Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
patrik, dat vergeten we helemaal niet. Dat riedeltje blijf je namelijk keer op keer herhalen. Mensen hebben ook keer op keer hun medeleven betuigt.
Met dit riedeltje krijg je echter geen betere band met je kinderen, zij hebben het vast ook al tientallen keren gehoord. Als je die wil herstellen, zul je echt iets anders moeten proberen.
Ik snap het als dat je op dit moment niet lukt omdat je overbelast bent. Maar zoek hulp. Je vrouw is je sparringpartner niet meer. Je hebt een nieuw en ander oor nodig. Iemand die jij serieus neemt en die jou serieus neemt, maar niet bang is om wat constructieve suggesties te geven. Keer op keer op keer. Het liefst een professional.
Wat een loyaliteit aan je vrouw laat je zien, echt bewonderingswaardig.
Het is inderdaad moeilijk om te begrijpen hoe jouw kinderen zich afkeren. Je ervaart het als 'onbegrip'. Misschien kan je toch gaan beseffen, dat is best belangrijk, dat zij het mogelijk ervaren als 'grenzen stellen'.
Je oudste zoon heeft wellicht jarenlang een spanning gevoeld in zijn relatie met zijn moeder. Misschien inderdaad al eerder dan het hersenletsel. Die 'liefdevolle moeder' kan voor hen veel complexer zijn geweest dan dat jij kon zien, en hebben ze zelf pas later willen erkennen.
Het is heel zeldzaam dat mensen het contact verbreken zonder reden die voor hen zwaar voelt. Dat kan voor jouw beleving niet 'zwaarwichtig genoeg' zijn, maar ieder mens heeft zijn eigen beleving, zijn eigen draagkracht en zijn eigen grens.
Je kan ervoor kiezen om dat niet te willen inzien, dit niet te willen accepteren, bij je gevoel blijven dat jullie dit niet verdiend hebben. Ik snap dat je onrecht voelt en dat je rechtzetting zoekt.
Maar relaties vragen soms om overgave, en dit kan als verlies voelen. Wat zou voor jou op de langere termijn belangrijker zijn: dat ik erkend word in mijn gelijk of dat ik ooit mijn zoon nog eens zie?
Ik vind het rot voor je dat jullie een band missen met jullie kinderen. Dat lijkt me een nachtmerrie voor elke ouder..
Je klinkt echter erg star, en daarmee emotioneel onbeschikbaar. Je vrouw waarschijnlijk ook. Door haar hersenschade, maar wellicht was de dynamiek altijd al zo. Waardoor de kinderen zich niet gehoord en gezien voelden en zich dat ,nu ze volwassen zijn, beseffen.
Je zou nog eens kunnen proberen om het gesprek aan te gaan waar het is misgegaan, in zoons beleving,en echt naar hem te luisteren en zijn gevoelens serieus te nemen. Door te roepen; "we zijn altijd goed voor jullie geweest", gooi je zijn gevoelens gelijk in de greppel. En ja, dan nemen ze afstand, want het heeft toch geen zin. Je niet gehoord en gezien voelen doet pijn. Ook als je volwassen bent.
Patrik schreef op 24-06-2025 om 09:14:
Iedereen lijkt te vergeten of te miskennen dat mijn vrouw een tien jaar geleden een hersenletsel gekregen heeft en dat daardoor haar persoonlijkheid en karakter sterk gewijzigd is. de kinderen waren toen allemaal al dik in de twintig. Vroeger was ze een liefdevolle moeder die het onderste uit de kan haalde voor het welzijn van haar kinderen. Die steeds het beste met hun voorhad en hun door alle moeilijke situaties loodste. Ze heeft ook niet gekozen om te zijn wat er van haar geworden is. De kinderen hebben haar gekend in goede tijden en zijn pas als volwassenen met haar ziektebeeld in aanraking geweest. Voor mij voelt de huidige situatie een beetje aan als de consumptiemaatschappij: we kunnen je niet meer gebruiken, je bent geen nut meer voor ons, we hebben enkel nog last met jou dus we moeten van je af, je wordt gedumpt.
