Aan welke leraar/lerares heb jij speciale herinneringen ?
Afgeleid van het boekentopic : Aan welke leraar/lerares van de basisschool/middelbare school heb jij bijzondere herinneringen en waarom ?
absor schreef op 05-10-2022 om 15:52:
ik had ooit een gymdocente die zei dat je als vrouw niet verkracht kan worden als je dat niet wil. Gewoon je benen tegen elkaar houden. Kortom; als je werd verkracht als meisje had je er aan meegewerkt was de strekking. Ik dacht toen al; raar mens.
En mijn muziekleraar die ontslagen was omdat hij een relatie was begonnen met mijn klasgenote. Toen snapte ik ineens waarom ze al die liedjes mocht zingen als leadzangeres terwijl er veel betere zangeressen waren.
echt van die steengoede leraren heb ik nooit gehad maar de rest was best ok.
Veel rare gekke uitspraken, maar deze is wel heel lomp. Daar voel je ook niet heel veilig bij. Daarmee zorg je ook niet echt voor een prettig klimaat samen.
Caramelzeezoutchocola schreef op 05-10-2022 om 15:43:
Aan mijn lerares Frans, die stonk altijd naar knoflook. Het hele lokaal trouwens waar zij was, leek wel of ze knoflook kweekte in haar tas.
Niet positief/negatief een natuurkunde docent die al bijna met pensioen ging. Er waren zeker leuke lessen tussen en hij had ook echt veel ervaring, maar soms zat hij al met zijn hoofd bij zijn pensioen.
Al met al was het een prima docent.
Mijn lerares Duits heb ik positieve herinneringen aan zij kwam oorspronkelijk ook uit Duitsland en dat maakte haar uitspraak heel goed. En ik was op dat moment extra geïnteresseerd in Duits en zij hielp mij wat extra in de les hiermee.
Ik heb het zelf niet als negatief ervaren, de gymdocent was nogal…makkelijk vaak niet al te moeilijk activiteiten, en vaak genoeg gooide hij een bal in de zaal met andere woorden”jullie vermaken je wel”
Soms was het jammer dan had ik graag wat meer afwisseling willen zien in wat we tijdens de gymles deden.
Voor de cijfers daarin tegen was het vrij makkelijk. Je moest daar echt je best doen om niet een voldoende te halen.
Bij enige inzet had je al een voldoende.
Caramelzeezoutchocola schreef op 05-10-2022 om 15:43:
leek wel of ze knoflook kweekte in haar tas.
op het mbo, leraar Nederlands die ook nog een jaar in de gemeenteraad van Amsterdam had gezeten op de stoel van de provo's. Ook nog een tijd in Italië gezeten als acteur in volgens mij nogal dubieuze films. Voor de klas was hij als hem dat zo uitkwam, vergeten dat hij ooit in het clubje antiautoritair had gezeten. Volgens mij hebben we bij hem nu ik er over nadenk niet veel meer gedaan dan De Donkere kamer van Damocles lezen, klassikaal ieder voor zich en verder werd er niets mee gedaan, Wat hij intussen deed, geen idee. geloof niet dat er verder enige communicatie was
Mijn wiskundeleraar en na een paar jaar ook mijn mentor. Hij wist iedereen te boeien, was echt ontzettend grappig en je kon goed met hem praten - dan ging de les ineens over een drama op school of over de koude oorlog waar we ons allemaal druk om maakten.
Toen hij mijn mentor was, werd ik langdurig ziek. Omdat ik nog wel iets voor school kon en wilde doen (verveelde me dood) kwamen er elke week een of twee bevriende klasgenoten langs om mijn gemaakte huiswerk op te halen en een to-do lijstje voor de komende week af te geven. Maar de mentor zelf kwam ook regelmatig langs. Om contact met mij en mijn ouders te houden en me indien nodig met mijn werk (ook andere vakken) te helpen. Toen ik op een gegeven moment te ziek werd voor schoolwerk en maandenlang als een dood vogeltje in bed lag, kreeg ik nog maar amper bezoek van vrienden en klasgenoten. Maar hij bleef komen. Soms nam hij zijn gitaar mee. Dan zong hij Simon & Garfunkel en Bob Dylan. Dat vrijwel wekelijkse lichtpuntje, was zó ontzettend belangrijk voor me. Fantastische man!
Helaas overleed hij een paar jaar later - hij bleek al die tijd zelf geweten te hebben dat hij kanker had 
Dagobert_Duck schreef op 05-10-2022 om 16:42:
Ik heb ooit een mentor gehad bij wie ik voor het eerst echt m'n ei kwijt kon over m'n slechte thuissituatie. Ze heeft me toen een zetje gegeven om vervolgstappen te nemen. Ben haar nog steeds zo ontzettend dankbaar ❤️
Wat fijn voor je!
En had ik maar zo'n verstandige mentor gehad, wie weet ging het dan nu ook beter met me.
Ik vraag me wel eens af hoe dit soort dingen in de opleiding worden behandeld. Als je met kinderen werkt kom je geheid ook kinderen tegen met een moeilijke thuissituatie. Het kan aan mij liggen hoor, maar zonder overleg met de leerling de ouders bellen lijkt me niet altijd een goed idee. In mijn geval heeft het de situatie erger gemaakt.
Atalanta, wat triest - heel verdrietig voor je. 
