Superieur zijn
Naar aanleiding van een ander topic wil ik jullie wat vragen. Het schijnt dat (blanke witte!) mensen die naar weeshuizen gaan in Afrika of iets anders daar doen (bouwen) eigenlijk niet welkom zijn. Nou ja wel welkom maar het is dan schijnbaar de witre/blanke die zich superieur voelt om de (niet witte blanke) te helpen. Ik heb onder een steen gelegen want ik wist dit oprecht niet. Nu dacht ik dus dat ik zeer waarschijnlijk mensen zich rot laat voelen als ik kleding breng of geld geef aan goede doelen. Ja ik geef dus aan weeshuizen en heb weleens grote bedragen bij elkaar gesponsert. Ik heb besloten daar mee te stoppen want iemand kwetsen wil ik natuurlijk niet. Maar goed hier komt mijn vraag aan jullie: wisten jullie dat het zo was zoals ik hierboven beschrijf?
Piratenkoningin schreef op 09-08-2021 om 15:51:
[..]
Het was een reactie op jouw vraag, die in de quote bovenaan mijn bericht, of we zoveel mensen kennen die dat (ongeschoold vrijwilligerswerk in Afrika) gedaan hebben.
Ja ok, maar meer in het algemeen. Als in Nederland iemand in de jeugdzorg gaat werken als vrijwilliger, dan kan er hetzelfde gebeuren. Daar lopen net zo goed kwetsbare jongeren rond die zich aan zo iemand hechten, die daarna weer doodleuk iets anders gaat doen.
Piratenkoningin schreef op 09-08-2021 om 12:13:
[..]
Daar denken ze zelf inderdaad deels ook zo over
https://www.artsenzondergrenzen.nl/over-ons/discriminatie-en-ongelijkheid/
In een noodsituatie, bijvoorbeeld na een ramp of in een oorlog of vluchtelingenkamp, is het acuut nodig om medische hulp te bieden, anders gaan mensen dood. Maar wat AZG langzamerhand zelf ook inziet, is dat je vervolgens moet inzetten op samenwerking met lokale mensen en partijen. Dan maak je jezelf weer (gedeeltelijk) overbodig en maak je niet onbedoeld mensen afhankelijk en jezelf superieur aan wat mensen zelf kunnen. Misschien zijn er al initiatieven die aansluiten, misschien zijn er mensen met een medische opleiding, misschien kunnen mensen opgeleid worden, misschien moeten de medische oplossingen aangepast worden bij de lokale context en gebruiken, etc.
Interessant!
er.is.maar.1.Pino schreef op 09-08-2021 om 15:25:
[…]En nu ik dit zo schrijf, begrijp ik (denk ik) ook wat jij bedoeld met “bedoeld of onbedoeld racisme”. Het effect is natuurlijk voor de ontvanger hetzelfde, of de zender zich nu bewust of onbewust is van zijn aanname. Maar wat ik hierboven schrijf over macroniveau zou er wat mij betreft (mede) op gericht moeten zijn om die onbewuste aannames boven en van tafel te krijgen.
Ik heb niet alles geciteerd, maar ik vind je post heel waardevol, met de balans en de verbanden tussen micro- en macroniveau. Dit soort gesprekken die je voorstelt en zelfonderzoek naar wat voor achterliggende aannames, vooroordelen en systemen een rol spelen zijn denk ik heel belangrijk om verder te komen richting meer gelijkwaardigheid.
Dat is inderdaad wat ik bedoel; het resultaat voor de ontvanger wordt vooral beïnvloed door wat je doet en minder of niet door de intentie. Met de beste intenties kan je handelen toch heel discriminerende effecten hebben voor de ontvanger. Ik denk dat het daarom belangrijk is om bij jezelf niet alleen te beoordelen of je intentie goed was, maar ook of de gevolgen van je handelen goed waren. Beide zijn belangrijk, maar stoppen met naar jezelf kijken omdat je intentie goed was, is vaak niet zo handig.
Ik ken een groep oogartsen die 1x per 2 jaar naar Afrika gaan. Dan nemen ze een heleboel spullen mee en gaan daar non-stop 3 weken lang operaties uitvoeren. Wel met behulp van lokaal medisch personeel, in een plaatselijk ziekenhuis. Ze laten ook zoveel mogelijk spullen achter (apparatuur, oogdruppels, verbandmiddelen etc).
