Depressie, wie ook?
het blijkt best lastig en confronterend te zijn om dit topic te openen.
Ik heb het een heel tijdje ontkent. Maar ik kan er niet meer omheen. Het vreet me van binnen op.
Ik ben wattenbolleke en ik heb een depressie.
Ohja: eerst had ik een burn out. En nu dit. Of beide? Zeg het maar..
Het liefst zou ik de hele dag huilen. Onder een dekentje. Soms lukt huilen. Soms zit ik zo op slot, dan lukt het helemaal niet. Afschuwelijk is dat. Ik voel me vaak verscheurd. Aan de ene kant heel leeg en vlak en aan de andere kant (negatieve) emoties.
Het lukt me op geen manier om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Ik kan geen fatsoenlijk gesprek voeren, alsof ik het gewoon verleerd ben. Heel ongemakkelijk. In mijn hoofd weet ik denk ik nog wel hoe het moet maar het komt er gewoon niet uit.
Ik weet niet meer hoe ‘het leven’ moet. Hoe het ooit weer leuk zal zijn. Ik weet vaak niet meer hoe ik ‘het leven’ moet willen. Ik wil geen dingen doen, geen mensen om me heen. De dagen duren te lang.
Acceptatie is echt moeilijk voor me. Ik slik nu 8 weken antidepressiva en vorige week voelde ik voor het eerst een soort acceptatie. Als een psychiater het zegt hè… Met een duivels stemmetje erna die alles graag ontkent. Want waarom lukken bepaalde dingen wel? Hoe kan dat, als je je blijkbaar zo slecht voelt? ‘
Wie tobt er ook met een depressie? Hoe kom je de dagen door?
”Waarom lukken bepaalde dingen wel”.
Daar kun jezelf helemaal gek mee maken, met die gedachte. En andere gedachten. Want het maalt maar door in die bovenkamer en er lijkt geen eind aan te komen.
Ik had zes jaar geleden een depressie. En een burn-out. En daarnaast had ik hersenletsel opgelopen, waar die depressie door ontstond. Ik kon niks meer en ik het voelde of ik helemaal gek werd. Ik kwam terecht bij de ggz voor de depressie, ik kreeg medicatie en gesprekken. En elke keer als ik bij zo’n gesprek zat dacht ik: nu ga ik geholpen worden. En vervolgens voelde het gesprek met de SPV-er wat ik had als verzuipen in de zee met in de verte aan de kant de SPV-er, in gedachten noemde ik hem Mitch (naar Baywatch), die een reddingsboei naar mij toe gooide waar ik niet bij kon. Ik had geen behoefte aan een reddingsboei waar ik niet bij kon, ik wilde dat hij in een boot stapte en me kwam halen en zo mijn probleem op kwam lossen. Maar zo werkte het niet.
Inmiddels ben ik er weer en gaat het goed. Met de depressie althans. Die is weg, godzijdank. Hersenletsel gaat niet over en samen met de burn-out heeft dat zijn sporen nagelaten, ik heb nog steeds problemen met prikkels, drukte, vermoeidheid, concentratie, geheugen en nog meer, het belemmert een hoop maar de depressie vond ik veel en veel erger, omdat de grond onder je voeten weg lijkt en de put bodemloos.
Een depressie kan weer overgaan, maar op het moment van, dan kun je je dat werkelijk niet voorstellen. Het idee dat je je ooit weer goed kan gaan voelen landt simpelweg niet. En toch is het zo.
-Annabelle- schreef op 20-09-2021 om 19:56:
”Waarom lukken bepaalde dingen wel”.
Daar kun jezelf helemaal gek mee maken, met die gedachte. En andere gedachten. Want het maalt maar door in die bovenkamer en er lijkt geen eind aan te komen.
Ik had zes jaar geleden een depressie. En een burn-out. En daarnaast had ik hersenletsel opgelopen, waar die depressie door ontstond. Ik kon niks meer en ik het voelde of ik helemaal gek werd. Ik kwam terecht bij de ggz voor de depressie, ik kreeg medicatie en gesprekken. En elke keer als ik bij zo’n gesprek zat dacht ik: nu ga ik geholpen worden. En vervolgens voelde het gesprek met de SPV-er wat ik had als verzuipen in de zee met in de verte aan de kant de SPV-er, in gedachten noemde ik hem Mitch (naar Baywatch), die een reddingsboei naar mij toe gooide waar ik niet bij kon. Ik had geen behoefte aan een reddingsboei waar ik niet bij kon, ik wilde dat hij in een boot stapte en me kwam halen en zo mijn probleem op kwam lossen. Maar zo werkte het niet.
Inmiddels ben ik er weer en gaat het goed. Met de depressie althans. Die is weg, godzijdank. Hersenletsel gaat niet over en samen met de burn-out heeft dat zijn sporen nagelaten, ik heb nog steeds problemen met prikkels, drukte, vermoeidheid, concentratie, geheugen en nog meer, het belemmert een hoop maar de depressie vond ik veel en veel erger, omdat de grond onder je voeten weg lijkt en de put bodemloos.
