Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Lieve Millieman, ik kan me een piepklein beetje inleven in het verdriet dat je hebt dat je je oude leven niet meer terugkrijgt en hoe rauw die werkelijkheid voelt en dat een mensenhart dat maar in stukjes aankan. En dat zoiets inktzwart kan voelen. Alle wijze woorden dat het weer beter wordt, weet je zelf uiteindelijk ook, want dat is het enige waarom een mens zou doorgaan, naast dat je papa bent van een klein jongetje en hij zijn papa hard nodig heeft. Ik hoop dat je jezelf niet vergeet en elke dag is de ene voet voor de ander en zo kom je ongemerkt steeds een beetje verder.
Ik denk aan jou, je zoontje en alle andere dierbaren.
🌸
zorg goed voor jezelf Millie man. En een dikke knuffel aan monstertje
Beste MisterMillie en MillieMonster,
Lieve allemaal,
Dat Millie telkens weer afscheid moest nemen van dingen die bij het leven van een jonge vrouw, jonge echtgenote en vooral jonge moeder (zouden moeten) horen, vond ik zeer pijnlijk. De manier waarop ze haar toestand en de bijhorende gevoelens, hoop en soms wanhoop beschreef, was ronduit pakkend. Ze kon loepzuiver en haarscherp in woorden omzetten wat er in haar hart, geest en leven omging. En toen kwam het definitieve afscheid.
En daar zijn we allemaal ondersteboven van maar veranderen kunnen we het niet meer.
Wat mij betreft, ik hou het hierbij in dit topic. Niemand mag me verkeerd verstaan: Millie zit (en zal) nog lang in mijn hart (en gedachten) zijn en de lessen die ik van haar heb geleerd hoop ik van mijn leven niet meer te vergeten. En omdat ik schrijf dat ik stop, betekent het niet dat ik hier niet nog eens geregeld ga komen kijken welke berichten de medeschrijfsters nog achterlaten. Maar voor mij is 'de ziel' uit dit topic en zelf dus nog posten ga ik hier niet meer doen.
Mijnheer, u weet dat ik (en ik zeker niet alleen, er zijn er honderden) u, tesamen met uw zoontje, toewens dat jullie de draad van het leven weer kunnen opnemen. En ik geloof dat jullie dat kunnen, with loving memory.
Ook aan alle mensen die hier mee hebben geschreven (en vooral dan de zieken), ik wens jullie allemaal 'het beste'. Wij met zijn allen zullen altijd verbonden blijven als 'schrijvers in het Millie-topic'.
Herkenbaar 💞
Mooi beschreven, Letterkoekje. Ik ben het helemaal met je eens. Ik denk ook nog veel aan Millie, maar zal (voorlopig?) niet meer hier schrijven.
lieve Millieman en monstertje, ik denk vaak aan jullie
Ik denk ook heel veel aan jullie. Ik hoop dat het redelijk met jullie gaat, zo ver als dat mogelijk is natuurlijk.
♥️
🌼
Lieve Millie... er is misschien een kleine Millie onderweg. 
Hier weer een bericht van Millieman. Ik ontving al enige tijd geleden een doos vol lieve en warme kaarten van jullie, lezers van Millie's topic. Het duurde even voor ik er mentaal klaar voor was om de brieven te openen.
Gisteren heb ik met hulp van onze, het monstertje, de brieven geopend en gelezen. Zoals je op de foto kunt zien deed hij goed zijn best om de enveloppen zelf open te maken. Als dat eenmaal was gelukt dan benoemde hij luidkeels wat hij op de voorkant zag, zoals vlinders en bloemen maar vooral veel eikeltjes (!).
Het is hartverwarmend om jullie boodschappen te lezen. Nu, twee maanden na haar overlijden, is haar afwezigheid als een diepe open wond. Het verzacht iets om te voelen dat er zoveel lieve mensen zijn die de moeite hebben genomen om ons een hart onder de riem te steken en een persoonlijke boodschap te sturen.
Millie is ook weer even iets dichterbij als ik lees wat voor een impact ze op het leven van anderen heeft gemaakt; de kaarsjes die in allerlei huizen voor haar worden aangestoken, hoe haar liefde voor het monstertje en mij inspireert om je geliefden stevig vast te houden en hoe ze gezonde mensen de onzichtbare kroon van hun eigen gezondheid heeft laten zien. (Of zelfs als inspiratie voor de naam van een kindje? Gefeliciteerd Regendrup!) Het is een voorrecht dat ons leven door haar is verrijkt.
Heel veel dank voor alle lieve kaarten en warme woorden. Het monstertje en ik doen samen ons best om er iets van te maken, gelukkig met hulp van lieve familie en vrienden om ons heen.
Tranen en ren brok in mijn keel. Wat lief dat je hier af en toe wat achterlaat voor ons wat een heerlijke foto van jullie monster! En dankjewel
Millieman,
Ik kan de juiste woorden niet vinden. Blij en opgelucht te lezen dat het naar omstandigheden gaat en dat jullie de kaarten en berichten als prettig hebben ervaren. De foto's maken het voor mij helemaal af. De liefde spat door het scherm. Bedankt voor dit persoonlijk inkijkje.
Veel liefde en goeds voor in de toekomst.
Wat mooi en fijn dat je nog een update komt geven. We leuk dat monstertje zo met de kaartjes bezig is geweest.
En wat een ontroerende foto van jullie samen. De twee mannen, samen in een soort van eenzaamheid.