Meer lopen met de hond
Een ding waar ik me best wel voor schaam, ik zou meer moeten lopen met de hond. Het is een klein hondje en we hebben een redelijke tuin waar hij nu meestal zijn behoeften in doet, wat ik dan weer op ruim.
Maar eigenlijk vind ik dat ik hem gewoon zou moeten uitlaten. Ik kom er niet toe, nu zit ik dus op de bank na de lunch en kan mezelf er dus niet toe zetten om op te staan.
Ben wel bekend met burnout klachten, al gaat dat nu wel weer, kinderen zijn bijna non stop bij mij, nauwelijks bij hun vader en intensief. Als ze dan naar school zijn, rommel ik in de ochtend wat in huis of ben met werk bezig en na de lunch heb ik dan nog een ruim uur en dan plof ik op de bank en kom er niet meer af.
Maar ook s ochtends eerder opstaan om de hond uit te laten of s avonds de deur uit. Het lukt me niet standaard.
Ik loop heus weleens, maar niet regelmatig genoeg en ik schaam me er voor, want het hondje vind het wel leuk natuurlijk en het hoort ook gewoon. Al denken mijn ouders daar anders over, die laten hun hond ook nauwelijks uit. Vast erfelijk belast ofzo, maar boven de 40 zou ik toch sterker moeten zijn dan dat.
Wie heeft tips? Ervaringen? Geruststellingen?
Ans-M. schreef op 25-11-2022 om 14:02:
Misschien standaard een klein stukje lopen vóór de lunch. Dan ben je zelf ook buiten geweest en heb je extra trek in eten. En houd het dan bij één wandeling per dag totdat je aan meer toekomt.
En je hond heeft na een paar keer door dat er voor het eten gelopen wordt, dus zo gauw jij aanstalten maakt om de boter en kaas op tafel te zetten zit hij al bij de deur, dus dan moet je wel, om nog rustig te kunnen eten
nlies schreef op 25-11-2022 om 18:51:
[..]
En je hond heeft na een paar keer door dat er voor het eten gelopen wordt, dus zo gauw jij aanstalten maakt om de boter en kaas op tafel te zetten zit hij al bij de deur, dus dan moet je wel, om nog rustig te kunnen eten
Ze schrijft toch wandelen VOOR de lunch. Eet ze dan voor ze vertrekt? Tenzij ik het verkeerd begrijp.
Gebeurt mij ook hoor.
letterkoekje schreef op 25-11-2022 om 20:27:
[..]
Ze schrijft toch wandelen VOOR de lunch. Eet ze dan voor ze vertrekt? Tenzij ik het verkeerd begrijp.
Gebeurt mij ook hoor.
Volgens mij doelt nlies op de reactie van de hond als je een keer niet gaat lopen voor de lunch, terwijl dat wel de gewoonte is. Dan wordt je wel duidelijk gemaakt dat je nog wat te doen hebt (lopen) voordat je mag gaan eten.
Ik ben normaal heel erg voor kleine stapjes, minimum doen en dan uitbreiden, kleine successen etc. Maar die hond hoort gewoon uitgelaten te worden, dus dan vind ik het je verantwoordelijkheid als eigenaar om te bepalen of je hem dat zelf kan bieden, of dat iemand anders dat misschien beter kan doen.
Overigens wel heel dapper dat je dit topic opent en ik heb zelf ook ervaring met dat 'simpele' dingen een enorme drempel kunnen zijn. Dus ik heb zeker begrip ervoor dat de drempel hoog is.
Ik vind het ook bij de basisverzorging houden en in dit soort gevallen vind ik dat je jezelf echt een schop onder je kont moet geven. Je hebt zelf voor een hond gekozen, dan weet je dat daar bepaalde verantwoordelijkheden en activiteiten bij horen. Dat zeg ik niet om je te kwetsen, maar wel omdat je in dit soort situaties wat harder voor jezelf mag zijn, en dat vind je zelf ook volgens mij.
Dank voor al jullie tips. Het beestje is goed op gewicht, krijgt geen mensen eten, is niet vervelend en gaat zeker een aantal keer per week mee naar de manege, naar vriendin met hond, wandelen met wandelmaatje.
Maar dat regelmatige rondje, dat komt er niet in tot frustratie van mezelf.
Het koppelen aan bijvoorbeeld voor het eten lopen is wel een goede. Rustig eten is er dan niet meer bij 😉
Dagelijkse dingen als tanden poetsen moet ik ook heel consequent blijven doen, want als s avonds eenmaal de klad er in zit ...
