Gezondheid en welzijn Gezondheid en welzijn

Gezondheid en welzijn

Kanker, klaar met behandelingen. En dan...


Agen, ben je dan gerustgesteld ivm dat pijntje? 

Picunia, ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt over je bloeddruk!

Kersje, succes voor vrijdag.
Mijn (mri) scan komt ook weer dichterbij, over 1.5 week, op zondag!

Consultatie een week later op maandag. 
Ik ben (nog) niet nerveus maar het ´popt´ toch wel op af en toe.

Ik werk nu idd 4 halve dagen en dat gaat goed. Volgende week 5 halve dagen en daarna ga ik vragen of ik kan overstappen naar 3 halve en 1 hele dag zodat ik ook aan hele dagen kan wennen.

Zoals jullie weten is het hier in België heel wat stroever (en met veel administratieve rompslomp) geregeld, die werkhervatting.
Ik werk in de voormiddag en natuurlijk vallen mijn medische afspraken toevallig... in de voormiddag!
Ik heb aan de personeelsdienst gevraagd of er wat flexibiliteit mogelijk is in het werkschema om dit op te vangen.
Duimen maar!

Mijn vermoeidheid is ondertussen merkelijk verbeterd 😀.
Mijn dagen zijn ´normaler´, met wel regelmatig een inzinking maar dat trekt dan weer bij.
Vorig weekend heb ik zowaar zowel op zaterdag als zondag in de voor- én namiddag een activiteit gedaan!

´s Avonds (zoals nu) heb ik wel nog erg last van mijn ´wattenhoofd´ maar daar hoop ik uiteraard ook nog op beterschap.

Goed nieuws: ik kan / mag inderdaad eens een vrije halve dag wisselen voor mijn medische afspraken. Dus dat probleem is van de baan.

Mijn halftijdse werkschema is nu voor 2 maanden verlengd. Daarna weer opbouwen.

Ook goed nieuws: de bedrijfsarts vertelde me dat ik ´therapeutisch verlof´ kon krijgen. Ik zou nl graag een reeks ACT (acceptance commitment therapy) volgen. 
Het ziekenhuis organiseert dit, maar het is al een paar keer niet doorgegaan wegens niet voldoende deelnemers.
Stel dat dit zou doorgaan als ik weer voltijds werk, dan kan ik daar vrij voor krijgen zonder dat het van mijn vrije dagen af gaat.

kersje, hoe was je controle?

Aliva schreef op 17-01-2022 om 16:52:

kersje, hoe was je controle?

Sorry, van opluchting vergeten te melden, maar lief dat je eraan dacht!

Alles nog steeds stabiel en rustig gelukkig 💪👊. Doorgaan met de huidige behandelingen en over 4 maanden weer CT-SCAN 😅

Heb, in overleg met oncoloog, wel het aanbod aangenomen om met een maatschappelijk werker/psycholoog te gaan praten. Ik merk dat het psychisch toch steeds zwaarder wordt om met de spanning omtrent de CT-scan om te gaan naarmate ik steeds ‘positief’ nieuws krijg. Zo raar hoe dat in mijn brein werkt 😵‍💫. Je zit toch steeds te ‘wachten’ totdat dat zwaard van Damocles valt, want het is gewoonweg een feit dat dit ooit gebeurd, maar wanneer? Het gaat immers al zo lang ‘goed’?! Misschien kan hij/zij mij wat handvatten bieden om hier relaxter mee om te gaan, al is het aan de andere kant ook heel ‘normaal’ om deze angst te hebben. 

Maar goed, vandaag ben ik blij en opgelucht 🙏

Gefeliciteerd met de goede uitslag, Kersje! En ergens klinkt het wel logisch hoor, dat het steeds spannender wordt. Ik hoop voor je dat je iemand vindt die daarbij ondersteuning kan bieden, maar nog veel meer hoop ik dat er nog heel veel goede scans volgen. 
Fijn dat er een goed plan van aanpak ligt voor je werk, Aliva! Hoe gaat het ondertussen met de kozijnen? 

Wat fijn, dat er weer een goede uitslag was, Kersje. Ik hoop zo dat er nog vele zullen volgen. Ik begrijp heel goed dat je denkt dat hoe meer uitslagen er zullen volgen, er een keer een niet-goede uitslag zal zijn. Want dat is de verwachting. Goed dat je hier hulp bij zoekt. Maar ik hoop vooral dat de verwachting niet uitkomt.

Aliva, wat klink je een stuk sterker, dan toen je hier begon mee te schrijven! Je hebt grote stappen gemaakt en je zult vast nog wel stappen zetten, al zijn die dan misschien minder groot. Mooi dat het werken goed gaat en je goeie afspraken hebt kunnen maken. Dat ‘wattenhoofd’ kan nog wel even duren. Ik heb er ook bij vlagen nog last van en ik ben inmiddels drie jaar na behandeling. Maar ik merk nog steeds kleine stapjes vooruitgang.

Ik heb een heerlijke vakantie gehad. Terwijl de rest van de familie ging skiën, heb ik gewandeld, gelezen, spelletjes gedaan en filmpjes gekeken. En heerlijk op het balkon in de zon gezeten. Vanmiddag weer aan de bak: vergadering van mijn vrijwilligerswerk.

dankjewel voor de bemoediging,  iedereen!

Kersje, ik begrijp je gevoel.
Ik weet ook dat ik op een bepaald moment weer ´prijs´ ga hebben. Toch wil je je ´goede´ tijd hier niet door laten bederven.

Als je hier bepaalde inzichten die je tijdens je traject opdoet, wil delen, dan is dat meer dan welkom.

Ik hoop dergelijke inzichten en handvaten te krijgen in de ACT therapie (als die doorgaat tenminste).

