Waardoor voel(de) jij je ongemakkelijk?

Fiorah schreef op 30-12-2021 om 18:08:

Oooh ik ken die aflevering niet, maar ik heb zojuist de beschrijving opgezocht en die ga ik dus ook echt NOOIT kijken! 😱

Hij was wel leuk, hoor! Goede les in omgang met plaatsvervangende schaamte, maar dat is eigenlijk die hele serie wel natuurlijk… 

Zoals vele forummers, voel ik me ongemakkelijk bij de kapper. Maar dan ook heel ongemakkelijk. Ik ben jaloers op mensen die voor hun plezier naar de kapper gaan. Voor mij is het echt een noodzakelijk kwaad.

Omdat je aan mij niet ziet dat ik kanker heb, kom ik continu in ongemakkelijke situaties 😅 

Vooral nu ik met een kruk loop. Aangezien ik verder jong en fit oog, word ik continu gevraagd 'of ik ben gaan wintersporten', 'wat ik heb uitgespookt' etc. Op zich niet ongemakkelijk, wel als ik vervolgens moet uitleggen dat ik uitzaaiingen in mijn benen heb. Meestal worden mensen daar zelf heel ongemakkelijk van, omdat ze helemaal niet zo'n zwaar onderwerp hadden willen aansnijden. 

Wat ik ook wel ongemakkelijk vond, was afgelopen week tijdens een bestraling. De assistente vroeg hoe de behandeling tot dan toe ging, en ik antwoordde dat ik vooral hoopte dat ik een operatie ermee kon voorkomen (als de bestraling niet werkt, moet er een metalen pin in mijn been worden geplaatst). Reageert ze met: 'Ja mijn nicht is precies even oud als jij, en bij haar moest haar been er ook waarschijnlijk af.' 

Ik stamelde iets van dat amputatie geen optie was bij mij, maar ik vond het zó apart om zomaar over amputatie te beginnen terwijl je niet weet of dat aan de orde is? Zij werd toen natuurlijk ook helemaal ongemakkelijk omdat ze zo'n verkeerde aanname had gedaan. Ik was heel blij toen ik klaar was en de ruimte kon verlaten 🥵

Millie

Millie, dat is wel de overtreffende trap van ongemakkelijk, het is verdrietig...
De vragen over de kruk zijn goed bedoeld, ze vallen op, dus aanleiding voor een gesprekje. Jij kan het niet helpen dat het leven unfair is en zulke klappen uitdeelt en het antwoord op de vraag waarom krukken heftiger is dan verwacht... Is antwoord geven altijd nodig? Misschien moeten we accepteren dat niet iedereen altijd zin heeft het werkelijke antwoord op onze small-talk vragen te geven.
En die assistente, ja, dat is niet slim (understatement). Ik denk dat dit bij haar hoog zit wat er bij haar nicht gebeurt, toch zou ze professioneel genoeg moeten zijn het voor zich te houden.

Millie91 schreef op 09-01-2022 om 08:44:

Omdat je aan mij niet ziet dat ik kanker heb, kom ik continu in ongemakkelijke situaties 😅

Vooral nu ik met een kruk loop. Aangezien ik verder jong en fit oog, word ik continu gevraagd 'of ik ben gaan wintersporten', 'wat ik heb uitgespookt' etc. Op zich niet ongemakkelijk, wel als ik vervolgens moet uitleggen dat ik uitzaaiingen in mijn benen heb. Meestal worden mensen daar zelf heel ongemakkelijk van, omdat ze helemaal niet zo'n zwaar onderwerp hadden willen aansnijden.

Wat ik ook wel ongemakkelijk vond, was afgelopen week tijdens een bestraling. De assistente vroeg hoe de behandeling tot dan toe ging, en ik antwoordde dat ik vooral hoopte dat ik een operatie ermee kon voorkomen (als de bestraling niet werkt, moet er een metalen pin in mijn been worden geplaatst). Reageert ze met: 'Ja mijn nicht is precies even oud als jij, en bij haar moest haar been er ook waarschijnlijk af.'

Ik stamelde iets van dat amputatie geen optie was bij mij, maar ik vond het zó apart om zomaar over amputatie te beginnen terwijl je niet weet of dat aan de orde is? Zij werd toen natuurlijk ook helemaal ongemakkelijk omdat ze zo'n verkeerde aanname had gedaan. Ik was heel blij toen ik klaar was en de ruimte kon verlaten 🥵

Je verhaal is op verschillende punten zó herkenbaar voor me. 

