Een wat zware zondagmorgen vraag .

Ik ben ook bhv-er en krijg jaarlijks bijscholing. Maar veel meer dan pleisters plakken of een  coldpack of dextro aanbieden heb ik gelukkig nog niet hoeven doen. Nu zit ik ook in een uithoek van de school, dus ik wordt bij wat grotere calamiteiten niet opgeroepen omdat er wel altijd een collega dichterbij is.

Ooit als puber bij de scouting ehbo gedaan omdat ik dan een insigne kon krijgen. Na geboorte van de kinderen kinder-ehbo gedaan.
Ik kan niet reanimeren maar in ehbo ben ik helaas aardig goed geworden. 
Botbreuken, vergiftiging, brandwonden, hechtingen verwijderen, verstuiking...  Ik herken het en kan het behandelen, en dan werk ik niet eens in de zorg.
Het meest belangrijke is dat je weet wanneer een dokter gehaald moet worden.

Nee, maar op school werden daar wel lessen aan gewijd.

Ik vind zowel de rol van slachtoffer als van hulpverlener heel moeilijk te spelen. Toen ik struikelde en viel over een tramrails, verborgen onder bladeren, kwam er iemand vanaf de snelweg, die me zag struikelen, naar me toe. Parkeerde op de vluchtstrook en stak over. Dat vond ik erg aardig maar het lukte me niet op dat moment om te zeggen dat ik dat erg lief vond. Ik was erg suf en geschrokken en het mankeerde me aan kracht om op te staan. Ik vond de modder een prima plek op dat moment.

Ik heb een officieel jeugd-EHBO diploma uit de steentijd. Daarna nooit herhaald of vernieuwd, dus het is niet veel meer waard, maar ik kan de basis nog aardig oplepelen. 
Die kennis ook nooit hoeven gebruiken overigens. 

BHV via m’n werk. Al voel ik me niet geschikt voor deze taak. Gelukkig werk ik in een zorginstelling met veel daadkrachtige collega’s 😅

Ik weet niet of het in Nederland ook is, maar in België hangen op vele plaatsen defibrilators. Daarbij zitten instructies hoe je het bandje op moet zetten. Een stem zegt dan wat je moet doen: luchtwegen vrij maken, neus dichtknijpen, mond op mond, en dan 30x pompen en geeft het ritme ook aan. Als intussen andere mensen de 112 bellen en zorgen dat ramptoeristen niet OP het slachtoffer of de reanimator gaan hangen, dan is alle goeie wil aanwezig en is er al héél veel gebeurd om te proberen het slachtoffer er door te krijgen.

Op de cursus die ik volgde, werd ook gezegd dat de levende vrijwilliger-slachtoffers daar officiële cursussen voor moesten volgen om de cursisten zo reëel mogelijk de gebeurtenissen te laten ondervinden. Als zo een vrijwilliger aan zijn rollenspel begon, dan geloofde je ahw dat het echt was. Gelachen werd er dan niet. Ook het schminken van verwondingen of mes in lichaam e.d. zag er levensecht uit. Ik heb gevraagd of de gemeente niet jaarlijks een onderhoudsdag kon organiseren: deden ze niet. 

Ik heb geen EHBO of reanimatiecursus gedaan. Twijfel wel vaak of het niet handig is om te doen, vooral zodat je rustig kunt blijven als er iets gebeurt en de hulpdiensten goed kunt opvangen. Is het aan te raden?

ja, beide. Toen ik bij VGZ werkte heb ik een reanimatiecursus mogen doen. En toen ik zwanger was heb ik mijn EHBO gehaald. Als er dan iets gebeurd weet ik in ieder geval iets. Gelukkig nog nooit iets toe hoeven passen.

Ik heb BHV, jaarlijks herhaald. Nog nooit live hoeven toepassen gelukkig.

Ik heb ook reanimatie cursus, inmiddels 10 jaar.  Tot op heden nooit nodig gehad. Wel een keer een collega te hulp geschoten toen die naar haar hart greep en onwel werd, wel hartslag, ambulance stelde vast hyperventilatie. En bij  mijn kind meerdere keren ademstops meegemaakt. Ondanks dat ik weet hoe te handelen heel traumatisch. Zou niet weten hoe het voelt als je dan ook nog eens niet weet wat te doen. Dus heel blij dat ik weet wat te doen.