Waar werd je vandaag verdrietig van?
Omdat ik verdrietiger ben dan ik passend vind bij het ergenissen-topic, een nieuw topic. Als iemand met een verdrietje zit dat geen eigen topic verdient, maar te verdrietig is voor het ergenissen-topic, huil hier uit.
Theia schreef op 12-09-2022 om 23:46:
Pfieuw, tranen rollen al uren over mijn wangen. Vandaag heeft mijn vader naar de huisarts uitgesproken dat hij niet meer verder wil / kan leven en het euthanasie traject in wil stappen. Ik ben zo verdrietig 😢
Och wat erg 
Theia schreef op 12-09-2022 om 23:46:
Pfieuw, tranen rollen al uren over mijn wangen. Vandaag heeft mijn vader naar de huisarts uitgesproken dat hij niet meer verder wil / kan leven en het euthanasie traject in wil stappen. Ik ben zo verdrietig 😢
Dat ik niet meer weet hoe ik de tijd moet doorkomen tot hopelijk traumatherapie gaat starten. November volgend jaar.
En mezelf afvraag waarom ik daar eigenlijk op zou wachten?
Die vraag maakt mij bang en verdrietig.
Het rauwe verdriet wat ik hier lees maakt me verdrietig. Het leven is soms zo ontzettend hard en oneerlijk, daar vallen mijn ditjes en datjes van nu bij in het niet. Had ik maar een toverstafje..
Ik heb de oefentoets verknald, maandag de echte. Als ik die niet haal en de her niet, dan kan ik mijn nieuwe baan niet gaan doen. Dus nu denk ik dat ik niks kan. Terwijl het MBO niveau is en ik dat prima zou moeten kunnen. Eerst maar ff wat anders doen zo.
Netherfield schreef op 13-09-2022 om 10:16:
Ik heb de oefentoets verknald, maandag de echte. Als ik die niet haal en de her niet, dan kan ik mijn nieuwe baan niet gaan doen. Dus nu denk ik dat ik niks kan. Terwijl het MBO niveau is en ik dat prima zou moeten kunnen. Eerst maar ff wat anders doen zo.
Het is vast net als een generale repetitie, die gaat ook vaak mis. En dan loopt de première als een trein. Succes maandag!!
Netherfield schreef op 13-09-2022 om 10:16:
Ik heb de oefentoets verknald, maandag de echte. Als ik die niet haal en de her niet, dan kan ik mijn nieuwe baan niet gaan doen. Dus nu denk ik dat ik niks kan. Terwijl het MBO niveau is en ik dat prima zou moeten kunnen. Eerst maar ff wat anders doen zo.
Je stress lijkt je in de weg te zitten.
Probeer je irrationele doemgedachtes helder te krijgen. Daarna analyseer je ze stuk voor stuk om ze om te buigen.
Heb vertrouwen in jezelf
Ik werd diep verdrietig toen ik een foto kreeg van een vriendin die in Noorwegen op vakantie is. Ik ben de hele zomer al tegen mensen aan het zeggen 'goh mooi zeg, geniet joh!~" en ik gun het ook iedereen (stuk of acht mensen). Maar ik ben al zeven jaar niet op vakantie geweest omdat ik te veel ziek ben, geen partner of familie heb die zeggen 'kom ik rijd je naar een huisje' en de enige natuur die ik zie is als ik in het stadpark een half uurtje loop, wat dan vaak al te veel is want dan kom ik helemaal verknoedeld thuis en kan dan zomaar een aanval van weken hebben...
Ik gun het die mensen hoor, maar ze lijken niet te zien hoe het voor mij is... of je iemand die slecht ter been is vrolijke foto's van de marathon of je wandeltocht stuurt. Terwijl ik zo snak naar de natuur en er zo van hou!
Missingyoumuch schreef op 13-09-2022 om 01:35:
Dat ik niet meer weet hoe ik de tijd moet doorkomen tot hopelijk traumatherapie gaat starten. November volgend jaar.
En mezelf afvraag waarom ik daar eigenlijk op zou wachten?
Die vraag maakt mij bang en verdrietig.
Oh november volgend jaar pas. Dat is onmenselijk lang.
Heb je andere hulp in de tussentijd?
Ik ben verdrietig omdat ik afgelopen zondag mijn grenzen moest bewaken bij mijn moeder. En haar voor de zoveelste keer moest vertellen dat onze band kapot is. Ik ben aan het rouwen. 
Ik ben verdrietig omdat ik maar niet herstel van die stomme corona. Maanden geleden besmet geweest en ik ben elke dag zooooo moe. Ik doe mijn man en kinderen tekort, maar ik kan gewoon niet wat ik voorheen wel kon.
Dikke knuffel voor iedereen.
MRI schreef op 13-09-2022 om 13:17:
Ik werd diep verdrietig toen ik een foto kreeg van een vriendin die in Noorwegen op vakantie is. Ik ben de hele zomer al tegen mensen aan het zeggen 'goh mooi zeg, geniet joh!~" en ik gun het ook iedereen (stuk of acht mensen). Maar ik ben al zeven jaar niet op vakantie geweest omdat ik te veel ziek ben, geen partner of familie heb die zeggen 'kom ik rijd je naar een huisje' en de enige natuur die ik zie is als ik in het stadpark een half uurtje loop, wat dan vaak al te veel is want dan kom ik helemaal verknoedeld thuis en kan dan zomaar een aanval van weken hebben...
Ik gun het die mensen hoor, maar ze lijken niet te zien hoe het voor mij is... of je iemand die slecht ter been is vrolijke foto's van de marathon of je wandeltocht stuurt. Terwijl ik zo snak naar de natuur en er zo van hou!
Als je in midden-Brabant woont wil ik je best een keertje ophalen.
Martje80 schreef op 13-09-2022 om 13:31:
[..]
Oh november volgend jaar pas. Dat is onmenselijk lang.
Heb je andere hulp in de tussentijd?
Nee, helaas
Martje80 schreef op 13-09-2022 om 13:33:
Ik ben verdrietig omdat ik afgelopen zondag mijn grenzen moest bewaken bij mijn moeder. En haar voor de zoveelste keer moest vertellen dat onze band kapot is. Ik ben aan het rouwen.
Wat naar is dat he! Ze is er maar ze is niet als een moeder voor je die je zou wensen en zo nodig hebt.
Klein verdriet door het topic van een leerkracht wier kind niet naar school kan door armoede.
Zeer spijtig dat dit nog voorkomt in onze rijke maatschappij.