Zoontje (5) vindt school saai
Hallo allemaal,
Mijn zoontje ziet elke ochtend enorm op tegen school. Hij simuleert steeds weer hoofdpijn/ik kan niet lopen/ik heb koorts, voel maar/ etc. Het begint al de avond ervoor. Ook vraagt hij dan elke ochtend of hij 'maar 1 keertje naar school moet' (zoals de woensdag, hij eet altijd thuis). Hij wordt niet gepest op school, hij neemt regelmatig vriendjes mee en wordt regelmatig op feestjes uitgenodigd dus dat is het in elk geval niet.
Zijn letterlijke woorden als ik hem vraag waarom: 'Ik vind het saai, ik moet steeds hetzelfde doen. Maar ik heb alles al een keer gedaan.'
Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet. Ik heb eerdaags weer een tienminutengesprek en zal dit aankaarten, maar ik vroeg me af of iemand dit herkent.
Ik dacht in het begin dat dit wel weer over zou gaan, maar het gaat nu al maanden zo, zo niet langer. Ook bedacht ik me dat er heus wel vaker kinderen zijn die school niet leuk vinden, maar nu heb ik het idee dat hij in zijn koppie verder is dan met de rest van zijn ontwikkeling.
Hij is bijv. wat onhandig met zijn motoriek (vindt tekenen en knutselen niets aan, waardoor zijn knutselwerkjes wat rommelig zijn en hij zijn naam ook nog niet schrijft - hoewel ik ze los daarvan wel allemaal even prachtig vind haha) en hij is nog wat klein in zijn gedrag, maar de juf vindt wel dat hij al best veel weet voor zijn leeftijd en dat je dit - juist door zijn speelse gedrag - niet snel van hem zou verwachten.
Ik zal niet zeggen dat hij 'hoogbegaafd' is, dat geloof ik niet, maar ik denk wel dat hij wat meer afwisseling en/of uitdaging nodig heeft en dat hij zich als het ware een beetje 'verveeld'.
Toen hij bijna drie was, kende hij bijna alle letters bijvoorbeeld, en dat heb ik hem niet geleerd. Sterker nog, ik hem hem nooit de letters laten zien. Hij praat ook een beetje vreemd. Hij gebruikt woorden die ik zelf nog niet eens gebruik. Hij zegt bijvoorbeeld niet: 'Er is iets kwijt', maar 'er ontbreekt hier iets' en uitdrukkingen als 'ik geef je wel een hint', 'het probleem is volgens mij dat...', 'wat is dat voor een onderdeel', 'ik wil ook pret hebben', etc. Enfin, best chique woorden voor zijn leeftijd.
Soms weet hij dingen waarvan ik denk: hoe weet hij dat? Dat hebben we hem nooit geleerd of verteld. Als ik hem dan vraag hoe hij dat weet, zegt hij meestal: 'Gewoon, ik weet het gewoon.' En ik kan me herinneren dat toen hij twee dagen oud was, de kraamverzorgster zei 'dat hij al zo wijs uit zijn ogen keek'. Nu heb ik dat nooit serieus genomen en ik was dat eigenlijk ook al lang vergeten, want misschien wilde ze gewoon aardig zijn en een complimentje geven.
Van het weekend was hij bij een vriendje (8) om samen te spelen op de wii-Mario Bros. Dat jongetje vroeg of mijn zoontje hem kon helpen met de levels, omdat hij niet verder kwam dan 'wereld 4' en mijn zoontje bijna alles heeft uitgespeeld. Zijn vader is economieleraar op de middelbare school (VWO) en vertelde me uit het niets dat hij jongens in zijn klas heeft, van die 'wiskunde-types' die het spelen met Mario Bros geweldig vinden, maar zelfs zij nog niet zo ver gekomen zijn als mijn zoontje nu (maar ja, wellicht dat zij gewoon niet zoveel wii'en, denk ik dan) en hij denkt dat mijn zoontje best een pienter mannetje is. Leuk, maar wat moet ik met die informatie?
En als ik nu alles eens bij elkaar optel vermoed ik dat hij dus wel wat meer wil dan tekenen en knutselen. En nogmaals, ik wil hem zeker niet meteen het predikaat 'begaafd' opplakken voordat ik dat zelf zeker weet, ik heb er verder ook nooit aan gedacht. Maar toch, is dat raar als ik denk dat hij zich verveeld op school?
Ik vind het heel rot voor hem dat hij steeds zo opziet tegen school en vervelend voor mezelf dat ik hem steeds weer moet aansporen toch naar school te gaan. En hoe zal ik dit brengen aan zijn juf? Zij wil hem waarschijnlijk een jaar langer laten kleuteren, vanwege zijn 'kleine gedrag' en de onhandige motoriek. Vind ik geen probleem, maar als hij inderdaad wat meer prikkels nodig heeft, is dat niet direct een oplossing natuurlijk en wordt het mogelijk alleen maar erger.
Herkent iemand dit?
Herkenbaar
Hoi Renate,
Je geeft het antwoord eigenlijk zelf al: ga praten de juf, geef aan dat je zoon zegt dat hij het saai vindt op school en vraag wat de juf samen met jullie als ouders, kunnen doen om het weer leuk te maken voor je zoon.
Want het kan best dat je kind zich zit te vervelen op school. En ja, dan moet je als ouders veel in overleg met de school: een leerkracht kan niet altijd alle kinderen in de klas goed inschatten, ook al is dat wel de bedoeling en ook al doet hij/zij daar wel moeite voor.
Ik heb twee kleuters met hetzelfde 'probleem' als jouw zoon. En ja, we zitten regelmatig om de tafel met de juffen. Er is veel mogelijk voor kleuters die wat meer willen en kunnen, je hoeft niet direct te denken aan klassen overslaan. Maar probeer wel goed te bepalen waar je zoontje staat aan het eind van het jaar: is het echt verstandig om nog een jaar te kleuteren of zou hij wel naar groep 3 kunnen? Dat moet je samen met school nagaan, ze kunnen dat met toetsen checken. Laat ook zeker het beeld van de juf meespelen, tenminste dat vind ik: zij ziet het gedrag van je kind op school en dat kan heel anders zijn dan thuis.
groet, Mamvantwee
Mamavantwee
Dank je wel voor je tip en voor het 'luisteren'. 