Wens je alle goeds

Inderdaad mooi om over na te denken of je antwoord moet geven, Auwereel. Ik heb ook wel eens ontwijkend antwoord gegeven, maar vaak wordt dat ook ongemakkelijk omdat het dan een beetje stil valt erna. Ik experimenteer er maar een beetje mee! Ik zeg ook wel eens dat ik ben geopereerd aan mijn been (wat waar is) en dit bevredigt de nieuwsgierigheid meestal net genoeg zonder ongemakkelijkheid. 

Die assistente was voor mij wel het toppunt, vooral omdat ze hardnekkig bleef terugkomen op het onderwerp. Ik denk dat ze wilde bewijzen dat het echt relevant was en niet ongepast.

En Apiejapie  het is niet altijd makkelijk. Vooral (benieuwd of jij dit ook zo ervaart) omdat ik vaak het idee heb dat ík de sfeer/situatie moet redden. Dat je uiteindelijk een ander aan het geruststellen bent.

Caramelzeezoutchocola schreef op 27-12-2021 om 14:59:

Ik voel me ongemakkelijk wanneer ik “beleefdheidsgesprekjes” moet voeren. Bijv kapper, pedicure (“ ben je getrouwd, heb je kinderen ( zo ja hoeveel, jongens of meisjes), ben je al op vakantie geweest (zo nee “ ga je nog”), zo ja “waar naar toe/ hoelang/ appartement of hotel” etc etc. Van die gemaakte nieuwsgierigheid , vragen die ze de godganse dag aan alle klanten stellen maar totaal geen interesse hebben in de persoon die ze voor hen hebben. Ik heb hierdoor al vele kappers/ pedicures/schoonheidsspecialistes versleten want het gedonder begint altijd opnieuw. M’n man zegt dat ik dan gewoon rustig mag aangeven “ ik wil gewoon even lekker rustig zitten/ liggen” maar ik wil dan ook weer niet bot roepen “ laat me nou eens gewoon rustig mijn haar laten doen, ik heb geen behoefte aan dat soort gesprekken “. Wil dan ook weer niet lullig overkomen. Maar ik baal er wel van. Ik ben altijd heel blij met een bezoek aan de tandarts, kan ik toch zelf niks zeggen🤣.

Daar was ik van de week nog en dat is heerlijk... Alhoewel mijn oude tandarts die nu met pensioen is, kende ik vrij goed en stelde dus veel open vragen terwijl ik met mn b*k vol apparatuur lag maar goed dat was dan wel weer grappig  . (en dat was echt een aardige man)

Anyway Caramelenzovoort, ik heb precies hetzelfde,  ik voel me er ook altijd heel erg ongemakkelijk bij. Vooral om eerlijk te zijn als ze een kruisverhoor gaan houden over watvoor werk je doet. Je ziet niks aan mij want niet iedere beperking is zichtbaar maar ik heb een arbeidsbeperking en heb een Wajong functie met urenbeperking, simpelweg omdat ik gewoon niet meer kan. Ik heb alleen eeeeeeeeeecht geen zin om dat aan de halve wereld uit te moeten leggen en dat ga ik dus ook echt niet doen... En dat heeft weer als nadeel dat zeker bij dit soort gesprekken er een hoop onbegrip is, dat er gedacht wordt dat ik voor mijn lol maar een paar halve dagen per week werk. Tuurlijk, mensen moeten vooral lekker denken wat ze willen maar ik blijf me ongemakkelijk voelen wanneer mensen dit  soort vragen gaan stellen... Ik moet dan toch in een flits bedenken 'lul ik er omheen of ga ik gewoon eerlijk zijn' dus ik hoop altijd dat ze dit soort vragen niet gaan stellen...

HAHA!wait..what schreef op 09-01-2022 om 22:32:

Oh Millie, kan me voorstellen dat het voor veel ongemakkelijke momenten zorgt! Wat vervelend.. (zacht uitgedrukt).

Ik heb een spierziekte en als ik gewoon loop zie je niks aan mij... Totdat ik een trap op moet. Dan gebruik ik beide armen om mezelf omhoog te trekken en het ziet er heel moeizaam uit en het gaat super langzaam. Eenmaal boven loop ik weer op een gewone manier verder en dan kijkt iedereen me altijd heel raar aan, vind ik ook super ongemakkelijk.