Is dat dan wel goed of niet goed? Voor degenen die op dat moment geopereerd worden is het natuurlijk fantastisch, maar er veranderd daar dus nooit iets vertelde één van de artsen. Telkens als ze terugkomen is het dezelfde armoe en zijn er nog steeds geen/nauwelijks artsen. In het kader van deze discussie zat ik hier nu aan te denken.
Piratenkoningin schreef op 09-08-2021 om 16:02:
[..]
Ik heb niet alles geciteerd, maar ik vind je post heel waardevol, met de balans en de verbanden tussen micro- en macroniveau. Dit soort gesprekken die je voorstelt en zelfonderzoek naar wat voor achterliggende aannames, vooroordelen en systemen een rol spelen zijn denk ik heel belangrijk om verder te komen richting meer gelijkwaardigheid.
Dat is inderdaad wat ik bedoel; het resultaat voor de ontvanger wordt vooral beïnvloed door wat je doet en minder of niet door de intentie. Met de beste intenties kan je handelen toch heel discriminerende effecten hebben voor de ontvanger. Ik denk dat het daarom belangrijk is om bij jezelf niet alleen te beoordelen of je intentie goed was, maar ook of de gevolgen van je handelen goed waren. Beide zijn belangrijk, maar stoppen met naar jezelf kijken omdat je intentie goed was, is vaak niet zo handig.
Mijn ouwe vadertje zei altijd ‘de weg naar de hel is geplaveid met goede intenties’
Sophia_! schreef op 09-08-2021 om 16:04:
Ik ken een groep oogartsen die 1x per 2 jaar naar Afrika gaan. Dan nemen ze een heleboel spullen mee en gaan daar non-stop 3 weken lang operaties uitvoeren. Wel met behulp van lokaal medisch personeel, in een plaatselijk ziekenhuis. Ze laten ook zoveel mogelijk spullen achter (apparatuur, oogdruppels, verbandmiddelen etc).
Is dat dan wel goed of niet goed? Voor degenen die op dat moment geopereerd worden is het natuurlijk fantastisch, maar er veranderd daar dus nooit iets vertelde één van de artsen. Telkens als ze terugkomen is het dezelfde armoe en zijn er nog steeds geen/nauwelijks artsen. In het kader van deze discussie zat ik hier nu aan te denken.
Dit is ook een hele dubbele situatie. Niet opereren is ook zo wat, wel opereren maar de kennis in huis houden is ook weer iets heel anders.
Waar ik nog wel steeds achter sta, is het werk wat mijn man ooit gedaan heeft, en wat in mijn ogen wel zinvol was:
Hij heeft voor een ontwikkelingsorganisatie in samenwerking met het ministerie van onderwijs in Kenia leerkrachten techniek les gegeven in hoe praktijk lessen te geven.
Die leerkrachten waren theoretisch goed onderlegd, alleen hadden ze niet de kennis en de kunde om deze kennis om te zetten in praktijk lessen
Electrotechniek in theorie is leuk, maar je zult ook praktijk lessen moeten kunnen geven.
En als je dan 1 generatie praktijkleerkrachten hebt, dan kunnen die andere leerkrachten opleiden.
Sophia_! schreef op 09-08-2021 om 16:04:
Ik ken een groep oogartsen die 1x per 2 jaar naar Afrika gaan. Dan nemen ze een heleboel spullen mee en gaan daar non-stop 3 weken lang operaties uitvoeren. Wel met behulp van lokaal medisch personeel, in een plaatselijk ziekenhuis. Ze laten ook zoveel mogelijk spullen achter (apparatuur, oogdruppels, verbandmiddelen etc).
Is dat dan wel goed of niet goed? Voor degenen die op dat moment geopereerd worden is het natuurlijk fantastisch, maar er veranderd daar dus nooit iets vertelde één van de artsen. Telkens als ze terugkomen is het dezelfde armoe en zijn er nog steeds geen/nauwelijks artsen. In het kader van deze discussie zat ik hier nu aan te denken.
Dat is wel een interessante inderdaad. Ik moet denken aan een voorbeeld dat in mijn opleiding vaak langskwam. Als je steeds kinderen bij je krijgt met ernstige diarree, dan moet je die natuurlijk behandelen. Maar als die diarree veroorzaakt wordt door een vervuilde drinkwaterput, dan kun je dat negeren en eindeloos kinderen behandelen tegen diarree, of je kunt kijken of je ook iets aan de oorzaak kunt doen.
