Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Wat lief, Auwereel! Het heeft alsnog extra lekker gesmaakt door al jullie toejuichingen. Ik heb een decadent broodje gehad met truffelmayonnaise en pijnboompitjes, dus calorieën waren geen probleem 

Jillz, jij omschrijft zo precies hoe gekmakend het is, die continue strijd met eten. Ik denk dat ik vroeger had gedacht, oh fijn toch, nooit aan de lijn hoeven, en eten wat je maar wil als je zin hebt. Maar die naïeve ik had geen idee gehad van de negatieve obsessie die er tegenover staat. Het is totaal niet meer vanzelfsprekend. Het komt heel nauw of iets me wel of niet aanspreekt. Soms vind ik iets wat ik makkelijk eet, en daar moet ik ontiegelijk zuinig op zijn, want ik hoef het maar een keer te ruiken als de wind verkeerd staat en ik hoef het nooit meer. Weg safety-food. Gedurende de dag word ik steeds nerveuzer als ik nog niks substantieels binnen heb gekregen, want de eetlust wordt ook zwakker als ik langer niks eet. Plus de tijd die ik nog over heb om te eten tikt weg, en daarmee ook de hoeveelheid die ik binnen zal kunnen krijgen. Maar tegen mijn zin in eten, resulteert dan weer in misselijkheid en vaak dus weer een categorie voedsel die me vanaf dan tegenstaat. Ik heb helaas altijd heel veel moeite gehad met eten onder druk, waardoor ik vroeger ook op het randje van eetstoornissen heb gebalanceerd. Sommige mensen gaan juist eten van stress, ik sla compleet dicht. Dat speelt me nu extra parten. Het gevoel van opluchting als ik gewoon een portie binnen heb van iets, die niemand me meer kan afnemen, is echt een van de hoogtepunten van mijn dag. Ook dat eenzame wat je omschrijft is heel naar. Eten is normaal gesproken iets van gezelligheid, van verbinding. Je zit samen en geniet van dezelfde maaltijd. Maar ik moet compleet mijn eigen plan trekken, wil ik niet doorzichtig worden. Dus zit ik toe te kijken hoe monster en man iets heel normaals eten, waarvan ik kokhals als ik te dichtbij kom. Om een uur later dan 3 hotwings te bestellen of een blikje bouillon op te warmen. Of 2 dropjes te eten. Ik voel me schuldig over het voorbeeld wat ik hiermee aan mijn zoon geef. Dus eet ik uit zijn zicht, zodat hij tenminste niet al die troep ook wil. Maar dat is natuurlijk totaal niet de gezellige, gezonde gezinsmaaltijd zoals ik die voor me zag en voor hem had willen creëren. Zo zie je hoe iets doodnormaals als eten een woelige mentale strijd is geworden, die op de achtergrond van alles aanwezig is.

Maar! Nu kan ik gelukkig weer wat eten, dus probeer ik wat meer los te laten en vertrouwen te hebben dat mijn lijf op tijd om brandstof vraagt. Over obsessies gesproken: monstertje had dus een paprika-dag waarin hij dat woord veel zei. Ook wilde hij er steeds één vasthouden. Ik vond dat zo grappig dat ik deze foto met jullie wilde delen:

Mijn liefje met Papi de Paprika 🫑. Overigens moet je vooral niet zo'n bizarre suggestie doen als de paprika ook daadwerkelijk ópeten, en de stukjes van Papi die 's avonds in zijn tortilla zaten zijn er dan ook vakkundig uit gepeuterd "weg" zeggend (ook een nieuw woord, hij zegt het meer als 'wggg' en dan zijn handje opgericht).

Winterkoud, het is inderdaad wel lastiger om dit gevecht constant te hebben dan eens in de zoveel tijd. Maar ik merk wel dat dezelfde mindset helpend is: namelijk rustig blijven en je realiseren dat je weken zonder eten kan. De paniek, die jij ook omschrijft Jillz, is namelijk echt funest voor het natuurlijke proces van eetlust. Of het nou terecht is of niet, enorm jezelf straffen met móeten eten is sowieso niet de oplossing.

Jillz, grappig, wat jouw dochter met peer had is voor monstertje appel (áppow). Wel vooral dingen die er wat op lijken, zoals tomaat of sinaasappel. Inderdaad heerlijk die eerste woordjes en de articulatie: peer klinkt meer als peeja. Ik moest ook glimlachen om je grillworst, want ik heb ook precies die fase gehad (en weer achter me gelaten). Ook inderdaad het schuldgevoel over daarna weer eten weggooien als het uit de gratie is geraakt, of de beteuterde blik van je geliefde als hij je een broodje aanbiedt en je alleen kan reageren met een gepijnigde kreun. Mijn man weet inmiddels ook heel goed dat eten iets is waar we het niet zomaar even over kunnen hebben. Een luchtige vraag als, 'zal ik een soepje voor je opwarmen?' Op het verkeerde moment kan mijn associatie met dat soepje alweer verpesten. Of als hij zelf bijvoorbeeld zegt dat zijn eten niet lekker was, word ík daar misselijk van. Het klinkt zo prinses op de erwt, maar het is geen onwil. Ik voel me eigenlijk altijd vijf weken zwanger 😅

Vandaag ook wakker geworden zonder het extreem beroerde gevoel. Hopelijk blijft dat nu even zo, aangezien man dit weekend een bruiloft heeft in het buitenland en ik met mijn broertje samen het monster ga verzorgen. De ervaring leert dat ik toch altijd net iets meer/teveel doe in dat soort situaties, ondanks de beschikbare hulp. Dan is het fijn als ik niet al met een dikke achterstand begin. Het mooie weer zal ook wel helpen, monster heeft niet veel meer nodig dan een badje water in de tuin en wat emmertjes en gieters, en wellicht een paprika