Ja, ik denk ook wel dat hij zich op school anders gedraagt dan thuis, dat is op zich ook niet zo gek, ik gedraag me immers ook anders in de buitenwereld (meer aagepast) dan thuis.
Enerzijds denk ik, juist omdat hij qua sociale ontwikkeling en motoriek (pengreep, speels, knutselen e.d.) dat het geen kwaad kan om hem langer te laten kleuteren, anderzijds denk ik weer dat het geen goed idee is, omdat hij, als ik het inderdaad goed zie en hij meer uitdaging nodig heeft, zich dan maar blíjft 'vervelen'.
Hoe dan ook, ik ga dit zeker aankaarten. Ik heb ook wel eens gelezen dat als kinderen inderdaad 'slimmer' zijn dan wat ze wordt aangeboden, ze juist gaan onderpresteren, waardoor de leerkrachten gaan denken dat hij nog niet toe is aan meer/moeilijkere lesstof en het 'probleem' zo dus alleen maar erger wordt.
Ter aanvulling
Wat me ook opvalt is dat hij snel is afgeleid en heel onrustig is. Hij kan wel stilzitten op school, volgens de juf, dus hij is denk ik geen gevalletje ADHD. Maar als ik bijvoorbeeld een bordspelletje met hem aan het doen ben, dan zit hij maar te wiebelen, draaien, opstaan en weer zitten etc. Hij is ook snel weer uitgespeeld, dan wil hij weer wat anders doen. Hij kan nog geen vijf minuten met iets spelen en dan is het alweer klaar (behalve dan spelen met Mario Bros e.d.).
Ook hierbij, samen met de andere dingen, denk ik dat hij gewoon wat meer afwisseling/uitdaging nodig heeft. Maar goed, wordt vervolgd...
Extra werkjes
Mijn twee kinderen krijgen op school extra werkjes en spelletjes. Mijn zoon (4) is ook snel afgeleid als hij werkjes moet doen die hij niet leuk vindt, maar hij weet nu dat hij na die 'saaie' werkjes wel iets leuks en moeilijks van groep 2 mag doen. En dat motiveert hem (nu dan, geen idee hoe lang dat goed blijft gaan), daardoor leert hij dat hij zich moet inzetten voor iets leuks, en kan hij laten zien dat hij wel kan knippen, plakken en vouwen.
Dochter krijgt extra werkjes op het gebied van lezen en schrijven, en heeft een apart werkboekje waar zij in mag werken. Ze doet verder wel mee met de klas. Dat is wel eens lastig, ze klaagt vaak over buikpijn als ze naar school gaat (ik denk door spanning en toch niet helemaal plezier in alles). Sinds kort heeft ze weer een nieuw spelletje geleerd, dat voor groep 3 bedoeld is; daar gaat ze nu echt helemaal in op...voor zolang het duurt.
Want dat blijft wel zo: denk niet dat je met een goed gesprek op school en een aanpassing in werk en spelletjes opeens alles hebt opgelost. Over twee maanden zit je namelijk wéér op school!
groet, Mamvantwee
Renate
'Hij kan wel stilzitten op school, volgens de juf, dus hij is denk ik geen gevalletje ADHD. '
Dit zinnetje triggert mij even. Onze zoon heeft adhd, is slim en ging/gaat ook met grote moeite naar school. Maar op school zat hij keurig stil. Dat zegt dus helemaal niets.
Ik weet niet hoe hij verder is. Maar het is heel goed mogelijk dat adhd-ers hun onrust op school onderdrukken. Wat inderdaad leidt tot een grote hekel aan school.
Maar ik wil absoluut niet stellen dat jouw kind adhd heeft hoor, ik wil je alleen onze ervaring meegeven.
Wij hebben lang op de verkeerde aanpak ingezet, 'omdat het immers geen adhd kon zijn, want op school zat hij wel stil.'
Verder loopt er in zorgenkinderen toevallig een draadje over tegenzin in school. Misschien is het wel schrikken voor je, ik word zelf niet vrolijk van al die verhalen, maar misschien kan je er wat herkenning/tips in vinden.
Een tip kan je in ieder geval geven. Stop dit niet in een tienminutengesprek. Ik zou een apart gesprek met de juf aanvragen, eventueel met de ib-er erbij. Tien minuten is vast niet genoeg.
Pippin en mamavantwee
Ja, misschien heb je daar wel gelijk in. Ik zal het in elk geval in mijn achterhoofd houden, het al dan niet (ook) hebben van ADHD. Ik denk inderdaad zelf ook niet dat één zo'n gesprekje zal helpen. Maar ik zal het wel aankaarten en dan op dat moment vragen naar een apart gesprek hierover.
Wat extra/andere werkjes zou wellicht een optie zijn, tenminste, als ik goed zit met mijn idee dat hij wellicht wat 'slimmer' is dan wat hij krijgt aangeboden. Ik hoop hiermee dat hij dan wat meer zin heeft om naar school te gaan. Dat van dat buikpijn herken ik ook, althans, hij zegt dan dat ie hoofdpijn heeft of ziek is en dat heeft denk ik inderdaad te maken met de spanning van het opzien tegen school.
Dank jullie wel!
Ik zeg....
ga eens lezen op www.hiq.nl
Nor@
Ik ga eens kijken. Bedankt voor de tip alvast! Wordt vervolgd...
Herkenning
Onze jongste zoon is inmiddels 8. Hij kan nog steeds niet stil zitten, heeft nog steeds een hekel aan knutselen en zijn pennegreep is ook nog steeds slecht. Oh ja, hij houdt ook nog steeds erg van spelen. En vindt school behoorlijk saai. En dat allemaal ondanks een jaar extra kleuteren.
