Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Lieve Millie, wat een zwaar en donker bericht om te lezen. Maar wat verwoord je het toch weer mooi én krachtig. Je bent in mijn gedachten.
Trouwens, ook hier herkenning wat betreft eenkennigheid van een dreumes. Maar ik snap dat dat jou extra zwaar zal vallen.
Heel veel sterkte, kracht en moed toegewenst. Neem de tijd om de zwaarte en de donkerte te erkennen, dan kun je vast over een tijdje met opgeheven hoofd de strijd weer monter aangaan.
🍀
denk aan jou Millie !
Ach Millie wat veel verdriet! Wat veel donkere wolken in je hoofd en wat weet je ze pijnlijk goed te beschrijven. Wat zwaar om hier door te gaan, niet gek maar wel jouw werkelijkheid.
Heb je vanuit de oncologie ook psychische hulp? Die is er wel hoor, misschien fijn om met een professional te praten?
Het gat na zo’n mooi naar ook heftig uitje van dit weekend kan ik me wel voorstellen en als leek zeg ik probeer inderdaad weer iets leuks te plannen, hoe klein ook.
En mijn kleinste had ook een enorme (in mijn geval) mama-periode. Heel bewust papa toen laten doen wat kon (hij werkte veel en was veel minder thuis dan ik). Voorlezen etc.. Pik je momentjes zodat het weer een ritueeltje wordt. Na het eten samen zingen, jij het boekje lezen voor het slapen. De dingen die je wel met hem kan doen. Het is echt een fase. Heel naar dat het je nu zo hard valt!
Ik duim keihard dat de medicijnen snel komen en je scans vooral niet weergeven wat je voelt. Zijn die al snel?
Ik voel, denk en duim met jou en jullie mee. Hele dikke knuffels xxx
En trouwens, als het topic ooit stopt, zal ik - zo lang het mogelijk is - nog eens naar je posts komen kijken. Gewoon 'om weer even bij je te zijn', om te kunnen lezen wat voor onvoorstelbaar prachtig mens en wat voor uitzonderlijke mama jij bent geweest.
Jouw dreumes beseft het natuurlijk nu niet, Millie, maar als hij ooit volwassen is en jouw pareltjes leest, dan weet ik dat hij overtuigd zal zijn dat hij een lot uit de miljoenen heeft getrokken met zijn moeder. Het enige jammere zal zijn dat zijn sprookje niet is blijven duren. Maar de zaadjes zijn geplant geworden en die zullen ook bij hem tot mooie eigenschappen leiden. Waar jij het begin van bent geweest, Millie, dat zal zich verder prachtig ontwikkelen.
Lov'you
Wat worden hier toch veel mooie dingen gezegd!
Veel sterkte Millie 
heel veel sterkte lieve millie
Letterkoekje, wat kun je toch prachtig schrijven
Aviendha schreef op 22-04-2022 om 16:59:
heel veel sterkte lieve millie
Letterkoekje, wat kun je toch prachtig schrijven
Oh, wow! Bedankt Aviendha!
We schrijven hier allemaal prachtig (want het komt uit ons hart).
Ieder volgens zijn eigen pennetje (dit is een dichterlijke vrijheid van mezelf op de uitdrukking: ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is! 
)
Dankjulliewel, allen, en in het bijzonder Letterkoekje, voor jullie mooie, lieve en oprechte reacties. De donkerte is er niet mee weg, maar ik zit er tenminste niet helemaal alleen in.
Hoe moeilijk het ook is om te spreken over mijn nagedachtenis, doet het me goed om te weten dat ik nog in jullie gedachten zal zijn als ik deze aarde heb verlaten. Als jullie één ding in mijn herinnering willen doen, laat het dan alsjeblieft zijn dat jullie je monstertjes (klein of al groot) heel goed vasthouden. Want dat is wat ik het liefst zou doen als ik hier mocht blijven. ♥️
Millie91 schreef op 22-04-2022 om 20:40:
Dankjulliewel, allen, en in het bijzonder Letterkoekje, voor jullie mooie, lieve en oprechte reacties. De donkerte is er niet mee weg, maar ik zit er tenminste niet helemaal alleen in.
