Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Sterkte met de rit naar het ziekenhuis vandaag, Millie, en succes met de kuur. Ik hoop dat de pijnspecialist iets voor je kan betekenen.
Hoe is het met je monster?
Sterkte vandaag lieve Millie! Ik hoop dat de pijn snel minder wordt en nog liever verdwijnt.
Heel veel sterkte Millie. Hopelijk ben je de nacht redelijk doorgekomen en is de weg naar het ziekenhuis goed en zonder drempels en slecht wegdek en dat heeft de pijnspecialist een goed plan.
Ik duim voor je vandaag, Millie
_Arianna_ schreef op 05-08-2022 om 08:39:
Heel veel sterkte Millie. Hopelijk ben je de nacht redelijk doorgekomen en is de weg naar het ziekenhuis goed en zonder drempels en slecht wegdek en dat heeft de pijnspecialist een goed plan.
Ik sluit me hier helemaal bij aan. We denken aan jou, Millie! 🙏🏻
succes vandaag 😘
Millie succes vandaag. Of moet ik dat eigenlijk tegen het geneesmiddel zeggen; zet hem op.
Zet Hem Op Medicijn van Millie. En zenuwblokkeerspuit, doe je ding! Help Millie!
Even een knuffel voor jou en je mannen.
Ik duim dat je dag niet heel zwaar is.
Hoi lieve Millie,
Ook van mij een hele stevige omhelzing en een knuffel. Ook ik hoop dat de rit naar het ziekenhuis meeviel en dat er nu een goede oplossing voor de pijn is. Pijn is zo naar, en overheerst alles, ik gun je zo dat het komende weekend zonder of met veel minder pijn zal zijn en dat er ruimte is voor rust en genieten met je twee mannen. (Ik hoop ook zo dat monster weer in een meer engelachtige bui is in plaats van een monster-draak… al horen die achter-het-behang-plak- fases er ook gewoon bij…)
En ik zou zo graag willen dat ik meer voor je kon doen dan alleen woorden 
Sterkte vrouw 
Weet soms niks meer te schrijven... lees alles met een brok in mijn keel. Wil je alleen laten weten dat er veel aan je gedacht wordt. Je krijgt zo veel op je bordje, heb geen woorden die het leed verzachten. Dikke knuffel.
Een 🍀 vanuit het noorden van Nederland
Kinderen lijken een sensor te hebben voor wanneer je je minder voelt. Die van mij gaat als ik moe/grieperig bent ook altijd opzoek naar kattekwaad (en dingen die ze normaal nooit doet). Hopelijk voelt monstertje snel weer aan dat iets teveel monster zijn niet helpend is.
En ik duim ook dat gisteren alles goed is gegaan en dat je vandaag weer een topdag hebt. Die achtbaan waar je in dit mag wel weer eens omhoog.
Bedankt voor de lieve berichtjes ❤
Helaas lig ik nog steeds in het ziekenhuis. Artsen vonden het niet verantwoord om me naar huis te sturen met zoveel pijn, en ik ben dus opgenomen voor het weekend. Ik lig nu aan een morfinepomp waar ik zelf kan drukken als ik pijn heb. Zo hopen ze als laatste redmiddel te kijken of ik in te stellen ben op de juiste dosering. Maar het helpt eigenlijk totaal niks, ook al druk ik me een ongeluk. Ja, in rust misschien een beetje, maar zodra ik bepaalde bewegingen maak (die heel noodzakelijk zijn), schiet de pijn erin en geen middel wat dan helpt. Ik denk dat ik de conclusie dus ook wel weet van dit weekend: ik ga een chordotomie laten doen. Ik kan gewoonweg niet langer deze pijn dragen, hij móet weg. Ik denk dat ik een limiet heb bereikt van wat menselijk draaglijk is. En dan vooral met die stabiele scan in het achterhoofd..ik moet nú leven, pakken wat ik pakken kan. Niet creperen in een ziekenhuis ver weg van mijn gezin. Want zo blijkt ook weer, het kan zomaar omslaan. Tijd is zo kostbaar nu, een minuut in pijn en weg van man en monster is een minuut teveel.
Gisteren liep de pijn in de avond zo hoog op dat ik eigenlijk niet eens een centimeter kon verliggen op het bed. Jammerend en huilend heb ik me in een positie gemanoeuvreerd waarin de pijn nog het minst was. Gelukkig begon toen mijn avondmedicatie iets te werken en toen de opgeroepen anesthesioloog kwam, was het toch weer op een niveau dat me meenemen en een ruggenprik geven toch niet nodig was. Maar het scheelde een haar. Ik ben dus ook doodsbang voor dat tijdstip vandaag, dat ik misschien weer zo intens moet lijden.
Man en Monster komen straks even op bezoek, dat is wel gezellig. Hij heeft vannacht weer de hele nacht gespookt, net als de vorige keren dat ik in het ziekenhuis lag. Arm manneke. Ik hoop zo dat ik snel, pijnvrij, weer bij hem thuis ben en lekker naar de speeltuin kan, boekjes kan voorlezen en zijn driftbuien opvangen. 
Wat een ellende moet je doorstaan Millie. Ik wet niet goed wat te zeggen, behalve dat je gelijk hdbt dat je nu elke minuut moet pakken die je pakken kunt. Ik denk regelmatig aan je. Konden alle positieve gedachten voor jou van de forummers je pijn maar wegnemen maar dat gaat helaas niet.
🧡 heel veel sterkte.
Wat een ellende lieve Millie.
Zoveel pijn trekt niemand, ik vind het vreselijk voor je.
Je hebt helemaal gelijk dat je nu alles uit je leven wilt halen, bij je gezinnetje zijn.
Je kleine mannetje die mama mist.
Ik hoop echt dat je vandaag een beslissing kunt nemen samen met de anesthesioloog wat betreft de pijn.
Lieverd ik denk aan je, dat is helaas het enige wat ik kan doen naast mijn schrijven hier.
Dikke knuffel van mij.
♥️♥️