Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Lastig Leatje. In wat voor tak van werk zit jij?
Ik vind de zorg ook wel best zwasr hoor. Maar wel ontzettend leuk. Dat maakt dat ik het vol kan houden. Maar het legt idd wel een zware druk op me ook lichamelijk.
Jk werk ook in de zorg. Klein contract maar ik merk dat mijn lijf het niet meer wil. Ik zou niet weten wat ik andere zou kunnen doen. Maar mocht het helemaal niet meer lukken dan moet ik toch op zoek naar wat anders.
Gisteren een superdrukke dag gehad. Van 9 tot 12 in de sollicitatiecommissie gezeten voor het aantrekken van een manager van het ziekenhuis waarvoor ik in de cliëntenraad zit. Daarna om 12 uur afspraak met de ergotherapeut (in hetzelfde gebouw) en om 13 uur met de psycholoog. Daarna om kwart voor vijf naar de tandarts, die een tijdelijke kroon in mijn gebit heeft gezet. En als kers op de taart met mijn man uit eten geweest, omdat we wat te vieren hadden. Ik zag er verschrikkelijk tegenop, maar het was een prima dag, geen bijzonderheden qua pijn of vermoeidheid. Vannacht helaas slecht geslapen, dat merk ik vandaag dan wel. Van 10 tot 16 uur interviews gehouden met cliënten. Nu wél erg moe.
Leatje, kan je niet via je huidige werk een Spoor 2 traject doen, om te kijken of iets anders beter bij jou past? Ik begreep dat je nog arbeidsongeschikt bent, toch? Dan zou Spoor 2 zeker een optie zijn.
Leatje schreef op 24-04-2025 om 13:43:
Jk werk ook in de zorg. Klein contract maar ik merk dat mijn lijf het niet meer wil. Ik zou niet weten wat ik andere zou kunnen doen. Maar mocht het helemaal niet meer lukken dan moet ik toch op zoek naar wat anders.
Aan t bed ook?
Ja het is af en toe niet te doen . Veel te hoge werkdruk Wij stonden vandaag ook met te weinig mensen. Hadden meerdere die hun douchedag hadden maar kwam er gewoon niet aan toe. Gelukkig wilden er 2 niet. Dat scheelde. Verder zei de kvp als ik iets voor jullie kan doen dan moet je het zeggen. Dus ik denk: ik besteed de complexe wondzorg uit. Nou dat doen we dan wel samen. Ja daar heb ik niks aan hè. Dan kost het me alsnog tijd. Dus ik zeg nog : doe jij het gewoon ff. Zegt ze durf je het soms niet? 🙄 Nou toen heb ik t alsnog alleen gedaan na de koffie . Kwam ze binnenlopen toen ik klaar was. Oh. Ben je al klaar? Uhm Ja ik durf t gerust wel hoor. Had alleen te kort tijd.
Toen kreeg ik thuis onverwacht 3 extra eters en ik had een bewerkelijke maaltijd. Nu zit ik totaal gesloopt op de bank. Zou klussen in dochters toekomstige woning maar heb de kracht niet. Nu lopen er daar al een paar rond dus denk niet dat ze me missen.
Jeetje Picunia , jij had ook een drukke dag zeg! Klinkt wel allemaal heel leuk overigens.
Mijn hemel, wat jullie allemaal nog kunnen? 
. Het is jullie gegund. Ik wou dat ik dat ook nog allemaal kon. Ik mag al blij zijn als ik mezelf kan verzorgen, eten kan koken, de was en met hulp van man het huis poetsen.Daar moet ik het mee doen 
.
Jullie zijn natuurlijk allemaal een pak jonger dan ik en pijn kan je (helaas) niet meten.
Ook lees ik hier dat jullie pijnrevalidatie volgen. Ik heb serieus moeten opzoeken wat dat precies inhoud. En toen herinnerde ik me dat jaren geleden een pijnarts mij heeft gezegd dat hij met zijn team ging overleggen wat ze voor mij op dat gebied zouden kunnen betekenen. Bij het volgende consult kreeg ik toen te horen dat ik er niet voor in aanmerking kwam. Eigenlijk hebben ze mij gewoon laten lopen. Achteraf bekeken heb ik nooit zorg gekregen. Ik werd gewoon overal weggestuurd met de woorden; wij kunnen u niet helpen. En ik heb serieus gezocht en aan veel deuren geklopt voor hulp. Zelfs gesmeekt om hulp. Ik werd overal weggestuurd.
Als ik toen pijnrevalidatie had gehad, misschien was ik er nu beter aan toe geweest.
Gelukkig heb ik een HA die mij pijnstillers voorschrijft. Meer kon zij ook
niet voor mij doen . Ik ben serieus teleurgesteld gesteld in de medische wereld. Ze lieten mij gewoon in de kou staan.
Sorry mensen, voor de klaagzang, maar het moest mij even van mijn hart.
Ach wat heftig Casandra 
En ik snap dat je je idd niet gesteund en serieus genomen voelt.
Ik doe idd best veel. Ook op pijnstillers voor een deel. En zoals nu lig ik op de bank ook pijn te hebben terwijl man eigenlijk verwacht dat ik help met de verbouwing. Voor de nacht zal ik ook extra pijnstillers nodig hebben nu en ik heb straks uit mijn werk ook al genomen. Kans is best groot dat ik op jouw leeftijd me ook behoorlijk kapot gewerkt heb. Ik hoop natuurlijk niet dat dat zo is maar ik voel de jaren ook al tellen. En ik bljf natuurlijk chronisch pijnpatiënt, al zal het bij mij dan een lichtere gradatie zijn dan bij jou.
