Agressie tegen hulpverleners

absor schreef op 29-04-2023 om 09:12:

[..]

Er is een verschil tussen boos en agressief

Ik denk in dit voorbeeld dat je boos was bij de huidige huisarts maar op de vorige huisarts?

ik ben ook weleens boos op een klantenservice medewerker en kan me voorstellen dat patienten weleens boos zijn op mij als ze uren hebben zitten wachten op de spoedeisende hulp. Maar boos hoeft niet agressief te betekenen. Je kan je boosheid op gepaste wijze tonen

Daar heb je gelijk in ja. Agressief word ik nooit, dat is echt niet acceptabel. 

inderdaad boos mag maar blijf redelijk .je kunt iemand heel netjes vertellen waar het op staat .
Ook richting hulpverleners doe je normaal .je kunt als je iets echt niet aanstaat later n klacht indienen .

Ik zie de toenemende agressie als een logische ontwikkeling in de maatschappij.
Dat gebeurt niet van de ene op de andere dag of van het ene op het andere jaar maar over de jaren heen zie ik wel factoren die doorwerken:
- onbegrensheid in opvoeden: bijvoorbeeld gillende/krijsende kinderen worden niet gecorrigeerd want ze moeten kind kunnen zijn en/of ze moeten zich kunnen uiten.
-grenzeloosheid op social media: mensen denken dat ze alles kunnen zeggen.
-'stoerheid' van mensen waarop gescholden wordt: daar moet je tegen kunnen, dat hoort bij het vak (alsof het normaal is dus)
-alle 'over the top' programma's op tv. De ene bijzonderheid na de andere waardoor dat hele speciale huwelijksaanzoek van 10 jaar geleden inmiddels de norm wordt.
(Bij Say Yes To The Dress vind ik dat heel duidelijk: 15 jaar geleden was men helemaal onder de indruk als een bruid tranen in haar ogen kreeg bij het passen van de jurk( ze moet er zelfs van huilen! Nou, dan moet dat 'm worden) Inmiddels wordt gewacht op de tranen en als ze tevoorschijn komen dan is dát dus de jurk. Het is niet bijzonder meer, er wordt net zolang door gegaan met passen tot de tranen komen. Dan komen ze echt wel en ook steeds sneller want dat hoort blijkbaar.)
-de kracht van herhaling: ál die YT-filmpjes, tv-programma's waarin mensen compleet uit hun stekker gaan: er wordt om gelachen, er wordt afschuw uitgesproken maar intussen zie je het zo vaak dat het toch in de beleving normaler/acceptabeler wordt.
En boven alles: er worden te weinig grenzen gesteld. Ieder incident wordt in 5 talkshows besproken: neeeee dit kan echt niet! Onacceptabel gedrag! Maar het blijft bij woorden, en zonder daden versterkt dat alleen maar de kracht van herhaling: het wordt normaler. 

Ik generaliseer natuurlijk maar het is wel een ontwikkeling die ik zie als één van de factoren.

Ik denk dat het meer zit in dat voor alles een regeltje is. Zoals als je in paniek je zoon opzoekt in het ziekenhuis. En enkel naar niet parkeren wordt gekeken ipv de paniek, haast en niet na kunnen denken. 

Heel veel voorzieningen kalven af. Ik heb minder geduld met een vertraagde bus als deze maar per half uur gaat, en de aansluitende trein ook. Een paar jaar geleden waren beide een kwartiertsdienst, soms zelfs elke 10 minuten, dan hangt er minder van af.

Een klein foutje heeft soms grote gevolgen en aangezien al deze gevolgen op de burger worden afgewenteld wordt deze alerter, ongeduldiger en minder verdraagzaam.

Daarnaast is het land voller en drukker. De plaats waar ik woon heeft gekozen voor inbreiding, er wonen zo'n 25% meer mensen dan toen ik hier in de jaren negentig kwam.

Hoe meer mensen op elkaar, hoe meer iriratie.

yette schreef op 29-04-2023 om 01:44:

Nee, ik word niet zo snel agressief.

Ben andersom wel een keer verbaal aangevlogen door een medewerkster van het verzorgingstehuis dat onder de wooninstelling van mijn zoon zit.

Mijn zoon en ik konden daar 's avonds geen personeel vinden om een demente vrouw met een poepluier aan over te dragen. Ze was in paniek en had onze lift naar boven tegengehouden. Ondertussen hadden wij haast om op de afdeling van mijn zoon te komen omdat hij om de paar minuten een epileptisch aanvalletje had. Uiteindelijk bleek de voltallige nachtdienst van die dementie-afdeling gezellig op een balkonnetje te zitten roken. Met de deur dicht. Dus ze hadden ons niet eens horen roepen.

Ik leverde de arme mevrouw bij ze af en gaf aan dat ik het niet fijn vond dat ik door hun afwezigheid niet door naar boven kon met mijn zoon terwijl hij dringend zorg nodig had. 'Sorry en bedankt' verwachtte ik. Maar één van hen vloog op me af en begon boos in mijn gezicht te schreeuwen. Ik schrok me rot. Ze brulde dat ik geen respect had voor hulpverleners. Dat zij ook recht hadden op pauze. Waarop ik een paar stappen achteruit zette en tijdens het weglopen zei dat ik echt wel respect voor ze heb en dat het logisch is dat ook zij pauze nodig hebben, maar dat het me niet de bedoeling lijkt dat er dan ondertussen helemaal niemand aanwezig is en een wildvreemde voorbijganger hun werk moet doen. Ze bleef tierend op me afkomen tot we in de lift stapten en de deuren dicht gingen.