Achteraf gezien is dat jaar extra in de kleutergroep niet goed voor hem geweest. Hij is erg slim en heeft zich toch wel heel erg verveeld in groep 3. Veel extra werk, heeft zelfs een tijdje in groep 4 meegedraaid om te kijken of hij 3 en 4 in 1 jaar kon doen (hebben we uiteindelijk niet gedaan). Nu zit hij in groep 4, is nog steeds erg snel verveeld, moet steeds weer worden uitgedaagd. Want het komt hem aanwaaien, en hij is niet zo´n kind dat dan braaf gaat zitten wachten tot de rest van de klas ook klaar is. Hij is erg bewegelijk en loopt veel rond, door de klas, de gang op etc.
Hier op het forum lees je nogal eens dat veel leerkrachten vinden dat een kind eerst maar eens aan alle voorwaarden moet voldoen (stil zitten, goede pennegreep, werkjes afmaken) voordat het op niveau wordt uitgedaagd. En daardoor valt een groep kinderen dus jammerlijk buiten de boot.
Herken veel
Ik moet zeggen dat ik best veel herken in de lijst 'signalen', maar niet alles. Even hieronder het rijtje:
•weinig slapen: hij heeft wel lange tijd slecht geslapen, maar gaat nu wel redelijk goed.
•wil als baby al snel niet meer liggen (3 mnd.): ik kan me alleen herinneren dat hij in het wipstoeltje lag en de hele tijd liep te gillen, totdat hij in een loopstoeltje zat, toen was het acuut over met het gegil.
•vroeg staan, lopen (8-12 mnd.), vaak overslaan van de kruipfase: hij heeft inderdaad nier gekropen, maar liep vrij 'laat', met 16 maanden. Dus niet vroeg, ook niet heeeel laat.
•ook wel heel laat lopen (2-3 jr.): niet dus.
•vroeg brabbelen en praten: of het vroeg was weet ik niet meer, maar in elk geval wel op tijd.
•heel laat praten: overslaan van brabbelen, grammaticaal meteen correct en met goed woordgebruik: klopt wel, echt brabbelen deed hij niet en zijn taalgebruik is heel goed.
•opvallend woordgebruik, grote en rijke woordenschat: hij gebruikt zeker 'andere', chique woorden.
•grote leergierigheid: dat weet ik niet, of ik heb het niet door?
•perfectionistisch- faalangstig: faalangstig is hij zeker, hij is heel erg onzeker. Het valt me op dat hij iets wel weet als er niemand op zijn vingers kijkt, totdat dit dus wel gebeurt, dan weet hij het zogenaamd opeens niet meer.
•opvallend goed geheugen: is me nog niet echt opgevallen.
•vroeg leggen van verbanden, de zogenaamde "dus" - redenering, normaal is dit rond 3 jaar: herken ik niet echt.
•enorm rechtvaardigheidsgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel: herken ik wel.
•originele ideeën en oplossingen: hij denkt wel mee.
•heeft een ongewone verbeeldingskracht: in welke zin?
•vraagt eindeloos "waarom" en is zeer volhardend: hij heeft als elk ander kind wel een (in zijn geval heel erge) waarom-fase gehad, maar is dat niet normaal? Nu is dat minder
•apart gevoel voor humor, veel taalgrapjes: mwah.
•veel buikpijn, hoofdpijn: zeeeer herkenbaar
•op zeer jonge leeftijd stellen van levensbeschouwelijke vragen: niet echt vragen, maar hij zegt wel dingen over bijv. de dood, waarvan ik denk: hoe weet je dat? En hij zegt heel wijze dingen erover, alsof hij het al meteen begrijpt wat het inhoud.
•heeft grote belangstelling voor de aard van de mensen en het universum: is me nog niet opgevallen
•al jong (lego)modellen nabouwen van een voorbeeld: nee, niet.
•is (over) gevoelig: heeel herkenbaar.
•kan onhandelbaar of agressief zijn: soms een beetje, vooral de laatste tijd.
•vraagt vaak extreme aandacht: ja, herkenbaar.
•beschikt over een zeer goede concentratie: het ligt eraan of hij er interesse in heeft.
•gedetailleerde kennis van de omgeving hebben, bv alle automerken weten, alle dinosauriërs kennen: nee, dat niet, het enige waar hij wel steeds over praat is Mario Bros, hele verhalen over wat hij er allemaal mee kan.
•moeite met leren zwemmen, fietsen: herkenbaar!!
•leert zichzelf lezen en schrijven: lezen doet ie nog niet, heeft ie zich niet in verdiept, maar hij kon wel bijna alle letters opnoemen vlak voor zijn derde.
•heeft sociaal inzicht: volgens mij wel
•volgt gemakkelijk complexe aanwijzingen: soms
•heeft een groot doorzettingsvermogen kijkt als peuter zeer uit naar 'naar school gaan': dat dééd hij wel, maar nu hij erop zit, niet meer.
•is op school een totaal ander kind dan thuis, het lijkt wel of de leerkracht en de ouder(s) het over een totaal ander kind hebben: valt wel mee, ik herken wel dingen in wat ze zeggen over hem, maar hij is daar wel veel meer teruggetrokken/verlegen en onzekerder dan thuis. Maar dat kan natuurlijk ook iets met de sociale ontwikkeling te maken hebben.
Mag ik je nog een tip geven?
Dan moet je het boek eens lezen van Tessa Kieboom
'Hoogbegaafd, als je kind (g)een Einstein is...
Wellicht zullen daar veel herkenbare dingen instaan...ik weet nog dat ik dat boek las, en voordat het kwartje daadwerkelijk valt ben je weer een tijdje verder.
