Als eerste klaar willen zijn

Niet afleren maar aanleren

Stikstof, je hebt kennelijk een opvatting over 'uiterste best doen' en 'talenten niet vergooien'. Die opvatting kun je proberen over te dragen op je kinderen. Die opvatting gaat niet alleen over school. Het kan een levensmotto zijn.
Als je je kinderen die opvatting als levenshouding mee wilt geven, dan is het niet slim om dat via schoolprestaties te doen. Daar ben je niet bij. Je hebt er geen controle op. Je commentaar komt altijd als mosterd na de maaltijd en het is daarmee dodelijke kritiek. Je zoon kan er dan niks meer aan doen. Die zeven staat er al.
Waar andere kinderen tevreden ouders zouden hebben met zijn cijfers, heeft hij een permanent mopperende moeder. Daar wordt het niet beter van.
Hou op over school en verzin iets anders om je zoon te leren het beste uit zichzelf te halen. Een spel, een hobby, een taak in huis. Hou er rekening mee dat je niet zomaar het beste uit jezelf kan halen. Dat moet je leren. Iemand die je daarvoor op het juiste moment concrete aanwijzingen kan geven, helpt daar bij.
Oh ja, en hou er rekening mee dat de mogelijkheid bestaat dat je zoon het niet met je eens is. Voldoende is goed genoeg is ook een legitieme levenshouding.
Groet,
Miriam Lavell

Nuanceren

Miriam,

Het is niet zo dat ik een 7 niet goed genoeg vind maar ook de juf vindt dat hij onderpresteert. En het is ook niet zo dat ik steeds op hem mopper. Maar minder presteren dan zou kunnen vind ik inderdaad zonde.

Dat zal het zijn

"De poster van het draadje noemt zichzelf Skistok en Mirjam reageert met 'Stikstof'. Moest er wel om lachen. "
Haar zoon en ik herkennen elkaar, zonder elkaar te kennen
"Maar minder presteren dan zou kunnen vind ik inderdaad zonde."
Tja. Dat er in de communicatie met en over je zoon er duimendik bovenop leggen, gaat niet helpen. Hij haalt zijn schouders op en doet gewoon zijn ding.
Groet,
Miriam Lavell

Doe ik niet

Wie zegt dat ik het er in de communicatie duimendik bovenop leg? Ik vraag hier gewoon advies. De beeldvorming die hier ontstaat klopt helemaal niet.

Super

Miriam, bedankt. Moet zeggen dat ik het wél een super tip vind, en er dus wel iets mee kan met dochter die het ook zéér belangrijk vindt als eerste klaar te zijn!

Skistok

lees je eerste posting nog eens goed:

>>Ik vind dit zonde en onnodig< <
>>Wie heeft een goede tip om hem dit af te leren?< <

En dan de reactie van Miriam....ze heeft gelijk....Wees blij met die 7, ook al vind je dat hij beter kan.....funest....ik had ook zo'n vader.....die vond ook altijd dat ik beter kon.....resultaat: ik gooide in de pubertijd mijn kont helemaal tegen de krib....

Ambitie

tuurlijk is dat prima....wat ik bedoel.....je komt als kind thuis, je hebt een 7....mama zegt, goed hoor, een 7, maar het had ook een 8 kunnen zijn (baf, klap in je gezicht hoor)....of een 9....en dat vind ik wel verkeerd....wees trots op die 7....het is een prima cijfer....en wellicht ziet zoon vanzelf in dat een 8 nog mooier is.....of een 9....

Nou (ambitie)

Als ik zie en weet dat mijn kind bv met werkelijk minimale moeite alleen maar 10-en op topo scoort (om maar eens een zijstraat te noemen) dan ga ik hem echt niet uitbundig complimenteren met een 7. Want dat betekent dat ie zich er met een jantje-van-leiden heeft afgemaakt. Geen drama natuurlijk, maar ook geen reden om trots te zijn. En misschien zou ik daar best een opmerkinkje over maken. Ik geloof dat ik mijn kind normaal gesproken meer schouderkloppen geef voor een door hard werken verdiende 6, dan met een met-2-vingers-in-de-neus gehaalde 10.