Waar is de loyaliteit. Ik heb 40j geleden gekozen voor mijn vrouw, we hebben inclusief de kinderen 30 fantastische jaren gehad. Door een stomme aandoening is de laatste 10 jaar alles vergald. Ik probeer er het beste van te maken, ik wordt heen en weer geslingerd tussen alle partijen probeer potten te lijmen waar er scherven gevallen zijn. De diplomaat tijdens conflicten en de advocaat van de duivel als ik stuit op een muur van onbegrip. We hebben beiden geen familie meer enkel onze kinderen. Al mijn tijd gaat op aan het huishouden, de tuin en de zorg voor mijn vrouw. Het enige plezier dat ik mezelf nog gun is een dagelijkse wandeling in de natuur als een soort van therapie om enkele uren te ontsnappen uit de sleur en de problemen en eventjes vrij te zijn van alle beslommeringen.
Niet de problemen met mijn vrouw wegen het zwaarst. Het onbegrip van de kinderen tov haar weegt nog veel zwaarder door.
Nav van deze post heb ik het topic nog eens teruggelezen. De onderstreepte tekst vind ik wat lafjes van je, je gaat met die opmerking voorbij aan wat je vrouw heeft veroorzaakt bij jullie kinderen. Natuurlijk is het enorm waardeloos dat je vrouw nu nóg zieker is geworden en de last volledig bij jou ligt. Ik begrijp dat jij jullie kinderen liever wel ziet en een goede band mee hebt, maar ze hebben hun keuze gemaakt, daar heb je het mee te doen. Je hebt het over loyaliteit, maar is het eerlijk om die te verwachten als hun eigen pijn niet (her)erkent wordt?
Ik las deze post van jou en ik heb een sterk vermoeden dat zaken uit deze post mede de oorzaak zijn van de breuk.
Patrik schreef op 12-12-2024 om 05:28:
[..]
Mede door de posts van Meesje, Miraval en Kataravrouw ben ik gaan inzien dat het probleem veel dieper ligt. Het drankmisbruik is de bliksemafleider. Het drankmisbruik is het grootste ongemak dat door iedereen ervaren en gezien word en ook haar eigen veiligheid in het gedrang brengt. Maar er is veel meer. Na haar crash nu 10 jaar geleden stak het drankmisbruik zijn kop op maar viel niet op. Ik werkte toen nog en was weinig thuis, bij thuiskomst lag ze meestal in bed herstellende van.....maar in feite was ze haar roes aan het uitslapen. In de weekends bleef ze nuchter.Het is eigenlijk maar opgevallen toen ze aan de beter hand was en er terug BBQ's en familiefeestjes georganiseerd werden dat er iets aan de hand was. Naarmate ze er meer en meer op betrapt werdt viel de gêne weg en dronk ze zich gewoon lazarus waar iedereen bij was.Afspraken werden vergeten, valpartijen, gebroken brillen, gebroken tanden,kwetsuren, kookpotten op het vuur en zij aan het slapen....
Maar er is meer, gaande weg ontpopte ze zich meer en meer tot een dominante vrouw die steeds haar eigen wil wil doordrukken en steeds haar visie op feiten als de enige ware beschouwd. Over bepaalde onderwerpen kan ze uren blijven doordrammen. Ook begon ze pestgedrag te vertonen. Als je ergens geconcentreerd mee bezig bent, een boek of tijdschrift lezen, het nieuwsbericht volgen enz...wil ze steeds de aandacht naar haar toe trekken door één of ander verhaal te vertellen of een gesprek op te starten. Wanneer je dan vraagt om ingeval van het nieuwsbericht even te pauzeren is ze duidelijk geïrriteerd.
