Wat zijn jouw 'jeu' momenten/doelen?

Wij gaan verhuizen over twee maanden, naar een plek die ik niet ken en waar ik niemand ken. Dat vind ik superleuk, het is echt mijn droom om zo te gaan wonen,  maar ook tamelijk spannend. Ik zit al een tijdje plannen te maken over dingen die ik daar kan gaan doen om het mijn plek te gaan maken,  eigenlijk dus dingen die voor mij het leven jeu geven.  

Ik wilde weer  gaan tekenen,  iets dat ik vroeger graag deed maar waar ik mezelf geen tijd meer voor gun. Ik vind het idee van Marian heel leuk, van die postkaarten! Stuur ik die naar familie en vrienden uit mijn oude buurtje,  goed idee om op een andere manier contact te houden dan via Facebook en Whatsapp. 

En ik ga een moestuin aanleggen.  Best  een  project want ik heb er nul verstand van.  Ik heb al een fijn boek gekocht en ik heb gehoord dat iemand in die buurt een voedselbos heeft.  Daar wil ik contact mee opnemen om te gaan kijken om inspiratie en kennis op te doen.  Eigenlijk ben ik daar te verlegen voor, maar hé, niemand kent me daar dus ik kan mezelf gewoon helemaal opnieuw uitvinden 😉. Misschien vindt deze persoon het leuk om over te vertellen, misschien ook niet en dan hoor ik dat vanzelf!

Ik heb weinig verplichtingen dus alles wat ik tegenkom en me toe aangetrokken voel doe ik van harte, zonder me af te vragen of het jeu is.

Van een verstopte afvoer tot het naaien van een  reeks nieuwe kussenovertrekken.

Meestal gemengd leuk en niet leuk maar er zit een behapbaar uitdaginkje in. Da's de jeu waar ik voor ga.

Als ik tegen mezelf ga zeggen dat ik "nu" jeu ga beleven door iets te doen dan werkt dat niet.

Kan jeu niet plannen.

"Wat geeft jouw leven 'jeu'? "
Knuffelen met kind, hij oefent met kusjes geven. Als kind snacht tegen mij aan komt liggen, we slapen samen. De baby in mijn buik voelen bewegen. Met man op de bank liggen kriebelen. Als kinderen te oud/ uit huis zijn om mee te knuffelen neem ik een paar huisdieren om mee te kroelen. 
Vroeger voor ik moeder werd veel drank na het werk. Lichtpuntje van de dag. Dat is gelukkig verleden tijd. Al dat gif is niet aan te raden.  

Geen doelen, wel veel jeu-momenten:
* sporten en mezelf fit en sterk zien zijn
* wandelen met de hond, zeker nu het weer zo mooi is. Maar ook in een regenbui kan ik daar heel erg van genieten
* pleegkind dat af en toe even zomaar een knuffel komt geven. Ook als hij dat alleen maar doet om het naar bed gaan nog even te rekken...
* pleegkind dat heel trots vertelt hoe leuk en goed zijn dag was (helaas ook maar af en toe, maar die momenten zijn goud waard)
* 's avond op de bank tegen man aan kruipen
* later 's avonds in bed tegen man aan kruipen
* alle tante-momentjes met neefjes/nichtjes
* kopje koffie drinken bij mijn lieve ouders
* een lang warm bad met een boek
* mijn thuiswerkdag waarop ik het huis een hele dag helemaal voor mezelf heb
* lekker eten (thuis of uit, met gezin of met vrienden)
* weekendjes weg
* bakken
* zon zon zon

En ik kan nog wel even doorgaan

Moirmel schreef op 09-01-2024 om 08:28:

Leuke vraag.
Bijna vier jaar geleden ben ik compleet gecrasht, ontslag genomen en de jaren die volgenden waren zwaar. Denk dat ik vorige zomer het dieptepunt heb bereikt toen ook een psycholoog aangaf dat het nutteloos was om nog verdere sessies te hebben en dat ik opgenomen moest worden.
Sinds september echt bezig met drank af te bouwen (gaat met vallen en opstaan), vorige maand weer beginnen werken (klein, maar opbouwend) en sinds oudjaar gestopt met AD (ik wil mijn libido terug). Dat zijn op dit moment mijn hoofddoelen.

Daarnaast begin ik ook weer meer energie te krijgen. Nu wil ik dus een moestuinprojectje opstarten (hugel beds), liggen er enkele manuscripten klaar die nagelezen moeten worden alvorens ik ze verstuur en krijg ik ook weer zin om te tekenen en schilderen.
Over enkele maanden is er ook een 24 uren loop/wandeling ten voordele van kom op tegen kanker waaraan ik wil deelnemen.

Wat houd je tegen om die opname die de psycholoog adviseerde aan te nemen? Een aantal weken intern onder begeleiding afkicken doet een mens geen slecht. Het is een zeldzaamheid om een verslaving alleen de baas te kunnen worden. Het op en neer kwakkelen met drank kan zo tot in treurnis dooremmeren met vervelende gevolgen. Of tot het lichaam gewoonweg stop zegt.