Waar werd je vandaag verdrietig van?
Omdat ik verdrietiger ben dan ik passend vind bij het ergenissen-topic, een nieuw topic. Als iemand met een verdrietje zit dat geen eigen topic verdient, maar te verdrietig is voor het ergenissen-topic, huil hier uit.
Ach wat onwijs verdrietig. 
Ik zag 50 ongelezen berichten vanmorgen bij het topic van Millie en dacht gelijk, het is zover. Ik volgde haar schrijven vanaf de eerste post bij Viva. Een voorbeeld dat het leven niet eerlijk is en bewonderenswaardig hoe ze ermee omging.
Auwereel schreef op 10-12-2022 om 17:51:
Ik zag 50 ongelezen berichten vanmorgen bij het topic van Millie en dacht gelijk, het is zover. Ik volgde haar schrijven vanaf de eerste post bij Viva. Een voorbeeld dat het leven niet eerlijk is en bewonderenswaardig hoe ze ermee omging.
Dat dacht ik ook. Het leven is zo oneerlijk.
Dat mijn vader ziek is, mijn moeder ineens kanker heeft en mijn broer geen contact meer met me wil.
Ach Me egan, jij krijgt ook veel tegelijk op je bord...
Veel sterkte en kracht gewenst, Megan!
Dank je lieve mensen. Het is inderdaad een beetje veel ineens, maar daar vinden we vast onze weg wel weer in. Het was gek genoeg al fijn om even op te schrijven dat ik er verdrietig van ben.
Jeetje wat een ellende. Sterkte Megan 
van mijn collegas.
Door long covid moest ik van de specialist de ziektewet weer in. Nadat ik bijna 5 maanden terug ben in uren en dus beter gemeld. Ik had het wel aan zien komen want ik voelde me al steeds beroerder maar toch.
Blijkbaar gaan dingen nu een eigen leven leiden en kreeg ik een belletje van mijn leidinggevende dat er onrust en frustraties waren over mij. Ik heb het team bijna mijn medische dossier samengevat aangereikt. Ik heb aan meerdere mensen gevraagd of ik duidelijk was (was ik).Ik snap de frustraties niet.
Op een verduidelijkend bericht in samenspraak met leidinggevende is niet gereageerd.
Lekker terug keren zo.
Het voelt toch al alsof ik spijbel en mijn hoofd vind al dat ik me aanstel.
Dit wakkert het alleen maar aan en lig dus nu in het donker op mn telefoon sip te zijn. 
Ach stokstaart
stokstaart schreef op 15-12-2022 om 17:30:
van mijn collegas.
Door long covid moest ik van de specialist de ziektewet weer in. Nadat ik bijna 5 maanden terug ben in uren en dus beter gemeld. Ik had het wel aan zien komen want ik voelde me al steeds beroerder maar toch.
Blijkbaar gaan dingen nu een eigen leven leiden en kreeg ik een belletje van mijn leidinggevende dat er onrust en frustraties waren over mij. Ik heb het team bijna mijn medische dossier samengevat aangereikt. Ik heb aan meerdere mensen gevraagd of ik duidelijk was (was ik).Ik snap de frustraties niet.
Op een verduidelijkend bericht in samenspraak met leidinggevende is niet gereageerd.
Lekker terug keren zo.
Het voelt toch al alsof ik spijbel en mijn hoofd vind al dat ik me aanstel.
Dit wakkert het alleen maar aan en lig dus nu in het donker op mn telefoon sip te zijn.
Wat knullig van ze! Kan me voorstellen dat je je daar behoorlijk rot onder voelt.
Dikke
thnx. Ik ben ook even te beroerd om van de bank op te staan, eten te maken, de lampen aan te doen en de gordijnen dicht.
stokstaart schreef op 15-12-2022 om 17:43:
thnx. Ik ben ook even te beroerd om van de bank op te staan, eten te maken, de lampen aan te doen en de gordijnen dicht.
Ik had toevallig vanmiddag tijdens het werkoverleg van mijn afdeling een soortgelijk akkefietje: mijn TL liet in de groep vallen dat niet alle collega’s uit het team momenteel dezelfde werkzaamheden doen. Daarop vond een directe collega het nodig de opmerking te maken “ach ja sommige moeten met zijden handschoentjes worden behandeld”. Gezien ik nog niet volledig meedraai, voelde ik me aangesproken. Maar had de puf niet om erop in te gaan. Mensen moesten eens weten wat een ander privé zoal kan doormaken.
Wat naar Zilvergray!!!
Stokstaart, Zilvergray, wat naar dat je collega's zo openlijk en minachtend over je denken. Wat een klein denkraam hebben die mensen, dat ze niet doorhebben dat iedereen zijn eigen draagkracht heeft, en iedereen het eigen kruis te dragen heeft.