Mijn broer ligt op sterven

Hi allen, 👋

Ik weet mij even geen raad, of beter gezegd, geen houding te geven en hoop van een aantal van jullie (empathische) inzichten te kunnen leren hier 😊

Ongeveer, ruim genomen, 10 jaar geleden kregen wij te horen dat mijn broer longkanker heeft achter z’n longen
Operatie was niet mogelijk, wel chemo en bestralingen
Nadat dat niet bleek te werken kwamen diverse immunotherapie, maar eigenlijk was hij vanaf dag 1 al “opgegeven” voor mijn gevoel 

Ik heb een ontzettend goede band met m’n broer, hij is altijd mijn grote steun en toeverlaat geweest
We hebben het er niet vaak over gehad, over de trajecten waar hij inging
Daar had hij anderen voor, waaronder m’n zus en ouders
Ik was er voor de luchtigheid en komische noot, ik ben nogal een nakomeling in de familie en echt z’n kleine mini zusje 

Mijn broer is in de afgelopen 10 jaar overal bij geweest, afgelopen week zat hij nog bij mij thuis
Twee weken terug zat hij nog op een groot familiefeest in een drukke zaal
Kerstmis bij weer een andere broer werd ook niet overgeslagen en met Oud & Nieuw proostte ook hij op een gelukkig nieuwjaar in ons ouderlijk huis

Soms probeerde ik het met hem erover te hebben, dan kreeg ik een lach en werd het onderwerp vakkundig gedraaid
Echter, merkte ik op familie feesten toch wel dat hij het er heel veel over had en eigenlijk ook wel graag
Maar dan met anderen

En dan nu is het zover, hij zou naar een hospice kunnen, maar dat wilt hij niet
Gelukkig hoeft dat ook niet, dankzij m’n lieve zus
Ze belde vrijdag en gokt op enkele dagen
Hij belde vandaag en ik hoef mij volgens hem geen zorgen te maken, het eindigt wanneer het eindigt en het is goed zo
Ik zie wel wanneer hij weer binnenhuppelt bij mij, dat gaat vast nog wel gebeuren 
Volgens mijn zus gaat dat echter nooit meer gebeuren 

Ikzelf heb ASS en merk dat ik niet weet wat ik moet doen
Vooropgesteld, ik voel mij nog steeds heel emotieloos, precies wat hij wilt
Maar rationeel gezien hoor ik er toch voor hem te zijn?
Wacht iemand in z’n laatste levensfase op een stuiterbol die misschien niet helemaal doorheeft wat er precies gebeurt?
Wat hij precies doormaakt?
Hoor ik zijn wens op te volgen en te wachten tot hij binnenhuppelt, ook al weet ik ergens dat het niet meer zal gebeuren?
Stel ik uit mijzelf voor om z’n kinderen op te vangen en te helpen?

Ik merk dat ik geen idee heb hoe te reageren, maar geen reactie lijkt mij ook weer niks
Ondanks dat hij daarom gevraagd heeft 
Hij wilt dat ik geen ellende meer meemaak, alleen maar vrolijkheid
Maar dat gaat niet, dit is namelijk niet vrolijk het is ellendig
En ik merk dat ik zijn wens van “niks aan de hand lief zusje, laat onze band zijn zoals hij altijd was” vrij lastig begin te vinden

Zijn er hier mensen met soortgelijke ervaringen die mij een beetje op weg kunnen helpen?
Ga ik mee in zijn wens en wacht ik af tot hij binnenhuppelt?  
Moet ik juist assertiviteit tonen en met een flinke tas boodschappen op komen dagen en zijn kinderen meenemen?
Of moet ik die kleintjes juist daar laten vanwege de minieme tijd die ze samen nog hebben?
Bel ik m’n zus en heb ik het er met haar over, of laat ik haar dit alleen regelen omdat ze dit zo goed kan en wilt? 
Misschien niet geheel onbelangrijk, hij is weduwnaar, hierna zijn z’n 3 kinderen wees
Er is natuurlijk wel geregeld naar wie ze toegaan, maar in mijn ogen maakt dit het nog groter voor hen

Ik weet het gewoon niet merk ik, dus ik zit stil en denk na
En hoop op wat wijsheid van jullie
Wat zouden jullie willen? Wat zouden jullie doen? 🤷‍♀️😞