Het nieuwe feminisme?

redbulletje schreef op 20-08-2023 om 11:15:

Mannen hebben gemiddeld toch andere interesses dan vrouwen. Ondanks dat er ook mannen voor een vrouwenberoep kunnen kiezen of v.v. De 50-plussers van nu mochten alles kiezen wat ze wilden, toch zie je nauwelijks mannelijke verzorgenden of vrouwelijke metselaars.

We mochten alles kiezen wat we wilden maar helemaal normaal werd het nog niet gevonden.  Tussen de 120 eerstejaars van mijn lichtingvoeding en diëtetiek zaten 2 jongens. Bij mijn man op de hts waren alle meisjes van de hele school op 2 handen te tellen. 

Nu bij mijn dochter op een bètastudie is de verhouding man vrouw iets beter verdeeld maar nog altijd meer mannen dan vrouwen. 

Tja, ik liep eens te denken: Misschien is het ' de nieuwe huisvrouw'  feminisme wel een hele logische reactie op hoe het nu is: vrouwen doen zoveel onzichtbare taken en taakjes in opvoeding, huishouden, mantelzorg, verbinding binnen gezinnen, relaties, familie én werken daarbij ook nog. Maar het eerste deel wordt niet of nauwelijks gezien. We leven in een wereld waarbij mannen en appetijtelijke jonge vrouwen gezien worden. Val je daarbuiten: nauwelijks

Ik heb voor mijzelf eens een week lang een onderzoekje gedaan: steekproefsgewijs op prime time op 30 zenders (lineaire tv)  kijken hoeveel vrouwen er alleen in beeld waren. Gemiddeld is dat 5 vrouwen op 30 zenders, de vrouwen waren nooit boven de 35, ze waren of slachtoffer van een misdaad, op zoek naar liefde, of verzorgend of op zoek naar een schoonheidsmiddel een enkele presentator. Twee keer die week waren er vrouwelijke deskundigen. Zij waren ook rond de 35. Het shockeerde mijzelf ook: we hebben toch vrouwelijke presentatoren? Blijkbaar zijn zij korter in beeld want niet te zien in de steekproef. 

Nou is dit onderzoekje natuurlijk niet houdbaar in een wetenschappelijke omgeving. Maar wat ik maar wil zeggen: je bent als vrouw vrijwel onzichtbaar als je niet onder de 35 en van een bepaald uiterlijk bent. En ik denk dat dat niet alleen op tv is, maar in de realiteit van het gezin ook. Want naast je betaalde werk doe je wel een heleboel andere onbetaalde arbeid, maar dat wordt als vanzelfsprekend beschouwd.
Nou kan ik me voorstellen dat er een reactie is bij vrouwen van: als ik dat toch moet doen, dan kan ik daar beter eer in leggen en het als van nature vrouwelijk claimen om op te voeden, het relatiewerk te doen en een domestic goddess te zijn. Want ik ben vrouwelijk en kan dat zo goed. En het is goed voor de kinderen want die komen nu aandacht te kort doordat er geen tijd bij de ouders meer is. 

Niet dat ik het daar nu per se mee eens ben, en ik vind het ook niet feministisch maar het is misschien geen verwonderlijke reactie op hoe het nu gaat. Ik vind het een stap terug, hoewel ik het argument van de kinderen nog wel kan diggen. En ik begrijp niet hoe het zo mis is kunnen gaan met de eis van ieder 25 uur werken en daarnaast de onbetaalde werkzaamheden verdelen naar 70 of 80 uur per week werken per gezin en daarnaast doen vrouwen nog het meeste aan opvoeding, huishouden, mantelzorg. 

Diyer schreef op 20-08-2023 om 12:30:

[..]

Dat komt naar mijn idee vooral over de (voor) oordelen die mensen hebben. Mannen zijn als de dood om als mietjes weg te worden gezet en je moet minstens homo zijn. Omdat dat gewicht er onbewust aan vast hangt, denk ik dat veel mannen daardoor grotendeels onbewust andere keuzes in maken. En jongens worden als kind al niet gestimuleerd en geoefend in dat soort taken, dus is het ook niet vertrouwd.

Ik denk toch dat het zoals Redbulletje zegt het vooral een kwestie van interesse is. 

Diyer schreef op 20-08-2023 om 11:01:

[..]

