Geloof jij?

Niet gelovig en niet religieus. Uitgeschreven ook uit de kerk (want wel katholiek opgevoed, met communie en alles erop en eraan). Ik geloofde in de ziel, maar inmiddels twijfel ik daar ook aan. Soms zou ik willen dat ik ook kon geloven, maar nee, het 'pakt bij mij niet'. Wel ga ik graag in gesprek met collega's of vriendinnen die bijv. moslim, Jehova's getuige of christelijk zijn. Nieuwsgierig, maar het is allemaal niets voor mij.

Van huis uit katholiek (gedoopt, communie en vormsel gedaan). Ik geloof nu niet meer. Ik geloof wel in reincarnatie en dat er 'iets' is na de dood. In karma geloof ik ook.

in de evolutie theorie en de wetenschap 

Gedoopt, gevormd, gefeest, ... en toen zo'n beetje van mijn geloof afgevallen.

Ik geloof nergens meer in.

Als ik zing.

Hetvrijewoord schreef op 18-07-2021 om 21:29:

Nee, nooit gedaan ook. Zelfs nooit in Sinterkaas geloofd.

Het zit er niet in, goddank.

Nee, ik doe niet meer.
Vroeger ging ik wel naar de kerk. Hervormd en later evangelisch.
Ik ben zeer onveilig opgegroeid en een god die voor mij zou zorgen en beschermen is echt afwezig geweest. Soms dacht ik; hee zie je wel, het is er toch! Maar dan werd ik weer met de neus op de onveilige feiten gedrukt.
De uitspraken van de kerkelijken waren verschrikkelijk (god heeft een plan bv. Of je bent bezeten en we moeten de duivel uitdrijven). Ik ben ook afgehaakt op het gebeuren dat iedereen gelijk is en god is liefde en vervolgens mag je niet van de LHBTIQ+ club zijn, je mag niet beslissen over je eigen lijf met zwangerschappen enzenzenz.
Ik ben daardoor echt afgehaakt. Ik werd oprecht wanhopig van alle liedjes over de grootheid van god en hoe hij toch zo goed voor je zorgt.

Ik hobbel tussen agnost en atheïst. Ik kan echt niet geloven dat er een God bestaat, want als er een schepper is, wie heeft hem dan geschapen? Maar wat er dan precies wel is, vind ik lastig.

Ik ga er in ieder geval vanuit dat je na de dood naar dezelfde toestand gaat als voor de bevruchting.

Ik kan me voorstellen dat er weer opnieuw een bewustzijn van mij ontstaat na mijn dood. Als mijn bewustzijn eerder is ontstaan, waarom zou dat dan niet nog een keer kunnen? 

Maar dan niet zozeer door reïncarnatie. Bij reïncarnatie wordt er vanuit gegaan dat de ziel overblijft na de dood en dan weer in een nieuw lichaam terechtkomt. Ik denk dan meer aan het principe van een stroomstoring. De dood is de storing, er is dan geen enkele energie en dus ook geen overblijvende ziel. Bij het leven is de stroom er wel en ontstaat er bewustzijn.

Maar ik ben er niet dusdanig van overtuigd dat ik hier heilig in geloof.

Ja. Opgegroeid in een atheïstisch gezin, in mijn puberteit op zoek gegaan naar zingeving en vanaf jongvolwassen leeftijd bewust praktiserend gelovig.

Deels katholieke opvoeding gehad. M'n moeder is van huis uit katholiek. Vader is niet gelovig. Ben gedoopt, communie gedaan en daarna besloten de Heer en ik dat we elkaar beter niet meer lastig konden vallen omdat het anders een zeer ongelukkig 'huwelijk' zou zijn geworden. Overigens vond m'n moeder het prima dat ik niets meer met religie wilde. 

Nee, ik geloof niet. En daarbij heb ik ook nog een gezond wantrouwen naar alle machthebbers in kerk, moskee en synagoge.

Atheïst: er is niets na de dood. 
Volkomen vrede mee.