Dit heeft tijd nodig, maar verdiep je er alsjeblieft in, het is zooo waardevol!
succes!
gr Nora
Renate
Het moeilijke is met die lijstjes dat ieder kind er wel op kan scoren, kijk er niet te veel naar maar kijk naar je kind. Wij zijn al ruim een jaar aan het klooien met onze oudste, het verhaal lijkt een beetje op dat van jouw. Snelle kleuter, kon al letters en cijfers herkennen voordat ze naar groep 1 ging, was snel met alles, was vroeg met praten, lopen, kan goed puzzelen. Heeft voor haar leeftijd een zeer uitgebreide woordenschat. Op school zijn er echter problemen, kan zich niet concentreren, kan niet stilzitten, school is saai, en in groep 1 was het op een bepaald ogenblik zo erg dat ze gewoon niet meer naar school wilde, ik haat school zei ze iedere ochtend. Een paar maanden geleden zijn we in gesprek gegaan, er zijn wat lijsten ingevuld en er is uitgekomen dat z e zeker op diverse gebieden een voorsprong heeft, alleen ze is ook erg faalangstig en gevoelig. De school durft niets met hun kennis te doen want ze weten niet wat ze met haar moeten doen, uitdagen of juist niet, strenger aanpakken of juist niet. Wij hebben nu de stap gezet dat we onderzoek willen, We willen duidelijkheid, heeft ze inderdaad die voorsprong, is dat alleen het probleem of speelt er soms meer.
Wat ik wel merk is dat er geen standaard ‘begaafd’ kind is, je hebt kinderen die vlot lezen maar ook begaafde kinderen die met 5 echt nog niet kunnen lezen, je hebt begaafde kinderen die uitmuntend kunnen tekenen, maar ook dat hoeft niet. Ik wordt alleen maar onzeker van die lijstjes. Als ik ayladochter naast de lijstjes leg dan is ze zowel hoogbegaafd als hoogsensitief en heeft ze adhd.
Ayla en nor@
Dank je wel Ayla! Ik herken wel veel in je stukje, vooral van dat niet naar school willen, elke ochtend. 
Nora, ik ga het eens lezen, ik ben benieuwd!
En verder: 9 februari is er een tienminutengesprek. Wordt vervolgd... Toevallig stond het ook nog eens in zijn rapport; ontdekte ik deze week bij ontvangst: '*** is een pienter mannetje...' Kan ik er mooi op ingaan...
Ongelooflijk
Ik heb het boek inmiddels gelezen en ik moet zeggen dat ik wel ontzettend veel herken. Er stonden ook dingen in waarvan ik dacht: dát is waarom hij zich dus zus of zo gedraagt. Ik herken ook veel bij mezelf (moeilijker denken dan nodig is als mensen je iets vragen, ondat je denkt dat ze je in de maling nemen/strikvraag stellen, waardoor je juist heel stupide overkomt of juist 'domme' antwoorden geeft).
Vooral de overgevoeligheid en het perfectionisme die er wordt beschreven (Hij heeft al heel snel het gevoel dat hem onrecht wordt aangedaan, vindt veel 'niet eerlijk') en de onzekerheid (vaak 'Ik kan dat niet' zeggen terwijl ik weet dat hij het wel kan omdat hij het eerder heeft gedaan, maar o wee als je op zijn vingers kijkt) en de angsten die ermee samen kunnen gaan vond ik eveneens erg opvallend (het stuk waarin een hoogbegaafd kind meteen zal beseffen dat iemand van het dak af kan vallen als hij erop staat, terwijl 'gewone' kinderen van vijf jaar daar niet direct aan denken als ze iemand op het dak zien staan).
Mijn zoontje wordt heel bang als we oversteken bijvoorbeeld. Als hij een auto ziet aankomen gilt hij als een speenvarken (Anders word ik aangereden!). Natuurlijk heb ik hem wel geleerd dat hij altijd eerst goed moet kijken voordat hij oversteekt, maar volgens mij niet zo dat ik hem angst heb ingeboezemd. Mijn dochter, die 8 is, heeft daar namelijk geen last van. Ze weet wel dat ze moet uitkijken, maar of ze er ook echt bij stil staat of het besef heeft wat er kan gebeuren?
Gisteravond nog. Ik was aan het voorlezen en mijn dochter vertelde dat er een jongetje in de buurt van haar vriendje was doodgereden omdat hij fietsend overstak. Waarop mijn zoontje meteen verontwaardigd en verdrietig riep: 'Maar dan kan dat jongetje nooit meer vragen of zijn vriendje bij hem komt spelen! En zijn ouders leven dan nog, die zullen hem dan heel erg missen!' Hij is vijf, is dat normaal om daar zo over na te denken op die leeftijd?
Mijn zoontje kan ook heel erg boos worden als hij gefrustreerd is. Tot krijsen aan toe, het lijkt dan wel peuterdrift.
Toch durf ik er nog niet zeker van te zijn dat hij hoogbegaafd is. Maar ik vermoed wel dat hij een bovengemiddelde intelligentie heeft (zeg: rond de 120 of zo). Ik ga het hoe dan ook in de gaten houden.
Los daarvan vond ik het ook heel duidelijk omschreven.
Renate74
Goed dat je het boek hebt gelezen!
Ja, veel herkenning, is mooi he?
Het kwartje viel bij ons ook wel later, nadat ik het boek al gelezen had, in groep 3 begon de echte ellende zeg maar, school wist niet wat ze hem nog moesten aanbieden en onze zoon werd steeds ongelukkiger en later depressiever...echt heel naar om te zien...
Laat het op je inwerken, ga wennen aan het idee, dat hij wel eens hb kan zijn...dat zijn echt niet allemaal nerds en Einsteins hoor!! Nee, ook gewoon kinderen, waarvan je het in 1e instantie misschien helemaal niet verwacht...
succes,
Nora
Nor@
Ja, ik moet zeker even aan dat idee wennen (áls het zo is natuurlijk..
Ik heb een mail gestuurd naar HIQ en ik kreeg direct antwoord om eventueel een intakegesprek af te spreken, maar dat overviel me een beetje; durf er nog niet echt wat mee. Maandag in elk geval het schoolgesprek, kijken wat daaruit komt. Wellicht kan ik bij zijn juf peilen of zij ook denkt dat hij wellicht wat meer nodig heeft, want dat ze hem een pienter mannetje vindt, staat letterlijk al in zijn rapport vast. Dat idee steunt me al, zodat ik minder bang ben om als een of andere pusherige moeder over te komen.
Wordt wederom vervolgd. Dank je wel voor je tip!