Een depressie kan weer overgaan, maar op het moment van, dan kun je je dat werkelijk niet voorstellen. Het idee dat je je ooit weer goed kan gaan voelen landt simpelweg niet. En toch is het zo.
Wat mooi en duidelijk omschreven!
Wat mij heel erg helpt is vasthouden aan mijn schema. Werken, pauze werken, lunch, rusten met een uur slapen werken en avondeten. Twee keer per week hardlopen (stelt weinig voor ik loop nu 1,5 km met veel moeite en doe er 20 minuten over) en iedere dag even buiten.
Ik ben chronisch moe en weinig mensen nemen dat serieus waardoor het heel lang heeft geduurd voordat ik eraan toe durfde te geven en zo heb ik mezelf volledig in de prak geholpen. 10 jaar geleden was acuut ernstig ziek maar zelfs toen nam niemand dat serieus. Zelf mijn huisarts niet, wat me bijna het leven heeft gekost.
Ook dat heeft mijn zelfbeeld heel erg aangetast.
Ik word ook niet meer beter dan ik nu ben (vrees ik) en dat vind ik heel moeilijk om te accepteren. Ik blijf ook mar doen of het prima gaat met me. Mijn partner kan hier niet goed mee omgaan (hij heeft sinds een paar jaar de diagnose autisme dat verklaart het wel).
Ik heb aan de rand van een depressie gestaan, heb jaren voor mijn depressieve en suïcidale kind gezorgd. Een depressie is kut.
Ik wens jullie allemaal licht en rust in je hoofd.
Ik heb hulp sinds 2009. Heb ook nog PTSS en daar ben ik nog niet vanaf.
Wat mij meer naar die diep zwarte gat trekt is, ik heb mijn Lorazepam afgebouwd van 6x 2.5 mg naar 1x 2.5 mg per dag, en nu ik dus maar een tablet heb, komen er negatieve gevoelens naar boven. Gevoelens wat ik absoluut niet wil.
Ik heb geen officieel vastgestelde depressie, maar ben wel erg eenzaam, angstig en heb eigenlijk geen leven. Weet ook niet goed hoe ik eruit moet komen. Ook vaak gedachtes dat ik niet verder wil. Heb het gevoel dat ik het niet alleen kan, maar heb met niemand echt een gevoel van verbondenheid.
Voor iedereen hier: een dikke virtuele knuffel.
En ik weet dat het helemaal niks uitmaakt, maar toch.. als er maar 1 iemand is die het toch een beetje goed doet: dat zou fijn zijn.
redbulletje schreef op 20-09-2021 om 16:12:
Ik heb een dysthyme stoornis, een chronische vorm van depressie
Dat plus AD(h)D.
Wat ik lastig vond was het gebrek aan structuur.
Dan zat ik aan tafel met een A4-tje waarop ik 3 vakken per dag had getekend. Een activiteit per dagdeel. Maar wat?
Boodschappen doen lukte niet, sociale activiteiten lukten niet, werk lukte niet…
Ik ben dingen gaan doen om bezig te zijn. Ik ging servetjes knippen en op vaasjes plakken. Ik ging glazen potten beschilderen met verf. En ik kwam erachter dat ik daar geen reet aan vond.
Wat ik wel fijn vond was wandelen met de hond. Ik nam mezelf voor om elke dag minstens 1 ding te zoeken waar ik mij over verwonderde, wat ik leuk of mooi vond. Ik ging die dingen fotograferen en opschrijven. En telkens terugkijken en teruglezen, om even het soort van positieve gevoel van dat moment terug te halen.
Verder zoeken naar activiteiten die ik niet eens echt leuk vond maar waar ik even mee bezig kon zijn om niet alleen maar te hoeven nadenken. Zo ging ik breien om met mijn handen bezig te zijn. Ik heb stapels sjaals gebreid waar ik niks mee deed maar ik ging niet voor een resultaat maar gewoon om even iets met mijn handen te doen en dat was fijn. Ik ging kleuren in kleurboeken, dat was ook om even bezig te zijn. Gewoon even wat vakjes opvullen.
Het ging wat beter toen ik wat vaste activiteiten ontwikkelde: zwemmen op donderdagmiddag, kopje koffie met wat ouderen op maandag. En zo steeds wat meer opbouwen.
Praten. Schrijven. Heel veel opgeschreven om te verwerken. Geprobeerd om ontspanningsoefeningen te doen. Dat lukte steeds niet: stress als een soort koorts in mijn lijf en malende gedachten zorgden ervoor dat ik helemaal niet kon ontspannen van zo’n rustgevende stem. Toch stug blijven volhouden. Uiteindelijk lukte dat langzamerhand steeds iets meer.
Niet voor iedereen werkt hetzelfde. Maar ik denk dat een aantal dingen kunnen helpen bij omgaan met je eigen depressie:
- gaan zien en accepteren dat het nu eenmaal zo is
- verwerking van zaken die mogelijk meespeelden bij het ontstaan van depressie
- zoeken naar structuur in je dagen en jezelf ook toestaan om daar van af kunnen wijken en bedenken: morgen is er weer een dag en begin ik weer opnieuw
- zoek dingen om te doen waarbij je met je handen werkt. Als je met je handen werkt, kun je niet zo goed nadenken.
