Onzekere dochter in groep 1 - free range opvoeding?
Even onder een andere nick.
Dochter is naar de basisschool gegaan toen ze nog maar net 4 was (jarig in juli). Na een onwennig begin gaat het nu op zich goed. Tot 20 tellen is geen probleem, ze leert nu haar naam te schrijven, ze heeft een boezemvriendinnetje in de klas, dus tot zover geen probleem, verstandelijk gezien.
Dochter is een 'kat-uit-de-boom-kijk'-type, ze is onzeker in sommige dingen en laat niet snel het achterste van haar tong zien. Ze is naar mijn mening een binnenvettertje, er speelt veel in dat hoofdje wat iemand, die haar niet goed kent, niet zo snel zou opvallen in haar gedrag. Ze is wel enthousiast in (samen met anderen) spelen en dingen ondernemen. Pas geleden heb ik haar voor het eerst op proef een kwartiertje alleen thuis gelaten om te kijken hoe dat zou gaan - ik was natuurlijk in de buurt. Na een huilbui van haar ging ik de deur uit en bij terugkomst was ze opgewekt... en supertrots omdat ze alleen thuis heeft kunnen blijven. Ze is laat gaan lopen (ze was 2,5). Haar broertje van bijna 3 is in sommige dingen zoals traplopen en praten veel verder dan zij op die leeftijd was. Al met al lijkt ze veel bevestiging te zoeken, in mijn begeleiding en aanwezigheid. Ik heb tot voor kort veel problemen met haar gehad met het naar bed brengen.
Nu hebben ik en mijn ex-man een gesprek op school gehad met de juf, op initiatief van zowel de juf als onszelf. Dit, omdat na de zomer dochter naar groep 2 zou moeten gaan. Ze zit in een combi groep 1/2 klas. Juf benadrukt dat qua verstand niets mis is met dochter, maar dat ze onzeker is. Bij één op één begeleiding gaat alles prima, maar als ze alleen iets moet doen staat ze er soms verloren bij. Óf ze is dan in twee minuten ergens op uitgekeken, óf ze is zo geconcentreerd dat men haar meerdere malen moet roepen. Zekerheidshalve, met haar gehoor is niets mis. Wat de juf vertelde klonk niet verrassend, het is op zich gedrag was ze thuis ook heeft.
Ze lijkt kenmerken te hebben van hoog-sensitiviteit, aan de andere kant heeft ze in haar jonge leventje al wat meegemaakt (oma overleden, ouders gescheiden, twee verhuizingen).
Ik denk zelf dat het misschien een oplossing is om haar meer zelfstandig te laten doen, en haar te prijzen als iets goed gaat wat dat betreft. Van een vriend kreeg ik een link over Free Range-opvoeding. Ik wil eigenlijk beginnen met haar alleen buiten te laten spelen - we wonen in een klein dorp in een doodlopend straatje, er is niet veel verkeer hier, maar wel een slootje, een stuk verderop.
Iemand een idee of herkenning?
Groetjes, MamaSue
Mamasue
geen idee wat Free Range opvoeden is. Kan je die link plaatsen hier.
Ik begrijp dat je je dochter graag iets zelfstandiger en zelfverzekerder wilt maken. Dat hoeft m.i. niet perse door alleen buiten te spelen. Dat kan ook door zelf aan te kleden, zelf je brood te smeren, zelf iets in schenken etc. Als dat lukt, kan je natuurlijk ook al enorm prijzen. Maar een mooi knutselwerkje of iets moeilijks knippen kan toch hier ook rekenen op veel lof. En als het iets minder mooi is, dan ook.
Mijn gevoel zegt, dat als ze verplicht alleen buiten zou moeten spelen, terwijl ze dat niet wil. Dat het geen haalbare kaart is. Dus sitmuleren in wat ze wil doen en dan prijzen als ze dat gedaan heeft.
groetjes van Purk
Te veel gefocused zijn
"Ze lijkt kenmerken te hebben van hoog-sensitiviteit, aan de andere kant heeft ze in haar jonge leventje al wat meegemaakt"
Over hoog-sensitiviteit mag dan een halve bibliotheek zijn volgeschreven, dat betekent nog niet dat het bestaat. Wat je schrijft over je dochter klinkt allemaal weinig alarmerend. Het lijkt mij niet helpen om er bovenop te duiken met acties en opvoedsystemen.
Laat haar gewoon lekker kind zijn en ga leuke dingen met haar doen; samen plezier maken. Het leven moet je leven; maak er geen project van. Het lijkt mij een slecht plan om gevoelig onzeker kind te "harden" door haar alleen op straat sturen.
Is haar onzekerheid een probleem of is het gewoon iets wat juf is opgevallen? Juf moet tenslotte toch ook iets persoonlijks over je kind vertellen en dat betekent niet meteen dat daar methodieken op gezet moeten worden. Waarom mag je als 4-5 jarige niet gewoon lekker veel behoefte hebben aan veiligheid en geborgenheid, zeker als je al het één en ander hebt meegemaakt.
