Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Zit in de metro op weg naar huis en opeens denk ik aan jou, Millie. Ik hoop dat je het goed hebt, daar waar je bent. ♥️
Parodie schreef op 21-03-2023 om 17:03:
Zit in de metro op weg naar huis en opeens denk ik aan jou, Millie. Ik hoop dat je het goed hebt, daar waar je bent. ♥️
Dat hoop ik ook. Ik dacht vandaag aan haar man en zoontje. Vraag me af hoe het met ze gaat 
Denk vaak aan je Millie 💫
En aan jullie Millieman en monstertje
Vandaag moest ik aan Millie denken toen ik mijn eigen monstertjes weer eens achter het behang wilde plakken. Ik werd me ineens even bewust van mijn kroon en heb mijn draken flink geknuffeld.
Ik hoor regelmatig dat liedje voorbij komen dat hier gepost werd. Wat Milie toen bij de verjaardag van monstertje afspeelde. Telkens als dat liedje hoor denk ik weer aan haar, en degene die haar nu zo moeten missen.
Ik kijk naast me naar mijn slapende lief die na een jaar behandelingen weer op begint te krabbelen en ben zo dankbaar dat ik hem voorlopig nog mag houden.
Zo oneerlijk dat Millie-man en monster dat niet gegund was.
Mijn borduurwerk, de libel Millie, hangt boven mijn eettafel en altijd als ik ernaar kijk, wordt ik aan "onze" Millie herinnert.
Ze heeft me veel geleerd, en ik heb de "Milliepower" regelmatig nodig.
Lieve Millieman, ik hoop dat het wat minder donker is voor jou en de kleine man.
♥️
❤️
mis je lieve Mililie💞
denk ook nog vaak aan jullie lieve Millie. Baby millie wordt over een maandje alweer 1. Wat vliegt de tijd. Hoop dat je het goed hebt waar je ook bent en dat je neer kan kijken op je mannen. Het blijft zo oneerlijk en vreselijk verdrietig. Dikke knuffel
Gisteren hoorde ik "Millies " liedje op de radio en toen moest ik ook gelijk weer aan haar denken. Ze wordt nooit vergeten. Heeft echt een steen verlegd.
Ik denk ook nog regelmatig aan Millie en hoe het met haar mannen gaat. Op momenten waarop ik het niet verwacht; in de trein, buiten in de zon of op werk tijdens een drukke vergadering denk ik ineens aan haar. Dat zij dit niet meer meemaakt, waar wij ons druk over maken en waarom het zo kort- en lang geleden tegelijkertijd voelt. Ik hoop altijd dat ze op een plek is waar ze rust heeft gevonden en de aanwezigheid van haar geliefden nog voelt of ziet.
Wat zei zij ook alweer over gezondheid en kroon?