Wat je niet hardop wil zeggen, nieuwe start.
Met het verkeerde been uit bed gestapt?
Kinderen veel te druk in de ochtend?
Heeft je buurman de grasmaaier aangeslingerd?
Rothumeur of rotkarakter?
Zeg hier wat je niet hardop kan zeggen.
Waarom denk je dat het normaal is om als jij ergens bij wil (in een winkel vanmiddag) en ik sta ervoor om tegen mij aan te gaan lopen duwen in plaats van je mond open te trekken en netjes te vragen of je er even bij mocht.
Edit: hoort eigenlijk niet in dit topic, ik heb die kerel er namelijk wel op aangesproken.
Ik baal ervan dat je hier niet aan hebt gedacht. Je weet dat ik dat belangrijk vindt.
Ja ik gun het je dat je even ertussenuit bent. En prima dat je ons allemaal appt, maar verwacht dan niet dat iedereen gelijk reageert. Nu reageer ik blijkbaar als eerste en krijg ik als reactie, wat fijn dat jij wel reageert. Je beseft echt niet dat je mensen hiermee van je afstoot he? En nu ga je weer lopen slijmen. Dat doe je altijd als je mot hebt met iemand anders.
Waarom hebben wij zo’n moeilijk kind?
Hoe dan weer? Waarom ben ik zo'n apart en bijzonder persoon waarbij dingen gebeuren die uniek zijn " en anders echt bijna nooit " gebeuren dus ja sorry , maar u heeft gewoon pech en ja fout van ons maar tsja gebeurt ook bijna nooit? Ik word er oprecht een beetje simpel van.
Och jee Lientje, dat klinkt alsof de hersenbloeding niet had hoeven te gebeuren? Sterkte...
Auwereel schreef op 15-10-2025 om 07:41:
Och jee Lientje, dat klinkt alsof de hersenbloeding niet had hoeven te gebeuren? Sterkte...
Het is heel bijzonder allemaal. Ik heb een infarct gehad. Daarvoor slik ik bloedverdunners. Al 35 jaar. Nu blijkt ik ineens 2 hersenbloedingen gehad te hebben. Met 0 restverschijnselen zoals het zich voor nu laat aanzien. Wat eigenlijk alleen kan bij een tia dat de verschijnselen snel verdwijnen. Bij een bloeding blijven deze. Echter, in zeldzame gevallen komt dit wel voor en ik ben die uitzondering. Bij een tia neemt de ambulance als de verschijnselen al weg zijn je niet meer mee. Het gevaar is dan geweken zeg maar. HAP zei daarop neem een extra bloedverdunner wat dus meer kwaad dan goed heeft gedaan. Arts zegt dit is voor ons een leerpunt want jij bent dus een van die 5 à 10 procent waar het afwijkend verloopt en het ernstig had kunnen aflopen. Hier moeten we beter op letten. En nu komt het volgende probleem. Voor de infarctkansen moet ik bloedverdunners gaan slikken ( mijne bleken sterk verouderd te zijn ). En voor de bloedingkans juist niet. Sowieso moet ik bloeddruk verlagers. Maar wat? En welke dosis? Zijn ze nog niet over uit. Met het gevaar op herhaling nu moet ik dus blijven. Ik ben een apart geval....
Gelukkig ondernam mijn dochter de dag erna als neurologie verpleegkundige direct actie waardoor ik naar het ziekenhuis mocht. Anders was ik er nu wellicht niet meer geweest...
Ik trek mijn werk even niet meer. Al een tijdje is dat zo maar sinds ik terug ben van mijn operatie is het allemaal teveel. Alles is verandert en ik ben veel te snel weer aan het werk gegaan waar mijn lichaam echt zegt dat het er nog niet klaar voor is. En meteen alweer veel meer werken dan normaal want er is natuurlijk weer iemand met vakantie en dan moet ik altijd ver over mijn grenzen heen werken. Ik werk niet voor niets maar 15 uur per week, dat heeft een reden. Die 15 uur haal ik zelden want er is altijd wel weer wat en die vakanties gaan het hele jaar door. Vorige week vier dagen gewerkt, deze week drie achter elkaar waarvan twee lange ( wat ik fit al bijna niet trek ) en volgende week weer vier dagen.
En ik ben alleen maar doodmoe, de hele dag. En super emotioneel omdat ik met een nieuwe anticonceptiepil begonnen ben en strak van de hormonen sta. Ik wil alleen maar huilen. Ik ga echt met lood in mijn schoenen morgen weer naar mijn werk, ik heb het zo gehad. Goddank ben ik vanaf 1 november drie weken vrij. Als dat niet zo was geweest had ik me ziekgemeld. Maar ja, er is geen personeel dus dat doe je ook niet zomaar.
Ik merk dat ik me erg gestrest voel en dat mijn emmertje over loopt.
@ Lientje, jemig wat een verhaal zeg. Ik snap dat je enorm geschrokken bent. Artsen maken toch ook best wel wat fouten he. Gelukkig dat je nu in elk geval in het ziekenhuis bent en goed in de gaten gehouden word. Hoe voel je je vandaag? Fijn dat je dochter in elk geval door pakte en wellicht je leven gerede heeft.
