Huilen 😢
Wat je kwijt wil over huilen.
Waarom . Hoevaak . Alleen. Waar . enzovoort.
Ik huil eigenlijk nooit, terwijl er genoeg is om om te huilen. De tranen zijn op, denk ik, of ik heb mijn gevoel afgeschermd.
Sterkte voor iedereen.
Tijdens therapie huilde ik elke dag onder de douche, soms langdurig. Afgelopen jaar heb ik veel minder gehuild, meer tijdens tijd van de maand of als ik met hoofd terug ga naar jeugd doordat ik door iets wordt getriggerd. Soms komen er nieuwe herinneringen naar boven en voel dat wat meer. Met terugwerkende kracht voel ik me dan alsnog verdrietig en huil dat eruit.
Ik heb 40 jaar lang niet gehuild en toen ging ik rond m'n 50e in de overgang en gingen de sluizen open. Alles wat ik er 40 jaar lang ingehouden hebt komt er dan uit lijkt het, niet te stoppen en soms 'om niets'.
Allemaal weer bedankt 🙏 voor jullie reacties.
Tussen huilen en huilen zit wel een verschil. Ik huil makkelijk. Ik hou het niet droog als ik naar een aflevering kijk van All you need is love. Als dan mensen herenigd worden dan lopen de tranen over mijn gezicht maar dat noem ik niet echt huilen. Echt huilen is als je echt verdriet hebt en het zeg maar vanuit je tenen komt. Dat had ik na het plotselinge overlijden van mijn man. En ik zit nu in een fase dat ik soms echt moet huilen. Ik krijg EMDR bij een psycholoog. Dat doet zo veel met mij maar dan is het goed om te huilen en het lucht ook op. Ik zal blij zijn als de therapie erop zit maar ik moet er nu even doorheen. Mijn lichaam gaf aan dat het genoeg is en ik dingen moest verwerken. Ik werd letterlijk ziek met overgeven en diaree. Gelukkig zag mijn huisarts dat het psychisch was en heeft mij door gestuurd naar eerst het GGZ maar die konden mij niet helpen en nu dus een psycholoog.
Ik kan ook om vanalles en nog wat huilen. Soms bouwt zich in mijn hoofd spanning op door overprikkeling. Huilen helpt dan om de spanning weer naar beneden te krijgen.
Ik heb al heel lang niet meer echt gehuild. Voor mijn emotionele gezondheid zou het waarschijnlijk goed zijn als ik het er eindelijk allemaal uit zou kunnen gooien, maar voor mijn fysieke gezondheid zodat Waarschijnlijk funest zijn. Ik zou er zo hard op crashen 😒
Ik heb overigens ook heel lange moeilijker relatie gehad met huilen, vooral vanwege negatieve commentaar voor mijn moeder er vak op. Daardoor heb ik heel lang alleen maar kunnen huilen om zielig geboeken of films maar niet om mezelf, dat heb ik als 20 er moeten leren. En nu zitten die tranen dus opnieuw achter een muurtje, maar nu om een andere reden
Ik heb overigens een jaar of 6 geleden op een alternatief festival een workshop wailing gevolgd. Dat is dat hele luide expressieve rouwen/huilen dat je vaak in de Arabische wereld ziet. Die workshop was echt heel bijzonder. In het begin voelde het heel ongemakkelijk, maar toen ik me er eenmaal aan over kon geven was het vooral heel erg bevrijdend. Juist ook omdat in een groep te doen en je daarbij door de rest van de groep gesteund te voelen.
Terwijl als ik het daarvoor een keer op tv zag het altijd best overdreven voelde, waarschijnlijk ook nog een nawee van mijn moeders beeld van huilen, maar dat was het Dus totaal niet. Het was echt heel fijn en bevrijdend. En jammer dat daar in onze maatschappij eigenlijk geen ruimte voor is en dat je je er al snel voor gêneert als je dat doet
wat een bijzondere workshop lollypopje
Mooi
Sterkte voor iedereen 
De laatste keer dat ik moest huilen was tijdens de 4 mei herdenking op tv. Ik leef erg mee met de mensen die dan op tv hun verhaal doen. Mijn kinderen zaten me maar raar aan te kijken.
Verder huil ik ook wel eens tijdens een serie, maar die kijk ik meestal alleen.
Vandaag moest ik ook even huilen maar dat telde niet echt vind ik, want dat was van kwaadheid. Ik kreeg iets niet uit elkaar en ik was zo boos en deed mezelf pijn, per ongeluk, dat wel.
hier ook helaas veel huilbuien… ik zit ook in een #%%**$ situatie momenteel
GroenTuintje schreef op 02-06-2025 om 14:53:
hier ook helaas veel huilbuien… ik zit ook in een #%%**$ situatie momenteel
Roos57 schreef op 02-06-2025 om 15:34:
[..]
Dankjewel.
Aan de buitenkant ga ik er steeds beter uitzien, krijg complimenten, veel afgevallen, make-up op. Maar binnenkant ga ik kapot van ellende
Ik heb geleerd vroeger dat huilen gevaarlijk was en later dat huilen manipulatief is. Ik heb jarenlang nooit gehuild.
Ondertussen jank ik wel bij mensen die dichtbij staan, maar nooit vol uit. Ik kan (door hormonen) makkelijk vol schieten wat zeer frustrerend is want de overtuiging van gevaar en manipulatie zit diep in m’n systeem.
Voluit janken is sporadisch en n kan ik alleen als er niemand is.
Janken lucht me trouwens totaal niet op