Renate
Ik herken veel van onze Stoffer in jouw verhaal. Omdat hij vorig jaar zo'n hekel had aan school en er helemaal niets wilde doen, zondagavond al huilde omdat hij maandag weer moest.... en omdat we er niet over uit waren waar het aan lag (school dacht hb en wij hadden wel veel herkenning, maar even zoveel vraagtekens), hebben wij hem laten testen. Nou, hier is niets uitzonderlijks uitgekomen, althans niet hoogbegaafd.
Inmiddels zit hij 'gewoon' (hij is bijna 7) in groep 3 (3, 4, 5 combiklas) en daar heeft hij het enorm naar zijn zin. Het is echt heerlijk om te zien hoe lekker hij nu in zijn vel zit. Hij werkt echt hard en het gaat hem goed af. Hij lijkt zich niet te vervelen, heeft er lol in. Zo kan het dus ook gaan, wilde ik je maar even laten weten.
Veel succes met jouw / jullie weg te gaan.
Groeten, Maw.
Renate
Renate wij zijn deze week naar een lezing van Tessa Kieboom geweest heel interessant en herkenbaar. Dochter is voor haar leeftijd ook erg gevoelig. Mama voor wat zegt dat kindje dat ik dom ben, ben ik dan dom, hoe kan zij nou zeggen dat ik stom ben als ze wel mijn vriendinnetje is. Maar ook de dingen waar ze mee bezig is, waarom is er in haiti een aardbeving, kan dat hier ook, gaan we dan allemaal dood, waarom gaan babietjes dood die zijn toch nog helemaal niet oud., dat is toch niet eerlijk. Waarom zijn mensen mensen en apen apen, hoe komen er planten op de aarde etc. Wat bij ons wel eens de link kon leggen dat dochter misschien hoogbegaafd is is niet zo zeer het feit dat ze al een beetje kan lezen, kan optellen, aftrekken, vermenigvuldigen etc. maar haar onstuitbare leerhonger, maar dan wel een leerhonger voor dingen die niet op school worden behandeld, want die dingen zijn gemakkelijk. Hebben ze het over weer op school vind ze het heel leuk maar ’s avonds thuis gaan bij ons de vragen verder dan wat op school is besproken. Sneeuw is koude regen wordt op school gezegd, maar wanneer wordt regen dan sneeuw, hoe koud moet het daarvoor zijn, hoe komt regen in de wolken, hoe kan het dat het aan de andere kant van de wereld met kerstmis zomer is. Die vragen behandelen ze nog niet in de kleuterklassen omdat de meeste kleuters nog totaal geen besef hadden dat er nog een andere kant van de wereld is, laat staan dat de seizoenen daar anders zijn en dat dat komt doordat de aarde om de zon draait etc. dan wil ik het nog niet hebben over het verschil tussen planeten, sterren, melkweg, zonnestelsel. Dochter weet nu dat de zon een ster is en dat wij 1 van de 9 planeten zijn die erbij horen, ze weet hoe het zit met de dierenriem, dat sterren van gas zijn gemaakt en dat ooit de zon opgebrand is.
Tessa Kieboom gaf trouwens aan dat er veel kinderen onder de magische grens van 130 scoren terwijl zij zeker weet dat die kinderen echt wel hoogbegaafd zijn, gewoon omdat hoogbegaafd zijn meer is dan dat getalletje van 130.
Ayla en anderen, vervolg tienminutengesprek
Ja, Ayla, dat denk ik dus ook. Fijn te lezen dat Tessa Kieboom zelf dus ook zegt dat een score onder 130 van zo'n test zelfs nog niet uitsluit dat ze níet hoogbegaafd zijn.
Ik heb gisteren een tienminutengesprek gehad op school en heb dit aangekaart. Ook zij maken zich zorgen, zij zien ook dat hij bijna niets leuk vindt, slecht in zijn vel zit en vooral geen werkjes wil maken (volgens mij zijn dat knutselwerkjes). Ik vermoed alleen dat zij niet aan 'verveling' denken. Wat me opvalt is dat ze vooral kijken naar wat hij níet kan (hij is motorisch niet handig genoeg, kan zijn naam niet schrijven en dat is ook aan zijn knutselwerkjes te zien), maar níet naar wat hij wél kan of wil weten of waar hij wél interesse in heeft. Op cognitief gebied zit hij namelijk wel prima volgens hen; waarom doen ze daar dan niets mee?
Sterker nog, soms weet hij dingen waarvan ik denk: hoe weet hij dat? Dat hebben we hem nooit geleerd of verteld. Als ik hem dan vraag hoe hij dat weet, zegt hij meestal: 'Gewoon, ik weet het gewoon.'
Ook zijn juf vindt dat hij best veel weet, en dat je dit niet van hem verwacht omdat hij verder wel best klein is in zijn gedrag. Hoe dan ook, hij zit duidelijk niet lekker in zijn vel als hij daar is. Thuis is dat echter heel anders, immers, hij is blij dat hij dan niet op school is! Maar ze dachten zelfs dat er thuis misschien iets aan de hand was! Ik begrijp wel dat ze dit als juf denken, maar ik weet dat er thuis niets aan de hand is. Er zijn geen problemen thuis, geen ruzies of iets dergelijks waardoor je zou kunnen verklaren waarom hij zo ongelukkig is op school.
Ik geloof dat hij meer kan, dan dat hij wíl doen, en meer kan dan dat hij aangeboden krijgt.
Dit gaat veel verder dan school ‘niet leuk’ vinden, hij gaat er met lood in zijn schoenen naar toe, en loopt op school op zijn tenen.
Hij praat toch ook niet voor niets een beetje vreemd, lijkt me. Hij gebruikt woorden die ik zelf nog niet eens gebruik, best chique woorden voor zijn leeftijd en hij gebruikt ze ook allemaal in de juiste context. Echter, toen ik gisteren aan zijn juf vertelde dat hij riep dat hij school ‘saai’ vindt, antwoordde ze: 'ja, maar wat is voor hem ‘saai’, weet hij wel echt wat ‘saai’ is? En ja, ik denk dat hij dat wel degelijk weet, dat hij zijn gevoelens goed verwoord. Dat hij school dus écht saai vindt en dat het geen lukrake uitspraak van hem is. Zij twijfelt daar aan. Maar wat als hij het inderdaad echt saai vindt, dan wordt hij niet serieus genomen. Volgens mij moeten de juffen zich eerst eens focussen op wat hij wél kan én leuk vindt zodat hij het leuker gaat vinden op school, en dat ze dan pas weer werken aan de dingen waar hij moeite mee heeft en/of niet wil doen, zoals die knutselwerkjes.