Hoe moeilijk het ook is om te spreken over mijn nagedachtenis, doet het me goed om te weten dat ik nog in jullie gedachten zal zijn als ik deze aarde heb verlaten. Als jullie één ding in mijn herinnering willen doen, laat het dan alsjeblieft zijn dat jullie je monstertjes (klein of al groot) heel goed vasthouden. Want dat is wat ik het liefst zou doen als ik hier mocht blijven. ♥️
Ik hield het niet droog bij deze post. Wat een boodschap. Zeker nu mijn monster me vandaag echt het bloed onder de nagels vandaan haalde, zit ik nu met tranen over mijn wangen jouw bericht te lezen.
Je hebt helemaal gelijk. 
Dikke kus van mij voor jou!
Millie91 schreef op 22-04-2022 om 20:40:
Hoe moeilijk het ook is om te spreken over mijn nagedachtenis, doet het me goed om te weten dat ik nog in jullie gedachten zal zijn als ik deze aarde heb verlaten.
Millie, ik vond het héél gewaagd om over 'later' te spreken. Maar zoals ik schreef, ik wilde je mijn persoonlijke boodschap(pen) zelf overmaken. Ik wil dat je weet dat je zal gemist worden. En hiermee spreek ik (ben ik zeker van) niet alleen voor mezelf. Weet maar dat er hier collectief verdriet zal heersen als een bepaalde boodschap wordt doorgegeven. Je zit gewoon in ons hart want daar hoor je.
Ach lieve Millie, ik heb geen troostende woorden. Ik hoop zo erg dat deze donkere dagen snel wegtrekken en de zon weer voor jou gaat schijnen. Uit al je posts spreekt zoveel liefde voor jullie zoontje, jij kan geen slechte moeder zijn. Ik hoop dat je medicijnen snel komen en de scans je laten verbazen. Dikke knuffel
Millie91 schreef op 22-04-2022 om 20:40:
Dankjulliewel, allen, en in het bijzonder Letterkoekje, voor jullie mooie, lieve en oprechte reacties. De donkerte is er niet mee weg, maar ik zit er tenminste niet helemaal alleen in.
Hoe moeilijk het ook is om te spreken over mijn nagedachtenis, doet het me goed om te weten dat ik nog in jullie gedachten zal zijn als ik deze aarde heb verlaten. Als jullie één ding in mijn herinnering willen doen, laat het dan alsjeblieft zijn dat jullie je monstertjes (klein of al groot) heel goed vasthouden. Want dat is wat ik het liefst zou doen als ik hier mocht blijven. ♥️
Je hebt helemaal gelijk Millie, hier vijf monsters die regelmatig even flink geknuffeld worden, hoe groot ze soms al zijn.
Ik zat net in het ergernissentopic te klagen over de zenuwen die ik heb voor mijn jaarlijkse mri. Kickt ineens in. En dan lees ik jou en hoe je toch iets moois haalt uit iets wat ook heel grijs kan voelen en vaak ook voelt. ❤️
Kleine update. Ik heb het al eerder gehad over een knobbeltje op mijn hoofd, volgens de oncoloog vermoedelijk een uitzaaiing in mijn schedel.
Gisteravond begon ik steeds meer hoofdpijn rond deze plek te krijgen, en vannacht lag ik er wakker van. Ik heb nu scherpe, stekende pijn bij bepaalde bewegingen waar dat stukje van mijn schedel betrokken is. Het knobbeltje lijkt weg. Het voelt niet zo goed..alsof mijn schedel is gescheurd. Maandag naar het ziekenhuis.
Millie91 schreef op 23-04-2022 om 11:40:
Kleine update. Ik heb het al eerder gehad over een knobbeltje op mijn hoofd, volgens de oncoloog vermoedelijk een uitzaaiing in mijn schedel.
Gisteravond begon ik steeds meer hoofdpijn rond deze plek te krijgen, en vannacht lag ik er wakker van. Ik heb nu scherpe, stekende pijn bij bepaalde bewegingen waar dat stukje van mijn schedel betrokken is. Het knobbeltje lijkt weg. Het voelt niet zo goed..alsof mijn schedel is gescheurd. Maandag naar het ziekenhuis.
Millie.
Wat zijn nou toch de juiste woorden. Hoe kan ik hier iets luchtigs verzinnen. Wat een naar en onzeker gevoel moet dat zijn.
Ik hoop, gun en steek een kaarsje aan dat het meevalt. Maar eigenlijk schreeuwt mijn hele hart; maandag? Maandag? Los het alsjeblieft nu op, beste doktoren. Nu de zon schijnt, mag Millie daar gewoon met haar monster en man van genieten?
Ik denk aan je!
Ach lieverd, wat een doffe ellende. Waarom is het leven zo gemeen voor jou? Ik denk aan je!