(trouwens vaak gedacht; had ik maar iets zichtbaars zodat mensen het aan me konden zien.. Maar als ik dat hier zo lees is dat ook zeker niet (altijd) het geval).

Dat denk ik ook vrij vaak wanneer er weer eens vanuit wordt gegaan dat ik voor de lol zo weinig werk..

Ik vind het erg ongemakkelijk als ik uit oprechte belangstelling vraag wat iemand heeft en ik een minderwaardige blik krijg en diegene geen antwoord geeft omdat mijn vraag blijkbaar ongepast is. 

Vorig jaar had ik nog zo’n akkefietje met een collega in de lift. Ik dacht dat ze een ongelukje had gehad en vroeg wat ze had gedaan, omdat ze zo ongemakkelijk liep. Blijkbaar een aangeboren heupafwijking. Nog nooit iemand zo verontwaardigd zien kijken na een oprechte vraag.
Ik vond het heel erg vervelend, voor haar omdat het blijkbaar erg gevoelig lag en voor mezelf, omdat ik een dag totaal niet begreep wat ik nu fout had gezegd en me daardoor erg rot voelde

Fidodido schreef op 09-01-2022 om 22:57:

Ik vind het erg ongemakkelijk als ik uit oprechte belangstelling vraag wat iemand heeft en ik een minderwaardige blik krijg en diegene geen antwoord geeft omdat mijn vraag blijkbaar ongepast is.

Vorig jaar had ik nog zo’n akkefietje met een collega in de lift. Ik dacht dat ze een ongelukje had gehad en vroeg wat ze had gedaan, omdat ze zo ongemakkelijk liep. Blijkbaar een aangeboren heupafwijking. Nog nooit iemand zo verontwaardigd zien kijken na een oprechte vraag.
Ik vond het heel erg vervelend, voor haar omdat het blijkbaar erg gevoelig lag en voor mezelf, omdat ik een dag totaal niet begreep wat ik nu fout had gezegd en me daardoor erg rot voelde

Voor beiden erg vervelend. Voor jou omdat het een algeheel praatje was. Voor de ander omdat die er op dat moment niet op zat te wachten. Misschien omdat het al de tiende keer was dat het die dag gevraagd werd, misschien omdat ze altijd chagrijnig is, misschien om iets anders. Dat zul je niet weten. 

Zelf zal ik nooit iemand zo'n reactie geven. Maar tegelijkertijd snap ik wel vanuit mijn handicap dat elke keer de vraag krijgen wat er aan de hand is, ook écht vervelend kan zijn. Hoe luchtig ook bedoeld, het legt (ongewild voor de vrager!) soms toch de aandacht op een zere plek. Iets wat voor mijzelf soms al lastig te delen is met mijn partner en vrienden, laat staan met onbekenden. Ik zie wel de goede intenties dus zal niet bot reageren. Door sommige opmerkingen ben ik wel ooit met stomheid geslagen. Zoals afgelopen week toen ik geparkeerd had en mijn rolstoel uit de auto nam. Toen ik terugkwam en de rolstoel er weer terug in de auto zette, kwam een man naar me toe die er ook stond toen ik aankwam. Hij wilde me helpen met mijn rolstoel, wat ik erg attent vind. Maar ik heb zelf de handigheid waardoor het zelf doen makkelijker gaat. Dus vriendelijk bedankt. Vervolgens vraagt hij waarom ik een rolstoel heb als ik dus blijkbaar ook kan lopen (hij had me alleen van bestuurdersstoel naar achterklep zien lopen en terug). Toen ik zei dat ik slecht kan lopen en ook maar kleine afstanden, vond hij het nodig om te laten weten dat het voor mij veel gezonder zou zijn als ik gewoon zou lopen. Dat zou voor mijn gezondheid beter zijn en dan zou ik de rolstoel niet meer nodig hebben. Op zo'n moment vraag ik me echt af of zo'n man denkt dat hij uniek is en als eerste ter wereld zonder onderzoek door iemands lijf kan kijken en diagnoses kan stellen. Echt, waar haal je het vandaan? Sowieso ongevraagd advies terwijl je niet weet wat er medisch bij iemand is, ik blijf het bijzonder vinden.