Zoiets zou ik me hier ook kunnen voorstellen. Wat zou er nodig zijn om te zorgen dat deze groep artsen steeds minder nodig is op deze plek? Zijn er dingen die ze doen of kunnen doen die daaraan zouden kunnen bijdragen? En zijn er misschien ook dingen die ze doen die juist maken dat de situatie blijft zoals die nu is en die ze dus beter anders zouden kunnen doen? Die vragen samen met de lokale professionals onderzoeken zou denk ik belangrijk zijn.
Sophia_! schreef op 09-08-2021 om 16:04:
Ik ken een groep oogartsen die 1x per 2 jaar naar Afrika gaan. Dan nemen ze een heleboel spullen mee en gaan daar non-stop 3 weken lang operaties uitvoeren. Wel met behulp van lokaal medisch personeel, in een plaatselijk ziekenhuis. Ze laten ook zoveel mogelijk spullen achter (apparatuur, oogdruppels, verbandmiddelen etc).
Ik ken een soortgelijk project, ook oogartsen. Die zijn wel steeds meer bezig met echt lokale artsen opleiden. Ik weet dat ze bijvoorbeeld ook online artsen ondersteunen, theorieles geven, digitaal mee kunnen kijken als dat gevraagd wordt etc.
Wel meer in Azië trouwens, daar zijn dat soort faciliteiten vaak wat beter. Maar toch!
(Probleem daarbij is dan wel weer dat een goed opgeleide arts lang niet altijd in het lokale ziekenhuis blijft werken en soms zelfs naar het buitenland vertrekt.)
Het is ook zeker niet hun bedoeling om hun kennis en kunde voor zichzelf te houden, het liefst zouden ze alles overdragen aan lokale artsen. Als ze daar zijn leggen ze ook zoveel mogelijk uit, maar ja, een oogarts opleiden in 3 weken is natuurlijk ook onmogelijk. Je kunt hooguit wat basisprincipes bijbrengen.
Het enige wat dan mogelijk is, denk ik als je daar dan langduriger zou verblijven en een echte opleiding gaan geven.
Joszy schreef op 09-08-2021 om 16:26:
[..]
Ik ken een soortgelijk project, ook oogartsen. Die zijn wel steeds meer bezig met echt lokale artsen opleiden. Ik weet dat ze bijvoorbeeld ook online artsen ondersteunen, theorieles geven, digitaal mee kunnen kijken als dat gevraagd wordt etc.
Wel meer in Azië trouwens, daar zijn dat soort faciliteiten vaak wat beter. Maar toch!
(Probleem daarbij is dan wel weer dat een goed opgeleide arts lang niet altijd in het lokale ziekenhuis blijft werken en soms zelfs naar het buitenland vertrekt.)
Dat klinkt positief. Toch jammer dat opgeleide artsen dan weer vertrekken, zij zouden nou juist weer anderen kunnen opleiden.
Piratenkoningin schreef op 09-08-2021 om 16:02:
[..]
(…)
Dat is inderdaad wat ik bedoel; het resultaat voor de ontvanger wordt vooral beïnvloed door wat je doet en minder of niet door de intentie. Met de beste intenties kan je handelen toch heel discriminerende effecten hebben voor de ontvanger. Ik denk dat het daarom belangrijk is om bij jezelf niet alleen te beoordelen of je intentie goed was, maar ook of de gevolgen van je handelen goed waren. Beide zijn belangrijk, maar stoppen met naar jezelf kijken omdat je intentie goed was, is vaak niet zo handig.
Dat ben ik met je eens. Zelfreflectie en feedback op elkaar is altijd waardevol, zeker als het leidt tot een discriminerende uitkomst.
En dat is ook meteen wat ik zo afschuwelijk vind aan racisme (in mijn definitie): dat je weet van jezelf dat je de ander minder vindt/jezelf superieur vindt en dat je dit van jezelf “mag” vinden én er naar mag handelen omdat die ander er toch niet toe doet. Daarom vind ik racisme zo ernstig, je devalueert een ander bewust. Je ontzegt hem/haar gelijkwaardigheid als mens. Dus in mijn definitie van racisme is er een wezenlijk ander verwijt dan een onwetende idealist die in Afrika weeskinderen gaat helpen.
