Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Hee lieverds,

Helaas nog niet onder het mes geweest. De operatie staat voor maandag, maar mijn verkoudheid is alleen maar heftiger geworden en heeft me nu ook een ontstoken oor opgeleverd. Ik heb het gemeld aan het ziekenhuis, en moest me gisteren en morgen laten testen op Covid. In principe kan de operatie doorgaan als deze negatief zijn. De mensen die al vanaf het begin meelezen, weten waarschijnlijk nog wel dat dit nogal een déjà-vu is.. gelukkig was de test van gisteren al negatief, en ben ik waarschijnlijk geveld door een random virus.

Mentaal is het pittig nu. Ik slaap slecht door het hoesten en de verstopte neus, ik kan nauwelijks lopen door mijn been, en mijn eetlust is ver te zoeken. Ik voel me nu echt alsof ik op de reservebank van het leven zit, en er zijn zoveel factoren die moeten verbeteren om te zorgen dat ik weer een beetje 'meedoe' dat het buiten bereik voelt. Mijn benen moeten geen pijn meer doen en stabiel zijn, ik moet bovenop dit virus komen, ik moet van de prednison af zijn, ik moet een manier vinden om genoeg te eten..en dan is er nog een zorg die ik nog niet met jullie had gedeeld (en die ik ook nu pas heb gekregen). Ik heb namelijk vaak last van stekende buikpijn en misselijkheid, een constant opgezette buik en mijn onderbuik is ook heel gevoelig bij aanraken. Ik had dit ook vóór het hele drama met de leverontsteking, en de klachten verdwenen onder de prednison, dus ik weet het aan de hepatitis. Toen we de laatste scans bekeken met de oncoloog, wees hij bij mijn darmen een vrij grote witte massa aan. Deze was ook te zien op de vorige scans. Hij zei toen, het kan ontlasting zijn, maar hij leek het niet helemaal te vertrouwen. De radioloog rept er niet over in zijn rapporten, dus ik heb het van me af gezet. Maar nu ik bijna van de prednison af ben, zijn de klachten toch weer terug. Los van dat ze heel vervelend zijn, maak ik me nu ook zorgen over wat het nou is. Die massa..zou het toch een tumor kunnen zijn? En wat dán? Nog een operatie? Als dat er ook nog bijkomt voelt een relatief rustige en enigszins gezonde periode al helemaal buiten handbereik. En lijkt het einde, waarin we gewoon niet meer tegen de ziekte op kunnen, ineens toch een stuk dichterbij. Ik ga mijn zorg in ieder geval maandag met de oncoloog bespreken, en heel erg hopen dat er niet nog een rampscenario bij komt.

Ah wat fijn dat jullie er zijn, ik had zo'n behoefte om even te 'klagen'. Lief van jullie, Jillz en Mamaonbekend. Ik probeer inderdaad vast te houden aan dat ik dit eerder heb gevoeld, en er toen toch betere dagen zijn gekomen. Maar het is lastig als je je echt heel 'ver heen' voelt. Drinken gaat overigens wel goed, veel thee met honing dus. En meestal lukt 2/3 keer per dag een kleine portie eten wel (soepstengels met roomkaas, cornflakes met melk, een paar hapjes avondeten, een stukje gevulde speculaas bijvoorbeeld). Dus ik honger gelukkig niet uit.

Sinterklaas kijk ik best wel naar uit, we gaan namelijk een weekend naar een B&B met mijn zus en broer + aanhang en mijn schoonmoeder. Overigens is dit via een lieve meelezer van dit topic tot stand gekomen ♥️. Gezellig warme chocomel drinken, spelletjes doen, sinterklaasgedichten voorlezen, liedjes zingen met de kleintjes en afhankelijk van de staat van mijn been misschien naar buiten in de omgeving. Dus echt iets om me op te verheugen!