Ik heb er ook een boek over maar niet echt de discipline om het te lezen, laat staan te oefenen.

Ik krijg op dit moment ACT via een online programma en de opdrachten bespreek ik dan met de psycholoog. Ik ben er nog niet zo lang mee bezig. De vorige (cognitieve gedrags-)therapie was echt niks voor mij. Ik hoop dat ik hier beter mee uit de voeten kan. 

Ik heb al heel wat tranen gelaten bij de eerste schrijfopdracht. Pfffft. Van die verdriet tranen, waar je ogen zo lekker oncharmant van opzwellen. 

Ik heb al een eerste inzicht opgedaan: van emoties kun je héél moe worden.

ToetieToover schreef op 18-01-2022 om 14:02:



Ik heb al een eerste inzicht opgedaan: van emoties kun je héél moe worden.

Zo mee eens, emoties zijn energieslurpend, maar helaas, ook nodig om eea te kunnen verwerken en er mee te kunnen dealen. De juiste balans vinden is de uitdaging, maar erg lastig als het gaat om een tikkende tijdbom in je lijf. 😢

En dan ben ik nog een vrij positief persoon, sta zelfs niet dagelijks stil bij deze tijdbom, al heeft het al heel wat blijvende schade aangericht waarmee ik dagelijks móet dealen. Lastig uitleggen en juist dát is ook hetgeen waarin ik vastloop op de 1 of andere manier.

Interessant, toetie, dat jij ook die ACT volgt.

Ik weet het soms gewoon niet wat ik voel. Zoals vandaag, ik voel me wat ´verloren´ en emotioneel maar ik kan de vinger er niet echt op leggen.

De overgang van een jaar lang behandeling naar het ´gewone´ leven is toch lastiger dan ik dacht. Soms vraag ik me echt af ´wat moet ik nu? Wat doe ik nu? Is dit het nu? Hoe moet ik nu leven?´   Verloren,  doelloos. En dan vraag ik me weer af wat er mis is met me en hoelang mijn omgeving nog geduldig naar mijn verhalen daarrond gaan luisteren. 
OOIT moet het toch ´voorbij´ zijn ?

 Gelukkig heb ik dat niet de hele tijd, maar met vlagen zoals vandaag.

Mijn scan is achter de rug, maandag heb ik mijn consultatie. Ik merk dat de spanning zich nu wel aan het opbouwen is, pffff.
Dat zal ook wel meespelen.

Sterkte voor het wachten, Aliva!
Ik denk dat je  het jezelf extra moeilijk maakt, door te verwachten dat het  ooit ‘voorbij’ zal zijn.  Ziek worden, de behandelingen die je gehad hebt en de onzekerheid over de toekomst hebben effecten die niet voorbij gaan.  Het verandert allemaal wel, in de loop van de tijd, maar de echt voorbij gaan? Dat denk ik niet, en ik denk dat het niet helpt als je jezelf wel die verwachting op legt.  Misschien dat er in je omgeving wel mensen zijn die vinden dat het een keer voorbij zou moeten zijn. Hopelijk zijn er ook die wel een luisterend oor blijven bieden.
Hier in huis  hebben we ondertussen allemaal COVID gehad.  Gelukkig is er niemand echt ziek geworden. Kennelijk is mijn immuunsysteem ook wel weer genoeg opgeknapt om dit weer aan te kunnen.  Een vierde prik in februari is nu wel even van de baan. 

´voorbij´ is inderdaad allicht te hoog gegrepen.
Maar een stabiliteit, een status quo, een ´gewoon leven met´ zou welkom zijn.

 Tijdens mijn behandeling leefde ik van mijlpaal naar mijlpaal, telkens kwam ik wat dichter bij het doel: het einde van de behandeling. 
Ik keek echt telkens uit naar de volgende faze: weer iets dat ik kon afvinken.

Nu heb ik nog steeds het gevoel dat ik stappen moet zetten maar er zijn eigenlijk geen (duidelijke) stappen meer.
Terwijl ik er nog heel erg mee bezig ben in mijn hoofd.

Ach ja, het zal zijn tijd nodig hebben.

Agen schreef op 26-01-2022 om 11:26:


Hier in huis hebben we ondertussen allemaal COVID gehad. Gelukkig is er niemand echt ziek geworden. Kennelijk is mijn immuunsysteem ook wel weer genoeg opgeknapt om dit weer aan te kunnen. Een vierde prik in februari is nu wel even van de baan.

Dat is goed nieuws!

Agen, wat goed dat je niet erg ziek bent geweest van Corona. Een prettig idee dat je immuunsysteem weer op orde is.
Aliva, ik herken die verschillende emoties. Mijn ervaring is, dat het verlorene en doelloze gevoel steeds minder heftig wordt. En Agen heeft ook een punt. Er is nogal wat gebeurd met je en die ervaringen blijven bij je. Maar het krijgt uiteindelijk wel een plek, al wordt het nooit meer hetzelfde. Tenminste, zo denk ik er voor mijzelf over. Het helpt mij wel om steeds de kleine stapjes vooruitgang te zien.
Ik heb ook hulp gehad bij een psycho-oncologisch centrum. Daar had ik  contact met een hematoloog, gesprekken met een psycholoog, deed ik aan creatieve therapie en nam ik deel aan een lotgenotengroep. Hoewel ik dat niet had verwacht (het werd mij aangeraden door een collega die borstkanker had gehad en hoewel het mij niet aansprak, dacht ik, het kan geen kwaad) heeft het mij erg geholpen. Misschien is er ook zoiets in België? Wereldwijd bestaat er ook een keten van zulke centra dat Maggie’s heet. Misschien bij jou in de buurt?

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.