Zo heb ik meer dingen, zoals de was en de afwas, die vooral goed draaien op routine.
Ik zoek dus vooral een manier om het in mijn routine te krijgen en de tip van voor de lunch wandelen vind ik een goede, de middagdip is dan nog niet toegeslagen.
Fiorah schreef op 25-11-2022 om 20:31:
Ik ben normaal heel erg voor kleine stapjes, minimum doen en dan uitbreiden, kleine successen etc. Maar die hond hoort gewoon uitgelaten te worden, dus dan vind ik het je verantwoordelijkheid als eigenaar om te bepalen of je hem dat zelf kan bieden, of dat iemand anders dat misschien beter kan doen.
Overigens wel heel dapper dat je dit topic opent en ik heb zelf ook ervaring met dat 'simpele' dingen een enorme drempel kunnen zijn. Dus ik heb zeker begrip ervoor dat de drempel hoog is.
Ik loop hier al best een poos mee en durf het ook niet zo goed te delen met anderen. Dat de was niet lukt is nog makkelijker uit te leggen.
Ik weet heus wel dat het hondje dit niet verdiend, dat hij er superblij mee is als we wel wandelen en dat ik een schop onder mijn kont nodig heb. Helaas, die zelfsabotage ... Een eyeopener is wel dat ik goed op routines vaar, maar dan niet de klad erin moet laten komen.
Honden hebben emoties net als jij en ik. Ik schets even een beeld. Wat jij nu doet bij je hond is ‘m opsluiten in een gevangeniscel (jouw huis) en af en toe mag hij tien meter de gang doorlopen naar de luchtruimte (nog een hok maar dan met iets meer groen).
Ik denk dat als het jou écht zou doordringen hoe je jouw hond verwaarloosd, dat je dan snel genezen zou zijn van je ik-heb-geen-zin. Ik denk dus ook dat daar het probleem zit. Je bent niet de enige hoor die dit heeft. Maar veel mensen dissociëren zich eigenlijk van hoe slecht ze voor dieren zijn. En omdat ze hier geen (of weinig in jouw geval) gevoel of begrip bij hebben dan schieten ze makkelijk in de valkuil van niks-doen. Mijn tip is om je echt te gaan inleven in je hond. Probeer er volledig bij stil te staan hoe jij het zou vinden om je leven te moeten leven tussen vier muren en zonder enige vorm van dagbesteding. Ik denk dat hierop reflecteren je echt kan helpen om het uitlaten van de hond makkelijker te maken. Je wordt dan namelijk ook emotioneel gemotiveerd en hoe je je lichamelijk voelt (weinig puf) zal naar de achtergrond verdwijnen.
Misschien helpt het ook om meer te leren over honden om het allemaal wat levendiger te maken. Dat stukje empathie in jou moet geprikkeld worden. Wist je dat honden ook gewoon basisbehoeften hebben zowel fysiek als emotioneel? Dat ze activiteiten moeten ondernemen om echt voldaan te kunnen zijn? Dat ze sociale contacten willen aangaan? Er komt veel meer bij kijken dan even plassen en poepen. Honden hebben het gewoon nodig een rijk leven te leiden.
Hoe deed je dat eigenlijk met je kinderen toen je moe was? Deed je toen ook gewoon niks, want “geen puf”? Of kon je voor hen wel de empathie opbrengen om door te zetten? Want dat is wat ik bedoel met dat stukje empathie. Het geeft mensen de kracht en wil om dingen voor een ander te doen zelfs als ze geen zin hebben. Dat is wat je nu ook goed kan gebruiken voor jouw hondje. En het is heel fijn om dat uitlaten te kunnen doen omdat je tot in je tenen voelt dat het belangrijk is, en niet alleen omdat ‘het zo hoort’.
Ik ben me er van bewust dat mijn boodschap een beetje rot over kan komen, maar dat is echt niet met de intentie je te veroordelen oid. Ik denk gewoon dat om dit probleem op te lossen een confrontatie met jezelf nodig is en dat is nou eenmaal vervelend, rot en moeilijk. En erom heen draaien schiet ook weinig op.
Misschien kan het je helpen om je hond niet louter als dier te beschouwen, maar ook als een huisgenoot waarvoor jij verantwoordelijk bent.
Daarnaast idd de vraag in welke mate je kinderen hierin al kunnen helpen.
Zorg alvast goed voor jezelf want elke middag in een dip vallen, is niet leuk; noch voor jezelf, noch voor je omgeving.
Wat ontzettend goed dat je je ervan bewust bent dat je je hond tekort doet! Dat betekent dat je ziet dat het anders moet, nu nog vinden hoe.