Het zou ook wel kunnen verklaren waarom hij heel onrustig en een beetje angstig is. Wil steeds weer andere dingen doen, tenzij hij iets écht heel leuk vindt, dan wil hij niet anders meer. Hij wordt heel bang als we oversteken bijvoorbeeld. Als hij een auto ziet aankomen gilt hij als een speenvarken (Anders word ik aangereden!). Natuurlijk heb ik hem wel geleerd dat hij altijd eerst goed moet kijken voordat hij oversteekt, maar volgens mij niet zo dat ik hem angst heb ingeboezemd. Mijn dochter heeft daar namelijk geen last van. Ze weet wel dat ze moet uitkijken, maar of ze er ook echt bij stil staat of het besef heeft wat er kan gebeuren?
Hij lijkt zich ook vast te klampen aan onzinnige dingen. Heeft hij een elastiekje op school in zijn handen gehad, dan wil hij dat meenemen, gaat heel erg huilen als we een meloen door midden snijden omdat hij het zag als zijn bal, wilde geen afscheid nemen van zijn plastic lepeltje die hij kreeg tijdens een tractatie. Was intens verdrietig toen een kindje uit zijn klas ging emigreren. 'Dan zie ik haar nooit meer!'
Kort geleden, was ik aan het voorlezen en mijn dochter vertelde opeens dat er een jongetje in de buurt van haar vriendje was doodgereden omdat hij fietsend overstak. Waarop mijn zoontje meteen verontwaardigd en verdrietig riep: 'Maar dan kan dat jongetje nooit meer vragen of zijn vriendje bij hem komt spelen! En zijn ouders leven dan nog, die zullen hem dan heel erg missen!' Hij is vijf, is dat normaal om daar zo over na te denken op die leeftijd? (Of had ik dit al eens geschreven...)
Met zwemmen heeft hij trouwens opééns heel veel moeite, wordt panisch als hij onder water moet, tot gillen aan toe, terwijl hij het kort geleden nog gewoon deed zonder morren! Zijn juf was toen mee en vertelde me dat ze denkt dat het lijkt alsof hij opeens heel erg doordenkt, alsof hij beseft dat je echt zou kunnen verdrinken onder water. Dat denk ik dus ook. Maar haar uitspraak vind ik tegelijkertijd niet te rijmen met het gesprek gisteren; het leek wel of ze denken dat hij vooral iets niet kan, terwijl ik denk dat hij het wel kan, maar niet wíl leren. Alsof hij klein wíl blijven omdat hij begint te beseffen hoe de ‘grote mensenwereld’ in elkaar zit en daar angstig van wordt, dat hij die wereld niet leuk vindt. Hij wil iets ook in één keer goed doen, zo lijkt het. Alsof hij denkt dat als hij iets moet leren, het in een keer goed gebeuren moet. Maar er is niemand in zijn omgeving die van hem verwacht dat hij iets meteen goed moet kunnen.
En nu willen ze hem inderdaad een jaar langer laten kleuteren, vanwege zijn 'kleine gedrag' (hij vindt spelen wel heel leuk, vooral in de bouwhoek) en de onhandige motoriek (hij kan immers amper schrijven). Hij krijgt overigens daarom fysiotherapie; vermoed wordt dat zijn ruggetje niet helemaal recht is; ook zijn fysiotherapeut merkt op dat hij heel onzeker is en dat hij veel dingen in een keer goed wil doen, hij excuseert zich zelfs wanneer als hij het idee heeft dat hij iets niet goed genoeg doet. Hij stelt veel te hoge eisen aan zichzelf, lijkt wel! Enerzijds denk ik, juist vanwege zijn motoriek en dat hij spelen wel leuk vindt (hij moet dat immers niets, en slechte pengreep, niet willen knutselen e.d.) dat het geen kwaad kan om hem langer te laten kleuteren, anderzijds ben ik bang dat het alleen maar erger wordt. Met als gevolg dat hij steeds slechter in zijn vel gaat zitten.
Maar de toets die hij op school deed, was niet slecht gemaakt, maar zeker ook niet uitmuntend. Dan denk ik weer: kan hij het écht niet, of had hij er gewoon geen zin in en gooide hij er daarom met de pet naar?
Want ik heb inmiddels ook dat boek ‘hoogbegaafd’ gelezen en ik weet hierdoor nu ook dat dit niets hoeft te zeggen. Dat er zelfs hoogbegaafde kinderen naar het VMBO worden gestuurd, terwijl ze op het gymnasium thuis horen, omdat ze onder hun niveau presteren waardoor de omgeving onterecht denkt dat ze iets niet begrijpen/snappen. Terwijl ze zélf niet worden begrepen en de omgeving herkent het niet door gebrek aan kennis over begaafdheid.
Het zal mij bij wijze van spreken een worst zijn of hij slim is of niet, want ik weet dat dit echt niet meer als een luxeprobleem kan worden gezien, veel van die kinderen zijn doodongelukkig of zijn het geweest! Zeker als het niet ontdekt wordt. Maar als hij het wél is, wil ik het wel weten.
Ik wil gewoon weten wat ik eraan kan doen en wat er uberhaupt aan de hand is. Ik wil niets uitsluiten en mijn kop in het zand steken en hopen dat het vanzelf over gaat, want dat gaat het dus niet. Het doet me pijn, heb gisteren echt zitten janken daar bij dat gesprek op school en de hele dag erna. Heb echt medelijden met hem.
Het gíng wel altijd goed hem, vond de speelzaal heel erg leuk, was daar altijd vrolijk, ging altijd met zin naar de speelzaal, ontwikkelde zich prima, en zijn leidster riep toen al dat hij altijd zo van alles geniet, dat hij altijd meedoet in de groep en dat ze van hem wel tien zou willen in haar groep. En dat was óók zo het eerste jaar op school, maar nu opeens niet meer. Het is totaal niet meer te rijmen met hoe hij zich nu voelt op school.
