Langdurige klachten na Covid, wie ook? (gesloten)

@Juffertje Dat heb ik ook. En ik ben ook een tikje hypochonder, dus als ik dan weer wat nieuws heb wat ik niet thuis kan brengen. En vooral die tong die af en toe tintelt is heel irritant 
Ik denk dat ik me de komende week met Gupta dus maar op mijn mond ga focussen 😂

vervelend die slechte nachten zeg. En niet gek dat alles even zwaar valt nu.

Ik heb gek genoeg juist weer wat rust met die maatregelen. Minder waar ik jaloers op kan zijn En fijne dingen om naar uit te kijken lijken me weer uit de dip tw helpen.

Hoop dat jij er ook snel weer uit komt 💋

Lief van je Lollypop! Vind somber zijn best lastig, want ben van mijzelf optimistisch, maar moet ook leren dat somberheid er ook mag zijn in deze situatie...

Klopt daar ben ik ook achter!

Hoe gaat het met jullie? 
Hier nog wat wisselend. Denk dat ik deze week nog even aankijk en hopelijk vanaf volgende week weer de fysio oppakken. Ligt al 4 weken stil nu, maar kan sinds deze week weer wat beter op mijn benen blijven staan Afscheid genomen van mijn ouders, waren toch wat emotioneel allemaal. 

Hoelang blijven ze nu weg Pheebs?
Hier ook wisselend. De laatste tijd wat opmerkingen gehad die me raakte. Wil dan zo graag aan mensen uitleggen wat Long Covid doet en wat voor klachten het geeft. Maar krijg dan soms zo de deksel op mijn neus.....met opmerkingen van Ja maar jij was nog zoveel dingen aan het verwerken, misschien goed dat je even weer stil wordt gezet....
Het maakt me boos, dan denk ik als ik kanker had gehad, had je dit dan ook gezegd  
Dat is ook echt wel het nadeel van een psychische kwetsbaarheid hebben.

Aan de andere kant ook een leerdoel voor mijzelf. 
Ik hoef mijzelf niet te verantwoorden, ben soms dan echt te open, als ik maar weet hoe het zit en mijn naaste mensen omme heen....
Nu hier in mijn straat al 2 ongevaccineerde mensen die Corona hebben! 
Ook 1 buurvrouw waar ik regelmatig mee om ga.
Morgen een hapje eten bij buren waarmee ik een vriendschap heb opgebouwd. Wil ik ook aangeven dat ik het lastig vind, de 2 deling in de maatschappij, maar dat ik zelf ook wat huiverig ben.
Herkennen jullie dit probleem?

Deze buren zijn ook beiden niet gevaccineerd...

Minimaal 3 maanden Juffertje en mogelijk langer als verlenging van het visum ook wordt goedgekeurd. Normaal blijven ze 1-2 maanden en hebben ze een terugticket, nu dus niet en dat maakt het lastig. Maar ooms en tantes hebben aangegeven dat ik altijd kan bellen als er iets is of hulp nodig heb, en heb een paar vriendinnen die dat ook willen doen dus sta er zeker niet alleen voor. 

Ik heb tijdens dit traject ook veel over mezelf geleerd. Ik ben best een gevoelig mens en nog teveel bezig met wat mensen over me zeggen of invullen wat ze over me denken. Ben er mee bezig om dat wat meer los te laten.

Verder probeer ik het corona nieuws zoveel mogelijk te beperken, want ik word er een beetje moe van 😅 Merkte dat ik met die oplopende besmettingen weer wat angstiger werd om het nog eens te krijgen en bij een beetje keelpijn of hoesten al dacht ‘het zal toch niet’. Dus probeer er nu wat minder mee bezig te zijn.

Hoi allemaal, ik kom ook weer even binnenvallen
Hier een mindere week. Herkenbaar dat je zoveel over je zelf leert en toch bedenkt, nou nee liever wat minder geleerd als me dit bespaard was gebleven.