Ook bij anderen verdrietige verhalen...
wild-flower schreef op 05-10-2022 om 12:23:
[..]
Zaandam ? Bij mij eind jaren 70
Nee, in Limburg.
yette schreef op 05-10-2022 om 17:30:
Mijn wiskundeleraar en na een paar jaar ook mijn mentor. Hij wist iedereen te boeien, was echt ontzettend grappig en je kon goed met hem praten - dan ging de les ineens over een drama op school of over de koude oorlog waar we ons allemaal druk om maakten.
Toen hij mijn mentor was, werd ik langdurig ziek. Omdat ik nog wel iets voor school kon en wilde doen (verveelde me dood) kwamen er elke week een of twee bevriende klasgenoten langs om mijn gemaakte huiswerk op te halen en een to-do lijstje voor de komende week af te geven. Maar de mentor zelf kwam ook regelmatig langs. Om contact met mij en mijn ouders te houden en me indien nodig met mijn werk (ook andere vakken) te helpen. Toen ik op een gegeven moment te ziek werd voor schoolwerk en maandenlang als een dood vogeltje in bed lag, kreeg ik nog maar amper bezoek van vrienden en klasgenoten. Maar hij bleef komen. Soms nam hij zijn gitaar mee. Dan zong hij Simon & Garfunkel en Bob Dylan. Dat vrijwel wekelijkse lichtpuntje, was zó ontzettend belangrijk voor me. Fantastische man!
Helaas overleed hij een paar jaar later - hij bleek al die tijd zelf geweten te hebben dat hij kanker had
🧡 mooi mens, zo iemand.
Meerdere professoren eigenlijk. Van twee heb ik nog altijd boeken in de kast staan die ik soms herlees. Hele vriendelijke, toegankelijke mensen en altijd in voor een babbeltje. Helaas is een van hen overleden. Een andere professor heeft mijn liefde voor Rechten aangewakkerd. De laatste leek op Dr. Snuggles en is een inmiddels gepensioneerd maar was zo vrolijk en enthousiast ondanks dat hij niet het spannendste vak gaf.
Juffrouw Jet - groep 3. Gewoon een ontzettend lief en leuk mens. Zelfs nog een keer bij haar thuis geweest (met papa&mama natuurlijk!) en haar afscheid werd gevierd bij de McDonalds, met de hele klas.
En juffrouw Geertje.. die wist, ondanks dat ik haar elke keer corrigeerde, het hele jaar door m’n naam verkeerd op schriften/proefwerken/dictee’s enzovoort te schrijven. Bloedirritant vond ik dat toen!
Mijn aardrijkskundeleraar. Door hem heb ik het vak als eindexamenvak gekozen. Hij kon boeiend vertellen en had ook bij heel veel onderwerpen dia’s die hij zelf op zijn vakantie had gemaakt.
Negatief : De meester van klas 3 , om de 1 of andere reden had hij een hekel aan mij. Ik kreeg vaak straf en de klas uitgestuurd.
Positief : De kleuterjuf, wat was zij een lieverd. We waren denk ik 1 van haar eerste klassen want ze heeft nog heel veel jaar les gegeven, ze is nu een aantal jaar geleden met pensioen gegaan.
De meester van klas 5, hij zong heel veel met ons terwijl hij zelf op gitaar speelde. Hij kan heel boeiend vertellen over geschiedenis en de natuur. Hele fijne man.
De wiskunde leraar van de middelbare school, ook al snapte ik er geen snars van.
De leraar Nederlands van dezelfde middelbare school, vooral omdat hij vaak als afsluiting voor de kerst - en zomervakantie een film huurde die we dan gingen kijken. Maar hij kon ook heel begrijpelijk uitleggen.
Wobbelkont schreef op 05-10-2022 om 18:34:
Juffrouw Jet - groep 3. Gewoon een ontzettend lief en leuk mens. Zelfs nog een keer bij haar thuis geweest (met papa&mama natuurlijk!) en haar afscheid werd gevierd bij de McDonalds, met de hele klas.
En juffrouw Geertje.. die wist, ondanks dat ik haar elke keer corrigeerde, het hele jaar door m’n naam verkeerd op schriften/proefwerken/dictee’s enzovoort te schrijven. Bloedirritant vond ik dat toen!
Oh ja, dat laatste!!! 
Ik heb een ongebruikelijke buitenlandse naam. De ontzettend deftige, strenge juf die één dag per week de 5e (groep 7) deed, maakte er vanalles van. Maar nooit wat het moest wezen. Toen ze met pensioen ging, moesten we iets inleveren voor in een plakboek dat ze zou krijgen. Een tekening of een verhaaltje. Ik schreef een aardige afscheidsbrief met in de PS een voorzichtig kritiekpuntje over dat ik het alleen niet fijn had gevonden dat ze mijn naam steeds fout zei. Ik vroeg haar hoe ze het zou hebben gevonden als ik haar steeds 'mevrouw Berendans ' zou hebben genoemd in plaats van 'mevrouw Bemelmans'.
Een week of wat later kreeg ik een brief van haar. Op prachtig briefpapier. Met de post. Ik herkende de toon helemaal niet als de hare. Zo lief. Maar ze had blijkbaar kostelijk gelachen om mijn schrijfsel en bood haar excuses aan. Ze zou het inderdaad niet leuk hebben gevonden als ik haar 'mevrouw Berendans' zou hebben genoemd 