Och
ik herken zo je machteloosheid, verdriet en ellende om je zoontje!
Ik heb nog wel een tip, die bij mijn zoon echt heel goed deed...het boek gekocht "Hoogbegaafd, nou en?", dat was een eye opener ook juist voor kinderen!!, het zal namelijk heel erg fijn voor hem zijn, te weten, dat HIJ niet gek is oid, maar dat hij gewoon anders is!
Ik had het boek gekocht, zonder dat we een iq test hadden afgenomen, maar ik voelde gewoon dat het zo was....(en de psycholoog vertelde, dat wanneer moeder een vermoeden heeft, dit meestal ook zo is!)
Mijn zoon heeft op een gegeven moment 3 weken overspannen thuis gezeten, was helemaal op, ben toen heel gelukkig op een Leonardoschool terechtgekomen, en nu heb ik mijn zoon weer terug!
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid!
gr Nora
Hoogsensitief?
Je beschrijft een erg gevoelig kind. Zou hij hoogsensitief kunnen zijn? Dit kan ook samen met hb voorkomen. Maar een hb kind is niet altijd hoogsensitief.
Renate
Renate wat jij verteld herken ik wel heel erg, ayladochter wil niet in een boot want een boot kan zinken, ze wil niet vliegen want stel je voor een vliegtuig stort neer. Ze wilde zelfs niet naar Italie op vakantie want in Italie zijn vulkanen en stel je voor er komt een vulkaanuitbarsting. Of stel je voor dat er een meteoriet op de aarde valt. Ik bedoel in het boek stond dat de dinosaurussen waren uitgestorven doordat er een meteoriet op aarde was gevallen, dan kan dat zeker nog een keer gebeuren. Ayladochter had ook problemen met zwemmen en ook bijvoorbeeld met leren fietsen, want die fiets is zo hoog en ik kan vallen. Ook hoogbegaafde of hoogsensitieve kinderen, zijn gewoon kinderen die spelen leuk vinden die wel graag knutselen en veel fantasie hebben, alleen vaak op een andere manier. Ik kreeg vaak te horen dat Ayladochter een hekel heeft aan kleuren, dat is niet zo, ze heeft een hekel eraan om de kleuropdrachten op school te moeten doen. Thuis kleurt ze graag, dingen die haar zelf interesseren en niet de verplichte opdrachten. Ayladochter haar fijne motoriek was ook niet best maar wordt beter, ze gaat meer gedetailleerd tekenen. We kregen een tip om haar thuis veel te laten knutselen maar dan wel dingen die zij leuk vind, letters uitknippen en daar woordjes mee plakken. Plaatjes zoeken van de aarde of van bepaalde dieren en daar dan een mooi werkstuk mee knutselen, dingen in haar belevingswereld. Over de cito, stel je voor dat hij echt slimmer is, en hij moet een test maken die te gemakkelijk is voor hem. Probeer je zelf maar eens je aandacht bij iets te houden wat niet interessant is, binnen 2 minuten gaan je gedachten afdwalen, dan gebeurt met hem ook, als je dan een leerkracht hebt die dat niet helemaal in de gaten heeft dan gaat het mis. Wat denk ik heel belangrijk is is dat hij weer zelfvertrouwen krijgt, dat moet ook een eerste punt van aandacht zijn. Zonder zelfvertrouwen is een kind nergens. Dat kan heel makkelijk door de juf gedaan worden, extra complimentjes, even wat extra aandacht, een keer een extra kaartje met erop geschreven, jij hebt goed je best gedaan vandaag. Leg de aandacht op dingen proberen en dingen doen, niet op het resultaat. Wat goed dat jij dat geprobeerd hebt.
Wat fijn jullie reacties!
Dank jullie voor jullie lieve reacties en wat een herkenning ook!
Ja, dat hij erg gevoelig is, dat is zeker! Erg faalangstig en heel onzeker. Als hij de klas binnen loopt, wordt het meteen een heel verlegen jongetje dat in zijn schulp kruipt of juist opeens de clown gaat uithangen. Gaat hij een beetje maf doen. Voelt al heel snel aan dat ik een keer niet lekker in mijn vel zit en zegt dan: mama, ook als je boos bent vind ik je lief, hoor.
En ik weet nog dat ik mijn rijbewijs moest halen. Vlak voor het examen zei hij: 'Mama, ook als het niet lukt, vind ik je nog steeds lief!'
Echt zo lief!
"Ik kreeg vaak te horen dat Ayladochter een hekel heeft aan kleuren, dat is niet zo, ze heeft een hekel eraan om de kleuropdrachten op school te moeten doen."
Dat idee heb ik ook, dat het 'moeten' bij hem vooral een belemmering is. Hij vindt het leuk als hij zelf mag kiezen, dan gaat het goed. Dat vindt ieder kind misschien wel leuk, maar ik merk wel dat als ik hem zeg dat hij niets in één keer goed hoeft te doen, dat het beter gaat. Dat hij in elk geval wel iets probeert.
Vanmorgen was het weer een groot drama voordat we naar school gingen. Wil niet! Ben niet lekker...etc. En dan gingen ze ook nog zwemmen. Ik heb hem van te voren heel duidelijk gezegd, dat niemand in één keer goed kan zwemmen, dat hij niets in een keer goed hoeft te doen, dat dit stap voor stap gaat. Als je het in elk geval maar probeert, dan ben je al een heel eind!
Ik was mee, zat daar als enige moeder, dat was me gevraagd omdat ze daar merken dat ie die veiligheid nodig heeft. Dan doet hij veel meer. Hij ging zelfs weer even kopje onder! De zwemjuf was ook best lief en begripvol, ze zei hem dat hij niets moest doen, alleen maar doen waarvan hij denkt dat hij dat kan. Er was ook een groter kind, dat hem hielp met dingen te doen (op zijn rug zwemmen vindt hij bijvoorbeeld helemaal niets, dan 'hangt' hij als het ware los in het water en dat vindt hij eng) en dat hielp fantastisch. Maar zo'n kind geeft natuurlijk wat minder druk, bij een kind heeft hij niet het idee dat hij iets moet.
