Een ietwat serieuze zondagmiddag vraag
Heftige periodes in je leven . Je kent het vast . Hoe hou jij de moed er dan in ?
Wat helpt jou ?
Stilte hielp mij . Wandelen. Fietsen .
Maar ook een legpuzzel van 1000 stukjes
En professionele hulp . Praten met iemand die jou niet kent .
Humor en optimisme. Een jankfilm opzetten en heel hard meejanken.
En uiteraard met naasten en betrokkenen erover praten of samen stil zijn. Wandelen helpt mij ook, maar er zijn periodes geweest waarin ik dat niet kon.
Het vooruitzicht dat ik na een tijdje weer terugveer en vaak kan lachen om mijn eigen ellende. Ik wil graag mals oud worden, maar ben niet vrij van wrok en misantropie. Ik doe eigenlijk niet iets speciaals. Ik zit het uit. Muziek luisteren geeft mij wel troost.
Dag voor dag, niet te ver in toekomst kijken. En meer knuffels. Met 3 katten is er altijd wel een die wil knuffelen
Bij mij ook humor en optimisme. Je omringen met dierbaren en even op vakantie naar de zon. Toch leuke dingen doen ook al heb je daar van te voren geen zin in.
ik zit momenteel even thuis. Werken gaat even niet, ik wil wel maar moet eerst mezelf weer op de rit krijgen. Ik krijg al een tijdje therapie, verder wandel ik dagelijks (althans, ik probeer het. Verder helpt humor me, en kleuren en puzzelen. Langzaam maar zeker klim ik weer uit mijn dal gelukkig.
Wat ik erg prettig vond (en nog steeds) hier op het forum van je af kunnen schrijven zonder enige veroordeling of ongezouten goedbedoelde meningen.
En hetgeen ik niet in een topic kwijt kan, kan ik altijd naar iemand pb-en….
Vooral niet te vergeten; de leuke berichtjes die we onderling uitwisselen, helpen de boel te relativeren.
zoals de meeste hier wel weten zit ik al bijna 3 jaar in een zeer heftige periode en dat zal voorlopig niet eindigen. En en zeer waarschijnlijk misschien wel nooit.
Hoe ik de moed er inhou is door steun van mijn dierbaren, maar ook van lieve mensen online zoals hier en het lotgenoten contact dat ik veel op Instagram heb. Dat maakt dat ik het volhou hoe zwaar het vaak ook is.
Daarbij proberen om toch kleine geniet momentjes te blijven vinden, hoe moeilijk ook
Lollypopje schreef op 03-03-2024 om 16:41:
zoals de meeste hier wel weten zit ik al bijna 3 jaar in een zeer heftige periode en dat zal voorlopig niet eindigen. En en zeer waarschijnlijk misschien wel nooit.
Hoe ik de moed er inhou is door steun van mijn dierbaren, maar ook van lieve mensen online zoals hier en het lotgenoten contact dat ik veel op Instagram heb. Dat maakt dat ik het volhou hoe zwaar het vaak ook is.
Daarbij proberen om toch kleine geniet momentjes te blijven vinden, hoe moeilijk ook
Ik kom hier nog maar pas dus ik ken je verhaal niet. Maar klinkt heftig en heel verdrietig. Ben je ziek? In ieder geval heel veel sterkte en wat goed dat je uit allerlei dingen nog moed weet te putten en het kan volhouden.
Lollypopje, dat herken ik ook: genieten van kleine momentjes, ook en misschien juist in moeilijke omstandigheden. Ik hoop voor jou dat die omstandigheden gaan verbeteren.
Mijn werk helpt me vaak. Een hele goede afleiding. En fietsen en wandelen, ook wanneer ik geen zin heb. En gelukkig kan ik erg genieten van kleine dingen, een mooie vogel, een zonsondergang. En soms in mijn eentje flink janken.
Humor, stukje wandelen en (opera) zingen. En 
uiteraard!
Bij problemen denk ik ook wel eens 'wat zou ... Arie Boomsma nu doen' (vul hier uw eigen favoriete inspirator in) 😉
Ik weet zeker dat een hond heel veel helpt. Of een kat. Hij kwispelt naar je (de hond tenminste; de kat gaat naast je zitten) en is blij je te zien, dus dat geeft meteen troost.
Verder, wat er ook gebeurt, er zijn altijd momenten van rust, er is een nacht en er is een volgende morgen. De volgende dag blijk je gewoon weer een nieuwe dag te kunnen beginnen. En na een aantal nieuwe dagen worden het weken, daarna maanden en daarna jaren, en af en toe merk je dat je je ergens op verheugt. Je hebt Tikka Masala gescoord en verheugd loop je ermee naar huis.
Ik ben nu ruim 4 jaar ongeneeslijk ziek, dus het idee ‘ooit wordt het beter’ is niet van toepassing.
Optimisme en vooral humor zorgen ervoor dat ik het leven nog steeds zeer waardevol vind. Het meest moeilijke vind ik dat ik arbeidsongeschikt ben geworden, ik mis het werken nl enorm. Niet zozeer voor het geld, maar de genoegdoening en het feit nog iets te kunnen bijdragen aan de maatschappij.
Het gevoel dat je soms krijgt dat je niet meer meetelt, je steeds maar moet ‘bewijzen/verklaren’ hoe ziek je eigenlijk bent etc. Ziek zijn is 1, maar alles daaromheen is psychisch best zwaar. Daarnaast uiteraard ook mijn maandelijkse behandelingen (immuuntherapie) en daarbij behorende bijwerkingen…..
Ik voel me elke dag weer gezegend met mijn lieve vrienden en familie in mijn leven, zij die er (als het nodig is) dag en nacht voor mij zijn, onbetaalbaar 🙏❤️
Af en toe een heerlijk potje janken maakt dat het weer draaglijk wordt, maar mijn optimisme zorgt dat ik er niet in blijf hangen. Gelukkig blijk ik niet labiel aangelegd, want dan zou het leven zoveel zwaarder zijn, maar dat is geen keuze en zit in de genen. Ook dankbaar voor dus 
Verder plan ik niet te ver vooruit, al is dat soms wel nodig, maar dat vind ik vrij lastig. Heb elke 4 maanden een CT-scan en dat is wel mijn marge qua planning…..
Muziek, familie en vrienden zijn mijn overlevingspakket zeg maar 🤭