Ze vertoont meer en meer impulsief gedrag.Toen de kinderen de schenking weigerden was ze furieus. Met de woorden ze willen mijn geld nu niet , later zullen ze het ook niet hebben" is ze veelvuldig reizen beginnen boeken. Ze is gewoon niet te stoppen " ga je niet mee dan ga ik alleen" wat moet je dan doen? Als je thuisblijft wat gebeurd er dan ......Al meermaals meegemaakt dat ze zich in een hotelbar lazarus zuipt en je haar letterlijk naar de kamer moet dragen. Probeer je haar te stoppen dan worden er in volle publiek scenes gemaakt en vliegen allerlei verwijten naar je hoofd. A rato van om de twee drie maand worden er het laatste anderhalf jaar reizen geboekt en niet de minste. Nu ik ga ook eens graag op reis, het zijn haar centen maar op deze manier.,.....
Ook haar gedrag tov derden laat veel te wensen over. De mensen schoferen, ongezouten haar mening zeggen, racistische uitspraken doen. Het hoort er allemaal bij. In het verkeer is ze niet te genieten een geluk ze rijd maar uiterst zelden meer ( maar toch mag haar eigen stadswagentje niet weg). Op iedereen zit ze te foeteren. Ik ben een zeer kalme en hoffelijke chaufeur en laat me totaal niet opjagen wat haar dan ook irriteert en voor een sneeuwbal effect
Er zijn nog wel gedragsstoornissen die ik niet opgenoemd heb en waar iedereen zich aan stoort en die allemaal voortvloeien te gevolge van NAH en inplaats van begripvol te zijn voor de situatie als reactie daarop je eigen moeder in de vergeetput gooien dat kan er bij mij niet in. Voor mijn part is dit iemand doden zonder te moorden.
Met dank aan de vele reacties, medeleven en goed bedoelde raad die ik veelvuldig gekregen heb van de mede forumleden.
Bijna een half jaar verder na mijn laatste post. Een maand geleden gaan eten met de kinderen. ze waren er alle drie, twee met hun partner mijn oudste zoon zonder ( ze gaat nooit naar familiefeestjes of uitjes van zijn kant). Daarna nog een glas gaan drinken. De oudste heeft me gans de avond gewoon genegeerd, voerde steeds het hoogste woord en veranderde steeds van onderwerp toen hij voelde dat ik er ook kon over meepraten of in het gesprek kon betrokken worden. Er is die avond geen woord gerept over moeder of haar toestand er heerste een zeer onaangename geladen sfeer. Het was al na middernacht, zijn route om naar huis te fietsen ligt deels op dezelfde route als de mijne. we zetten te samen aan en hij houdt het tempo zo hoog dat ik hem niet kan bijhouden om een gesprek te voeren. Aan de splitsing van onze wegen houd hij plots in en vraagt "Hoe gaat het met moeder?". waarop ik vriendelijk antwoord " Zou je het niet beter zelf aan haar vragen?". Zijn antwoord was "Nooit" daarna begon hij op een gebiedende en minachtende wijze van mij te verlangen uitleg te geven over haar gezondheidstoestand. De diplomaat in mij verschafte hem enige uitleg waarna hij overging in een tirade van woorden waarin hij verklaarde hoe genant het was dat zijn moeder dronk waarbij hij enkele voorbeelden aanhaalde ( in het openbaar heeft hij zijn moeder nooit dronken gezien enkel binnen de familiale sfeer) steeds maar verder op dat minachtende toontje. Ik liet het overwaaien en fietste verder naar huis, het was het meest ongemakkelijke en vernederende gesprek ooit meegemaakt .Thuisgekomen was mijn vrouw nog wakker. Ze heeft niet gevraagd hoe het gegaan was, ook de dagen en weken daarna niet, ik heb de moed niet om het haar te vertellen en wil het haar ook besparen. Hoe het verder moet ik weet het niet. Ook de twee andere kinderen hebben niets meer over dat etentje gezegd. Voor mij hoeft het niet meer mijn vrouw heeft een paar weken geleden het verdikt gekregen: driejaarlijkse overlevingskans 10%. En dan ...
praat met je kinderen vanuit je kwetsbaarheid. Niet vanuit beschuldigingen. Dat deed je nu weer. “De diplomaat” in je heb je net een vraag te laat aangezet. Je kinderen vinden het kennelijk ook ongemakkelijk. En net als eentje een kwetsbare vraag aan je durft te stellen, krijgt die een vermanend antwoord. Had gewoon gezegd dat het moeilijk is. En dat je snapt dat het voor hen ook moeilijk is. En dat je zoekt naar een vorm om contact te houden. Dat je ze mist.
