Een ietwat serieuze zondagmiddag vraag
Heftige periodes in je leven . Je kent het vast . Hoe hou jij de moed er dan in ?
Wat helpt jou ?
Mooi gesproken Yvette. Soms zijn problemen net als appels die aan de boom hangen. Pas als ze rijp zijn vallen ze. Maar een kettingzaag in de stam is echt teveel voor de natuurlijke cyclus.
Lollypopje. Sterkte.
Verkeerde knop
yette schreef op 06-03-2024 om 07:01:
Het verdriet om een aandoening of handicap van jezelf of naasten, noemen ze 'levend verlies'. Het gaat om een situatie waar geen eind aan komt. Het is een soort rouw, waarbij het bereiken van èchte acceptatie eigenlijk niet kan, omdat je continue tegen de gevolgen aan blijft lopen. Acceptatie houdt ook een soort afronding van een proces in. Maar dingen als fysieke pijn, je eigen kwetsbaarheid, het onvermogen om zelfstandig te functioneren, het niet volledig mee kunnen doen in je sociale netwerk en de maatschappij en ook je angst voor de toekomst, kan je niet afronden.
Toen ik bij de groepstherapie van mijn revalidatie noemde dat ik me onbegrepen voelde door de therapeut toen ze het over acceptatie had, bleek dat de andere revalidanten ook moeite hadden met die term. Je voelt je machteloos en gefrustreerd als anderen denken dat acceptatie mogelijk is. Dat je er op een gegeven moment klaar mee moet kunnen zijn. Samen kwamen we tot de conclusie dat het woord 'berusten' voor ons de lading veel beter dekt. Het blijft namelijk moeilijk. We kunnen alleen proberen om er zo goed mogelijk mee te dealen en er het beste van te maken.
Wat een goede post.
Ik zie alleen het verschil niet zo tussen acceptatie en berusting. Ik vind acceptatie namelijk niet perse afronding, voor mij is acceptatie ook berusting in het feit dat het niet beter wordt. Maar ik kan me voorstellen dat berusting voor velen een beter woord is.
Dat hing er vanaf. In het jaar dat mijn beide ouders overleden, kreeg ik mijn eerste kind, dat heeft de rouw overstemd op de één of andere manier. Bij andere ingrijpende gebeurtenissen was ik verbaasd, wat overkomt me nu? Alles is weer goed gekomen voordat ik van mijn verbazing was bekomen en tijdens de gebeurtenissen zelf deed ik wat moest gebeuren. Wat ik wel aan over heb gehouden, is een wantrouwen, wat staat me nog te wachten in de toekomst?
Duufje schreef op 06-03-2024 om 12:12:
[..]
Wat een goede post.
Ik zie alleen het verschil niet zo tussen acceptatie en berusting. Ik vind acceptatie namelijk niet perse afronding, voor mij is acceptatie ook berusting in het feit dat het niet beter wordt. Maar ik kan me voorstellen dat berusting voor velen een beter woord is.
Voor mij is de nuance dat je het bij acceptatie meer een plek hebt kunnen geven, waardoor het niet meer zo op de voorgrond staat en je wat ruimte krijgt voor andere dingen. Dat geldt voor een aantal facetten van mijn NAH wel maar andere facetten blijven dermate confronterend op de voorgrond aanwezig dat ik ze helaas niet genoeg kan verwerken om ze zo'n plekje te geven.