Gezondheid en welzijn Gezondheid en welzijn

Gezondheid en welzijn

Positieve ziekenhuiservaringen

Ik ben hier nieuw (doch onder een andere nick en een ander forum oud) en ik had de behoefte hier wat neer te plempen waar ik al een tijd mee loop. Het is een heel verhaal, dus ik kan me voorstellen dat je hier helemaal geen zin in heb, maar feel free om daarop los te gaan.

Gaat-ie dan:

Misschien is het een heel raar verhaal, maar ik wil het toch kwijt.
Dit jaar heb ik maanden in het ziekenhuis gelegen, door omstandigheden die niemand kon voorzien. Het ging slechts om het verwijderen van een cyste middels een kijkoperatie, en ach, mevrouw, over drie dagen loopt u weer vrolijk rond.

Na drie dagen liep ik wel, maar helaas hangend aan de arm van mijn echtgenoot naar de SEH (op zondagavond, zal je altijd zien), een enorm abces in mijn buikwand en vliegende koorts. Spoedopname en diezelfde nacht spoedoperatie.
Daarna voor lange tijd naar de ic, want ondanks veel complicaties die onderdrukt moesten worden, moest de aanleiding voor die kijkoperatie wel verwijderd worden.
Ging niet door, weer een spoedoperatie wegens nieuwe abcesvorming en daarna weer lange ic-opname.

Weken later definitief geopereerd, met nog ruim een maand complicaties erachteraan. Talloze verhuizingen van verpleegafdeling naar ic naar mc en weer naar een andere verpleegafdeling. Intussen moest ik opnieuw leren eten, zitten en lopen, en vooral leren ademen. Lang leve de optiflow! Wat een rotgevoel is het om niet behoorlijk te kunnen ademen. Ik wens het niemand toe.

Als je zelfs niet meer zelfstandig kan gaan zitten, laat staan kan douchen of zelfs maar naar de wc kan, is dat in eerste instantie vernederend en mensonterend. Maar daar hebben ze me in no time doorheen geholpen. Ik heb me er maar aan overgegeven, want een andere keuze had ik niet. En dan wordt het probleem ook steeds kleiner.

Mijn keurig geregelde diabetes II maakte ineens amok doordat mijn lijf helemaal van slag raakte, en ik moest ineens aan de insuline. Leren meten en spuiten, brrrr in het begin, maar alles went. Ook daarbij kreeg ik geweldige begeleiding, door wie er ook maar beschikbaar was. 'Kom op, mevrouw Dewi, u zit boven de 12,5, dus u moet even spuiten'. Nou ja, okee dan maar. Ik ben er nu, na een maand of wat, weer vanaf, hoera!

Voor mijn man vond ik het eigenlijk het ergste. Hij heeft twee keer afscheid van me moeten nemen, en hoewel het allemaal goed is afgelopen, heeft dat een heel zware wissel op hem getrokken. Hij is mij al die maanden vrijwel elke dag twee uur lang komen bezoeken. Het heeft ons huwelijk wel heel erg veel goed gedaan.

Dit verhaal is nu al te lang, en ik ben nog steeds niet op mijn uitgangspunt.
Het klinkt idioot, maar ondanks alle narigheid, pijn en onzekerheid heb ik een ontzettend goede tijd meegemaakt in het ziekenhuis. Het geduld, de betrokkenheid en zeker de humor van de artsen en de verpleegkundigen/-hulpen/stagiaires en ook de medewerkers van de voedingsservice hebben me positief verbijsterd en psychisch op de been gehouden.
Het eindeloze geduld en de motivatie van de fysio om me weer aan het zitten en lopen te krijgen waren heel erg stimulerend. De maffe tekeningen die een verpleegkundige op mijn kamerbrede pleisters maakte, waren hilarisch; we hebben er erg veel plezier om gehad.
De behandelingen waren vaak verre van leuk, er stonden tig keer per dag artsen (in opleiding) aan mijn bed en ik heb op een gegeven moment voorgesteld om entree te gaan heffen, dan had ik nu riant met vakantie gekund.
Maar na al die tijd mocht ik eindelijk naar huis, onder supervisie van de gespecialiseerde wondzorg.

