Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Het is ook zo oneerlijk
Bedankt dat je ons laat meedelen ook op de lelijke momenten. Je omschrijft het zo mooi en goed. Daarmee help je ongemerkt heel veel andere mensen die er herkenning in vinden of die daardoor mensen in hun eigen omgeving beter kunnen steunen/begrijpen.

Wees ook niet bevreesd jij zult herinnert worden als een weerbare vrouw, die is blijven vechten en alles eruit heeft gehaald wat er in zat. Jouw familie en monster zullen echt trots op je zijn. Een paar dagen zwarte gedachten en gevoelens gaan dat echt niet veranderen. Het is juist goed dat het je soms allemaal zo aan het hart gaat, omdat het aangeeft hoeveel je van je leven en de mensen om je heen houd. Dus ik hoop dat je de lat voor jezelf wat lager kan leggen en kan accepteren dat het soms gewoon even heel erg zwart is.

Ik hoop dat de zon snel weer voor je gaat schijnen! En natuurlijk dat er een wonder gebeurd en dat je beter nieuws dan je kunt verzinnen krijgt.

Het is gewoon erg k., oneerlijk en moeilijk om een lichtpuntje te vinden. Troostwoorden zijn er dan al helemaal niet. 
Ik wilde je complimenteren met wat je voor monster achterlaat. Je gerust stellen over de indruk die mensen van je hebben. Iets attents zeggen over kijk eens naar no Guts no glory of zij je kunnen helpen een bizar groot feest voor monster of jezelf te organiseren. 
Maar het klinkt allemaal zo hol en leeg tegenover je rauwe verdriet. Zo is nietszeggend tegen jouw echte diepe ellende. 
Dikke knuffel voor je. Met een virtueel zakdoek voor je tranen. 

ik heb gewoon geen woorden, tranen over mijn wangen en daar heb jij niks aan. Maar ik heb ook niks troostend of bemoedigend, misschien dat je echt voor altijd zal voortleven in de harten van vele dat je man altijd over je zal blijven vertellen, en hoe gewenst en geliefd hij was voor jou, dat er altijd een ster naar hem zal kijken die over hem waakt en mag hij maar het tofste leven krijgen. 
Maar dit alles zal zonder jou zijn, zonder een trotste moeder...en dit maakt mij aan het huilen omdat ik je dit zo ontzettend hard gun.
Lieve millie voor nu gaat er van mij uit zoveel wensen dat je echt nog wat langer op het aardse blijft❣️

Meisje toch, ik gun je zoveel beter. Echt zoveel beter. 

Ik heb geen woorden. 
Ik vind je zó dapper. Wat moet jij allemaal toch voor ellende doorstaan.
In gedachten zie ik je zitten, in je eentje bij “jouw doos” die je met zoveel liefde en nog meer verdriet vult voor het liefste monstertje, en wat moet er dan toch wel niet door je heengaan allemaal aan gevoelens. Onvoorstelbaar gewoon.
Ik vind het bewonderenswaardig hoe je je diepste gevoelens, en hoe zwart ze ook zijn, hier deelt.
En nee, daar heb jij helemaal niks aan, hoe ik je daarin bewonder en diep respect voor heb, maar wéét het.
Hopelijk biedt het feit dat je je gevoel hier anoniem kan delen, een beetje lucht voor je.

Ik wens je wat lichtere dagen waarin je volop van je monstertje kunt genieten. En eind van deze maand het beste nieuws dat je maar hebben kunt.
Knuffel meis 

Hartverscheurend dit...
Het is zó erg dat je weet dat je alles moet achterlaten.

Denk vaak aan je. Maar daar heb je niks aan. 

Lieve Millie, hou je hier alsjeblieft niet in. Op geen enkele manier.

Er is natuurlijk ook helemaal níets eerlijks aan

Ach wat hartverscheurend is dit toch. Ik hoop dat je je morgen weer wat lichter voelt. En als dat niet zo is, dan kun je ons als uitlaatklep gebruiken.
Hele dikke knuffel lieve Millie, ik denk aan je.

Millie, ben je vanavond ook weer alleen thuis met Monster? Ik hoop dat je iemand hebt die in levende lijve een arm om je heen kan slaan, om je misschien iets minder alleen te laten voelen. 

Lieve Millie,

Uit meeleesstand door je verdrietige, maar oh zo sterke bericht. Het is zo zwart door de fysieke pijn en zo zwart door de emotionele pijn. Je wil dit het liefste iedereen besparen, maar jezelf en je naasten nog het meest. En als het lot jouw gezin dan uitkiest, dan moet jij het maar zijn die de ontzettend zware last moet dragen. Maar de keerzijde is dat je weet dat ze jou zullen moeten gaan missen. En ook dat zou je het liefste voor hen willen dragen. Het doet pijn tot in het diepste van je ziel en dat is terug te lezen.

Ik ben mijn kind verloren. Geheel onverwacht, zonder moment van afscheid. Mijn hart lag in scherven. Ik snapte niet dat het ons moest overkomen. Er zijn zoveel situaties waar kinderen ongewenst zijn of waar ze niet de liefde en verzorging krijgen die ze nodig hebben. Laat staan de kinderen die nog allerlei andere ellende moeten doorstaan. En ik stond daar. Met lege armen. En zoveel liefde te geven. Ik had verdriet om mijn kind, maar ook om mijzelf. Omdat ik niet de kans kreeg om de allerbeste moeder voor mijn kind te zijn en omdat ik allerlei soorten toekomst moest missen.

En zo zal het hart van jouw mannen en andere dierbaren in scherven liggen. Maar er komt een tijd dat ze de scherven langzaam weer aan elkaar kunnen lijmen, totdat het hart weer heel is. De scheuren blijven, de impact verdwijnt niet, maar het hart kan weer heel worden. Ik hoop dat je je ergens ooit kunt troosten met die gedachte.

Naar aanleiding van wat ik heb meegemaakt wees iemand mij eens op een overpeinzing van Marcus Aurelius, de laatste der Vijf Goede Keizers en een stoïcijns filosoof. Na een leven vol oorlog, strijd en het verlies van negen van zijn veertien kinderen, schreef hij iets met de strekking: “Ik ben blij dat al deze ellende mij overkomt en niet een ander. Een ander zou niet sterk genoeg zijn deze last te dragen.”

O wat ben toch dapper en strijdvaardig, en wat is het leven toch ontzettend oneerlijk 😢 wat gun ik jouw dat deze pijnen minder worden en jouw nog zoveel meer tijd gegeven word dan je nu hoopt!
Zoveel impact op jouw en op je allerliefste mannen.. machteloos zijn..dikke dikke knuffel