Tegenstrijdig
Begrijp ik het goed dat je dochter niet alleen wilde blijven en dat wel *moest* van jou? Volgens mij werk je dan juist *niet* aan zelfstandigheid. Bij kinderen zoals je dochter lijkt het me net zo goed belangrijk dat ze (niet af-) leren naar zichzelf te luisteren. En ergens vermoed ik dat je dochter beter aanvoelt wat ze aankan dan jij, want is 4 niet een beetje jong om alleen te zijn? (sorry, mijn mening)
Bizar
Omdat ik nieuwsgierig was geworden wat Free Range opvoeding inhield heb ik er gegoogled. De eerste hit is de website van "Martijn" de pedofielenclub!!!
Uiteraard zijn de mannen van Martijn erg voor meer kinderen vrij op straat, maar ik denk niet dat MamaSue blij wordt van bijval uit die hoek.
Mijn eerste posting was een beetje flauw gesteld, daarom nog eens in de herkansing 
Mijn kinderen zijn behoorlijk zelfstandig, maar die zelfstandigheid kweek je aan door samen dingen te doen, net zolang tot ze je niet meer nodig hebben. Dit is geen stap die je kunt forceren. Je dochter geeft aan veiligheid en geborgenheid nodig te hebben, wat is er mis mee om het haar gewoon te geven? Het is geen afwijking om gekoesterd te willen worden en de zaken eerst eens rustig aan te kijken. Het is niet alleen gezond gedrag, maar ook nog eens behoorlijk verstandig.
Zelfstandigheid
Ik sluit me aan bij mijn voorgangers. Een vier-jarige ga je niet dwingen een kwartier alleen thuis te zijn als het dat echt niet wil. Ik weet verder niet wat free-range opvoeding is, maar wat ik hoor in je verhaal, mamaSue, vind ik niet zo bijzonder. Een onzeker meisje dat niet zo op de voorgrond treedt. Prima toch, die moeten er ook zijn hoor. Niet alle kinderen zijn eenmaal hetzelfde. Zelfstandig maken doe je door dingen samen te doen zodat ze ze later zelfstandig kan doen. Deze aanpak kan op school ook prima werken. De juf kan haar een eindje op weg helpen door eerst samen een werkje te doen en dat zij het dan afmaakt. En dat ze zo geconcentreerd bezig is dat ze niemand meer hoort is toch prima. Pff er is altijd wel wat te klagen, het ene kind kan zich niet concentreren en het andere kind is te geconcentreerd. Het is ook nooit goed.
Geniet gewoon van je dochter, doe leuke dingen met haar. Ze is nog jong hoor, ze zal vanzelf best wat zekerder worden.
Mmmmmm
Volgens mij is de allereerste stap dat jíj als moeder alle vertrouwen in je kind hebt. Bij kind 1 had ik dat na een week. Deze komt er wel in het leven, gewoon zo'n gerust gevoel van binnen. Toe maar kind, doe maar, je kúnt het. Tuurlijk kun je het - maar dat dan ook echt zo voelen. Bij kind 2 duurde dat jaren en heb ik er bewust naar toe moeten werken - ín mezelf, met mezelf. Je bent goed zoals je bent, je kúnt dit. Hoppa, hier is het leven: doe er wat mee.
Als jij naar je dochter kijkt met een wat sneuiig gevoel (ze heeft veel meegemaakt, ze is nou eenmaal niet zo vlot en outgoing) - dan draag je dat ook over. Als jij naar haar kijkt met een gevoel van; YES! déze is leuk geworden, de wereld boft er toch maar weer mee met zo'n kind - dan draag je dat ook over.
Tirza
Free range
Een link sturen over free range opvoeding is ongeveer net zoiets als zeggen: "maak je niet zo druk en laat je kind een beetje gaan zoals het gaat". Het is een stroming die als uitgangspunt heeft dat de huidige generatie ouders teveel bezig is met de ontwikkeling van hun kinderen en hun eigen rol in de opvoeding overschatten. Het is een tegenbeweging in de richting van meer loslaten, meer builen, meer tanden door lippen, schade, schande en levenservaring. Je kind een kwartier alleen thuislaten om zo 'te oefenen' etc. hoort daar niet bij. Gewoon geregeld in en uitlopen zonder daar enig punt van te maken, komt meer in de richting.
Ik zou zeggen, als je niet nadrukkelijk bezig wil zijn met opvoeden (prijzen en intructies geven etc.) en je wilt toch de ontwikkeling van je kind beïnvloeden, dan zul je vooral het goede voorbeeld moeten geven.
Verder denk ik dat jouw dochtertje eerder behoefte heeft aan wat extra veiligheid, bevestiging, nabijheid, dan aan opgelegde extra bewegingsruimte.
Groeten, Maw.
