Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Hee lieve allemaal,

Geen nieuws was ook echt geen nieuws in dit geval 🙂 lief dat jullie aan me denken.

De verkoudheid trekt heeeel langzaam weg, hoewel ik sinds drie dagen er een keelontsteking bij heb. Zo blijft het aan de gang en kost het me nog wel kostbare energie. Maar zo héél beroerd is het gelukkig niet meer. 

Gisteren had ik mijn laatste bestraling van de serie van vijf. Het was telkens een lange zit (lig) van zo'n 40 minuten, omdat ze mijn linkerbeen in twee delen bestraalden en daarna mijn rechterbeen nog los. Ik heb er geen vreselijke pijn aan gehad tot nu toe, maar wel erg snel vermoeide en stijve benen. Zo tegen 18u kan ik beter een lekker plekje op de bank hebben uitgezocht, want dan houden ze er echt mee op. Gelukkig is de boel hier dan ook aan het afronden en kan ik nog wel mijn monstertje van een flesje melk en een verhaaltje voorzien. 

Fysiek dus niet echt grote vooruitgang, maar wat wel weer een beetje terugkomt is mijn levenslust. Ik was zo beroerd dat ik echt niks kon. Vandaar ook de stilte hier. Maar ik krijg nu weer langzaam wat meer ruimte in mijn hoofd voor andere dingen dan letterlijk de dag doorkomen. 

Morgen gaan we toch weer eens proberen om een speeltuin te bezoeken. Voor monstertje is dat zó leuk. En frisse lucht is voor mij ook goed.

Op medisch vlak verder even geen nieuws, het effect van de bestralingen kan nog maanden op zich laten wachten. Wat wel fijn is: op de scans die vorige week van mijn benen werden gemaakt om de bestralingen te plannen, was in ieder geval te zien dat het bot van mijn niet-geopereerde been nog steeds mooi intact is zonder vergroot risico op breuk. Dus dat is sinds november niet enorm geëscaleerd. 

Ik hoop dat de hele voorzichtige stijgende lijn mag doorzetten en ik binnenkort weer een stuk meer kan!