Ingrid

Jantje van leiden

Ik wilde vroeger ook altijd heel snel (niet per se als eerste) klaar zijn met mijn sommen, omdat het doodsaaie stront vervelende eindeloos herhaalde sommen waren.
De leraar zei doodleuk dat zolang ik fouten maakte ik dus blijkbaar ze nog niet goed genoeg kende en hoppa kreeg ik weer een bladzijde vol.
Enige verzet dat ik had was snel afraffelen, dan mocht ik tenminste lezen in een zelf gekozen boek. Door de snelheid (en totale desinteresse) maakte ik inderdaad fouten die ik met rust en aandacht nooit gemaakt had.
Op ieder schoolrapport stond "Ze kan beter" en dat versterkte mijn idee dat school vooral het perfect uitvoeren van domme opdrachten betekende en dat je voor inspiratie en ontwikkeling zeker niet daar moest wezen.

Kortom Skistok hou op met zeuren over betere cijfers, want wie wil er nu scoren, jij of je kind? Stimuleer zijn belangstelling en werk aan een creatieve onderzoekende houding. Daar heeft hij veel meer aan dan een 9 voor suffe sommen.

Psies marieke

ws is dat ook wat er bij Skistokzoon aan de hand is....(moet ik maar naar raden natuurlijk, ik ken hem niet....)

Mijn oudste zit op Speciaal Onderwijs, daar hebben ze niet eens cijfers (bij hem op school dan!)

Herkenning

Oh ja, ik wilde ook altijd als eerste klaar zijn. Niet zijn zoals die slome duikelaars van de klas. Dus vooral snel zijn. En als dat lukte was ik trots, het gaf me zelfvertrouwen. Eindeloze stomme sommetjes, taallesjes en ook bij dictees, voor mij was er maar een manier om me er doorheen te werken: snel, het allersnelst van de klas. En op alles haalde ik ruimvoldoende of goed, zal wel te vergelijken zijn met die 7. En dat was ook nog eens de hoogste beoordeling van de klas.
En dan toch: op ieder rapport: 'parelsnoertje kan beter', 'parelsnoertje laat niet zien wat ze kan', 'parelsnoertje maakt er zich makkelijk vanaf'. En thuis natuurlijk ook commentaar: "waarom haal je geen 'prima'? Moet jij makkelijk kunnen."
Ik wist niet beter dan dat ik mijn stinkende best deed. Ik deed tenslotte gehoorzaam alle oefeningetjes, al waren ze nog zo saai, en ik deed het ook nog eens als snelste van de klas. Wat zeurden ze nou?
Pas jaren later, hoog en breed op het VO, had ik het door: wat de opdracht ook is, je moet het foutloos doen. Dus haalde ik een half jaartje uitsluitend tienen. Maar dat gaf helemaal niet de voldoening die je denken zou. Thuis werd er gezegd: 'zie je wel dat je een niveau hoger ook had gekund?', en op school: 'kijk dat kind eens gelukkig wezen, wat is zij goed op haar plek hier', terwijl ik op dat moment verging omdat ik ontzettend gepest werd. Dus dat tienen halen heb ik maar weer losgelaten. Het is eigenlijk nooit meer goed gekomen tussen mij en school. Niet op het VO, niet in het vervolgonderwijs.
Moraal van dit verhaal: het ís een goede prestatie om zevens te halen, juist als je beter kan. Laat de leerkracht de opdrachten aanpassen, zorg voor meer uitdaging, zorg voor een andere uitdaging dan 'ik wil de snelste zijn'. En bedenk dat de uitdaging 'foutloos werk inleveren', niets, maar dan ook helemaal niets oplost of oplevert.

Beemer

Bedankt voor je positieve reactie. Hier kan ik zeker iets mee. De anderen ook bedankt voor de reacties.

Ja, de uitdaging is nu te vinden waarom hij zo doet.
Ga ermee aan de slag.

Waar ik moeite mee heb is de beeldvorming die in dit draadje ontstaat alsof ik hem negatief benader, push etc. Ik ben een betrokken ouder die advies vraagt meer niet, dat is allemaal invulling.

Ik denk

dat je beginposting wel bijdraagt aan die beeldvorming....zinnen als "hij kan zoveel beter" en "hoe leer ik het hem af" komen op mij persoonlijk erg pusherig over....maar goed, doe er mee wat je wilt Skistok....ik laat het hier bij....