Wat ik hier deed als alleenstaande: ‘s ochtends de kinderen naar school brengen met de hond; s middags de kinderen van school halen met de hond; eind van de middag met z’n allen de hond uitlaten als het eten klaar was en toch moest afkoelen en dan voor ik naar bed ging tot de straathoek. Ik probeerde de routes wel af te wisselen om de hond mentaal ook te prikkelen.
In het weekend lekker met zijn allen naar het bos; langere wandelingen naar het centrum; door het park. En als ik met de auto wegging ook de hond mee, autorijden vond hij voor de mentale prikkels erg leuk.
Momenteel heeft onze hond iets met zijn pootje waardoor hij lijnrust moet. Dat betekent dus zo min mogelijk uitlaten; want hij is dolenthousiast richting andere honden waarbij hij zijn pootje verder kan blesseren. Onze hond leeft nu dus tijdelijk vooral ook in huis en de achtertuin en je ziet dat het hem echt onvoldoende uitdaging geeft. Ondanks brokjes zoeken in het gras en de kong (trucjes mogen ook even niet) en heel veel knuffelen. Ik zal blij zijn als de lijnrust niet meer nodig gaat zijn en onze happy smileyface weer terug is.
Echt hoor, gun het je hond om elke dag meerdere keren uitgelaten te worden! En als je zelf toch de deur uitgaat: neem hem mee. Daar worden ze zo gelukkig van 😍
Fayen schreef op 26-11-2022 om 15:09:
Wat ontzettend goed dat je je ervan bewust bent dat je je hond tekort doet! Dat betekent dat je ziet dat het anders moet, nu nog vinden hoe.
Wat ik hier deed als alleenstaande: ‘s ochtends de kinderen naar school brengen met de hond; s middags de kinderen van school halen met de hond; eind van de middag met z’n allen de hond uitlaten als het eten klaar was en toch moest afkoelen en dan voor ik naar bed ging tot de straathoek. Ik probeerde de routes wel af te wisselen om de hond mentaal ook te prikkelen.
In het weekend lekker met zijn allen naar het bos; langere wandelingen naar het centrum; door het park. En als ik met de auto wegging ook de hond mee, autorijden vond hij voor de mentale prikkels erg leuk.
Momenteel heeft onze hond iets met zijn pootje waardoor hij lijnrust moet. Dat betekent dus zo min mogelijk uitlaten; want hij is dolenthousiast richting andere honden waarbij hij zijn pootje verder kan blesseren. Onze hond leeft nu dus tijdelijk vooral ook in huis en de achtertuin en je ziet dat het hem echt onvoldoende uitdaging geeft. Ondanks brokjes zoeken in het gras en de kong (trucjes mogen ook even niet) en heel veel knuffelen. Ik zal blij zijn als de lijnrust niet meer nodig gaat zijn en onze happy smileyface weer terug is.
Echt hoor, gun het je hond om elke dag meerdere keren uitgelaten te worden! En als je zelf toch de deur uitgaat: neem hem mee. Daar worden ze zo gelukkig van 😍
Onze actieve hond heeft ook een tijdje niet kunnen lopen. Er zijn ontzettend veel denkspellen en snuffelmatten. Om ze mentaal toch uit te dagen. Op fb is er een groep speciaal voor denkwerk voor honden. Succes!
Een kleine update, het wandelen lukt beter. Ik heb deze week wat meer tijd en gebruik die om nieuwe gewoontes in te slijten. Want dat werd ik me wel bewust door hier te schrijven. Ik functioneer vooral goed op gewoontes consequent volhouden. Een keertje overslaan is redelijk funest.
Dat hou ik mezelf goed voor ogen en natuurlijk is het voor de hond fijn. Die is blij en ontdekt al de nieuwe routines, ze houdt al nauwkeurig bij wanneer ik de laatste hap van mijn lunch doorslik 
Mooi om te horen!
Wat fijn Knus! Goed bezig 
Ik herken dat wel met gewoontes.. Hopelijk hou je deze er vanaf nu goed in 
Je hebt wel het geluk dat je hond echt zin lijkt te hebben in wandelen?
Die van ons ligt vaak op de rug uitgebreid te pitten in de mand en doet nog niet eens haar ogen open als ik zeg dat we gaan wandelen! Dat motiveert mij ook niet echt 😅 Haar blije geren en gekke sprongen als we eenmaal buiten zijn wél dus daar probeer ik maar aan te denken als ik haar de mand uit werk 😁