 Ik ben zoals gezegd nu emotioneler en ik wijt dat aan mijn veranderende hormoonhuishouding. Daardoor voel ik me soms sneller geraakt. Ik kan mijn zakelijke gezicht prima hoog houden als ik met/bij mensen ben en jank dan een potje in de auto. Persoonlijk zit ik daar niet mee. Niemand heeft er last van, ik kan even stoom aflaten en daarna gewoon weer door. Ik vind het ergens wel humor hebben dat ik nu soms zo maf kan voelen en heb hier eerder sympathie voor en ik denk dat als ik dat zou delen met anderen, zij daar ook veel makkelijker de humor van kunnen inzien (man én vrouw) en het niet als nadeel hoeft te worden gezien. Het beïnvloedt mijn werk verder helemaal niet nadelig, eerder menselijk makend.

Dat jij er voor kiest je hormonale disbalans buiten je zakelijk leven te houden is helemaal prima en jouw keus. Maar dat wil daarmee niet zeggen dat het er niet IS. En óók niet dat het geen enkele invloed heeft op dat moment, al is het minimaal, al is het wat minder gefocused zijn of whatever. Net zo goed als je knallende koppijn hebt in een zakelijke situatie. Volkomen normaal allemaal, maar het IS er wel en zal, hoe minimaal ook, altijd invloed hebben. Net zoals de gemiddeld man biologisch en hormonaal gezien meer behoefte heeft aan seks dan de gemiddelde vrouw. Dat wil niet zeggen dat hij daarom vrouwen daarmee lastig moet vallen, maar het IS er wel. En zal linksom of rechtsom alijd enig invloed hebben op zijn gedrag e.d. En heeft het geen invloed op zijn gedrag, dan zal zijn, wenselijk, gedrag uiteindelijk niet 100% overeenkomen met z'n gevoel. Kortom, we hebben maatschappelijke afspraken met elkaar, maar dat betekent niet dat dingen er niet zijn.

Ik kan op dit moment de conclusie trekken dat de emancipatie van vrouwen in Nederland een succes is! 
Mijn (traditioneel opgevoede en in een mannenomgeving werkende) echtgenoot sprak 10 jaar geleden nog laatdunkend over "wijvenvoetbal".   Momenteel zit hij, zichzelf van spanning op zn dijen slaande, met de buurman naar de WK-finale vrouwenvoetbal te kijken. 

Onze strijd is gestreden!  

Diyer schreef op 20-08-2023 om 12:57:

Het gaat mij er dan ook niet om dat bepaalde dingen er niet mogen zijn. Ik denk alleen wel dat het voor een groot deel een keuze is hoeveel plek het mag innemen. Waarbij ik dan ook nog onderscheid maak in schadend en niet schadend gedrag. Of dat iets schadend kan zijn voor een ander.

Als mijn hormonen een dusdanige negatieve invloed hebben op mijn werk, vind ik het begrijpelijk dat ik hierdoor ongeschikt wordt voor bepaald werk. In ieder geval totdat ik dit weer onder controle heb. Of een sporadische jankbui op de wc daar ook onder valt, betwijfel ik.
Net als de vader met een baby en peuter vast wel eens wat pinniger uit de hoek kan komen vanwege slaapgebrek. Prive omstandigheden hebben een bepaalde invloed. Zolang het beperkt is en niet schadelijk is (voor anderen), zullen de meesten daar prima mee om kunnen gaan. De overgang gaat vanzelf weer over en die babys worden vanzelf tieners. Dat gebroken been geneest ook weer en aan een scheiding komt een eind. Ik denk ook niet dat iemand verwacht dat we machines moeten zijn.

Als vrouw ben je vanaf je puberteit hormonaal met ongesteldheden die je maandelijks een paar dagen tot een week lastig vallen. Als er kinderen gewenst zijn krijg je zwangerschap inclusief de nasleep en de jarenlange slapeloze nachten. De overgang begint eind 40 en kan bij de pechvogels 15-20 jaar aanhouden. 