Ik wil niet te indruk geven dat dit voor iedereen de oplossing is bij een depressie. Ik geef alleen maar aan wat mijn proces was. En ik wens iedereen sterkte 
Regendrup. schreef op 20-09-2021 om 15:49:
Ik heb wel ervaring aan de andere kant, als partner van (maar geen diagnose/zelf acceptatie).
Mag ik vragen hoe jij het ervaart om een relatie te hebben met iemand met een depressie ?
Abigail schreef op 20-09-2021 om 21:02:
Ik heb geen officieel vastgestelde depressie, maar ben wel erg eenzaam, angstig en heb eigenlijk geen leven. Weet ook niet goed hoe ik eruit moet komen. Ook vaak gedachtes dat ik niet verder wil. Heb het gevoel dat ik het niet alleen kan, maar heb met niemand echt een gevoel van verbondenheid.
Je hoeft het ook niet helemaal alleen te doen
Maak een afspraak bij de huisarts/praktijkondersteuner of algemen maatschappelijk werk en vertel daar hoe je je voelt. Zij willen vast met je meekijken of je ergens hulp bij kunt krijgen of als je dat wilt alleen oprecht luisteren zodat je eens je verhaal kan doen.
-Annabelle- schreef op 20-09-2021 om 21:20:
Wat ik lastig vond......
Mooie post ♥️
(Scrolltechnisch maar niet laten staan 
)
Geen langdurige depressie hier. Maar wel met periodes paniek/stress/angstachtige pieken van dagen. Oorzaak weet ik dan soms wel, maar soms ook niet.
Lastig om daar uit te komen. Mediteren helpt deels om te focussen op mijn ademhaling. Werk helpt dan als afleiding, maar is dan ook extra vermoeiend Mijn hersenen doen vaak wat ze willen. Piekeren, nonstop op 100% draaien. Ja maar wat als... en als dat. En als het nooit weg gaat. Alles is negatief. Ik mijd dan het nieuws extra. Heel soms zo gespannen dat ik bijna moet overgeven. Alles is kut dan. Mijn werk, privé, relaties, alleen zijn.
Ik probeer dan wel wel tot rust te komen door te lezen. Maar dan moet ik elke bladzijde 4x lezen om te weten wat ik nou las.
En dan vaak van bijna de ene op de andere dag zakt het weg.
Het sluimert dan nog op de achtergrond, en mijn hoofd is dan "op zijn hoede", zo van, ok rustig blijven dat het niet weer terugkomt. En daarna is alles weer prima. Ik geniet weer van de dingen, alleen zijn is heerlijk, en als dat alles even niet zo is, dan is dat ook prima, zonder weer in die negatieve flow te schieten.
RavIvaR schreef op 20-09-2021 om 23:11:
[..]
Mag ik vragen hoe jij het ervaart om een relatie te hebben met iemand met een depressie ?
Mag je zeker vragen.
Ik kan je echter geen eenduidig antwoord geven helaas.
Het ene moment kan ik het prima handelen, het andere moment kan ik er 0,0 begrip voor opbrengen. En beide momenten heb ik moeite mee . Wilde dat ik er antwoord op had. Maar sorry. Wil er, i.v.m. herkenbaarheid, ook niet al te veel over kwijt. PB mag wel, mocht je toch een vraag hebben !
Regendrup. schreef op 21-09-2021 om 15:29:
[..]
Mag je zeker vragen.
Ik kan je echter geen eenduidig antwoord geven helaas.
Het ene moment kan ik het prima handelen, het andere moment kan ik er 0,0 begrip voor opbrengen. En beide momenten heb ik moeite mee
Lijkt me lastig Regendrup. Denk vooral om jezelf ook al is je partner ziek.
Ik zelf waak er heel erg voor mijn man niet al te veel op te zadelen met mijn enorm zwarte donderwolk, hij is mijn hulpverlener immers niet en kan er niets aan doen dat ik zo ben. Hopelijk kan jouw man dat ook een beetje, voor je het weet zit je als stel in een negatieve spiraal.
AeonofWinter schreef op 21-09-2021 om 15:35:
[..]
Lijkt me lastig Regendrup. Denk vooral om jezelf ook al is je partner ziek.
Ik zelf waak er heel erg voor mijn man niet al te veel op te zadelen met mijn enorm zwarte donderwolk, hij is mijn hulpverlener immers niet en kan er niets aan doen dat ik zo ben. Hopelijk kan jouw man dat ook een beetje, voor je het weet zit je als stel in een negatieve spiraal.
Lastig hoor. Zeker ook omdat je er zelf zo weinig aan kunt doen. Mooi dat je daar rekening mee (probeert) te houden.
Ik vind het vooral lastig dat het (nog) niet tot hem doordringt dat het zo is. Want vooral acceptatie zal ook al een hoop doen. Voor mij i.i.g.