Echt absurd. En eng.

Je moeder zal er maar wonen.

Heb je dit nog durven melden, want ik vind dit ook wel heel erg. Want inderdaad, je moeder zal er maar wonen...

Poezie schreef op 30-04-2023 om 11:23:

[..]

Ik vind dit dus echt wel agressief van jou. Je had in de tijd dat je stennis liep te schoppen makkelijk zelf je auto kunnen parkeren op de daarvoor bestemde plek. Ik heb er alle begrip voor dat je graag snel bij je kind wil zijn als deze bij de seh zit, maar het is dan niet zo dat je kind op de IC op sterven ligt. Die verpleegkundige had zijn/haar tijd beter kunnen besteden aan patiënten.

Ben ik niet met je eens, want als je in paniek bent en ik lees dat deze moeder dat was en zo snel mogelijk bij haar kind wou zijn, dan kan je dit soort situaties krijgen. Daar is heus wel begrip voor.

En jij vult nu ook in, want wij weten toch helemaal niet wat er aan de hand was en hoe de medische toestand van kind was.

Poezie schreef op 30-04-2023 om 11:23:

[..]

Ik vind dit dus echt wel agressief van jou. Je had in de tijd dat je stennis liep te schoppen makkelijk zelf je auto kunnen parkeren op de daarvoor bestemde plek. Ik heb er alle begrip voor dat je graag snel bij je kind wil zijn als deze bij de seh zit, maar het is dan niet zo dat je kind op de IC op sterven ligt. Die verpleegkundige had zijn/haar tijd beter kunnen besteden aan patiënten.

Ik wist niet hoe ze eraan toe was. Meestal minder fris als de auto die je geschept heeft een verbrijzelde voorruit heeft. Ik schopte geen stennis maar ben gewoon langs die man naar binnen gelopen.

BritgetJones007 schreef op 29-04-2023 om 20:35:

[..]

Heb je dit nog durven melden, want ik vind dit ook wel heel erg. Want inderdaad, je moeder zal er maar wonen...

Uiteraard! 

Wat ik eigenlijk wilde zeggen met mijn verhaal: je ziet dat egocentrische asociale gedrag overal. Hoe stresvoller de interactie, hoe groter de kans dat dit gedrag opduikt. Niet heel verrassend dus dat hulpverleners er vaak mee te maken krijgen. 

Ik denk dat we het meest bereiken door dit probleem bij de wortel aan te pakken, ipv door vooral te focussen op respect voor hulpverleners. Communiceer gewoon normaal! Ook in moeilijke situaties. Stress is geen enkel excuus voor asociaal gedrag. Verbaal of fysiek geweld is echt geen stoere manier om voor jezelf op te komen of om de ander eventjes te laten zien hoe je ergens over denkt. Je bent op die manier vooral heel dom bezig want het enige dat je bereikt is meer stress.

MMcGonagall schreef op 29-04-2023 om 12:59:

Agressief word ik nooit maar ik ben wel heel geïrriteerd geweest. Sowieso is het soms een hele klus om een afspraak te krijgen bij de huisarts. Tijdje geleden had een van de kinderen iets waarmee ik echt langs wilde gaan. Moeilijk moeilijk, maar we mochten een foto sturen. Zelfde dag werd ik terug gebeld met de boodschap dat de dokter haar wilde zien. Dan moet ik echt op mijn tong bijten om daar geen vervelende opmerking over te maken.
Toen oudste naar de SEH was gebracht in verband met een ongeval, kwam ik daar aan en parkeerde de auto voor de deur. Gelijk kwam er een beveiliger naar buiten, op luide toon verkondigen dat ik daar niet mocht parkeren (er was een parkeervak). Ik heb me voorbij hem gewurmd en gezegd dat ik eerst naar mijn kind ging. Hij wilde me toen met geweld vastpakken, maar gelukkig kwam er een ambu-verpleegkundige naar buiten die de boel suste en mijn auto voor me heeft weg gezet. Anders was ik misschien ook wel in zo’n nieuwsbericht gekomen.

Heb jij begrip voor de beveiliger? Ik snap hem wel, de zoveelste die met zijn auto de ingang blokkeert terwijl er een parkeervak is

Poezie schreef op 01-05-2023 om 01:04:

[..]

Dan moet je niet eens achter het stuur gaan zitten, levensgevaarlijk voor je medeweggebruikers!

Nogmaals we weten de situatie niet. Niet iedereen heeft zomaar iemand achter de hand die je kan brengen. Misschien zat moeder al in de auto toen ze het nieuws kreeg en reed daarna door naar haar dochter. 

absor schreef op 01-05-2023 om 10:34:

[..]

Heb jij begrip voor de beveiliger? Ik snap hem wel, de zoveelste die met zijn auto de ingang blokkeert terwijl er een parkeervak is

Ik denk dat begrip voor beide partijen op zijn plaats is...het komt komt vanuit een stress en paniekreactie dat dit gebeurd. Dit is geen geval op zich en dit gebeurt vaker als mensen bijvoorbeeld op tijd moeten zijn om bijvoorbeeld afscheid te nemen. Bij je eigen kind komt er veel emotie bij kijken die overweldigend kan zijn. Dus als je hoort dat er iets met je kind is, dan snap ik de paniek reactie wel en vind dit voorbeeld ook niet asociaal maar eerder een paniekreactie. Die beveilig maakt dit vaker mee en het is voor hem een normale werkdag, maar voor deze moeder staat haar wereld op zijn kop op dat bewuste moment...En ja, dan kan je soms niet helder nadenken en wil je maar een ding om zo snel mogelijk bij je kind te zijn.