Proces of staat

Dit n.a.v. IngridT's posting over haar kind dat met vrijwel niets doen een 10 haalt, en dus niet blij hoeft te zijn met een zeven. Zij schrijft erbij dat je je hersens ook gekregen hebt en dus trots moet zijn op resultaten die je van hard werken krijgt, niet van minimale inspanning. Een calvinistische visie recht uit mijn hart, trouwens, maar ik heb er nog iets aan toe te voegen. Onderzoek wijst uit dat kinderen veel meer hebben aan een compliment over het proces van hun werk dan over iets wat gewoon in een bepaalde staat verkeert. Als je zegt "Wat heb jij mooie blauwe ogen," is dat fijn om te horen, maar je hebt er verder niet zo gek veel voor gedaan. Als je zegt: "Goh, wat knap van jou dat je zo rustig bleef toen X een driftbui kreeg en dat je wat water voor hem haalde toen hij weer rustig was," geef je een procescompliment. Je beloont gedrag of houding, niet een staat-van-zijn waaraan weinig te veranderen valt (je zult maar groene ogen hebben, nietwaar).
Voortbordurend hierop lijkt het mij dat Skistok vooral het proces (hoe haar zoon dingen aanpakt) wil verbeteren. Ik zou alle opmerkingen over zevens (of tienen) erbuiten laten en me concentreren op zijn aanpak en de redenen die hij daarvoor heeft. Is hierboven ook al door anderen gezegd, dus ik val in herhaling.
Groetjes
Massi

Calvinistische visie

De leraar die vond dat ik eerst mijn sommen foutloos moest maken voordat hij wilde geloven dat ik de stof beheerste was ook zo'n rechtschapen calvinist. God wat heb ik die man gehaat! Hij was namelijk zo rechtschapen dat ik als slimme leerling nooit een compliment kreeg, want mij kwam het immers alles aangewaaid. Wel wreef hij mij iedere fout publiekelijk in, omdat ik volgens hem te trots was op dingen waar ik niet hard voor gewerkt had. Lang leve de middelmaat en verder is het leven lijden. Bleggh!

Nee Massi, met je opmerking over calvinisme "recht uit het hart" komt bij mij een jeugdtrauma boven!
Overigens mijn zoon heeft zich te pletter gewerkt voor Frans om met een 3 thuis te komen. Voor wiskunde, natuurkunde e.d. haalt hij met twee vingers in zijn neus dikke 8-en. Ik weet dat die 3 echt het hoogst haalbare voor hem is, maar moet ik hem nu daar nu serieus complimenten voor gaan geven? Ja, hij krijgt complimenten voor karakter, omdat hij ondanks vette onvoldoendes de moed niet verliest. Verder zijn we samen blij dat hij op een ander vlak gewoon lekker getalenteerd is. Het leven is tenslotte veel te leuk om het met ploeteren door te brengen.

Sterker nog

Op de school waar onze jongens heen gaan was het (vorig jaar) in de groep van onze oudste (toen groep 5) de bedoeling om als eerste met je werk klaar te zijn. Het groepje kinderen dat als eerste klaar was kreeg een punt en aan het eind van de week kreeg het groepje met de meeste punten een beloning! Ik heb me ook altijd afgevraagd of dat het afraffelen van werk niet bevorderde. En uiteraard zijn er in de klas één of twee kinderen die zin hebben om juist NIET op te schieten en die de andere kinderen daardoor niet in hun groepje willen hebben etc.
Jesse

Even rechtzetten

Skistok, ik begrijp best waardoor de beeldvorming niet klopt, dat is door reacties als deze, die werkelijk NERGENS op gebaseerd zijn:
"Ambitie bereik je niet met negatief commentaar. Zoon weet een ding zeker en dat is dat zijn moeder en zijn juf hem een luie lambak vinden. Hij weet niet wat hij eraan kan doen. Van een stimulerende (positieve) context is bovendien geen sprake."
Er is nergens te vinden dat jij met megatief commentaar rondtstrooit bij je zoon en ook niet dat jullie hem lui vinden en ook niet dat er geen positieve stimulerende context zou zijn. Uit de duim gezogen! Of te snel geconcludeerd tussen de regels door.
Ik wou je even bijvallen want zulke reacties / beweringen slaan nergens op.

Geerke bedankt

Bedankt voor je bijval!
De toon van een aantal reacties viel me inderdaad tegen. Ik stelde een serieuze vraag en mijn zinnen werden in mijn ogen meerdere malen verkeerd uitgelegd.
Ik hecht veel waarde aan dit forum maar vond dit draadje geen succes. Waarom elkaar "aanvallen"?
Reageer wel of niet op een vraag maar oordeel niet te snel zou ik zeggen.