Free range
Dat is toch die stroming uit Amerika. Een tegengeluid omdat kinderen daar extreem beschermd opgroeien. Volgens mij komt het van een moeder in Amerika die haar zoon van 9 zelf naar de bibliotheek laat gaan en zelf met de metro laat reizen. Zelfstandigheid omdat zij het kunnen en je het kind het vertrouwen geeft. In nederland zou je het kunnen vertalen als je kind zelf naar school laten fietsen in groep 4 en er niet steeds als een moederkloek naast blijven fietsen. Je kind tot iets dwingen is niet de bedoeling. Het gaat er juist om dat je je kind vrij laat zodra het zelf aangeeft iets te willen doen. Je kind dus het vertrouwen geven. volgens mij hoef je je over de dochtertje nog niet zo druk te maken. Ze is net 4 jaar. Heel veel kinderen vinden het eng op school. Huilen veel en zijn thuis opeens van die draken. Komt wel weer goed. Een lieve juf, veel complimenten voor al die mooie tekeningen en knutselwerkjes. Het komt dan vast wel weer goed. En ga niet gelijk een stempeltje op je kind drukken. Je dochtertje klinkt niet anders dan heel veel andere kleutertjes inclusief mijn eigen 4 jarige draakje (die brulde afgelopen zondag alles bij elkaar omdat ze in de dierentuin mij even los moest laten om op de foto te moeten voor haar toegangspasje).
Eerste kind?
Is dit je eerste kind?
Ik sluit me aan bij Tirza en anderen: jij hebt zelf veel invloed op hoe je dochter zich voelt. Jij straalt het beeld uit wat jij van haar hebt. En jij ziet haar als een teer poppetje dat - o gruwel - die grote wijde wereld in moet.
Ik herinner me dat van vroeger, toen mijn oudste zoon net geboren was. Ik weet nog dat ik een keer een gigantische huilbui kreeg toen hij een week of zes oud was. Want stel je voor dat hij straks naar de speeltuin ging en dat andere kinderen hem misschien zouden pesten. O nee!
En natuurlijk was mijn kind héél speciaal, dus wat voor gewone kinderen zou gelden zou natuurlijk niet voor mijn zoon gelden. En wat ik allemaal in hem zag door hem alleen maar in de ogen te kijken, o, o, o, wat een bijzonder kind had ik.
Gelukkig heb ik in de loop der jaren leren relativeren. En ja, mijn kind is nog steeds bijzonder. Maar niet meer op de manier die ik toen dacht, want ik heb ontdekt dat bijna álle kinderen zo bijzonder zijn. En dat schept dan toch weer een band.
En de wereld is wel groot en wijd, maar binnen de straal van je eigen gezin valt dat best mee. En je poppetje kan heel veel zelf. Waar het vooral op neerkomt is dat ze van jou het zelfvertrouwen krijgt, dat is veel belangrijker dan het erkennen van de speciale status die je haar toedicht.
In die zin is het heilzaam als kinderen broertjes en zusjes krijgen, want dan moet je je aandacht verdelen, en blijft er voor het kind meer 'eigen ruimte' over. Ik geloof er heilig in dat dat een kind meer goed doet dan het stellen van welke nieuwere veelbelovende pedagogische kaders dan ook.
En misschien moet je dan in één moeite door ook je eigen zelfvertrouwen wat opkrikken: Je kind kan het, en jij kan het ook. Gewoon opvoeden, gewoon doen, zoals jij denkt dat het goed is. Daar heb je geen Amerikanen voor nodig.
Margje
Reactie
Sorry voor mijn late respons, ik ben blij dat het draadje er nog is. Zoals in mijn eerste posting geschreven heeft dochter een broertje. Zij is inderdaad de oudste.
Over het algemeen heb ik het niet zo hoog op met Amerikanen, en ik was ook niet van plan dochter alleen naar het naburige dorp te laten fietsen 
Ik wilde na bestudering ook alleen de dingen eruit halen waar ik zelf iets in zie. Maar je merkt inderdaad, zoals sommigen ook schrijven, dat samen dingen doen haar zelfvertrouwen ook versterkt. Het is lastig om dat met alles te doen, op school bijvoorbeeld heeft juf natuurlijk meerdere kinderen in de klas. Ik ben alleen, werk 32 uur per week, en broertje wil ook de nodige aandacht. Vandaar dat ik denk, dat het stimuleren van haar zelfstandigheid, ook werkt voor haar om meer zelfvertrouwen te krijgen.
Zelfstandigheid
Je kan haar ook zelfstandig laten zijn door bijvoorbeeld haar de tafel te laten dekken. Komkommer in stukjes te laten snijden met een echt (botter) mes. Te leren fietsen zonder zijwielen. Zelf te douchen en haren te wassen. Kleren voor haar broertje klaar te leggen. Zwemles. Zelf broodtrommeltje te vullen en in schooltas te doen. Er is heel veel te bedenken en dan zonder dat je je kind tot iets dwingt wat ze helemaal niet leuk vindt.