Sterkte. Het moet heel eenzaam zijn. Ik hoop dat het je lukt om uit deze vicieuze cirkel te komen. Dat je kinderen met je wilden eten én nog wat drinken vind ik hoopvol. Voor hen is dit ook ontzettend zwaar.
je zit vast tussen je vrouw en kinderen en dat lijkt mij heel lastig.
toch vind ik dat áls je dan met je kinderen gaat eten dat je in mijn ogen meer open zou kunnen staan voor de gevoelens die daar zijn. je wéét dat ze het zwaar hebben met hun moeder en dan ga jij zeggen dat ze haar maar moeten vragen? waarom weiger je categorisch om er te zijn voor je kinderen?
waarom breek je niet met je kinderen als je toch alleen maar vindt dat ze het verkeerd doen? waarom kwamen ze wel eten? om jou te kwetsen of hoe zie je dat?
Ik vind het een verdrietige situatie. Maar jou oudste zoon geeft je wel eerlijk de reden waarom zijn vrouw er nooit bij is. Dat komt vanwege het gedrag van hun moeder, het grenzeloos drinken met valpartijen tot gevolg. Dat is ook erg schaamtevol en voldoende reden om dan niemand mee naar huis te nemen. Hun moeder waar ze van hielden is weg qua persoonlijkheid en dat lijkt mij voor de kinderen erg moeilijk om aan te zien en ja, het gedrag is ook schaamtevol en pijnlijk.
Ik snap dat het voor jou ook moeilijk is, maar er mist wel 'basisbegrip' naar jou kinderen toe over de situatie. Daar zit toch ook trauma achter. Naar jullie toegaan is een opgave, maar geen liefdevol 'thuis' meer. En elke keer moeten jou kinderen die klap verwerken. Dat lijkt mij erg moeilijk.
Ik vroeg mij af of onbegrip voor hun kant van dit verhaal maakt dat dit contact nu zo stroef gaat.
Pas op, want in plaats elkaars verdriet te erkennen en ruimte te geven voor elkaars gevoelens, lijkt er vooral verbittering en onbegrip en wantrouwen te zijn.
Als je je wat meer open zou kunen stellen, wat zou je dan nu het meest haalbare vinden...
Broadway schreef op 01-12-2025 om 09:05:
je zit vast tussen je vrouw en kinderen en dat lijkt mij heel lastig.
toch vind ik dat áls je dan met je kinderen gaat eten dat je in mijn ogen meer open zou kunnen staan voor de gevoelens die daar zijn. je wéét dat ze het zwaar hebben met hun moeder en dan ga jij zeggen dat ze haar maar moeten vragen? waarom weiger je categorisch om er te zijn voor je kinderen?
waarom breek je niet met je kinderen als je toch alleen maar vindt dat ze het verkeerd doen? waarom kwamen ze wel eten? om jou te kwetsen of hoe zie je dat?
Ja inderdaad, want door het zinnetje: 'vraag dat maar aan je moeder' heb je het vertrouwen geschaad van jou kind en eigenlijk uitgedragen dat jij geen veilige haven bent voor jou kinderen en dat ze met vragen en hun verdriet (schaamte over haar gedrag) niet bij jou terecht kunnen..... en laat dat nou net zijn wat een gezin moet zijn: een plek waar je altijd jezelf mag zijn en over alles terecht moet kunnen.
Kan je ook vanuit de visie naar jou kinderen kijken, naar welke pijn erachter zit in plaats van het weg te zetten als ' hooghartig' en 'consumptiemaatschappij waarin jullie wrggegooid worden'?
