was, maar dat ze dan wel heel streng zou zijn. Oef. Confronterend.
We gaan wisselen naar een ander middel. Iemand ervaring met wisselingen? Ik moet nu afbouwen naar 100 sertraline, dan 50 en dan het nieuwe. Kreeg je veel last van die stappen afbouwen?
Dat is zeker confronterend Wattebolleke. Het lijkt alsof je het zelf niet beseft dat de depressie echt serieus is. Ik herken het wel. Zeker met kleine kinderen wil je het liefst weer ‘normaal’ zijn. Neem jezelf ajb serieus Wattebolleke. 🧚♀️
Dat is zeker confronterend Wattebolleke. Het lijkt alsof je het zelf niet beseft dat de depressie echt serieus is. Ik herken het wel. Zeker met kleine kinderen wil je het liefst weer ‘normaal’ zijn. Neem jezelf ajb serieus Wattebolleke. 🧚♀️
Nimlot schreef op 01-10-2021 om 21:24:
Dat is zeker confronterend Wattebolleke. Het lijkt alsof je het zelf niet beseft dat de depressie echt serieus is. Ik herken het wel. Zeker met kleine kinderen wil je het liefst weer ‘normaal’ zijn. Neem jezelf ajb serieus Wattebolleke. 🧚♀️
Ik doe m’n uiterste best. Het gaat heel langzaam, maar af en toe komt dat besef. Al weet ik niet of ik ‘ernstig’ ooit zal kunnen doorvoelen ofzo. Ernstig depressief, dat zijn andere mensen.
Maar hoe eigenwijs kun je zijn, als een psychiater het zegt? Geen idee. Maar toch een beetje: wat heb ik verkeerd gezegd dat dit de uitkomst is. Terwijl ik ook denk dat ik eerlijk ben geweest. Maar ik ga wel heel snel heel erg huilen als ik naar de pijn toe ga. En voornamelijk bij een therapeut, arts, mensen die niet al te dicht bij me staan. En dat vertekent dan misschien weer. Terwijl dat snelle huilen ook weer een signaal is van.
Op welk middel stap je over Wattenbolleke?
Een depressie uit zich bij iedereen anders.
Iemand die nog gewoon werkt, voor de kinderen zorgt en het huishouden probeert bij te houden kan net zo depressief zijn als iemand die hele dagen op bed ligt en zelfs douchen een te grote opgave lijkt.
Regendrup. schreef op 21-09-2021 om 15:29:
[..]
Mag je zeker vragen.
Ik kan je echter geen eenduidig antwoord geven helaas.
Het ene moment kan ik het prima handelen, het andere moment kan ik er 0,0 begrip voor opbrengen. En beide momenten heb ik moeite mee
. Wilde dat ik er antwoord op had. Maar sorry. Wil er, i.v.m. herkenbaarheid, ook niet al te veel over kwijt. PB mag wel, mocht je toch een vraag hebben
Een late reactie van mij maar wilde je nog bedanken voor je reactie. Lastig uit te leggen en ivm herkenbaarheid nog wat lastiger, snap ik helemaal.
Abigail schreef op 22-09-2021 om 11:47:
[..]
Ik wil een gewone volwassen vrouw zijn
Dat ben je sowieso, daar doet het eventueel hebben van een depressie niets aan af.
TwoThirds schreef op 03-10-2021 om 19:48:
Op welk middel stap je over Wattenbolleke?
Venlafaxine. Al twijfel ik weer of sertraline mss meer doet dan ik denk. Ik kan het niet goed beoordelen. Weet ook niet wat ik kán verwachten. Maar daar zit ook twijfel. Heb ik wel het juiste beeld gegeven. Zo’n psychiater oordeelt toch op basis bah wat je vertelt denk ik?
Maar echt gezellig is het allemaal niet.
RavIvaR schreef op 03-10-2021 om 20:52:
Een depressie uit zich bij iedereen anders.
Iemand die nog gewoon werkt, voor de kinderen zorgt en het huishouden probeert bij te houden kan net zo depressief zijn als iemand die hele dagen op bed ligt en zelfs douchen een te grote opgave lijkt.
Vergelijken is haast niet mogelijk dus. Moeilijk hoor. Herkenning helpt me wel. Het idee van: er zijn meer mensen die precies die gedachten hebben. Blijkbaar kan dat er ook gewoon bij horen.
Momenteel trek ik het slecht. De drie maanden wachttijd voor de nieuwe psycholoog zijn bijna om en dan lees ik op haar site dat het nu 4 maanden is. 
