Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Hoi lieverds,

De eerste hobbel, de embolisatie, is inderdaad genomen. De procedure was geheel pijnloos, maar de houding waarin ik moest liggen helaas niet. Gelukkig ging het door de sedatie wel heel snel voorbij, omdat ik toch steeds wegdommelde tussen de pijn door. Het is gelukkig goed gegaan.

Na de embolisatie werd ik meteen opgehaald voor een mri. Ze wilden mijn rug nu goed in kaart brengen. Blijkbaar was er een vermoeden. En dat vermoeden bleek helaas juist, hoorde ik toen twee neurochirurgen mij een bezoekje brachten. De tumor op de wervel waar ik vorige keer zo stevig aan geopereerd was, die nagenoeg weg was gehaald: die is terug. En zodanig groot dat ze twijfelden of ze de huidige operatie wel moesten doorzetten. Omdat ik hoogstwaarschijnlijk alsnog op korte termijn in een rolstoel zal belanden door de hoger gelegen tumor. Dan is het niet zinvol meer om te opereren, zeiden ze.

Klap in mijn gezicht is een understatement. Inzinking ook. Ik word opgegeven, drong tot me door. De artsen vervolgden met dat ze hadden besloten om de operatie van morgen toch door te zetten, omdat mijn oncoloog nog een kans wilde geven aan ons plan B medicijn, dat dat de tumoren misschien zou kunnen remmen waardoor dat scenario zou kunnen worden voorkomen. Dus ik lig hier nu nog op de neurocare na te snikken van een enorme schok, van wederom slecht nieuws vlak voor een operatie, als mijn man niet bij me is (het monster moest eten en naar bed). Me voorbereidend op een loodzware ingreep die slechts voor een heel kort resultaat zal zorgen. Want, zo zeiden ze, ik moet er ernstig rekening mee houden dat ik binnenkort een dwarslaesie zal krijgen.

Ik heb eigenlijk even geen woorden, behalve de feiten. Wat het met me doet is te groots om nu te beschrijven. Ergens denk ik gewoon dat dit niet over mij gaat. Dat kan toch niet, dat meisje wat alles had? De leuke baan, de knappe slimme man, het droomhuis in wording, het prachtigste kind, de mooiste kleding. Dat meisje zit nu in een operatiehemd in haar eentje. Haar ooit slanke en fitte lichaam is nu zwak en vol met ziekte. Haar vooruitzichten slecht en donker. Haar man en kind ver weg. Het is dat ik niet in karma geloof, maar anders zal ik toch iets verschrikkelijk fout moeten hebben gedaan om deze straf te verdienen.

Al onze hoop is op plan B gevestigd.