Lange tenen

Ik begrijp even niet waarom er wel op eieren gelopen moet worden tegen moeders en juffen, terwijl er tegen en over kinderen (groep) vijf onbedachtsaam vanalles beweerd wordt.
Skistok, je eerste bericht is negatief over je zoon. Je wil hem iets afleren alsof het om ongewenst gedrag gaat.
Je hoeft het gevoel dat je daar zo verwoorde niet dagelijks uit te dragen om het toch zo over te laten komen bij je zoon. Reken erop dat hij nog veel kwetsbaarder is dan jij. Hij zit in groep 5 moet je weten.
Maar goed, uiteindelijk heeft dit draadje toch tot wat inzicht geleid. Dat is goed.
Groet,
Miriam Lavell

Laatste keer

Mijn laatste reactie: ik heb meerdere keren aangegeven dat het verkeerd geinterpreteerd werd. Voor nu weet ik genoeg.
Wat mij betreft einde draadje.

Nog een keer dan

"ik heb meerdere keren aangegeven dat het verkeerd geinterpreteerd werd. "
En ik bedoel alleen maar te zeggen: als ik dat verkeerd kan begrijpen, dan kan je zoon dat ook.
Groet,
Miriam lavell

Miriam dat bedoel ik

"Je hoeft het gevoel dat je daar zo verwoorde niet dagelijks uit te dragen om het toch zo over te laten komen bij je zoon."
Weet je Miriam, je hoeft helemaal niet op eieren te lopen hoor, maar je weet er gewoon niets van, je kent de situatie helemaal niet. En je oordeelt onmiddellijk, en daar heb ik zo'n hekel aan.

Mag toch?

Ik zal het maar even bij mezelf houden. Heb zelf dus ook zo´n kind, dat wsr niet alles zal geven om goed te scoren, omdat als eerste klaar zijn ook al zo´n uitdaging is enz. En ergens zou ik wel willen dat ze wél laat zien wat ze kan. Daarmee oordeel ik al negatief over haar, net zoals skistok dat doet over haar kind. (´hoe kan ik hem dit afleren?`) Vervolgens willen we weer niet dat iemand over óns negatief oordeelt, (betreffende dat oordelen over ons kind) zucht, wel ingewikkeld allemaal!
Ik kan er iig wel iets mee, thuis leren inzetten. Voel me iig wél aangesproken, en daar gaat het maar om. Voel je je niet aangesproken, dan leg je het naast je neer. Uiteindelijk vind ik ook wel dat dochter zelf de keuze mag maken al dan niet op school te presteren naar kunnen. (want eerlijk is eerlijk, je wéét het soms toch ook niet? Inzet belonen klinkt leuk, maar eer je het weet ben je het laten zien van inzet aan het belonen, misschien wel zonder dat het kind zich echt inzet)

Eeuwig mopperende moeder

Onze zoon is lui!@ heeft een zeer goed stel hersens en doet de basisschool dan ook met 2 vingers in zijn neus en op zijn slofjes. Ondanks dat hija ltijd ondersteboven zo'n beetje achter zijn tael halsbrekende toeren uithaalt pikt hij alles op wat de leerkracht verteld.

Heeft meneer een toets dan is hij zo gewend dat hij alles wel weet dat hij niet eens naar de leerstof kijkt. Als hij dan een 7 haalt kan ik daar best geirriteerd oover zijn. Immers met een fractie aan inzet had hij hoger kunnen scoren. Het gaat niet om het scoren. Het gaat om zijn houding.

Want ooit komen ze voor situaties te staan waarin ze meer moeten doen dan ze nu doen.

Ben ik dan een ontevreden meoder? Welnee, ik probeer mijn kind duidelijk te maken dat je soms een prestatie moet leveren om te kunnen scoren!

Als het nodig is

Mijn oudste dochter heeft eigenlijk onder haar niveau op het VO gezeten en kon het daar op dat niveau lachend af. Nu zit ze op het mbo en moet daar een tandje bijzetten om versneld naar een hoger niveau te kunnen. Dat lijkt nu beloond te worden. Wij hebben daar als ouders geen moeite voor hoeven doen. Eigen inzicht dus.
Als je merkt dat de 7 écht onder niveau is kan het geen kwaad om eens wat streng te reageren, maar waarom moet een kind persé altijd achten halen? Als zijn onderwijzers zien dat hij intelligent genoeg is om het op het vwo ook te redden met een gematigde inzet zullen ze hem dat advies heus wel geven en anders ben jij er nog om ze dat duidelijk te maken. Mijn jongste dochter was een achten kind op de basisschool en kreeg ook in combinatie met het schoolonderzoek in groep 8 een dubbel vwo advies, ze blijkt op het vo niet zo'n topleerling te zijn. Niet omdat ze er geen moeite voor doet, maar de verwachtingen waren gewoon te hoog. Een kind naar hogere prestaties pushen levert geen betere leerling op als het er niet bij het kind zélf in zit.