Momenteel begin ik weer af te reageren op mensen om me heen. Ik merk ook als ik mijn berichten teruglees op het forum dat ik echt niet leuk ben.
Ik snap ook heel goed dat iedereen me niet mag (is de depressie aan het woord en zelfs als ik het weet krijg ik het niet weg).
Waarom ben ik zo stom!
Ik heb gefaald op mijn werkplekken en bij mijn vrijwilligerswerk. Ben steeds niet leuk weggegaan.
Ben gepest op school en werk. Mijn ouders hebben me nooit geaccepteerd.
Ik kan echt alleen maar concluderen dat ik een stom persoon ben.
Wattenbolleke schreef op 04-10-2021 om 06:03:
[..]
Venlafaxine. Al twijfel ik weer of sertraline mss meer doet dan ik denk. Ik kan het niet goed beoordelen. Weet ook niet wat ik kán verwachten. Maar daar zit ook twijfel. Heb ik wel het juiste beeld gegeven. Zo’n psychiater oordeelt toch op basis bah wat je vertelt denk ik?
Maar echt gezellig is het allemaal niet.
Ik zit nu in de opbouwende fase van Venlafaxine. Bij mij werkt het goed. Ik merk dat ik meer energie heb en zodoende ook meer kan ondernemen. Setraline heb ik ook gehad, maar dat werd het niet voor mij. Ik denk dat AD altijd meer doet dan dat je denkt, maar dat het enorm zoeken en puzzelen is wat het beste bij jou past. Heel veel succes en sterkte!
Sweet-Magnolia schreef op 04-10-2021 om 21:35:
[..]
Ik zit nu in de opbouwende fase van Venlafaxine. Bij mij werkt het goed. Ik merk dat ik meer energie heb en zodoende ook meer kan ondernemen. Setraline heb ik ook gehad, maar dat werd het niet voor mij. Ik denk dat AD altijd meer doet dan dat je denkt, maar dat het enorm zoeken en puzzelen is wat het beste bij jou past. Heel veel succes en sterkte!
Wat merkte je van de sertraline? En met venlafaxine, vind je dingen ook weer leuk? Of is het alleen meer energie? Ik ben wel moe maar heb denk ik best energie om iets te doen. Ik zie er alleen als een berg tegenop. Ik kan me er werkelijk niet toe zetten. Dus zit ik op de bank voor me uit te staren en thee te drinken of domweg te liggen of een beetje te breien.en soms ineens word het me te gortig en vouw ik even een was.
Ik heb het idee dat ik me met een lagere dosering sertraline wel iets beter voel. Rustiger in m’n hoofd? Maar ik blijf zo’n onderhuids gevoel houden van ‘ik wil gewoon niet meer’.
Wattenbolleke schreef op 05-10-2021 om 04:26:
[..]
Wat merkte je van de sertraline? En met venlafaxine, vind je dingen ook weer leuk? Of is het alleen meer energie? Ik ben wel moe maar heb denk ik best energie om iets te doen. Ik zie er alleen als een berg tegenop. Ik kan me er werkelijk niet toe zetten. Dus zit ik op de bank voor me uit te staren en thee te drinken of domweg te liggen of een beetje te breien.en soms ineens word het me te gortig en vouw ik even een was.
Ik heb het idee dat ik me met een lagere dosering sertraline wel iets beter voel. Rustiger in m’n hoofd? Maar ik blijf zo’n onderhuids gevoel houden van ‘ik wil gewoon niet meer’.
Setraline is alweer lang geleden, jaar of 6 denk ik. Ik herinner me dat ik veel neerslachtig was op het laatst. We hebben het nog geprobeerd met een verhoging maar dat hielp ook niet.
Nu met Venlafaxine vind ik dingen ook weer echt leuk. Bijv heel veel zin om te fietsen, maar ja, kijk maar naar buiten en je snapt dat ik dat toch niet ga doen 
maar ook gewoon koken enzo. Alle dingetjes waarvoor ik eerder geen puf had en maar stom vond.
ik merk een verandering. Ik mis de mensen om me heen. Ik vind het doodeng, maar ik voel ergens weer een behoefte om af te spreken met vriendinnen. Terwijl ik nog niks te geven heb. Ik vind het doodeng. Terwijl ik echt allemaal hele lieve mensen om me heen heb.
En toch zit er ergens nu ook dat stemmetje. ‘Als je met vrienden af wilt spreken ben je niet ‘ernstig depressief’ 