Als ik dit alles lees moet ik tot het besef komen dat ik één van de laatste dinosauriërs ben. Oude waarden worden aan kant geschoven, zieke mensen moet je negeren en liefst nog in een vergeetput gooien, je eigen ouders hoef je volgens de tien geboden gods niet meer te eren. Huwelijksbeloften hoef je niet meer na te komen. Iedereen doet gewoon wat hij graag doet, dankbaarheid en loyaliteit zijn volledig afgeschaft, iedereen is een egoïst en profiteert zoveel mogelijk van zijn medemens om hem daarna zonder scrupules te dumpen. Maar ondertussen hangt men wel de hypocriet uit op alle sociale media en toont men zogezegd medeleven met bv een sukkelaar die aan de andere kant van de wereld met zijn fiets in de sloot gesukkeld is terwijl je je naasten dag na dag verloochend en met de nek aankijkt, goed beseffend dat je hun er mee ongelukkig maakt. Zo ver is het gekomen in deze normen vervagende wereld dat slachtoffers nog dieper de put worden ingeduwd en de daders bejubeld worden,
-knip-
ik heb gezegd
Patrik schreef op 02-12-2025 om 19:19:
Als ik dit alles lees moet ik tot het besef komen dat ik één van de laatste dinosauriërs ben. Oude waarden worden aan kant geschoven, zieke mensen moet je negeren en liefst nog in een vergeetput gooien, je eigen ouders hoef je volgens de tien geboden gods niet meer te eren. Huwelijksbeloften hoef je niet meer na te komen. Iedereen doet gewoon wat hij graag doet, dankbaarheid en loyaliteit zijn volledig afgeschaft, iedereen is een egoïst en profiteert zoveel mogelijk van zijn medemens om hem daarna zonder scrupules te dumpen. Maar ondertussen hangt men wel de hypocriet uit op alle sociale media en toont men zogezegd medeleven met bv een sukkelaar die aan de andere kant van de wereld met zijn fiets in de sloot gesukkeld is terwijl je je naasten dag na dag verloochend en met de nek aankijkt, goed beseffend dat je hun er mee ongelukkig maakt. Zo ver is het gekomen in deze normen vervagende wereld dat slachtoffers nog dieper de put worden ingeduwd en de daders bejubeld worden, {quote verwijderd}
ik heb gezegd
Net zoals de andere keren sla je wild om je heen en ben je niet bereid naar het standpunt van je volwassen kinderen te luisteren en samen tot een compromis te komen.
Jouw pijn mag er zijn maar die van hun ook.
Een half jaar verder en nog steeds zit je volledig in de slachtofferrol. Ik hoop voor jouw kinderen dat ze de moed hebben zich volledig van jullie te bevrijden.
Ik heb eindelijk mijn kinderen weer gezien. We zijn samen gaan eten. Ik vond het heerlijk hun verhalen te horen en weer wat betrokken te raken bij hun levens. Het is mooi om te horen wat hun bezighoudt. We zijn erna ook nog wat gaan drinken. Het werd uiteindelijk nog laat. Ik vond het aanvankelijk wel jammer dat niemand naar hun moeder vroeg. Maar op de terugweg wachtte mijn oudste om te vragen naar zijn moeder. Ik heb hem bedankt voor de interesse. Toen hebben we nog even kunnen praten. Ik heb voorgesteld in het nieuwe jaar nog eens zoiets af te spreken. Het geeft mij nieuwe hoop dat wij toch een waardevol contact kunnen onderhouden.
Maar; zij zijn slecht en stellen de verkeerde vragen en hebben geen normbesef en jullie allemaal ook niet. Ik ben de laatste fatsoenlijke op aarde en ik wens jullie allemaal een vreselijke ziekte! Dat kan natuurlijk ook.
Zaait en gij zult oogsten, zoiets was het toch?
DeOnbekende schreef op 02-12-2025 om 19:28:
Een half jaar verder en nog steeds zit je volledig in de slachtofferrol. Ik hoop voor jouw kinderen dat ze de moed hebben zich volledig van jullie te bevrijden.
Helemaal eens.
Zoals je hier niet naar anderen luistert, zo doe je het ook met je eigen zoons. Arme jongens, ze zijn al lang wees terwijl hun ouders nog leven.