Maar gelukkig hebben we de verschillen in definitie boven tafel gekregen, want volgens mij zijn we het buiten de definitie van racisme over het algemeen wel met elkaar eens. En in ieder geval hebben we een goed gesprek gevoerd en elkaar beter begrepen. Dank daarvoor, ik vind het erg prettig!
Ik vind het een interessante discussie en vraag me af of je deze gedachtegang kunt doortrekken naar het hele concept van vrijwilligerswerk.
Het valt me op dat onder de noemer vrijwilligerswerk mensen zonder enige kennis en zonder diploma's, zich vaak boven een ander stellen op basis van? Niks?
Of alleen omdat ze meer geld hebben, of meer middelen of macht, dat ze iets voor de ander kunnen regelen, zit daar ook een superioriteitsgevoel achter? Want vaak zijn die personen net zo afhankelijk van je hulp als dat in Afrikaanse landen gebeurt.
er.is.maar.1.Pino schreef op 09-08-2021 om 16:35:
[..]
Dat ben ik met je eens. Zelfreflectie en feedback op elkaar is altijd waardevol, zeker als het leidt tot een discriminerende uitkomst.
En dat is ook meteen wat ik zo afschuwelijk vind aan racisme (in mijn definitie): dat je weet van jezelf dat je de ander minder vindt/jezelf superieur vindt en dat je dit van jezelf “mag” vinden én er naar mag handelen omdat die ander er toch niet toe doet. Daarom vind ik racisme zo ernstig, je devalueert een ander bewust. Je ontzegt hem/haar gelijkwaardigheid als mens. Dus in mijn definitie van racisme is er een wezenlijk ander verwijt dan een onwetende idealist die in Afrika weeskinderen gaat helpen.
Maar gelukkig hebben we de verschillen in definitie boven tafel gekregen, want volgens mij zijn we het buiten de definitie van racisme over het algemeen wel met elkaar eens. En in ieder geval hebben we een goed gesprek gevoerd en elkaar beter begrepen. Dank daarvoor, ik vind het erg prettig!
Ja, dat verschil in definitie is wel erg belangrijk om door te hebben. Wat jij noemt in jouw definitie, daar word ik echt fysiek beroerd van. Dat is voor mij inderdaad ook anders dan de situatie in dit topic. Lastig vind ik wel dat het meer twee uitersten (of zelfs niet eens de uitersten) van een schaal zijn dan twee echt verschillende fenomenen. Er zit in die ene term racisme zoveel variatie aan intenties, overtuigingen, gedrag en uitkomsten voor de ander. Het zou helpend zijn om daar meer nuance in aan te kunnen brengen in taal. In die zin is semantiek toch wel erg essentieel. En ik vind het ook een heel prettig verlopende discussie hier, dank iedereen daarvoor!
Julali schreef op 09-08-2021 om 16:44:
Ik vind het een interessante discussie en vraag me af of je deze gedachtegang kunt doortrekken naar het hele concept van vrijwilligerswerk.
Het valt me op dat onder de noemer vrijwilligerswerk mensen zonder enige kennis en zonder diploma's, zich vaak boven een ander stellen op basis van? Niks?
Of alleen omdat ze meer geld hebben, of meer middelen of macht, dat ze iets voor de ander kunnen regelen, zit daar ook een superioriteitsgevoel achter? Want vaak zijn die personen net zo afhankelijk van je hulp als dat in Afrikaanse landen gebeurt.
Dat hangt nogal af van het vrijwilligerswerk lijkt me? Een verschil met het onderwerp van dit topic lijkt me in elk geval dat het in Nederland over het algemeen niet gaat om werk dat eigenlijk door professionals gedaan zou moeten worden. Zorg voor kinderen of ouderen wordt bijvoorbeeld door professionals gedaan en vrijwilligers worden ingezet voor extra’s, bijvoorbeeld een maatje om af en toe wat leuks te doen. Wel kom ik in zorg- en welzijnsland af en toe professionals en vrijwilligers tegen die zich al dan niet bewust beter voelen dan degene die ze helpen of die meer afhankelijkheid creëren dan nodig is. Dus in die zin zie ik de parallel.
*poef* 