Diyer schreef op 20-08-2023 om 14:23:

Ik snap dat jij vanuit jouw ervaring hormonen een meer dan gemiddelde plek geeft RB. Jij hebt veel last gehad van je menstruaties als ik het goed heb onthouden en bent daar goed ziek van geweest. Maar niet voor elke vrouw zijn die hormonen even bepalend en juist in een eeuw en tijd waarin we veel van die hormonen kunnen beinvloeden (wel niet ongesteld, wel of niet doorlekken met goede middelen, wel geen kinderen, wel geen vreselijke last van de hormonen), zou je juist mogen verwachten dat vrijheden groter zijn dan ooit.

Ik zou zelf nooit terug willen naar de tijd dat je als vrouw met lappen, hooi en bladeren in de weer kon om je menstruatiebloed/miskraambloed/post partum bloed achter je op te mogen ruimen, onderwijl dat je een baby moest zogen en nog 5 peuter kleuters om je heen had rennen. Dat dát een enorme invloed had op je mens zijn en je simpelweg aan niks anders kon toekomen, laat staan jezelf ontwikkelen, dat zal ik nergens ontkrachten. Maar gelukkig hoeven dat soort dingen niet altijd meer.

Nou, dan zou ik willen dat ik elke vier weken wat minder uren kan werken en de andere drie wat meer. Dat gaat pas echt helpen. Hoezo mag je niet meeveren met je hormonen, waarom moet je elke dag hetzelfde presteren? Of zelfs in elke levensfase. Als dát geaccepteerd gaat zijn, vind ik de emancipatie pas echt geslaagd. 

Ik merk 0,0 van mijn menstruatie of schommelingen in mijn hormonen qua bui. Nooit ook maar een greintje last van gehad. 

Ik ken zoveel verschillende vrouwen. Zorgende vrouwen, zakelijke vrouwen. Extreem intelligente vrouwen, en vrouwen die graag praktisch bezig zijn. Vrouwen die een laboratorium werken, en vrouwen met een eigen bedrijf. Vrouwen met en zonder kinderen. Vrouwen die alles tot in de puntjes geregeld hebben, en vrouwen die enorm chaotisch zijn. Vrouwen die elke dag in de sportschool aan krachttraining doen, en vrouwen die af en toe een rondje joggen. Er zijn zoveel verschillende manieren om vrouw te zijn. En om man te zijn. Sommige mannen zijn voor mij echte zielsverwanten, en sommige vrouwen vind ik onbegrijpelijke wezens, en vice versa. 

En ja, een vrouwenlichaam hoort erbij als je als vrouw geboren wordt. Maar ook daarin zijn er grote verschillen. En je lichaam is niet een onbeweegbaar, vaststaand gegeven. Je hersenen worden gevormd door je omgeving. Trauma kun je terugzien in je hormoonspiegel, en ook andere externe invloeden kunnen deze beïnvloeden. Wat je nu niet kan, kun je morgen misschien wel. Als ik merk dat er meiden bij mij in de klas hun nagels zitten te lakken tijdens de techniekles, dan prijs ik ze niet omdat ze hun innerlijke vrouwelijkheid omhelzen en zo fijn in contact zijn met hun eigen lichaam, maar hou ik ze tijdens de pauze binnen om ze nog even lekker aan de gang te houden met zagen en hameren. En als ik merk dat er jongens in mijn klas liever op los timmeren dan een ruzie oplossen met een gesprek, blijven ze ook binnen om nog eens na te praten. Ik verwacht van jongens evenveel op het gebied van empathie als meisjes, en ik verwacht van meisjes evenveel op het gebied van ruimtelijk redeneren als jongens. En in de praktijk kunnen ze het ook eigenlijk allemaal prima leren. 

Zelf heb ik weinig ongemak van menstruatie en overgang ondervonden. Nooit een dag voor verzuimd.
Ik geef eerlijk toe dat ik wel eens de pest in had als ik maandelijks 1 of 2 dagen moest waarnemen voor mn collega. En 3 periodes zwangerschapsverlof.  
Dat ging vooral wringen toen ik 2x zorgverlof had aangevraagd na 2 ernstige ziektes van mn man.  Verzoeken niet gehonoreerd, want niemand kon voor mij waarnemen!  Toen heb ik, op advies van de cardioloog van mn man in notabene hetzelfde ziekenhuis waar ik werkte, 4 jaar geleden vervroegd pensioen aangevraagd, was het spuugzat dat er blijkbaar met 2 maten gemeten werd door PZ en het toenmalige afdelingshoofd.