Let jij ook op jezelf Jujubee! Dat er geen personeel is moet geen reden zijn om je niet ziek te melden. Dadelijk val je voor langere tijd uit als je zo doorgaat.
Jujubee 
pas op jezelf. Ik ben ook zon type van maar doorgaan en je leest het gevolg...
Het irritante is dat ik op hoofdpijn, fikse vermoeidheid en concentratie problemen totaal niks mankeer. Als ik niet zou weten dat er iets ernstigs mis is in mijn hoofd, had ik mezelf een flinke schop onder mij kont gegeven en gezegd: niet aanstellen, hup, aan het werk.
Ja, ik weet het. Maar zo simpel is het niet. Al merk ik dat ik wel pissig word om het feit dat ik aangegeven heb dat het teveel voor me was al dat overwerken ( voor niks ook nog want die uren krijg ik voor de helft uitbetaald en die trekken ze van mijn uitkering af ) en dat er rekening mee gehouden zou worden maar dat ik nu toch weer constant teveel ingeroosterd word. Wat ik gewoon niet trek, zeker nu niet omdat ik nog niet hersteld ben van mijn operatie en omdat ik merk dat ik al die veranderingen op werk niet trek ( heb niet voor niets ASS haha ). Ik kwam zo fijn tot rust in die drie weken thuis, het was ruk hoor, zoveel keelpijn hebben maar de rust die het gaf, heerlijk.
Mijn winkel was ook dicht die weken dus ik heb er niemand mee benadeeld ook. Maar ja, toen kwam de opening en die dag kwam voor mij te vroeg. Een groot gekkenhuis, de hele dag gerend van half negen tot vijf en daarna helemaal gesloopt.
Over anderhalve week is mijn collega weer terug van vakantie dus ik kijk het nog even aan en wellicht kan ik me dan een week eerder al ziekmelden. Als ik me na mijn vakantie nog steeds zo voel ga ik dat ook doen.
Sowieso denk ik dat ik eigenlijk beter wat anders kan gaan zoeken, ik vind het ook gewoon niet leuk meer. Het geeft teveel stress en er is altijd weer wat. Sommige lopen de kantjes eraf en die worden nooit bestraft ( zelfs beloond ) en ik ga over mijn grenzen heen en van mij word vooral misbruik gemaakt. Zo voelt dat dan he. Want ik heb toch geen prive leven dus dan bellen ze mij weer, als er iemand ziek is.
Maar ja, genoeg gemekkerd.
Lientje, met jouw klachten zou ik sowieso thuis blijven ( als je wel naar huis had gemogen ). Dat zijn toch gewoon heftige klachten? Fikse vermoeidheid en hoofdpijn zijn ellendig. Wat is dat toch, dat we altijd maar door, door, door willen rennen? Waarom denken we zo weinig aan onszelf? Altijd maar weer over die grenzen heen gaan terwijl je lijf aangeeft dat het teveel is. Het blijft een raar iets. Doe je rustig aan! Beterschap hoor.
jujubee, misschien kan je idd op zoek naar iets wat je beter past dan? Enig idee wat je wel energie kan geven?
Voorlopig lig ik dus nog in het ziekenhuis. En wou volgende week weer werken maar dat mag nog niet. Sowieso mag ik ook even niet autorijden. En fietsen naar werk én werken gaat denk ik ook nog niet lukken. 2 hersenbloedingen, ook al zijn ze niet super groot , hakt er toch even in. Mijn hersenen moeten dst bloed nog afvoeren en dat duurt een dag of 10 zei de arts.
Haha geen idee, ik heb nog nooit werk gehad waar ik energie van kreeg. Het kost mij vooral bakken met energie en ik kom altijd zwaar overprikkeld en doodmoe thuis. Het is voor mij echt een moetje, dat werken. Ik doe het om toch een ritme te houden en in contact met mensen te blijven want ik ben nogal een kluizenaar van mezelf uit. Ik weet na al die banen nog steeds niet wat er nou bij me past. Iets kiezen blijft heel lastig. Ik heb ook in de horeca gewerkt maar dat was ook veel te zwaar. Verder vooral simpele baantjes want ik ben laagopgeleid.
Het enige wat ik echt leuk vind zijn dieren, eigenlijk. En schrijven. Maar lastig om daar iets in te vinden als je geen papiertje hebt. Ik heb ook al met een ASS coach gekeken naar opties voor werk maar nooit iets passend gevonden.
Jemig, natuurlijk mag je volgende week nog niet werken. Echt niet doen hoor. Lekker je rust nog even nemen, minstens twee weken zou ik zeggen. Het is niet niks zo'n hersenbloeding. Ik weet niet wat je doet voor werk maar echt even niet doen hoor. Pas op jezelf!
heftig Lientje69. Maar ook: wat een wonder dat er géén restverschijnselen zijn. Dat is het positieve uit dit verder heel nare gebeuren. Ik heb jarenlang als neurologie verpleegkundige in het ziekenhuis gewerkt en ik kan me werkelijk niet herinneren dat ik een patiënt verpleegd heb die zowel een infarct als een bloeding heeft gehad.
Heftig Lientje
Bijzonder zoals dat gegaan is.
Neem alsnog wel je rust, ook al is dat lastig en ben je een type van niet aanstellen maar doorgaan.