Cassandra, ik weet niet waar je uit opgemaakt hebt, dat je (veel) ouder zou zijn dan ik. Ik ben bijna 64, dus volgens mij zijn we bijna even oud.
Wat jij beschrijft was ook lange tijd, hoe ik mijn dagen vulde. Als ik een goeie dag had. Wat mij erg heeft geholpen, het laatste half jaar, is een personal trainer. Zij kijkt welke spieren ik het beste kan versterken en heeft daar, eerst op zeer laag niveau, oefeningen bij. Ik kan steeds meer. Ook bij de pijnrevalidatie doe ik oefeningen, maar de nadruk ligt op gesprekken: hoe kan ik beter met de rugpijn omgaan, hoe werd er vroeger thuis met pijn omgegaan en welke trauma’s hebben zich vastgezet in mijn lichaam en vragen erom om ‘opgeruimd’ te worden. Bijvoorbeeld. En inmiddels krijg ik steeds meer het idee dat het werkt.
Denk je dat pijnrevalidatie toch ook niet iets voor jou zou kunnen zijn? Is er niet een revalidatiecentrum waar je bij terecht kunt?
Je bent nooit te oud om te leren!
Lientje, het klink eigenlijk wel verdrietig, als je zegt dat het misschien op latere leeftijd gaat blijken, dat je je kapot gewerkt hebt. Zoveel pijnstillers om de dag door te komen is niet gezond. Bovendien moet je je realiseren dat pijn een belangrijk signaal van je lichaam is. Jij dendert maar door en probeert de pijn te negeren. Je bent nu nog niet oud, dus met een beetje zelfzorg zou je misschien kunnen voorkomen dat je je kapot werkt. Je bent een (veer)krachtige vrouw, maar aan al die kracht kan ook een eind komen. Dat hoop ik natuurlijk niet, maar je hebt zoveel op je bordje. Kan er niet wat af?
wat is het toch verrot allemaal meiden. Zie dat sommige het echt zwaar hebben met meerdere diagnoses. Respect voor jullie doorzettingsvermogen. Bij de pijnrevalidatie zetten ze hier wel in op de spieren trainen maar er is bij mij geen diagnose gesteld dus kan ik niks 'kapot' maken is het uitgangspunt. Ik zit nu nog in de fase dat het erger wordt met de pijnen. Hoort erbij.
Ik ben er nog positief over. Ook moet ik praten krijg handvaten 'hoe te reageren in situaties' en heb daar veel aan. Probeer de acties dan ook wel toe te passen. Ik ben vooral bang dat ze me laten gaan daar. Maar ze zeggen dat ze dat nog niet gaan doen gelukkig, ik zit nog maar in het begin.
De bedrijfsarts zegt in zijn verslag steeds terugkeer naar eigen werk. Dus ik denk dat spoor 2 dan pas aan het eind van ziektejaar in beeld komt. Ik kan wel een loopbaancoach in de arm nemen, maar dat vind ik op dit moment teveel.
Casandra, dat vind ik ook verdrietig voor je. Ik heb het zelf geopperd bij de huisarts,' zou je dat niet kunnen proberen? Leeftijd speelt geen rol, pijn is pijn en als er hulp voor is zou dat misschien best waardevol kunnen zijn.
Ik heb helaas huisartsen in mijn praktijk die mijn pijn niet al te serieus nemen. Een revalidatie programma kreeg ik al niet na mijn infarct dus 35 jaar later helemaal niet. Ik ben de afgelopen 5 jaar zeker al beter voor mezelf gaan zorgen hoor. Vul geen extra diensten meer in. Veranderd van werk ( ik stond eerst de hele dag in koude vochtige omgeving waardoor ik de dag na mijn werk de hele dag niks meer kon)
Neem meer tijd voor mezelf.
Maar momenteel speelt er thuis en in de familie weer veel en lijk ik de aangewezen persoon om overal weer in te springen. Het is druk. Hopelijk wordt dat binnenkort weer wat beter en kan ik wat extra rust pakken. En gelukkig gaan we naar de zomer en dan heb ik ook minder pijn meestal. Herfst en winter en begin voorjaar ( mist) heb ik flink last van
Ik gedij het best op warm droog en stabiel weer.
Bedankt dat jullie zo uitgebreid geschreven hebben over het traject dat jullie volgen. Ik ga aan de orthopeed vragen of ik na de operatie een pijnrevalidatie traject kan ingaan. Een personal trainer is ook een idee.
Pecunia , geen idee hoe het komt dat ik dacht dat jij veel jonger bent dan ik. Ik dacht dat jij dertig jaar was. Verkeerd gedacht dus.
Lientje, jij bent in het verleden ook niet serieus genomen. Wat verdrietig. Ik hoop dat jouw leven in rustiger vaarwater komt.
Leatje, wat erg dat je nog geen diagnose hebt. Helaas herkenbaar. Hopelijk helpt het traject dat je volgt je. De spanning betreffende je werk is ook niet helpend.
Voor iedereen veel sterkte.
Alcedo is de jongste meeschrijfster hier. Die is in de 30 idd. Ik ben halverwege de 50 en op weg richting 60. Mijn bouwjaar staat achter mijn naam. 
Ik had een flink drukke dag. Nu zo eerst even eten en dan vragen of manlief mij nog nodig heeft vanavond. Zit even uit te blazen van mijngeren en gevlieg vandaag. Ik had een behoorlijk strak schema maar het is gelukkig allemaal gelukt.
Alleen mijn huisarts ligt weer op zijn oor. Hoop daar morgen ieys in te kunnen doen.