Maar hoe dan ook, ik hoor op dit ogenblik weer hoe onheus ziekenhuispersoneel behandeld wordt. Werd er eerst voor ze geapplaudisseerd, nu worden ze uitgescholden, belaagd en soms zelfs bedreigd. Ik word daar heel erg boos en verdrietig van. Het is onvoorstelbaar hoe hard er gewerkt wordt om de medische wereld op de rit te houden.
Dus lieve jongens en meiden (van artsen tot schoonmakers), weet dat er ook patiënten zijn die jullie werk enorm waarderen, hun leven aan jullie te danken hebben en soms, heel soms zelfs een beetje heimwee naar het ziekenhuis hebben. Vanwege jullie gezelschap, jullie steun en kundigheid en de rust die ik, ondanks alle hectiek, bij jullie ervaren heb. Nogmaals heel, heel hartelijk bedankt!

wat een ellende heb je meegemaakt. Veel sterkte en beterschap. 
en goed om te delen dat je zo’n positieve ervaring had. Dat mag ook gezegd en gehoord worden. 

Ik heb ook hele positieve ervaringen met de zorg, in eerste instantie een verkeerde diagnose, maar me er vervolgens wel bovenop geholpen. Het is natuurlijk schandalig wat er nu gebeurt he, bedreigingen en noem maar op, mensen zijn gek geworden gewoon. Als je iets hebt en het gaat echt mis in de zorg kan ik me voorstellen dat emoties uit de hand lopen, maar dat hele wappie gedrag daar moet paal en perk aan gesteld worden.
Ik kan gewoon nog van harte klappen voor de zorg! 

Enorm fijn dat je zo positief bent over dit ziekenhuis! Heb je ook overwogen om het op zorgkaart.nl te zetten? Bij ons in het ziekenhuis worden dit soort mooie ervaringen op zorgkaart op ons intranet gedeeld. En zo kunnen ook patienten die graag ervaringen over dit ziekenhuis willen weten erover lezen.

Ik wens je verder een goed herstel toe!

De vader van mijn vriend ligt in het ziekenhuis en ik ben bij een paar familiegesprekken geweest. De betreffende arts legde met eindeloos geduld alles uit en nam echt de tijd voor de familie. Zodra de behandeling helemaal is afgerond ga ik ook een heel positieve review op zorgkaart zetten.

oh jeetje wat een traject! fijn dat het nu weer goed gaat. En idd applaus voor de zorg.

Ik ben een jaar of 4 terug geholpen aan galstenen. Had van meerdere gehoord dat je niet zo geopereerd werd, maar ik was om half 9 bij de huisarts en lag om 15 uur op de operatietafel. Iedereen veel aandacht voor je, en ik kon gelukkig de volgende dag weer naar huis. 

Succes nog met je herstel

Wat een ellende heb jij meegemaakt. Sterkte met je herstel  

Ik ben het volledig met je eens! 
Ik lig regelmatig in het ziekenhuis en op 'mijn' afdeling zijn ze allemaal  ontzettend lief en betrokken.  Ook al hebben ze het vreselijk druk, er is toch altijd weer tijd voor een praatje, lolletje of schouder om op te huilen. Ik heb bewondering voor hun eindeloze geduld. 

Dus ook namens mij: hartelijk dank    

Ik heb dit jaar 2 keer in het ziekenhuis gelegen en was geen typische patiënt. Lees hoogzwanger in combinatie met een neurologisch probleem. 
Maar wat waren ze lief voor me en wat voelde ik me geholpen toen ik niks meer kon en niemand wist hoe het uit ging pakken. Vergeet ook nooit meer de nacht verpleegkundige die bij me kwam zitten de nacht voor mijn operatie toen ik heel erg moest huilen van alle stress en hormonen. Die ging zich even melden bij haar collega’s en heeft daarna een hele tijd bij mij gezeten. 
Ben dan ook mijn werk in de zorg als personeelsbemiddelaar nog meer gaan waarderen en hoop iedere zorgmedewerker die via ons werkt altijd een gevoel van erkenning en trots op zijn of haar werk te geven. 

Dewi-Sri

Dewi-Sri

08-11-2021 om 21:59 Topicstarter

Poeziemauw schreef op 08-11-2021 om 20:05:

Ik heb dit jaar 2 keer in het ziekenhuis gelegen en was geen typische patiënt. Lees hoogzwanger in combinatie met een neurologisch probleem.
Maar wat waren ze lief voor me en wat voelde ik me geholpen toen ik niks meer kon en niemand wist hoe het uit ging pakken. Vergeet ook nooit meer de nacht verpleegkundige die bij me kwam zitten de nacht voor mijn operatie toen ik heel erg moest huilen van alle stress en hormonen. Die ging zich even melden bij haar collega’s en heeft daarna een hele tijd bij mij gezeten.
Ben dan ook mijn werk in de zorg als personeelsbemiddelaar nog meer gaan waarderen en hoop iedere zorgmedewerker die via ons werkt altijd een gevoel van erkenning en trots op zijn of haar werk te geven.