Ik moet binnenkort weer aan het werk. Het geduld bij mijn bedrijfsarts is helaas op. Het maakt ze niet zoveel uit dat ik niet eens voor mijn kind kan zorgen. Dus dat heeft er nogal in gehakt bij me en maakt dat ik heel veel (meer) stress ervaar. Dat merk ik ook meteen aan mijn fysieke energie. Die is weer minder geworden. Met veel moeite kan ik in de ochtend mijn kind wegbrengen, wat zwemmen, daar direct douchen / haren fohnen / make up, dan heb ik dat maar gehad, even rusten, en daarna een kleine boodschap. Dan lunch, rusten en zorgen dat ik weer een beetje energie heb voor de avond. Het houdt niet over en ik vind het kut.
Volgende week een gesprek met mijn LG en ik hoop dat die inziet dat ik nog niet kan werken. En zo wel, dan zal ik het toch moeten gaan proberen en maar zien hoe het loopt. Ik ben echt bang dat ik dan terugval en daardoor nog langer onderweg ga zijn, maargoed. Heeft geen zin om nu al bang te zijn voor iets dat misschien niet komt, maar daar ben ik uiteraard wel heel goed in (beren op de weg zien).

Pheebs31 schreef op 17-11-2021 om 13:44:

Verder probeer ik het corona nieuws zoveel mogelijk te beperken, want ik word er een beetje moe van 😅 Merkte dat ik met die oplopende besmettingen weer wat angstiger werd om het nog eens te krijgen en bij een beetje keelpijn of hoesten al dacht ‘het zal toch niet’. Dus probeer er nu wat minder mee bezig te zijn.

Ja dat heb ik ook! En de tweedeling in de maatschappij vind ik vreselijk. Ik ben er zo min mogelijk mee bezig maar je ontkomt er niet aan.

Ik draag geen mondkapje in openbare ruimtes, heb uiteraard wel een verklaring bij me voor de uitzondering, maar het is niet prettig dat er toch best veel mensen naar je kijken. Ik ben zelfs al een paar keer aangesproken, niet door winkelpersoneel maar door andere klanten. Ik zeg dan direct dat ik helaas geen mondkapje kan dragen door een ernstige medische aandoening, en of ze mijn papieren ook nog willen zien. Meesten kijken dan enigszins beschaamd weg en gaan weer verder. Toch is het uitspreken niet alleen voor die ander confronterend. Want ik begin meer en meer te beseffen en accepteren dat het inderdaad een ernstige medische aandoening is, waaraan we lijden. Juffertje noemde hierboven ook al, zou je dit ook zeggen tegen iemand die kanker had? Nou nee natuurlijk niet. Maar dat wordt wel algemeen gezien en geaccepteerd als een ernstige aandoening. Levensbedreigend vaak, en altijd zeer ingrijpend in het dagelijks leven. Nog niet iedereen heeft door hoezeer long covid ingrijpt op je dagelijks leven. De mensen die het wel (h)erkennen met wie ik erover praat, worden vaak boos op vaccinweigeraars. Ik haal inmiddels mijn schouders op. Niet omdat het me niet boeit, maar ik de energie niet heb om me boos te maken daarover. Ik lijd maar soort van in stilte om wat er gebeurt met de wereld.

Wat vervelend om te horen HV dat je bedrijfsarts je nu ineens tegen gaat staan! Ik snap je struggle zo goed. Dat de bedrijfsarts iets adviseert wat je helemaal nog niet aankunt. Normaal de dag doorkomen is al een opgave. Ik hoop voor je dat je leidinggevende begripvol is en goed naar je luistert! 

Herkennen jullie dat je je wel eens soort verlamd kan voelen van vermoeidheid? Het is soms zo heftig dat prikkels vervormd/niet binnenkomen, niet eens normaal kunnen slikken of te moe bent om je arm op te tillen? En een hele rare waas in je hoofd hebt. Verder de afgelopen weken vaak emotioneel, maar ik laat het maar toe. Het lucht op en kan me daarna ook redelijk snel weer herpakken. Wat hier eerder al werd geschreven als iemand iets liefs voor je doet/zegt meteen tranen