Ik denk dat ik wel een mengeling van mijn ouders ben, al lijk ik wel wat meer op een zus van mijn vader.
Mijn kinderen:
Zoon - echt op zijn vader
Dochter 1: Haarkleur en ogen van haar vader, vormen van mij.
Dochter 2: op mij
Dochter 3: haar vader
Dochter 4: mengeling tussen mij en vader maar lijkt ook erg op dochter 3 maar net de nuances die ze verschillend maakt lijkt ze meer op mij 
ik lijk qua uiterlijk sprekend op mijn vader en broer en een beetje op m’n oudste zus. Toen ik vroeger achter de kassa werkte in ons dorp hoorde ik regelmatig: ‘ik kan zien dat jij er één van -familienaam- bent.’
Mijn oudste lijkt op man qua uiterlijk en meest op mij qua karakter. Mijn jongste lijkt op mijn broer qua uiterlijk, en qua karakter op mij.
ik lijk op mijn moeder, qua uiterlijk, manier van doen en zelfs qua medische klachten ( dingen die niet erfelijk zijn, die mijn zussen niet hebben,maar mijn moeder en ik dus wel, en nee het zit dus niet tussen de oren, is echt aangetoond)
Ik lijk uiterlijk heel erg op mijn moeder (ben alleen een halve meter langer) en in mijn doen en laten ben ik precies mijn vader.
Oooh, jij moet er 1 van 'moeder of vader' zijn, wordt al mijn hele leven met grote regelmaat tegen me gezegd.
Van mijn eigen siblings ben ik de enige die heel er op onze moeder lijkt. De andere 3 lijken meer op onze vader. Mijn jongste broer sprekend, maar de rest ook duidelijk.
Wel vreemd overigens dat mijn zusje heel erg op mijn vader lijkt, ik op mijn moeder, maar zusje en ik lijken wel weer enorm op elkaar en worden ook gereged door elkaar gehaald.
Onze overleden dochter leek uiterlijk enorm op mijn man (zelfde kaaklijn, zelfde deukje in haar kin, zelfde neus), maar zij overleed als baby dus geen idee hoe ze zou zijn uitgegroeid.
Ik hoor altijd dat ik qua uiterlijk zoveel op m'n pa lijk, gelukkig was m'n pa een knappe kerel😂
De kinderen lijken heel erg op hun moeder en niet op hun (in het geval van de jongste) biologische vaders. M'n zoon begint een knap ventje te worden, dat wordt nog wat later
Ik kreeg van jongs af aan te horen dat ik op mijn oma leek (en dat dat een compliment was, want dat voelde natuurlijk totaal niet zo voor mij)
Mijn zoon leek toen hij jonger was (<6) duidelijk op mij, nu niet echt meer. Tegenwoordig horen we veel vaker dat mijn dochter op mij lijkt (vanaf haar 16e).
Haar reactie was pas heel lief: dat vind ik een compliment 