Dewi-Sri

Dewi-Sri

08-11-2021 om 22:02 Topicstarter

dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Vanavond kan ik niet meer reageren, maar morgen ben ik er weer!

Het ziekenhuis is een wereld op zich. Fijn dat je dat op deze positieve manier hebt ervaren en dat je ondanks je heftige opname ook zoveel lol hebt gehad met het personeel. Humor is zo belangrijk en werkt louterend. Dit soort dingen (groot en klein) zijn de zaken in het contact met mensen waarom het werken in de zorg zo leuk is. Zolang je als medewerker elke dag voldoende van dit soort dingen kunt zien, heb je veel plezier in je werk. 

Grappig dat hier Zorgkaart wordt genoemd - volgens mij is dat een beetje "oud". Je kunt ook een reactie achterlaten via social media of even contact opnemen met de afdeling Patientenvoorlichting, als je verder nog iets wil doen. Ik neem aan dat je de afdeling flink in het zonnetje hebt gezet bij je ontslag? 

Veel sterkte bij je verdere herstel. Geef jezelf de tijd om weer te landen! 

anijsblokje schreef op 09-11-2021 om 06:53:


Grappig dat hier Zorgkaart wordt genoemd - volgens mij is dat een beetje "oud".

Toch worden bij ons in het ziekenhuis alle positieve waarderingen op Zorgkaart, maar inderdaad ook die via andere media binnenkomen op het intranet gezet.

Dewi-Sri

Dewi-Sri

10-11-2021 om 16:54 Topicstarter

Wat fijn om hier zoveel herkenning tegen te komen! En te lezen dat jullie, ondanks jullie narigheid, ook zoveel waardering hebben voor de zorg.
Ik ben vorige week voor de (voorlopig) laatste keer bij 'mijn' chirurg geweest, en het was hartverwarmend hoe enthousiast en meelevend ze was, omdat alles goed bleek te zijn. Er is nog een lange weg te gaan voor ik er van binnen weer een beetje normaal uitzie, maar zij en ik hebben er alle vertrouwen in dat dat weer goed komt.

Ik ben vorige maand ook even terug geweest op mijn laatste afdeling, waar ik het langst gelegen heb, om even te kijken of er een 'bekende' dienst had en die even gedag te zeggen. Dat werd heel erg gewaardeerd.

Degenen onder jullie, zoals Gifkikker, die ook vaak in de narigheid zitten, wens ik heel veel sterkte en waar mogelijk beterschap

Wat een leuk topic, al is de aanleiding verschrikkelijk gezien hetgeen TO heeft moeten doorstaan!

Ook ik heb enorm veel respect voor de zorg, althans, een deel daarvan, want ik heb ook zeker heel wat negatieve ervaring mogen opdoen tijdens mijn ruim 6 maanden opname! Qua ziekenhuis, chapeau!! Zij hebben mij echt door de moeilijkste momenten heengetrokken op momenten dat ik het vertrouwen in mijn eigen lichaam totaal was kwijtgeraakt! Het geduld, het luisterend oor, de pep-talks en simpel “hand vasthouden”, geen woorden voor en eeuwig dankbaar! 

Maar vanuit het ziekenhuis kon ik niet naar huis en werd overgeplaatst naar een revalidatiecentrum, werkelijk the hell! Zeer incompetente leerlingverzorgenden en daar werd mij pas duidelijk hoe slecht het met de zorg in het algemeen in gesteld. Ik vergelijk het altijd met de reclame die je vaak ziet vwb landmacht of luchtmacht……geschikt/ongeschikt. De toelatingseisen zijn vlgs mij door het tekort aan zorgpersoneel totaal vervaagd. Aan de ene kant begrijpelijk, maar komt zeker niet ten goede vwb zorg.

En het klappen voor de zorg tijdens Covid vond ik eerder een belediging, gênant vond ik het zelfs, net zoals hun zgn bonus die zij ontvingen. Zij zouden gewoon standaard zoveel meer moeten verdienen, zodat de toelatingseisen ook wat aangescherpt kunnen worden. 

Ik ben ervan overtuigd dat mensen in de zorg dit doen vanuit hun hart, het in hun genen zit, want zoveel toewijding valt niet domweg aan te leren met een opleiding. Respect! 🙏

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.