Wat me vooral opviel tijdens het zwemmen, is dat hij meteen het antwoord enthousiast riep toen de zwemjuf vroeg wat een olifant allemaal heeft en wat hij daarmee kan. Alsof hij ineens weer even opleefde: ik mag vertellen wat ik weet! Dan is hij opeens niet onzeker.
Ik heb gisteren weer veel gelezen over hoogbegaafheid en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik er niet ver naast zit. En inderdaad, eerst moeten we zijn zelfvertrouwen zien op te bouwen. Het is daarom denk ik niet eens zo'n heel slecht idee om hem even nog te laten kleuteren, aangezien je in groep 3 pas écht veel meer 'moet' doen en dat er heel veel herhaald wordt, iets waar hoogbegaafde kinderen tenslotte een broertje dood aan hebben...Ondertussen houd ik hem goed in de gaten en ga hem desnoods zelf ondetussen leesboekjes aanbieden e.d. Misschien dat ik hem mettertijd alsnog ga testen.
Maar ik merk - vooralsnog - dat ze op school ook het een en ander aanpakken. Want gisteren kwam hij vrolijk thuis en riep dat hij mocht kiezen! En vandaag zei hij dat de juf had gezegd dat hij een kanjer is en dat hij alle letters wist! En aan zijn verhaal te merken had de juf hem geholpen om zijn naam te schrijven en hij was trots! Maar dan toch weer zeggen: 'Alleen de s en de r vond ik moeilijk'. Waarop ik weer antwoordde: 'Geeft niets, dat komt heus nog wel. Ik vind het al knap dat je het probeert!'
Wordt vervolgd...
Renate!
Ik schrik er wel van, dat je erover denkt hem langer te laten kleuteren! Alsjeblieft doe dat niet! Dat is m.i. echt funest voor deze kinderen!
Hij wil zo graag leren, laat hem deze kans krijgen, en je zult een gelukkiger kind hebben...hij zal echt minder zelfvertrouwen krijgen, als jij hem extra lang laat kleuteren,.....dat dan zelfs zn moeder geen vertrouwen in hem heeft....
Zwemmen
Mijn dochtertje had ook moeite met leren zwemmen; het verbaasde mij hoe slecht ze het soms deed. Op een gegeven moment heb ik haar zelf meegenomen naar het zwembad, kurk afgedaan en gevraagd of ze aan mij wilde laten zien hoe goed zij kon zwemmen. Zwom ze dus zo het diepe 50 meter bad over zonder kurk. Zowel op rug als op buik! Toen ik haar vroeg waarom ze dat op de zwemles niet liet zien, zij ze dat de juf niet vroeg of ze het al zonder kurk kon... Dus de keer daarop aan de juf verteld en ze werd ook meteen in de volgende groep gezet. Ze heeft af en toe gewoon een zetje nodig waarin ik bevestig (of haar zelf laat bevestigen!) dat ze iets kan en dat ook mag laten zien.
Op school gaat het overigens heel goed, haar rapport was heel mooi en wat beter is: haar zelfvertrouwen is met stukken omhoog gegaan. Afgelopen week heeft ze meegedaan met een musical in de kerk. Twee avonden opgetreden voor een zaal met ruim 600 mensen. Weliswaar een hele kleine rol, maar ze durfde het toch maar! Dat had ze vorig jaar echt niet gedurfd.
Ter aanvulling
sorry, ik dacht dat dit een ouder draadje was waarin ik al eens gereageerd had, maar dat was niet zo. Even ter aanvulling over mijn dochtertje: 5 jaar, van groep 1 naar groep 3 gegaan omdat ze school ook zo saai vond. Juf van groep 1 was bang dat ze het sociaal emotioneel (daar is 't ie weer!) niet aankon, maar dochter heeft tot nu toe bewezen dat ze het prima aankan. Ze speelt met andere kinderen, komt voor zichzelf op en loopt op dat gebied absoluut niet achter. Cognitief loopt ze wel voor, maar ze verveelt zich niet op school.
Zeker weten: niet langer kleuteren
Goed dat Nora dit aangeeft. Ik had dit stukje over het hoofd gezien.
Mijn overtuiging is dat een kind dat cognitief groep 3 aankan, altijd door moet gaan. Groep 3 is meer gestructureerd, biedt meer uitdaging, laat sensitieve problemen vaak verdwijnen (of meer op de achtergrond).
Nooit doen dus!!!!!!!!!!!!!
Het is mijn avond!
Kleuter Stoffer was een drama. Stoffer in groep 3 is heerlijk om te zien. Zie mijn overige reacties in deze rubriek van vanavond.
Niet langer kleuteren dus. Helemaal eens met Nor@ en Inge M.
Groeten, Maw.
Mijn duit in het zakje
Je zoon vind school saai en houdt niet van knutselen en wat wordt en dan voorgesteld? Nòg een saai jaar knutselwerkjes doen! Ik vraag me werkelijk af waarom nou heil van verwacht wordt van het op die manier pesten van kinderen.
Het kind is duidelijk pienter genoeg, dus gewoon door. En verder is het natuurlijk volslagen idioot om te stellen dat een goede pengreep alleen aangeleerd mag worden met knutselen en kleuren en niet met schrijven, net alsof je om zwemmen te leren eerst goed droog moet leren zwemmen en daarna pas in het water mag.
De beste manier om goed te leren schrijven is niet om te knutselen, maar gewoon om te leren schrijven. Het kind kan ook prima de fijne motoriek verfijnen in groep 3 ,dat is niet iets wat op een magische wijze alleen in groep 2 gebeurt en vervolgens stopt als het kind overgaat naar groep 3, al lijken er juffen te zijn die vanwege zeer verouderde ontwikkelingstheoriën denken van wel.
Hup, gewoon over met je kind, dan kan het gaan oefenen met dingen die het leuk vind ipv steeds weer die stomme knutselwerkjes te moeten doen.
Groeten Primavera